Το ότι η χώρα μας βρίσκεται σε οικονομική κρίση, δεν νομίζω ότι είναι κάτι, που μπορεί κανείς να αμφισβητήσει. Το ότι οι Έλληνες είναι χοντρά στριμωγμένοι όλοι το γνωρίζουν. Το ότι είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να κάνει οικογένεια είναι επίσης κοινή γνώση. Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι κάποιες συγκεκριμένες επιλογές του κράτους, τα κάνουν ακόμη δυσκολότερα, τουλάχιστον για τις οικογένειες με μικρά παιδιά στην συγκεκριμένη περίπτωση.Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση των παιδικών σταθμών του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών. Μετά από ερώτηση του Θάνου Πλεύρη στην Βουλή των Ελλήνων, το υπουργείο Εσωτερικών αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι το 25% σχεδόν των παιδιών που φιλοξενήθηκαν στους παιδικούς σταθμούς, είναι παιδιά αλλοδαπών, κατά την χρονική περίοδο 2009-2010. Και για να είμαστε ακριβείς στους αριθμούς μας μιλάμε για 3989 παιδιά Ελλήνων πολιτών και 1412 παιδιά αλλοδαπών.
Για να αιτιολογήσει αυτό τον αριθμό, το υπουργείο αναφέρεται στο σύνταγμα, το οποίο προστατεύει την οικογένεια αλλά και την παιδική ηλικία καθώς και διάφορα άλλα άρθρα και διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει η χώρα μας. Το ερώτημα παραμένει όμως το ίδιο. Είναι δυνατόν μια χώρα σαν την Ελλάδα, καθημαγμένη από την οικονομική κρίση, που δημιουργεί μύρια όσα προβλήματα και με ένα τρομερό πρόβλημα υπογεννητικότητας να προσπαθεί να "σώσει" όλο τον κόσμο;
Γιατί αυτό ακριβώς γίνεται όταν το 25% των οιωνδήποτε υποδομών του κράτους χρησιμοποιείται από αλλοδαπούς. Τόσο στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, στο σύστημα υγείας στα πάντα, το 25% των χρημάτων που πληρώνουν οι Έλληνες εργαζόμενοι σε αυτό το σπάταλο κράτος, πηγαίνει για την εξυπηρέτηση των αναγκών των αλλοδαπών. Λόγω αυτού του ποσοστού, ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων πολιτών, των οποίων τα παιδιά δεν γίνονται δεκτά στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, αναγκάζονται να αναλαμβάνουν έξοδα 500-600 ή και 700 ευρώ τον μήνα, για να πληρώνουν κάποια γυναίκα μεγάλης ηλικίας να κάθεται σπίτι της. Δεν θα είχε κανείς πρόβλημα, αν φιλοξενούνταν και τα παιδιά των αλλοδαπών, αφού όμως είχαν καλυφθεί πρώτα οι ανάγκες των ελληνικών οικογενειών.
Και αξίζει εδώ να σημειώσουμε, ότι προς το παρόν, δικαίωμα εγγραφής στους βρεφονηπιακούς σταθμούς έχουν μόνο τα παιδιά των αλλοδαπών με νόμιμη άδεια παραμονής στην χώρα μας.
Και όλα αυτά χωρίς να μπούμε σε άλλα ζητήματα, όπως αυτό των παράνομων βρεφονηπιακών σταθμών που υπάρχουν σε περιοχές - γκέτο της Αθήνας, όπου δίχως κανένα μέτρο ασφάλειας, φιλοξενούνται παιδιά λαθρομεταναστών από λαθρομετανάστες. Κάποια στιγμή θα συμβεί κάτι και πάλι εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να νοιώθουμε ενοχές, γιατί δεν είχαμε δώσει ακόμη περισσότερα στους λαθρομετανάστες.
Για να αιτιολογήσει αυτό τον αριθμό, το υπουργείο αναφέρεται στο σύνταγμα, το οποίο προστατεύει την οικογένεια αλλά και την παιδική ηλικία καθώς και διάφορα άλλα άρθρα και διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει η χώρα μας. Το ερώτημα παραμένει όμως το ίδιο. Είναι δυνατόν μια χώρα σαν την Ελλάδα, καθημαγμένη από την οικονομική κρίση, που δημιουργεί μύρια όσα προβλήματα και με ένα τρομερό πρόβλημα υπογεννητικότητας να προσπαθεί να "σώσει" όλο τον κόσμο;
Γιατί αυτό ακριβώς γίνεται όταν το 25% των οιωνδήποτε υποδομών του κράτους χρησιμοποιείται από αλλοδαπούς. Τόσο στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, στο σύστημα υγείας στα πάντα, το 25% των χρημάτων που πληρώνουν οι Έλληνες εργαζόμενοι σε αυτό το σπάταλο κράτος, πηγαίνει για την εξυπηρέτηση των αναγκών των αλλοδαπών. Λόγω αυτού του ποσοστού, ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων πολιτών, των οποίων τα παιδιά δεν γίνονται δεκτά στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, αναγκάζονται να αναλαμβάνουν έξοδα 500-600 ή και 700 ευρώ τον μήνα, για να πληρώνουν κάποια γυναίκα μεγάλης ηλικίας να κάθεται σπίτι της. Δεν θα είχε κανείς πρόβλημα, αν φιλοξενούνταν και τα παιδιά των αλλοδαπών, αφού όμως είχαν καλυφθεί πρώτα οι ανάγκες των ελληνικών οικογενειών.
Και αξίζει εδώ να σημειώσουμε, ότι προς το παρόν, δικαίωμα εγγραφής στους βρεφονηπιακούς σταθμούς έχουν μόνο τα παιδιά των αλλοδαπών με νόμιμη άδεια παραμονής στην χώρα μας.
Και όλα αυτά χωρίς να μπούμε σε άλλα ζητήματα, όπως αυτό των παράνομων βρεφονηπιακών σταθμών που υπάρχουν σε περιοχές - γκέτο της Αθήνας, όπου δίχως κανένα μέτρο ασφάλειας, φιλοξενούνται παιδιά λαθρομεταναστών από λαθρομετανάστες. Κάποια στιγμή θα συμβεί κάτι και πάλι εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να νοιώθουμε ενοχές, γιατί δεν είχαμε δώσει ακόμη περισσότερα στους λαθρομετανάστες.