Πολιτικού Επιστήμονα, Συμβούλου Πολιτικής & Επικοινωνιακής Στρατηγικής
Όποια και αν είναι, τελικά, η έκβαση των διαπραγματεύσεων για την εξυπηρέτηση του Ελληνικού εξωτερικού δημόσιου χρέους, το γεγονός είναι ότι η χώρα μας προκειμένου να βγει κατά τρόπο μόνιμο και διατηρήσιμο από τη σημερινή βαθιά και πολύπλευρη κρίση στην οποία είναι βυθισμένη, χρειάζεται εγκαίρως να προετοιμάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης για την «επόμενη ημέρα».
Ένα σχέδιο δηλαδή, το οποίο αξιοποιώντας την επώδυνη εμπειρία των αστοχιών, των λαθών και των παραλείψεων των τελευταίων τριών δεκαετιών, που οδήγησαν την πατρίδα μας στο σημερινό κατάντημα, θα θέτει μέσα από σαφείς στόχους και ιεραρχημένες προτεραιότητες, τις βάσεις για την αναγκαία εθνική επανεκκίνηση.
Κεντρικό σημείο ενός τέτοιου σχεδίου, δεν μπορεί παρά να είναι η αντιμετώπιση του υπ’ αριθμόν ένα ζητήματος της χώρας μας σήμερα, δηλαδή της δυσλειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης, η οποία κατά κοινή ομολογία, αποτελεί τον «μεγάλο ασθενή» της Ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο, για να αντιμετωπισθεί στη ρίζα του το ζήτημα αυτό, θεμελιώδες προαπαιτούμενο είναι η δημόσια συζήτηση που θα διεξαχθεί πριν από τη λήψη των όποιων οριστικών και δεσμευτικών αποφάσεων να είναι απαλλαγμένη από επιπόλαιες προσεγγίσεις και εκ του προχείρου αυτοσχεδιασμούς. Και να διεξαχθεί επί της ουσίας. Χωρίς εύκολες ιδεολογικές προκατασκευές και βολικά πολιτικά στερεότυπα.
Από όποια οπτική και αν το δει κανείς, δύο είναι τα θεμελιώδη προβλήματα της Δημόσιας Διοίκησης στη χώρα μας, από τα οποία προκύπτουν ως παράγωγα όλα τα υπόλοιπα. Η βαθιά ριζωμένη στο ιστορικό υπόστρωμα της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας παθογένεια, της «κουλτούρας» της εξ εφόδου κατάληψης και λαφυραγώγησης του κράτους, από το κόμμα που κάθε φορά κερδίζει τις εκλογές. Και η (επικρατήσασα κατά την τελευταία ιδιαίτερα τριακονταετία) «συνταγή» της προσφυγής στη δημοσιοϋπαλληλοποίηση ως υποκατάστατου μιας οικονομικής πολιτικής πλήρους απασχόλησης, που οι κυβερνήσεις της περιόδου αυτής στάθηκαν ανίκανες να εφαρμόσουν, μη κατορθώνοντας να αξιοποιήσουν αποτελεσματικά τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, την Ευρωπαϊκή ένταξη και το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας.
Το πρώτο, η εξ εφόδου κατάληψη και λαφυραγώγηση του κράτους από το κόμμα που κάθε φορά κερδίζει τις εκλογές, πέραν του ότι παραπέμπει στην κυριαρχία αυταρχικών και αντιδημοκρατικών αντιλήψεων για την πολιτική και είναι αμάχητο τεκμήριο βαθιάς πολιτικής υπανάπτυξης, αποτέλεσε το άλλοθι για την εγκαθίδρυση στη χώρα ενός ασφυκτικού καθεστώτος αναξιοκρατίας και παραλυτικής μετριοκρατίας. Το δεύτερο, η δημοσιοϋπαλληλοποίηση ως υποκατάστατο της πλήρους απασχόλησης, οδήγησε στο να λειτουργεί η Δημόσια Διοίκηση από οικονομική άποψη με μηδενική ή και αρνητική οριακή κοινωνική παραγωγικότητα. Οδήγησε δηλαδή, στο φαινόμενο ένα τμήμα του πληθυσμού, που τυπικά εμφανίζεται ως απασχολούμενο, να μην συνεισφέρει καν στο παραγόμενο προϊόν, ή να προσφέρει πολύ λιγότερη εργασία σε σχέση με τον αριθμό του. Αυτό, μπορεί να έκρυβε ένα μέρος της ανεργίας επιδοτώντας το ουσιαστικά από το Δημόσιο, ταυτόχρονα, όμως, μεγάλωνε δυσβάσταχτα το κόστος λειτουργίας του Δημοσίου.
