(Να και μια άλλη άποψη, πιο εξειδικευμένη, γιατί η ΝΔ πρέπει να απεγκλωβιστεί το δυνατόν γρηγορότερα από τη στήριξη της έκδοσης Ευρωομολόγου)Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε ένα θέατρο του παραλόγου. Το ΠΑΣΟΚ με τη βοήθεια των συντεχνειακών ΜΜΕ προπαγάνδας έχουν στήσει ενα καινούριο παιχνίδι, αυτό του Ευρωομολόγου. Η ΝΔ χωρίς να διαχωρίσει τη θέση της είναι με το ένα πόδι μέσα σε αυτή την καλοσχεδιασμένη φάκα.
Ο πρωθυπουργεύων τουρίστας στη χώρα μας αλλά και όλη η συμμαχία του ΔΝΤ εν Ελλάδι, σκοπεύουν να περάσουν ως λύση σωτηρίας το ευρωομόλογο που σχεδιάζεται, βάζοντας τη ΝΔ με την πλάτη στον τοίχο αφού είναι υπέρ της έκδοσης ενός τέτοιου ομολόγου.
Αυτό που οφείλει να κάνει εδώ και τώρα ο Α.Σαμαράς και η ΝΔ είναι να απορρίψουν κάθετα το ευρωομόλογο με την παρούσα μορφή που σχεδιάζεται και να κατηγορήσουν το ΠΑΣΟΚ και τον ολίγιστο πρωθυπουργό της χώρας πως παίζει επικοινωνιακά παιχνίδια(βλ. συλλογή υπογραφών κλπ) σε μια περίοδο που δεν περισσεύει χρόνος για χάσιμο.
Παρακάτω σας παρουσίαζουμε το σχέδιο των Ευρωπαίων για το ευρωομόλογο μέσα από ένα απόσπασμα πρόσφατου άρθρου του έγκριτου οικονομολόγου Β. Βιλιάρδου:
ΤΟ ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΟ
Η μορφή αυτού του δανεισμού των ευρωπαϊκών χωρών, έτσι όπως τουλάχιστον προτάθηκε από το Γερμανό και το Γάλλο οικονομολόγο που συνεργάσθηκαν για τη δημιουργία του (Weitzsaecker-Delpla), ωφελεί αφενός μεν τις δύο ηγετικές δυνάμεις της Ευρωζώνης, τις τράπεζες τους καλύτερα, αφετέρου την ελεγχόμενη χρεοκοπία κάποιων χωρών-μελών της, έτσι όπως φαίνεται να σχεδιάζεται από τη Γερμανία. Η αντίδραση λοιπόν της γερμανικής κυβέρνησης οφείλει να μας προβληματίσει – πόσο μάλλον αφού, κατά τη συνήθεια της χώρας, η καλύτερη μέθοδος επίτευξης ενός «κρυφού» στόχου, δεν είναι άλλη από την εν πρώτοις «στρατηγική» άρνηση του.
Παρακάτω σας παρουσίαζουμε το σχέδιο των Ευρωπαίων για το ευρωομόλογο μέσα από ένα απόσπασμα πρόσφατου άρθρου του έγκριτου οικονομολόγου Β. Βιλιάρδου:
ΤΟ ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΟ
Η μορφή αυτού του δανεισμού των ευρωπαϊκών χωρών, έτσι όπως τουλάχιστον προτάθηκε από το Γερμανό και το Γάλλο οικονομολόγο που συνεργάσθηκαν για τη δημιουργία του (Weitzsaecker-Delpla), ωφελεί αφενός μεν τις δύο ηγετικές δυνάμεις της Ευρωζώνης, τις τράπεζες τους καλύτερα, αφετέρου την ελεγχόμενη χρεοκοπία κάποιων χωρών-μελών της, έτσι όπως φαίνεται να σχεδιάζεται από τη Γερμανία. Η αντίδραση λοιπόν της γερμανικής κυβέρνησης οφείλει να μας προβληματίσει – πόσο μάλλον αφού, κατά τη συνήθεια της χώρας, η καλύτερη μέθοδος επίτευξης ενός «κρυφού» στόχου, δεν είναι άλλη από την εν πρώτοις «στρατηγική» άρνηση του.
Ειδικότερα, το μοντέλο του ευρωομολόγου που προτάθηκε, προβλέπει κατ’ αρχήν τη δημιουργία ενός μπλε ομολόγου (Blue Bond), για το οποίο θα είναι υπεύθυνοι συλλογικά οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι - με ανώτατο όριο έκδοσης ίσο με το 60% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Για το ποσόν που θα υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ, το χρέος δηλαδή που ουσιαστικά προβλέπεται, «εγκρίνεται» καλύτερα από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, θα έπρεπε να εκδοθούν κόκκινα ευρωομόλογα (Red Bonds), τα οποία θα χαρακτηρίζονταν σαν «εθνικά χρέη». Για τα εθνικά αυτά χρέη, θα ήταν υπεύθυνοι αποκλειστικά και μόνο οι Πολίτες των εκάστοτε χωρών, οι οποίες θα εξέδιδαν αυτά τα ομόλογα – όχι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι.
