Η εισαγγελέας Πρωτοδικών, Ελ. Ράϊκου, για την περίθαλψη των μεταναστών απεργών πείνας: Υπάρχουν ευθύνες των γιατρών αν δεν πράξουν όσα οφείλουν για τη σωτηρία του ασθενή
Έγγραφο προς τον διοικητή της Α' Υγειονομικής Περιφέρειας Αττικής, Άρη Μουσιώνη, για το θέμα των απεργών πείνας του Μεγάρου Υπατία, απέστειλε η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, Ελένη Ράϊκου, με το οποίο γνωστοποιεί ότι δεν έχει νομική δυνατότητα «να χορηγήσει εντολή, ή άδεια για επιχείρηση, ή ενέργεια οποιασδήποτε ιατρικής πράξης», ενώ τονίζει τις ποινικές ευθύνες των γιατρών αν δεν πράξουν, όσα οφείλουν, για τη σωτηρία ασθενούς.
Όπως αναφέρει στο έγγραφό της η εισαγγελέας «ο γιατρός έχει το δικαίωμα, αλλά επέχει και ιδιαίτερη νομική υποχρέωση, να προβεί κατά τους κοινώς παραδεκτούς κανόνες της ιατρικής επιστήμης στη θεραπεία που θεωρείται αναγκαία για τη σωτηρία ή τη διασφάλιση της ζωής ή της υγείας του ασθενούς. Σε αντίθετη περίπτωση, κινδυνεύει να θεωρηθεί ως δράστης εγκλήματος δια παραλείψεως».
Έτσι, η κ. Ράικου ζητά από τους γιατρούς να υπερασπισθούν το έννομο αγαθό της ζωής έναντι εκείνου του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του ασθενούς και τους παρακινεί να επιχειρήσουν όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για τους απεργούς «προς αποφυγή μη αναστρέψιμης βλάβης της υγείας τους, οι οποίες άλλωστε (σσ. ιατρικές ενέργειες) φέρουν τον χαρακτήρα «κοινωνικά πρόσφορης πράξης» μη συγκρουόμενης προς την κοινωνική ηθική τάξη, προς την οποία ευρίσκεται σε απολύτως παράλληλη θέση, καθώς η επιλογή μεταξύ του δικαιώματος αυτοδιαθέσεως της ζωής του ασθενούς και αυτού τούτου του έννομου αγαθού της ζωής, αναμφισβήτητα προσβλητέο παρίσταται το πρώτο των ως άνω δικαιωμάτων».
Έτσι, η κ. Ράικου ζητά από τους γιατρούς να υπερασπισθούν το έννομο αγαθό της ζωής έναντι εκείνου του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του ασθενούς και τους παρακινεί να επιχειρήσουν όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για τους απεργούς «προς αποφυγή μη αναστρέψιμης βλάβης της υγείας τους, οι οποίες άλλωστε (σσ. ιατρικές ενέργειες) φέρουν τον χαρακτήρα «κοινωνικά πρόσφορης πράξης» μη συγκρουόμενης προς την κοινωνική ηθική τάξη, προς την οποία ευρίσκεται σε απολύτως παράλληλη θέση, καθώς η επιλογή μεταξύ του δικαιώματος αυτοδιαθέσεως της ζωής του ασθενούς και αυτού τούτου του έννομου αγαθού της ζωής, αναμφισβήτητα προσβλητέο παρίσταται το πρώτο των ως άνω δικαιωμάτων».