Ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, ο μεγάλος ηγέτης της παραδοσιακής κεντρώας παράταξης και παππούς της σημερινής καρικατούρας-πρωθυπουργού είχε χαρακτηρίσει το ΚΚΕ ως «κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας».
Εθισμένο στην παρανομία και στην συνωμοσία το ΚΚΕ της εποχής εκείνης, εκμεταλλεύτηκε την λαχτάρα του λαού μας για ελευθερία και με την βοήθεια των Άγγλων και των σοβιετικών, οργάνωσε –προς τιμή του και μπράβο του μέχρι εδώ- την μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση της χώρας το ΕΑΜ.
Παράλληλα και άλλοι πατριώτες προχώρησαν στην δημιουργία άλλων αντιστασιακών οργανώσεων με κοινό όραμα όλων την απελευθέρωση.
Το ΚΚΕ όμως είχε και άλλους σκοπούς. Η ηγεσία του είδε ότι θα μπορούσε να ισχυροποιήσει την πολιτική του θέση στην μεταπολεμική Ελλάδα και υπό προϋποθέσεις να καταλάβει την εξουσία. Αρκεί να μην υπήρχαν «εμπόδια» όπως οι άλλες οργανώσεις, οι οποίες θα του στερούσαν και θα του αμφισβητούσαν το μονοπώλιο του απελευθερωτικού αγώνα.
Πέραν αυτού όμως στις άλλες οργανώσεις ήταν ενταγμένοι πολλοί αξιωματικοί του στρατού και συνεπώς παρά την μικρή αριθμητική τους δύναμη, θα μπορούσαν ενδεχομένως να επιφέρουν ισχυρότερα πλήγματα στον κατακτητή, «κλέβοντάς» του τη δόξα, με αποτέλεσμα να μειωθεί η στρατολόγηση προς το ΕΑΜ.
Στις ίδιες οργανώσεις εντάχθηκαν και πολλοί «αστοί» (επιστήμονες, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, υπάλληλοι της δημόσιας διοίκησης κλπ) οι οποίοι λόγω κύρους και κοινωνικής επιρροής, αύξαναν και την αποτελεσματικότητά τους και «αφαίμασσαν» στελέχη από το ΕΑΜ, το οποίο έτσι και αλλιώς είχε αποκαλυφθεί ότι ήταν προκάλυψη του ΚΚΕ.
Οι παραπάνω οργανώσεις και ο κόσμος που επηρέαζαν μπήκαν στο στόχαστρο του ΚΚΕ, το οποίο αφού πρώτα προσπάθησε χωρίς επιτυχία να τις προσεταιριστεί και να τις αφομοιώσει, αποφάσισε σε δεύτερο χρόνο να τις διαλύσει με τα όπλα (βλέπε 5/42 σύνταγμα ευζώνων με τον ηρωικό συνταγματάρχη Ψαρρό).
Ταυτόχρονα, άλλες κατηγορίες του πληθυσμού όπως πχ ιερείς, αστυνομικοί, δήμαρχοι, δάσκαλοι και άλλοι οι οποίοι ήταν αντίθετοι με το ΚΚΕ, στοχοποιήθηκαν ως «μοναρχοφασίστες» και με συνοπτικές διαδικασίες δολοφονούνταν με άγριο τρόπο προς παραδειγματισμό.
Προς το τέλος του πολέμου που ήταν ξεκάθαρη πια ή επερχόμενη ήττα των Γερμανών και η απελευθέρωση, εντάθηκε η εγκληματική δράση του ΚΚΕ σε μία προσπάθεια να δημιουργηθεί πολιτικό τετελεσμένο.
Η δράση αυτή του ΚΚΕ κατά την περίοδο της κατοχής είναι γνωστή και ως 1ος γύρος του εμφυλίου. Την δράση αυτή φυσικά το ΚΚΕ την αρνείται προβάλλοντας μόνο την καθαρά αντιστασιακή του δράση και αυτή η αντίληψη έχει επικρατήσει ως πολιτική ορθότητα την οποία ουδείς επιτρέπεται να αμφισβητήσει.
Τον Δεκέμβριο του 1944 το ΚΚΕ ετοίμασε μεγάλη διαδήλωση των υποστηρικτών του κατά την οποία ανταλλάχθηκαν πυρά με την αστυνομία, γεγονός που θεωρείται ως η τυπική αφορμή για τα όσα ακολούθησαν. Οι δύο πλευρές δίνουν διαφορετική εκδοχή για το ποιος πυροβόλησε πρώτος αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι την αρχή μάλλον την έκανε το ΚΚΕ για να ξεκινήσει η ανταρσία του.