Η λειτουργία των κόκκινων ευρωομολόγων, έτσι όπως προτάθηκαν, είναι παρόμοια με την «προσωπική συμμετοχή» του ασφαλισμένου (απαλλαγή από την πλευρά της ασφαλιστικής εταιρείας), στην ασφάλιση ενός αυτοκινήτου – με το ελάχιστο ποσόν που πληρώνει δηλαδή ο ασφαλισμένος υποχρεωτικά (η Ευρωζώνη εδώ, η οποία αναλαμβάνει το 60%), όταν είναι υπεύθυνος για ένα ατύχημα (η χρεοκοπία μεταφορικά είναι επίσης ένα «ατύχημα»).
Εκτός αυτού, τα κόκκινα ευρωομόλογα, πάντοτε σύμφωνα με τους δημιουργούς τους, θα πρέπει να μην αγοράζονται από τις τράπεζες, αλλά από τους λοιπούς επενδυτές - έτσι ώστε να αποφευχθεί το γνωστό μας «συστημικό» ρίσκο (να προστατευθεί δηλαδή η κερδοσκοπία των τοκογλυφικών τραπεζών). Φυσικά θεωρείται ότι, τα επιτόκια των μπλε ευρωομολόγων θα ήταν ενδεχομένως χαμηλότερα και από τα σημερινά γερμανικά, ενώ των κόκκινων κατά πολύ υψηλότερα – με δεδομένο ότι στο εκάστοτε επιτόκιο «προσμετρείται» το αναλαμβανόμενο ρίσκο.
Η ωφέλεια λοιπόν των χωρών με χαμηλό δημόσιο χρέος, όπως και αυτή των τραπεζών, είναι ολοφάνερη - αντίθετα, η ωφέλεια των χωρών με υψηλό δημόσιο χρέος μάλλον ανύπαρκτη. Ειδικά στο παράδειγμα της Ελλάδας, για το οποίο ρωτήθηκε ο Γερμανός δημιουργός (τοποθέτησε το δημόσιο χρέος μας στο 150% του ΑΕΠ τέλη του 2011), η απάντηση του ήταν καταλυτική:
«Έως το ποσόν που αντιστοιχεί με το 60% του Ελληνικού ΑΕΠ θα εκδιδόταν μπλε ομόλογα. Για το επόμενο 50%, θα έπρεπε να εκδοθούν Ελληνικά κόκκινα ομόλογα, τα οποία θα ανταλλάσσονταν με τα υφιστάμενα. Το εναπομένον χρέος, ύψους 40% του ΑΕΠ, θα έπρεπε να διαγραφεί, αφού κανένας επενδυτής δεν θα αγόραζε αυτό το χρέος, ανεξαρτήτως ύψους επιτοκίων. Επειδή ορισμένες τράπεζες δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν μετά από μία τέτοια διαγραφή, θα έπρεπε να ενισχυθούν από τα κράτη. Ανάλογα επιλύθηκε η κρίση της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του ΄80, δια μέσου των εγγυημένων από τις Η.Π.Α. BradyBonds. Στα πλαίσια αυτού του μοντέλου για τα ευρωομόλογα ήταν και η από κοινού πρόταση των κ.Juncker και κ.Tremonti - με τη διαφορά όμως ότι συμπλήρωσαν πως, σε εποχές κρίσης, τα μπλε ομόλογα θα έπρεπε να αυξάνονται στο 100% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης».
Πρόκειται προφανώς για ένα πολύπλοκο, σκόπιμα δυσνόητο «σχήμα», υπό την «αιγίδα» των μεγάλων τραπεζών, το οποίο εξυπηρετεί μάλλον την υποδούλωση, κάποιων χωρών-μελών της Ευρωζώνης, παρά την έξοδο τους από την κρίση. Οι «αγορές» ασφαλώς το καταλαβαίνουν, ενώ αντιλαμβάνονται πλήρως τις προσπάθειες έντεχνης «συγκάλυψης», αντί επίλυσης των προβλημάτων, εκ μέρους της ΕΕ - στοιχηματίζοντας ότι είναι πλέον πιθανότερη από ποτέ, η διάλυση της ζώνης του ευρώ.
Περαιτέρω, ο γερμανός οικονομολόγος αναφέρθηκε στο ότι, τα εθνικά κοινοβούλια των χωρών-μελών θα έπρεπε κάθε χρόνο να αποφασίζουν για τη «διανομή» των μπλε ομολόγων στα κράτη της Ευρωζώνης. Επίσης ότι, η σημερινή ευθύνη των πλεονασματικών κρατών θα περιοριζόταν (αντίθετα, η αγορά ομολόγων των ελλειμματικών χωρών, εκ μέρους της ΕΚΤ, την αυξάνει), ενώ θα ήταν ευκολότερη η διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας, με τη βοήθεια των ευρωομολόγων.
