Με κατάπληξη διάβασα στο σημερινό φύλλο (16 Οκτ.) το άρθρο του καθηγητού Αντώνη Παντελή, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, απαιτεί -φευ, από τις στήλες της Καθημερινής των Βλάχων- να ζητήσει η Νέα Δημοκρατία συγγνώμη για την... Μικρασιατική Καταστροφή! Θα ήταν φαιδρή η συγκεκριμένη απαίτηση, εάν δεν ήταν θλιβερή για το επίπεδο του πολιτικού λόγου, της κατανοήσεως της Ιστορίας, αλλά και των πολιτικών παθών στην Ελλάδα του 2009, ακόμη και σε ακαδημαϊκό επίπεδο.
Θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι απαιτείται μεγάλο θράσος για να ζητούν και τα ρέστα, κατά το κοινώς λεγόμενον, από τα θύματά τους, οι δολοφόνοι του Ίωνα Δραγούμη και του Δημητρίου Γούναρη. Αυτοί που έριξαν απερίσκεπτα, με τις χειρότερες προϋποθέσεις, την Ελλάδα στην καταστροφική περιπέτεια, και μετά έριξαν την ευθύνη της αποτυχίας της δικής τους πολιτικής στους αντιπάλους τους. Αυτοί που επέβαλαν την πολιτική τους πραξικοπηματικώς το 1915-17, με ξένες λόγχες (ΣΣ Τμήματα Σενεγαλέζων του Γαλλικού Στρατού, που εκτελούσαν στην Κατερίνη χρέη συνοριοφυλάκων του Βενιζέλου, επέδραμαν εναντίον ελληνικών στρατιωτών λογχίζοντάς τους), χωρίζοντας την Ελλάδα στα δύο. Αυτοί που με το πραξικόπημα, τις ξένες λόγχες, τον χωρισμό της Ελλάδος στα δύο και την στυγνή δικτατορία τους προκάλεσαν τον μεγάλο Διχασμό και, εκτός των άλλων, αναίρεσαν έτσι τις πιθανότητες επιτυχίας οποιασδήποτε εθνικής πολιτικής.
Αλλά δεν χρειάζονται καν αυτά. Με την λογική του καθηγητού Παντελή θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε την αντιβασιλική παράταξη και σύμπασα την σημερινή Αριστερά ακόμη και για τις δολοπλοκίες του Μαυροκορδάτου και του Μιχαήλ Ψελλού, αλλά και για τον λαϊκισμό του Κλέωνος του Αθηναίου.
Ας μην ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο. Η βασιλική παράταξη, η ευρύτερη Δεξιά, προς τιμήν της, έδειξε χρόνια τώρα την απαιτούμενη ωριμότητα και εθνική ευθύνη ώστε ούτε για τον εμφύλιο του 1943-49 ή για τα κινήματα της Μέσης Ανατολής ζητεί πλέον ευθύνες από την σημερινή Αριστερά, ούτε για τον ανεύθυνο «ανένδοτο αγώνα» που οδήγησε σε νέο διχασμό και στην δικτατορία του 1967, ούτε για τις δολοφονίες των ηγετών της επί του προπολεμικού Διχασμού και τα τόσα πραξικοπήματα των αντιπάλων της. Δυστυχώς όμως, μαζί με την μεγαλοφροσύνη προς τους αντιπάλους της, ξεχνά συχνά και την δική της Ιστορία, εγκαταλείπει ακόμη και τις παρακαταθήκες και την ίδια την ιδεολογία της - τόσο της εθνικής, παραδοσιακής, όσο και της φιλελεύθερης Δεξιάς. Και αυτό είναι το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας σήμερα, η εγκατάλειψη από το 1974 της ιδεολογίας της (επικρατούσης σε όλο τον υπόλοιπο σύγχρονο κόσμο, πλην Ελλάδος), όχι η Μικρασιατική Καταστροφή.
Αλλά δεν χρειάζονται καν αυτά. Με την λογική του καθηγητού Παντελή θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε την αντιβασιλική παράταξη και σύμπασα την σημερινή Αριστερά ακόμη και για τις δολοπλοκίες του Μαυροκορδάτου και του Μιχαήλ Ψελλού, αλλά και για τον λαϊκισμό του Κλέωνος του Αθηναίου.
Ας μην ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο. Η βασιλική παράταξη, η ευρύτερη Δεξιά, προς τιμήν της, έδειξε χρόνια τώρα την απαιτούμενη ωριμότητα και εθνική ευθύνη ώστε ούτε για τον εμφύλιο του 1943-49 ή για τα κινήματα της Μέσης Ανατολής ζητεί πλέον ευθύνες από την σημερινή Αριστερά, ούτε για τον ανεύθυνο «ανένδοτο αγώνα» που οδήγησε σε νέο διχασμό και στην δικτατορία του 1967, ούτε για τις δολοφονίες των ηγετών της επί του προπολεμικού Διχασμού και τα τόσα πραξικοπήματα των αντιπάλων της. Δυστυχώς όμως, μαζί με την μεγαλοφροσύνη προς τους αντιπάλους της, ξεχνά συχνά και την δική της Ιστορία, εγκαταλείπει ακόμη και τις παρακαταθήκες και την ίδια την ιδεολογία της - τόσο της εθνικής, παραδοσιακής, όσο και της φιλελεύθερης Δεξιάς. Και αυτό είναι το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας σήμερα, η εγκατάλειψη από το 1974 της ιδεολογίας της (επικρατούσης σε όλο τον υπόλοιπο σύγχρονο κόσμο, πλην Ελλάδος), όχι η Μικρασιατική Καταστροφή.
Μετά τιμής,
Φειδίας