Έπρεπε να περάσουν 35 χρόνια για να αντιληφθούμε οι περισσότεροι ότι η λεγόμενη «Μεταπολίτευση» του 1974, δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια συμφωνία «κυρίων» μεταξύ του πολιτικού κόσμου της χώρας μας. Συμφωνία να ξεχάσει ο ένας το παρελθόν του άλλου, να μην αντιδρά ο ένας στις ατασθαλίες του άλλου, και φυσικά, όλοι να αποφασίζουν με γνώμονα το πολιτικό τους συμφέρον, απόντος του Ελληνικού Λαού.
Φυσικά, για να εξασφαλιστεί αυτή η συμφωνία «κυρίων», χρειαζόταν να επικυρωθεί από τον Ελληνικό Λαό με ένα δημοψήφισμα με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, μιας και είχε ήδη, σε μια παγκόσμια πρωτοτυπία, προηγηθεί η εκλογή Κυβέρνησης και ακολούθησε η επιλογή της μορφής του Πολιτεύματος. Περίπου δηλαδή σαν να κάνει μια ομάδα μεταγραφές παικτών, και στο τέλος να παίρνει τον προπονητή της.
Φτάσαμε λοιπόν σήμερα, συγχυσμένοι οι πιο πολλοί, να θέτουμε μόνοι μας το ζήτημα Δημοψηφίσματος σε ένα ζήτημα που δεν τίθεται καν θέμα αμφισβήτησης. Δεν μπορείς να ζητάς να τεθεί σε κρίση το αν είσαι ή όχι Έλληνας. Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, τέλος.
Αλλά ας συμπλεύσω κι εγώ με τη δικαιολογία ότι το αίτημα για δημοψήφισμα έγινε πιο πολύ για να πιάσει τον παλμό του κόσμου και να φανεί η αναντιστοιχία της βούλησης του πολιτικού κόσμου, με την βούληση του Λαού. Σύμφωνοι. Όπως και στο ζήτημα των Ταυτοτήτων. Το σύνταγμα όμως της συμφωνίας «κυρίων» του 1974, προέβλεψε να αφήσει απ’ έξω τον Λαό, ακόμη και στα Δημοψηφίσματα. Αίτημα για δημοψήφισμα δεν μπορεί να υποβάλει ο Λαός. Μπορούν μόνο οι βουλευτές, και συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Άρθρο 44 του Συντάγματος, παράγραφο 2:
Βέβαια θα πει κάποιος, όταν το Σύνταγμα καταπατάτε καθημερινά με πολλούς τρόπους, έχει σημασία; Η ειρωνεία είναι ότι το ίδιο άρθρο, το 44, παραβιάστηκε κατά κόρον επί Σιμήτη και Στεφανόπουλου, και συγκεκριμένα η παράγραφος 1 που λέει:
Οπότε, μην αυταπατάστε. Το 1974 οι «κύριοι» έφτιαξαν ένα Σύνταγμα «προίκα» για όλη τους τη ζωή. Έγιναν αυτοί βασιλιάδες στη θέση του κανονικού, έβαλαν και οι περισσότεροι τα παιδιά και τα ανίψια τους ως διαδόχους, κι άφησαν εμάς, στον ρόλο του κλακαδόρου-πόπολου.
Φτάσαμε λοιπόν σήμερα, συγχυσμένοι οι πιο πολλοί, να θέτουμε μόνοι μας το ζήτημα Δημοψηφίσματος σε ένα ζήτημα που δεν τίθεται καν θέμα αμφισβήτησης. Δεν μπορείς να ζητάς να τεθεί σε κρίση το αν είσαι ή όχι Έλληνας. Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, τέλος.
Αλλά ας συμπλεύσω κι εγώ με τη δικαιολογία ότι το αίτημα για δημοψήφισμα έγινε πιο πολύ για να πιάσει τον παλμό του κόσμου και να φανεί η αναντιστοιχία της βούλησης του πολιτικού κόσμου, με την βούληση του Λαού. Σύμφωνοι. Όπως και στο ζήτημα των Ταυτοτήτων. Το σύνταγμα όμως της συμφωνίας «κυρίων» του 1974, προέβλεψε να αφήσει απ’ έξω τον Λαό, ακόμη και στα Δημοψηφίσματα. Αίτημα για δημοψήφισμα δεν μπορεί να υποβάλει ο Λαός. Μπορούν μόνο οι βουλευτές, και συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Άρθρο 44 του Συντάγματος, παράγραφο 2:
«2. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου.Ακόμη κι αν συμφωνούσαμε ότι το θέμα της παροχής ιθαγένειας σε ανθρώπους αλλογενείς, μπορεί να τεθεί σε Δημοψήφισμα, θα καταλήγαμε ότι το θέμα αυτό είναι Εθνικό ή κοινωνικό; Κατά τη γνώμη μου, Εθνικό, άρα θα απαιτείτο η απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών, πράγμα όχι απίθανο να επιτευχθεί, αλλά εξαιρετικά δύσκολο. Δεν μας έχουν συνηθίσει άλλωστε οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σε κινήσεις υπέρ της πατρίδας και κατά του κόμματός τους.Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου και όπως ορίζουν ο Κανονισμός της Βουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής. Δεν εισάγονται κατά την ίδια περίοδο της Βουλής περισσότερες από δύο προτάσεις δημοψηφίσματος για νομοσχέδιο.»
Βέβαια θα πει κάποιος, όταν το Σύνταγμα καταπατάτε καθημερινά με πολλούς τρόπους, έχει σημασία; Η ειρωνεία είναι ότι το ίδιο άρθρο, το 44, παραβιάστηκε κατά κόρον επί Σιμήτη και Στεφανόπουλου, και συγκεκριμένα η παράγραφος 1 που λέει:
«1. Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οι πράξεις αυτές υποβάλλονται στη Βουλή για κύρωση σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 72 παράγραφος 1, μέσα σε σαράντα ημέρες από την έκδοσή τους ή μέσα σε σαράντα ημέρες από τη σύγκληση της Βουλής σε σύνοδο. Αν δεν υποβληθούν στη Βουλή μέσα στις προαναφερόμενες προθεσμίες ή αν δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε τρεις μήνες από την υποβολή τους, παύουν να ισχύουν στο εξής.»Και παραβιάστηκε, διότι οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου εκδίδονταν κατά κόρον και αφειδώς για να διευκολυνθεί το «έργο» της Κυβέρνησης Σιμήτη, εν αντιθέσει με τον σκοπό για τον οποίο προσδιορίζει το σύνταγμα ότι πρέπει να εκδίδονται. Φυσικά, ουδείς θα κάτσει ούτε τον Σιμήτη, ούτε τον «έντιμο» Στεφανόπουλο στο σκαμνί γι’ αυτό. Βλέπετε, η συμφωνία «κυρίων» του 1974 δεν έχει ημερομηνία λήξης.
Οπότε, μην αυταπατάστε. Το 1974 οι «κύριοι» έφτιαξαν ένα Σύνταγμα «προίκα» για όλη τους τη ζωή. Έγιναν αυτοί βασιλιάδες στη θέση του κανονικού, έβαλαν και οι περισσότεροι τα παιδιά και τα ανίψια τους ως διαδόχους, κι άφησαν εμάς, στον ρόλο του κλακαδόρου-πόπολου.
Αυτή τη Δημοκρατία ζητήσατε όμως οι πιο πολλοί-γιατί εγώ τότε ήμουν μόλις ενός έτους-αυτήν γεύεστε και γευόμαστε τώρα. Βοήθειά μας.