Μερικές φορές νιώθω ότι ένα μικρό κομμάτι της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου δίνει μια λυσσαλέα μάχη για να μην κλείσει αυτός ο περίφημος κύκλος της μεταπολίτευσης. Πρόκειται για ανθρώπους που έδωσαν τις μάχες τους την εποχή της δικτατορίας και τους σεβόμαστε όλοι γι’ αυτό. Το πρόβλημα είναι πως κόλλησαν εκεί.
Αντιλαμβάνονται τους συμβιβασμούς τους, αλλά και το πόσο παταγωδώς απέτυχε η γενιά του Πολυτεχνείου να κτίσει μια κοινωνία όπως την ονειρευόταν. Γιατί προφανώς καταλαβαίνουν πως η φοβερή κρίση αξιών, η διαφθορά και η διάλυση του κράτους κάτι έχουν να κάνουν με την έλευση της γενιάς τους στην εξουσία μέσα σε συνθήκες «επανάστασης» αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Δεν μπορεί να μη βλέπουν το πώς, π.χ., η παλιά ΠΟΣΔΕΠ μετατράπηκε σε οχυρό εκείνων που έπαψαν να είναι πανεπιστημιακοί σε αναζήτηση και έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν αναζητούν τίποτα πέρα από την κατοχύρωση του στάτους κβο.
Αυτό το κομμάτι της συγκεκριμένης γενιάς ταλαιπωρεί χρόνια την ελληνική κοινωνία με τη στάση του σε θέματα όπως η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.
Προστάτευσε την έννοια ενός «ένοπλου χώρου» και δικαιολόγησε «τα παιδιά που τα έσπαγαν». Εφτασε στο σημείο να δικαιολογεί μια γενιά παιδιών των βορείων προαστίων που είναι απίστευτα κακομαθημένα, αλλά θέλουν να δοκιμάζουν ατιμωρητί τα όρια της νόμιμης συμπεριφοράς σε μια δημοκρατία.
Αφορμή γι’ αυτές τις γραμμές στάθηκαν όσα συνέβησαν πριν από μερικές μέρες στα Εξάρχεια. Κυρίως η τζάμπα αντίσταση κάποιων 50ρηδων που ήξεραν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι κάνουν με πιτσιρικάδες αστυνομικούς, αφού μετά θα τους προστάτευε μια μεγάλη κομματική και μιντιακή «ομπρέλα».
Σήμερα ζούμε με τη μορφή της χουλιγκανικής τρομοκρατίας τη φυσική εξέλιξη της νοοτροπίας που εξέθρεψε μια γενιά για τα όρια της βίας και της διαμαρτυρίας. Ελπίζουμε πως το ζωντανό εκείνο κομμάτι της γενιάς του Πολυτεχνείου που κουβαλάει στη ζωή και τη δουλειά του τις αξίες του 1973 (αντί να τις αναγράφει στην εταιρική του κάρτα), θα μπει σήμερα μπροστά στη μάχη για να τελειώσει το φαινόμενο της βίας σε αυτήν τη χώρα, είτε προέρχεται από τη μια είτε από την άλλη. Ο κύκλος της μεταπολίτευσης πρέπει επιτέλους να κλείσει μαζί με έναν αδικαιολόγητο κύκλο αίματος και βίας!
*Από τη σημερινή Καθημερινή, ένα από τα λίγα άρθρα της εφημερίδας και του ίδιου του Παπαχελά, τα οποία προσυπογράφω με...10 χέρια!