Τον παλιό καλό καιρό, η Ελλάδα μας παρείχε φορολογικά κίνητρα για να χτίσουμε ένα σπιτάκι ή για να αγοράσουμε ένα διαμέρισμα. Θα θυμούνται οι ομογενείς τα «ροζ πιστοποιητικά» εισαγωγής συναλλάγματος που παίρναμε από την τράπεζα για να απαλλαγούμε από το φόρο αγοράς κατοικίας.Χιλιάδες Έλληνες της διασποράς επωφεληθήκαμε του μέτρου αυτού και επενδύσαμε σε ένα σπίτι ή ένα διαμέρισμα, προκειμένου «να έχουμε δικό μας κλειδί» κάθε φορά που πηγαίνουμε στην Ελλάδα, αλλά, κυρίως, «για να συνδέσουμε τα παιδιά μας μόνιμα με την Ελλάδα».
Δεν διανοηθήκαμε ποτέ, ότι η Ελλάδα θα φορολογήσει την επιθυμία μας να κρατάμε επαφή με την πατρίδα που στερούμαστε. Απεναντίας, πιστεύαμε, οι αφελείς, ότι η γενέτειρα θα εξαιρούσε από την φορομπηχτική πολιτική της τους ιδιοκτήτες σπιτιών ή διαμερισμάτων που τα χρησιμοποιούν για περιοδική ιδιοκατοίκηση και όχι για εισόδημα. Πιστεύαμε, οι αφελείς, ότι η Ελλάδα θα μας εξαιρούσε από τα φορομπηχτικά μέτρα της για να μας ενθαρρύνει να κάνουμε διακοπές στον τόπο που γεννηθήκαμε και να ενισχύουμε την ελληνική οικονομία με τα εμβάσματά μας. Διαψευδόμαστε οικτρά.
Διερωτώμαι, ποιος εγκέφαλος συνέλαβε την ιδέα φορολόγησης της «νεκρής» ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων της διασποράς. «Νεκρή» κατά την έννοια, ότι δεν παράγει εισόδημα. Αυτός που συνέλαβε την ιδέα χρειάζεται ξύλο με βρεγμένη σανίδα, διότι η σύλληψή του θα ζημιώσει οικονομικά, δεν θα ωφελήσει την Ελλάδα.
Κατ’ αρχήν, η φορολόγηση των σπιτιών ή διαμερισμάτων των αποδήμων θα γίνει πρόξενος ρευστοποίησης ακινήτων και εξαγωγής στο εξωτερικό του προϊόντος της ρευστοποίησης. Εκατομμύρια ευρώ θα φύγουν στο εξωτερικό σε περίοδο που η πατρίδα μας επαιτεί από την Ευρώπη και το ΔΝΤ για να επιβιώσει.
Οι Έλληνες της πρώτης γενιάς, στην πλειοψηφία τους συνταξιούχοι, δεν πρόκειται να στέρξουν να πληρώνουν φόρο από το περιορισμένο εισόδημά τους. Πολλοί Έλληνες συνταξιούχοι της Αυστραλίας, για παράδειγμα, στερούνται κάποιες απολαύσεις για να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα. Το δε σπίτι ή διαμέρισμα που έχουν στο χωριό ή στην πόλη που γεννήθηκαν, καθορίζει το χρόνο παραμονής τους στην πατρίδα. Ανεπίσημα στοιχεία δείχνουν, ότι οι απόδημοι που έχουν ιδιόκτητο σπίτι ή διαμέρισμα στην Ελλάδα κάνουν μεγαλύτερες διακοπές από εκείνους που δεν έχουν, διότι γλιτώνουν τη μεγαλύτερη δαπάνη, το ξενοδοχείο. Αν το ελληνικό Κράτος τους υποχρεώσει να πουλήσουν το σπίτι ή το διαμέρισμά τους, οι επισκέψεις τους στην Ελλάδα θα είναι αραιότερες και ο χρόνος παραμονής τους μικρότερος, επί ζημία της ελληνικής οικονομίας.
Πλανώνται οι παράγοντες της ελληνικής κυβέρνησης που πιστεύουν, ότι οι απόδημοι Έλληνες θα καταθέσουν σε ελληνικές τράπεζες χρήματα από πωλήσεις ακινήτων με κίνδυνο να τα χάσουν ή να τα αποσύρουν με το σταγονόμετρο, αν η ελληνική οικονομία καταρρεύσει και η κυβέρνηση περιορίσει τις αναλήψεις χρημάτων από τράπεζες.
Κυβερνώντες και μη μας διαβεβαιώνουν, ότι οι καταθέσεις μας στην Ελλάδα είναι ασφαλείς, διότι το τραπεζικό σύστημά της είναι υγιές. Ποιος μπορεί να μαντέψει, όμως, τι θα συμβεί αύριο; Ουδείς.
Η πώληση του σπιτιού ή του διαμερίσματος θα περιορίσει και τις επισκέψεις των παιδιών των αποδήμων στην Ελλάδα. Τα Ελληνόπουλα της διασποράς που θα χάσουν την «έδρα τους» στην Ελλάδα θα χάσουν και το ενδιαφέρον για την πατρίδα των γονέων τους, που συντηρεί η ύπαρξη του πατρικού σπιτιού. Ουσιαστικά, η Ελλάδα διακινδυνεύει, με τη φορολόγηση μη εκμεταλλεύσιμων ακίνητων περιουσιών τη σχέση της με τις νέες γενιές αποδήμων.
Ουδείς απόδημος διαφωνεί με το αυτονόητο, δηλαδή με τη φορολόγηση ακίνητων περιουσιών που παράγουν εισόδημα. Διαφωνούμε ριζικά, και είμαστε πολλοί, με τη φορολόγηση της κληρονομιάς από τους γονείς μας ή την απόκτηση με δικά μας χρήματα ενός σπιτιού ή ενός διαμερίσματος για τις προσωπικές και οικογενειακές διακοπές μας στην πατρίδα.
Η απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι παράλογη και θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Περιμένουμε