Κανένας φιλήσυχος διαδηλωτής δεν κουβαλάει όπλα στην διαδήλωση εκτός και αν έχει πρόθεση να τα χρησιμοποιήσει. Το κλίμα των ημερών ήταν ρευστό και η αστυνομία δεν είχε ούτε εντολή, ούτε συμφέρον να γίνει αιτία πολιτικής αναταραχής. Το αντίθετο μάλιστα. Όσο πιο ήρεμα ήταν τα πνεύματα τόσο πιο γρήγορα θα ομαλοποιούνταν η πολιτική ζωή.
Το ΚΚΕ βέβαια είχε άλλα σχέδια, γιατί μόνο σε σχεδιασμό και όχι σε σύμπτωση ή σε «λαϊκό ξεσηκωμό» μπορούν να αποδοθούν τα παρακάτω.
1. Οι ένοπλες δυνάμεις του ΚΚΕ είχαν ΗΔΗ πάρει θέση σε περιοχές της Αθήνας.
2. Οι προγραφές πολιτικών αντιπάλων του ΚΚΕ και σημαντικών πολιτών που δεν ανήκαν στην σφαίρα επιρροής του είχαν ΗΔΗ ξεκινήσει.
3. Ανάλογες κινήσεις γίνονταν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Η κατεξοχήν ομηρική μάχη έγινε στο στρατόπεδο Χωροφυλακής Μακρυγιάννη στο Κουκάκι, αλλά ολόκληρη η Αθήνα φλέγονταν. Στο πιο οριακό σημείο της αναμέτρησης η «ελεύθερη Ελλάδα» κυριολεκτικά βρισκόταν ανάμεσα στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια. Την τελευταία στιγμή έλαβε από τον Τσόρτσιλ εντολή ο στρατηγός Σκόμπυ να επέμβει και έτσι με την βοήθεια των Αγγλικών στρατευμάτων απωθήθηκαν οι κομμουνιστές και κερδήθηκε η Μάχη της Αθήνας. Ο Δεκέμβριος όμως του ’44 ήταν το ξεκίνημα του 2ου γύρου του εμφυλίου.
Αν η μάχη αυτή είχε χαθεί οι συνέπειες θα ήταν ολέθριες για την χώρα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ο εμφύλιος πόλεμος θα είχε πάρει άλλη τροπή και η τελική νίκη θα είχε επιτευχθεί πιο δύσκολα και με περισσότερες θυσίες. Στην χειρότερη το ΚΚΕ θα είχε πιθανότατα επικρατήσει και η χώρα μας θα είχε μεταβληθεί σε «σοσιαλιστικό παράδεισο» ( τι σημαίνει αυτό σε σημερινούς όρους; Ότι θα ήταν οι γυναίκες μας, οι αδερφές μας και οι κόρες μας που θα έκαναν βίζιτες στην πλούσια Δύση ανταγωνιζόμενες τις Ουκρανές και τις Βουλγάρες. Ότι εμείς σαν τους Αλβανούς σήμερα θα δουλεύαμε και θα ζούσαμε σα ζώα, στοιβαγμένοι 10-15 άνθρωποι σε δύο δωμάτια).
Το ΚΚΕ φυσικά παραμένει αμετανόητο και όχι μόνο. Ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε δηλώσει ότι «ο Δεκέμβρης λάμπει, φρονηματίζει, παρορμά». Εντάξει, οι άνθρωποι αυτοί δεν άλλαξαν μυαλά από τότε και με αυτό το όνειρο ζουν.
Οι υπόλοιποι όμως; Για ποιο λόγο και με ποιο δικαίωμα η επίσημη πολιτεία δεν τιμά την μνήμη εκείνων των αγωνιστών; Τους απαξιώνει τόσο πολύ που δεν καταδέχεται να στείλει ούτε έναν έστω χαμηλόβαθμο αξιωματούχο και ένα στεφάνι; Πως άφησε η Δεξιά την αριστερά να σπιλώνει την μνήμη τους; Δεν υπάρχουν 10 παιδιά της ΟΝΝΕΔ να υπερασπιστούν τον αγώνα τους;
Η εθνική συμφιλίωση δεν μπορεί να επιτευχθεί πάνω σε ιστορικές ανακρίβειες ούτε με παραχωρήσεις μόνο από την μια πλευρά. Η Αριστερά κάνει εκδηλώσεις μνήμης για τον «αγώνα» όπως τον λέει και εκδίδει βιβλία για τον «Δημοκρατικό Στρατό». Η Δεξιά έχει φοβικά σύνδρομα μη και μας πουν φασίστες και άλλα τέτοια.