Θεωρώντας ότι είναι σκόπιμο να αναφερθούμε εδώ περιληπτικά στα Brady Bonds, έτσι ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα την περίπου «μορφή» των ευρωομολόγων (πολλοί τα θεωρούν δυστυχώς σωτήρια, μεταξύ των οποίων, ενδεχομένως καλοπροαίρετα, και ο πρωθυπουργός μας - χωρίς να γνωρίζουν καν τη μορφή τους), έτσι όπως τουλάχιστον σχεδιάζονται από το γαλλογερμανικό άξονα, τα εξής:
Τα Brady Bonds δημιουργήθηκαν το Μάρτιο του 1989, όταν φάνηκε ότι πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, μεταξύ των οποίων αυτές της Λατινικής Αμερικής, δεν ήταν σε θέση να αποπληρώσουν τα χρέη τους – κυρίως απέναντι στις αμερικανικές τράπεζες. Ουσιαστικά επρόκειτο για «τιτλοποίηση» των χρεών αυτών των χωρών, κάτι περίπου σαν τα γνωστά μας σήμερα CDOs, με τη βοήθεια της οποίας τότε οι Η.Π.Α., όπως και πρόσφατα, «μοιράσθηκαν» το πρόβλημα τους με τον υπόλοιπο κόσμο.
Η δημιουργία αυτών των «τιτλοποιημένων χρεών», των ομολόγων καλύτερα, ακολούθησε με τη χρήση πόρων εκ μέρους του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας (ο συσχετισμός με το σήμερα είναι εμφανής), καθώς επίσης των συναλλαγματικών αποθεμάτων των υπερχρεωμένων κρατών. Τα Brady Bonds χωρίζονταν σε διάφορες κατηγορίες, λήξεως μεταξύ 10 και 30 ετών, ενώ διακρινόταν σε δύο κυρίως τύπους:
(α) Στα «Par Bonds», τα οποία εκδόθηκαν στην ίδια ονομαστική αξία με το πραγματικό χρέος - με επιτόκια πολύ χαμηλότερα από τα συνήθη, αλλά με εγγυημένη την πληρωμή τόσο του κεφαλαίου, όσο και των τόκων.
(β) Στα «Discount Bonds», τα οποία εκδόθηκαν σε χαμηλότερη αξία από το πραγματικό χρέος (διαγραφή, haircut) - τοκίζονταν όμως με τα συνήθη επιτόκια, ενώ ήταν επίσης εγγυημένη η πληρωμή τους.
Οι χώρες που χρησιμοποίησαν πρώτες τα Brady Bonds ήταν η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Βουλγαρία, η Κόστα Ρίκα, η Δομινικάνικη Δημοκρατία, το Εκουαδόρ, το Μεξικό, το Μαρόκο, η Νιγηρία, οι Φιλιππίνες, η Πολωνία και η Ουγγαρία (αργότερα ακολούθησαν και άλλες, όπως για παράδειγμα η Ρωσία). Το Εκουαδόρ ήταν η πρώτη χώρα που δεν μπόρεσε να εξυπηρετήσει τα Brady Bonds, ενώ το Μεξικό η πρώτη χώρα που τα αποπλήρωσε (2003) - έχοντας ουσιαστικά εγγυηθεί με τα πετρέλαια της (όπως η Ελλάδα σήμερα, με τη δημόσια περιουσία της, βάσει των μνημονίων που υπογράφει μόνος του ο υπουργός οικονομικών).
Όπως γνωρίζουμε, τα αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών δεν έλυσαν τελικά τα προβλήματα, οδηγώντας πολλές χώρες εν πρώτοις στα νύχια του ΔΝΤ (Βραζιλία, Αργεντινή κλπ) και στη συνέχεια στη χρεοκοπία (άρνηση εξόφλησης των χρεών από τη Ρωσία κ.α.).
Ελπίζοντας ότι τα ευρωομόλογα, εάν και όταν αποφασισθούν, δεν θα έχουν αυτή τη μορφή, επίσης όχι μία ανάλογη «σκοπιμότητα» (λεηλασία των ελλειμματικών κρατών, αποκρατικοποίηση των κερδοφόρων, κοινωφελών επιχειρήσεων τους, σε εξευτελιστικές τιμές, κατάλυση της μεσαίας επιχειρηματικής και λοιπής τάξης, προτεκτοράτα στη θέση εθνικών κρατών κλπ), θεωρούμε ότι, πριν ακόμη γίνουν αποδεκτά από την οποιαδήποτε κυβέρνηση, θα έπρεπε να αναλυθούν προσεκτικά - καθώς επίσης να πληροφορηθούν με κάθε λεπτομέρεια οι εκάστοτε Πολίτες των χωρών, πριν ακόμη επιλέξουν την περιπέτεια της έκδοσης κόκκινων ευρωομολόγων, πιθανότατα «εγγυημένων» με τη δημόσια περιουσία τους.
armageddon-news.blogspot.com