Ποιος είναι ο πολιτικός αρχηγός που εξυμνεί σε πόνημά του την πολιτική του Βενιζέλου απέναντι στην Τουρκία, φτάνοντας μέχρι την πρόταση «συγχώνευσης» Ελλήνων και Τούρκων;
Προσοχή, όσοι απαντήσετε ότι είναι ο Τζέφρεϊ, θα έχετε κάνει απλά ένα μεγαααααααάλο λάθος!
Προσοχή, όσοι απαντήσετε ότι είναι ο Τζέφρεϊ, θα έχετε κάνει απλά ένα μεγαααααααάλο λάθος!
«Ο Βενιζέλος προσπάθησε, και το κατόρθωσε, να ξεπεράσει την παλιά εχθρότητα και το μίσος, και να δημιουργήσει μια σχέση ειρήνης, φιλίας και συνεργασίας με την Τουρκία, παρά το σημαντικό πολιτικό κόστος.
»Πέρα από τα άλλα οφέλη που απέφερε η συμφιλίωση στα δύο κράτη, αυτό που δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας, είναι η μεγάλη αύξηση της πολιτικής επιρροής τους όποτε έδρασαν από κοινού. Δυστυχώς, η κατάσταση αυτή δεν διατηρήθηκε για πολύ, και μόνο στο μέλλον θα δούμε αν οι δύο λαοί θα κατανοήσουν τελικά ότι τα κοινά τους συμφέροντα είναι περισσότερα και μεγαλύτερα από τις διαφορές τους. (...) (Ο Βενιζέλος) οραματιζόταν την πιθανότητα επίτευξης στο μέλλον μιας ελληνο-τουρκικής συνομοσπονδίας.
»Γι' αυτό το λόγο, έμοιαζε να αποδέχεται μέχρι και την αμφιλεγόμενη θεωρία του Κεμάλ για την κοινή καταγωγή των δύο λαών. Και οι δύο ονειρεύονταν την ανάσταση του Βυζαντίου, με την Κωνσταντινούπολη σαν πρωτεύουσα, δημιουργημένου όχι από την κατίσχυση του ενός έθνους πάνω στο άλλο, αλλά από την βαθμιαία, ειρηνική τους συγχώνευση».
»Πέρα από τα άλλα οφέλη που απέφερε η συμφιλίωση στα δύο κράτη, αυτό που δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας, είναι η μεγάλη αύξηση της πολιτικής επιρροής τους όποτε έδρασαν από κοινού. Δυστυχώς, η κατάσταση αυτή δεν διατηρήθηκε για πολύ, και μόνο στο μέλλον θα δούμε αν οι δύο λαοί θα κατανοήσουν τελικά ότι τα κοινά τους συμφέροντα είναι περισσότερα και μεγαλύτερα από τις διαφορές τους. (...) (Ο Βενιζέλος) οραματιζόταν την πιθανότητα επίτευξης στο μέλλον μιας ελληνο-τουρκικής συνομοσπονδίας.
»Γι' αυτό το λόγο, έμοιαζε να αποδέχεται μέχρι και την αμφιλεγόμενη θεωρία του Κεμάλ για την κοινή καταγωγή των δύο λαών. Και οι δύο ονειρεύονταν την ανάσταση του Βυζαντίου, με την Κωνσταντινούπολη σαν πρωτεύουσα, δημιουργημένου όχι από την κατίσχυση του ενός έθνους πάνω στο άλλο, αλλά από την βαθμιαία, ειρηνική τους συγχώνευση».