Το ΚΚΕ όμως είχε και άλλους σκοπούς. Η ηγεσία του είδε ότι θα μπορούσε να ισχυροποιήσει την πολιτική του θέση στην μεταπολεμική Ελλάδα και υπό προϋποθέσεις να καταλάβει την εξουσία. Αρκεί να μην υπήρχαν «εμπόδια» όπως οι άλλες οργανώσεις, οι οποίες θα του στερούσαν και θα του αμφισβητούσαν το μονοπώλιο του απελευθερωτικού αγώνα.
Πέραν αυτού όμως στις άλλες οργανώσεις ήταν ενταγμένοι πολλοί αξιωματικοί του στρατού και συνεπώς παρά την μικρή αριθμητική τους δύναμη, θα μπορούσαν ενδεχομένως να επιφέρουν ισχυρότερα πλήγματα στον κατακτητή, «κλέβοντάς» του τη δόξα, με αποτέλεσμα να μειωθεί η στρατολόγηση προς το ΕΑΜ.
Στις ίδιες οργανώσεις εντάχθηκαν και πολλοί «αστοί» (επιστήμονες, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, υπάλληλοι της δημόσιας διοίκησης κλπ) οι οποίοι λόγω κύρους και κοινωνικής επιρροής, αύξαναν και την αποτελεσματικότητά τους και «αφαίμασσαν» στελέχη από το ΕΑΜ, το οποίο έτσι και αλλιώς είχε αποκαλυφθεί ότι ήταν προκάλυψη του ΚΚΕ.
Οι παραπάνω οργανώσεις και ο κόσμος που επηρέαζαν μπήκαν στο στόχαστρο του ΚΚΕ, το οποίο αφού πρώτα προσπάθησε χωρίς επιτυχία να τις προσεταιριστεί και να τις αφομοιώσει, αποφάσισε σε δεύτερο χρόνο να τις διαλύσει με τα όπλα (βλέπε 5/42 σύνταγμα ευζώνων με τον ηρωικό συνταγματάρχη Ψαρρό).
Ταυτόχρονα, άλλες κατηγορίες του πληθυσμού όπως πχ ιερείς, αστυνομικοί, δήμαρχοι, δάσκαλοι και άλλοι οι οποίοι ήταν αντίθετοι με το ΚΚΕ, στοχοποιήθηκαν ως «μοναρχοφασίστες» και με συνοπτικές διαδικασίες δολοφονούνταν με άγριο τρόπο προς παραδειγματισμό.
Προς το τέλος του πολέμου που ήταν ξεκάθαρη πια ή επερχόμενη ήττα των Γερμανών και η απελευθέρωση, εντάθηκε η εγκληματική δράση του ΚΚΕ σε μία προσπάθεια να δημιουργηθεί πολιτικό τετελεσμένο.
Η δράση αυτή του ΚΚΕ κατά την περίοδο της κατοχής είναι γνωστή και ως 1ος γύρος του εμφυλίου. Την δράση αυτή φυσικά το ΚΚΕ την αρνείται προβάλλοντας μόνο την καθαρά αντιστασιακή του δράση και αυτή η αντίληψη έχει επικρατήσει ως πολιτική ορθότητα την οποία ουδείς επιτρέπεται να αμφισβητήσει.
Τον Δεκέμβριο του 1944 το ΚΚΕ ετοίμασε μεγάλη διαδήλωση των υποστηρικτών του κατά την οποία ανταλλάχθηκαν πυρά με την αστυνομία, γεγονός που θεωρείται ως η τυπική αφορμή για τα όσα ακολούθησαν. Οι δύο πλευρές δίνουν διαφορετική εκδοχή για το ποιος πυροβόλησε πρώτος αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι την αρχή μάλλον την έκανε το ΚΚΕ για να ξεκινήσει η ανταρσία του.
Κανένας φιλήσυχος διαδηλωτής δεν κουβαλάει όπλα στην διαδήλωση εκτός και αν έχει πρόθεση να τα χρησιμοποιήσει. Το κλίμα των ημερών ήταν ρευστό και η αστυνομία δεν είχε ούτε εντολή, ούτε συμφέρον να γίνει αιτία πολιτικής αναταραχής. Το αντίθετο μάλιστα. Όσο πιο ήρεμα ήταν τα πνεύματα τόσο πιο γρήγορα θα ομαλοποιούνταν η πολιτική ζωή.
