Το πρώτο εκστρατευτικό σώμα των Διεθνών Ταξιαρχιών, αποτελούμενο από 500 άνδρες αναχώρησε από το Παρίσι τον Οκτώβριο του 1936 με προορισμό την Καταλωνία όπου και έγινε θριαμβευτικά δεκτό από τους Αριστερούς της περιοχής. Αυτή η δύναμη συμπληρώθηκε στην πόλη Αλβαθέτε της Μάντσας, φτάνοντας του 800 άνδρες των οποίων η πλειοψηφία ήταν Γάλλοι γιαυτό και το τάγμα ονομάσθηκε προς τιμήν τους “Μασσαλιώτιδα”.
Αυτοί οι πρώτοι “Μπριγαδίστας” εγκαταστάθησαν σε έναν στρατώνα του οποίου οι τοίχοι ήταν ακόμα ποτισμένοι από τα αίματα των σφαγμένων Εθνικιστών του περασμένου Ιουλίου. Κι η αιματηρή παράδοση συνεχίσθηκε, αφού η αρχηγία αυτής της βάσης είχε ανατεθεί στον Αντρέ Μαρτύ, ο οποίος φρόντισε σύμφωνα με τα πρότυπα της σταλινικής ιδεολογίας του να επιβάλλει όχι μόνο σιδηρά πειθαρχία αλλά και εφιαλτική καχυποψία. Οι άνδρες που τελούσαν υπό τις διαταγές αυτής της διεστραμμένης προσωπικότητας ήταν οι πρώτοι που γνώρισαν τον σαδισμό του. Πολύ πιο δύσκολη ήταν η θέση του επίσης Γάλλου, Βιτάλ Γκαϋμάν, ο οποίος είχε ορισθεί ως βοηθός του και ήταν ουσιαστικά επιφορτισμένος με την οργάνωση των Διεθνών Ταξιαρχιών. Αυτός ο πρώην στρατιωτικός και παρασημοφορημένος βετεράνος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, χρειάσθηκε να εξαντλήσει όλα τα αποθέματα πειθαρχίας και υπομονής που διέθετε για να μπορέσει να αντέξει τις θυελλώδεις έκρηξης θυμού του ανωτέρου του που ξεσπούσαν “ως κεραυνοί επί της κεφαλής του”.
Παρακάτω θα δούμε πόσο εφιαλτική ήταν η δράση της συγκεκριμένης σαδιστικής προσωπικότητας. Αυτή η δολοφονική δραστηριότητα του Αντρέ Μαρτύ μάλιστα ήταν η αιτία, βάση της όποιας, απερρίφθη το 1996 στη Γαλλία, πρόταση Αριστερού βουλευτή για αναγνώριση των Γάλλων των Διεθνών Ταξιαρχιών ως αντιστασιακών. Τότε, με την ευκαιρία αυτής της πρότασης ήρθαν για μία ακόμα φορά στο φως στοιχεία από φρικιαστικά εγκλήματα που είχαν διαπραχθεί κατά της διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου από “εθελοντές” όπως ο Αντρέ Μαρτύ που είχε πράγματι αφήσει πίσω του ίχνη ανηλεών βασανισμών και σαδιστικών φόνων. Κι οι βασανισμοί αυτοί δεν περιορίζοντο μόνο στους αντιπάλους αλλά επεκτείνοντο κι εναντίον άλλων συναδέλφων τους στις Διεθνείς Ταξιαρχίες. Όλα αυτά όμως θα γίνονταν πολύ αργότερα. Για την ώρα η “ατραξιόν” του στρατοπέδου ήταν ο Βρεταννός, πρώην αξιωματικός του στρατού, Τζώρτζ Ναίηθαν (Georges Nathan), που είχε αποταχθεί από τις ένοπλες δυνάμεις της πατρίδος του κατηγορούμενος για ομοφυλοφιλία. Αυτός ο πρώην αξιωματικός που στελέχωνε άλλοτε τις βρεταννικές μυστικές υπηρεσίες και μετέβη στην Ισπανία να πολεμήσει υπέρ της αριστερής Κυβερνήσεως της Μαδρίτης, τέθηκε επικεφαλής μίας δύναμης εκατόν είκοσι συμπατριωτών του, Άγγλων και Ιρλανδών, τους οποίους συνήθιζε να αποκαλεί “κυρίες”…
Το αλλόκοτο αυτό σκηνικό συμπλήρωνε κι ένα μέλος του ΙΡΑ, ο Φρανκ Ράϊαν (Franck Ryan), ο οποίος τοποθετήθηκε ως υπαρχηγός του Τζώρτζ Ναίηθαν και παραβλέποντας πως ο νυν διοικητής του, ως αξιωματικός των βρεταννικών μυστικών υπηρεσιών, είχε καταδιώξει απηνώς τον ίδιον και την οργάνωση του, υπακούοντας στην κομματική επιταγή έθεσε εαυτόν υπό τας διαταγάς του άλλοτε διώκτη του.
Πολλές φορές κατέφθαναν στην Αλβαθέτε και μεμονωμένοι εθελοντές που δεν ανήκαν σε κάποιο κομμουνιστικό κόμμα αλλά απλώς αναζητούσαν την περιπέτεια ή απλώς δεν ήξεραν τι ζητούσαν. Στους πρώτους ανήκαν άτομα όπως ο Γάλλος ιατρός Πιέρ Ρουκές, που εγκατέλειψε τη θέση του και το σπίτι του στο Παρίσι για να γίνει στρατιωτικός ιατρός των “Μπριγκαδίστας” και να πεθάνει τελικά στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ, ενώ στους δεύτερους ανήκαν άτομα όπως ο Γάλλος απόστρατος συνταγματάρχης Ζάν Βενσάν, που απογοητεύθηκε από την υποδοχή της οποίας έτυχε αφού περίμενε μόλις εμφανιστεί να τον προάξουν σε στρατηγό και να του δώσουν να διοικεί μεραρχίες. Ωστόσο, οι περισσότεροι από αυτούς τους άνδρες που στελέχωναν τις Διεθνείς Ταξιαρχίες ήταν ιδεολόγοι που είχαν πεισθεί ότι έπρατταν “το σωστό”, ασχέτως εάν δεν μπορούσαν κι εκείνοι οι ίδιοι πολλές φορές να το προσδιορίσουν. Κρυφά από τις κυβερνήσεις τους, αψηφώντας διατάξεις των χωρών τους που απαγόρευαν την μετάβαση τους στη φλεγόμενη Ισπανία, υπερπηδώντας σοβαρά εμπόδια όπως η παρακράτηση διαβατηρίων, έφταναν εκεί “με ένα κοινό ιδανικό και στόχο που κάνει τους εξωτερικά ανομοιογενείς ανθρώπινους χαρακτήρες να πετιούνται όλοι μαζί σ ένα πρόσταγμα απ’το αμπρί τους πάνω στα πυρά των εχθρικών πολυβόλων.. “, όπως τους περιέγραφε στο βιβλίο του “Γη των Ανθρώπων”, ο Γάλλος συγγραφέας και πιλότος Αντουάν ντε Σαίντ Εξυπερύ, τότε πολεμικός ανταποκριτής στην Αραγωνία.
blackblogofcommunism.com