26 Απριλίου 2010

Μάλλον πρόκειται για αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας παρά για ψυχολογική αδυναμία των ιπτάμενων

Ένα γεγονός πρωτοφανές στα χρονικά του Ελληνικού Στρατού έλαβε χώρα σήμερα. Δεν πέταξε κανένα αεροπλάνο της Π.Α, πλην αυτών των αεροσκαφών επιφυλακής-ετοιμότητας. Επίσης όλα τα ιπτάμενα μέσα έρευνας διάσωσης, διακομιδών, και μεταφοράς υψηλών προσώπων ήταν πλήρως επανδρωμένα και σε ετοιμότητα.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, από το Λουξεμβούργο όπου βρίσκεται για να μετάσχει στην Κοινή Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Εκφράζω την βαθιά απογοήτευση του ελληνικού λαού -κατ’ εντολήν του οποίου η Κυβέρνηση ασκεί την διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων σύμφωνα με το Σύνταγμα- (!!!!) για τη σημερινή μαζική δήλωση δήθεν ψυχολογικής αδυναμίας ιπταμένων της Πολεμικής Αεροπορίας να εκτελέσουν τα πτητικά τους καθήκοντα στις μη επιχειρησιακές πτήσεις, επειδή ήθελαν με τον τρόπο αυτό να διαμαρτυρηθούν για την κατάργηση της αυτοτελούς ευνοϊκής φορολόγησης του πτητικού επιδόματός τους, στο πλαίσιο της νέας συνολικής φορολογικής πολιτικής.

Αυτό έγινε παρ’ ό,τι έχω δημόσια δηλώσει κατ’ επανάληψη την πρόθεση της Κυβέρνησης –όχι μόνο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας αλλά και του Υπουργείου Οικονομικών- να αποκαταστήσει την εισοδηματική απώλεια των ιπταμένων χωρίς να κάμπτεται η γενική αρχή της ενιαίας φορολόγησης όλων των εισοδημάτων. Αυτό επαναλήφθηκε μάλιστα στην τελευταία συνεδρίαση της αρμόδιας κοινοβουλευτικής υποεπιτροπής, ως κοινή επιθυμία και θέση όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας.

Είναι, όμως, εξαιρετικά αποθαρρυντικό να στέλνουν κάποιοι στον ελληνικό λαό το μήνυμα ότι οι Έλληνες αεροπόροι πετούν στους ουρανούς της πατρίδας όχι λόγω αίσθησης καθήκοντος, αλλά για λόγους οικονομικούς. Αυτό αδικεί τους Έλληνες πιλότους.

Είναι εξίσου αποθαρρυντικό να στέλνουν κάποιοι στον ελληνικό λαό το μήνυμα ότι ο καθένας μπορεί να καταχράται των μέσων πίεσης που διαθέτει για συντεχνιακούς λόγους, τη στιγμή που η πατρίδα χρειάζεται μια πανεθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης.

Αυτές οι μεθοδεύσεις δεν τιμούν το σώμα των αξιωματικών της Πολεμικής Αεροπορίας και τη λαμπρή παράδοση του όπλου. Εκλαμβάνω το περιστατικό αυτό ως ένα ατυχές και στιγμιαίο σφάλμα εκτίμησης που δεν αντιπροσωπεύει τα στελέχη της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, πλήττει όμως την εικόνα τους, αλλά ευτυχώς όχι και την άμυνα της χώρας.

Φταίνε πρωτίστως οι λίγοι που παρέσυραν τους πολλούς, αλλά και οι πολλοί έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης που παρασύρθηκαν από τους λίγους, οι οποίοι δεν είχαν προφανώς επίγνωση του ρόλου τους και της θέσης τους».

Ο κ. Βενιζέλος είναι πολύ καλός στα λόγια... καμία σχέση με τον ΓΑΠ και έβγαλε μια έξυπνη ανακοίνωση με την οποία προσπαθεί να παρουσιάσει του ιπτάμενους σαν ευνοημένους που πετάνε μόνο για τα λεφτά με στόχο να τους βάλει απέναντι από τον Ελληνικό λαό...

Ανεξάρτητα όμως από τον λόγο που οδήγησε τους ιπταμένους σε αυτή την ενέργεια υπάρχουν δύο πολύ σοβαρές διαστάσεις στη λευκή απεργία:

- Αν οι ιπτάμενοι περνάνε το μήνυμα ότι πετάνε ΚΑΙ ΕΝΙΟΤΕ ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ «για τα λεφτά» και την πάρτη τους... η Κυβέρνηση περνάει το μήνυμα ότι δεν μπορεί να πείσει κανέναν πλέον για τις προθέσεις της! Είναι φανερό ότι έχει χάσει κάθε κύρος και κάθε αξιοπιστία. Και δεν έχει χάσει το κύρος της και την αξιοπιστία της μόνο στο εξωτερικό ή στους κερδοσκόπους αλλά και στα εκτελεστικά όργανα της εξουσίας της!!! Γι αυτό και οι ιπτάμενοι δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη σε όσα τους τάζει ο κ. Βενιζέλος... και δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη επειδή ξέρουν και οι ίδιοι πλέον ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΕΚΕΙ! ...Αν δεν μπορεί λοιπόν η Κυβέρνηση να πείσει τον Ελληνικό Στρατό ότι είναι απαραίτητες κάποιες οικονομικές θυσίες για να βγούμε από το τέλμα, πως θα μπορέσει να τον πείσει να αμυνθεί για την Πατρίδα αν χρειαστεί (το ερώτημα είναι ρητορικό γιατί ο Στρατός θα αμυνθεί αν χρειαστεί από μόνος του και δεν θα περιμένει να τον πείσει κανένας Βενιζέλος);

- Τι θα πει: «ατυχές γεγονός» που προήλθε από «μεθοδεύσεις» για το οποίο φταίνε πρωτίστως «οι λίγοι»; ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΟΣΩΝ «δεν είχαν προφανώς επίγνωση του ρόλου τους και της θέσης τους»;

Μήπως τελικά δεν είναι το σημαντικό η «δήθεν ψυχολογική αδυναμία ιπταμένων της Πολεμικής Αεροπορίας να εκτελέσουν τα πτητικά τους καθήκοντα»
αλλά η πολιτική αδυναμία της Κυβέρνησης να διευθετήσει και να προλάβει ένα τόσο σοβαρό θέμα;