Το ΚΚΕ βέβαια είχε άλλα σχέδια, γιατί μόνο σε σχεδιασμό και όχι σε σύμπτωση ή σε «λαϊκό ξεσηκωμό» μπορούν να αποδοθούν τα παρακάτω.
1. Οι ένοπλες δυνάμεις του ΚΚΕ είχαν ΗΔΗ πάρει θέση σε περιοχές της Αθήνας.
2. Οι προγραφές πολιτικών αντιπάλων του ΚΚΕ και σημαντικών πολιτών που δεν ανήκαν στην σφαίρα επιρροής του είχαν ΗΔΗ ξεκινήσει.
3. Ανάλογες κινήσεις γίνονταν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Η κατεξοχήν ομηρική μάχη έγινε στο στρατόπεδο Χωροφυλακής Μακρυγιάννη στο Κουκάκι, αλλά ολόκληρη η Αθήνα φλέγονταν. Στο πιο οριακό σημείο της αναμέτρησης η «ελεύθερη Ελλάδα» κυριολεκτικά βρισκόταν ανάμεσα στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια. Την τελευταία στιγμή έλαβε από τον Τσόρτσιλ εντολή ο στρατηγός Σκόμπυ να επέμβει και έτσι με την βοήθεια των Αγγλικών στρατευμάτων απωθήθηκαν οι κομμουνιστές και κερδήθηκε η Μάχη της Αθήνας. Ο Δεκέμβριος όμως του ’44 ήταν το ξεκίνημα του 2ου γύρου του εμφυλίου.
Αν η μάχη αυτή είχε χαθεί οι συνέπειες θα ήταν ολέθριες για την χώρα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ο εμφύλιος πόλεμος θα είχε πάρει άλλη τροπή και η τελική νίκη θα είχε επιτευχθεί πιο δύσκολα και με περισσότερες θυσίες. Στην χειρότερη το ΚΚΕ θα είχε πιθανότατα επικρατήσει και η χώρα μας θα είχε μεταβληθεί σε «σοσιαλιστικό παράδεισο» ( τι σημαίνει αυτό σε σημερινούς όρους; Ότι θα ήταν οι γυναίκες μας, οι αδερφές μας και οι κόρες μας που θα έκαναν βίζιτες στην πλούσια Δύση ανταγωνιζόμενες τις Ουκρανές και τις Βουλγάρες. Ότι εμείς σαν τους Αλβανούς σήμερα θα δουλεύαμε και θα ζούσαμε σα ζώα, στοιβαγμένοι 10-15 άνθρωποι σε δύο δωμάτια).
Το ΚΚΕ φυσικά παραμένει αμετανόητο και όχι μόνο. Ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε δηλώσει ότι «ο Δεκέμβρης λάμπει, φρονηματίζει, παρορμά». Εντάξει, οι άνθρωποι αυτοί δεν άλλαξαν μυαλά από τότε και με αυτό το όνειρο ζουν.
Οι υπόλοιποι όμως; Για ποιο λόγο και με ποιο δικαίωμα η επίσημη πολιτεία δεν τιμά την μνήμη εκείνων των αγωνιστών; Τους απαξιώνει τόσο πολύ που δεν καταδέχεται να στείλει ούτε έναν έστω χαμηλόβαθμο αξιωματούχο και ένα στεφάνι; Πως άφησε η Δεξιά την αριστερά να σπιλώνει την μνήμη τους; Δεν υπάρχουν 10 παιδιά της ΟΝΝΕΔ να υπερασπιστούν τον αγώνα τους;
ΝΤΡΟΠΗ και ΞΕΦΤΙΛΑ.
Η εθνική συμφιλίωση δεν μπορεί να επιτευχθεί πάνω σε ιστορικές ανακρίβειες ούτε με παραχωρήσεις μόνο από την μια πλευρά. Η Αριστερά κάνει εκδηλώσεις μνήμης για τον «αγώνα» όπως τον λέει και εκδίδει βιβλία για τον «Δημοκρατικό Στρατό». Η Δεξιά έχει φοβικά σύνδρομα μη και μας πουν φασίστες και άλλα τέτοια.
Ως πότε;
Ο Παναγιώτης ο Ψωμιάδης είπε την πιο σωστή κουβέντα:
«να πάει ο Σαμαράς στου Μακρυγιάννη αλλά να πάει και στο μνημόσυνο του Γρηγορόπουλου».
«να πάει ο Σαμαράς στου Μακρυγιάννη αλλά να πάει και στο μνημόσυνο του Γρηγορόπουλου».