Ακριβώς αυτά, δηλαδή η αναξιοκρατία και το δυσβάσταχτο κόστος λειτουργίας, αποτελούν σήμερα τον πυρήνα της κακοδαιμονίας της Δημόσιας Διοίκησης στη χώρα μας. Και αποτελούν, πέραν των υπόλοιπων πολύμορφων παρενεργειών τους, το υπόβαθρο της εμφάνισης ενός ακόμη αρνητικού φαινομένου που ταλαιπωρεί χρόνια τώρα τον τόπο μας. Πρόκειται για το φαινόμενο της Δυσκυβερνησίας ή όπως αλλιώς ονομάζεται, της Κρίσης Εφαρμογής. Δηλαδή, για το φαινόμενο της αδυναμίας εκτέλεσης και εφαρμογής στην πράξη από τη Δημόσια Διοίκηση κυβερνητικών αποφάσεων, οι οποίες όσο νομικά άψογες, πολιτικά νομιμοποιημένες και κοινωνικά αποδεκτές και αν είναι, αλλοιώνονται ή και αναιρούνται κατά την εφαρμογή τους, εξ αιτίας της ανορθόλογης δομής και των γραφειοκρατικών καταχρήσεων που χαρακτηρίζουν τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού στην πατρίδα μας.
Αν, λοιπόν, είμαστε πράγματι ειλικρινείς και αν θέλουμε να πείσουμε ως πολιτικό σύστημα και κοινωνία ότι αληθινά διδαχθήκαμε κάποια πράγματα από τη βαθιά και πολύπλευρη κρίση στην οποία περιδινίζεται σήμερα η χώρα μας, από αυτά ακριβώς τα ζητήματα πρέπει να ξεκινήσουμε κάθε συζήτηση για μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση στη Δημόσια Διοίκηση. Και αν πράγματι θέλουμε να δώσουμε λύσεις, που να εγγυώνται πως η χώρα θα βγει γρήγορα από τα σημερινά αδιέξοδά της, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα πως δεν θα υποτροπιάσει με την πρώτη ευκαιρία σε παλιές «αμαρτωλές» συνήθειες, δεν έχουμε παρά να παραδεχτούμε τα σφάλματα και να δεσμευτούμε ότι δεν θα τα επαναλάβουμε. Όλα τα υπόλοιπα, όπως η αερολογία, ο λαϊκισμός, τα δημαγωγικά «στρογγυλέματα» και η απουσία διάθεσης αυτοκριτικής και ανάληψης ευθυνών από οποιαδήποτε πλευρά, που χαρακτηρίζουν την πολιτική αντιπαράθεση και τη συνδικαλιστική ρητορική που αναπτύσσονται τις τελευταίες ημέρες γύρω από τη Δημόσια Διοίκηση, δεν οδηγούν πουθενά. Με ευχολόγια και κατάρες δεν επιλύονται τα προβλήματα.
http://www.blogger.com/img/blank.gif
Ας συνειδητοποιήσουν όλοι, έστω και στο «και πέντε» για την Ελληνική κοινωνία, ότι χωρίς μια σύγχρονη και αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση, ο τόπος αυτός δεν έχει μέλλον. Και ας σταματήσουν να πετάνε τη «μπάλα στην εξέδρα», ξεστρατίζοντας τη συζήτηση σε άσχετα θέματα, όπως αυτό λ.χ. της έκτασης του παρεμβατικού ρόλου του κράτους, που είναι ένα ζήτημα αμιγούς πολιτικής επιλογής. Γιατί, «μικρότερο» ή «μεγαλύτερο» το κράτος, οφείλει να λειτουργεί οργανωμένα, παραγωγικά, αποτελεσματικά. Και να υπηρετεί τον πολίτη και την ανάπτυξη της χώρας. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε με την εξ εφόδου κατάληψη του κράτους από το κόμμα που κάθε φορά κερδίζει τις εκλογές, ούτε με την (κατά)χρηση των διορισμών για τη συγκάλυψη της ανεργίας με κρατική επιδότηση. Που βιώνουμε σήμερα το που οδήγησαν …
Κεντρικό σημείο ενός τέτοιου σχεδίου, δεν μπορεί παρά να είναι η αντιμετώπιση του υπ’ αριθμόν ένα ζητήματος της χώρας μας σήμερα, δηλαδή της δυσλειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης, η οποία κατά κοινή ομολογία, αποτελεί τον «μεγάλο ασθενή» της Ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο, για να αντιμετωπισθεί στη ρίζα του το ζήτημα αυτό, θεμελιώδες προαπαιτούμενο είναι η δημόσια συζήτηση που θα διεξαχθεί πριν από τη λήψη των όποιων οριστικών και δεσμευτικών αποφάσεων να είναι απαλλαγμένη από επιπόλαιες προσεγγίσεις και εκ του προχείρου αυτοσχεδιασμούς. Και να διεξαχθεί επί της ουσίας. Χωρίς εύκολες ιδεολογικές προκατασκευές και βολικά πολιτικά στερεότυπα.
Από όποια οπτική και αν το δει κανείς, δύο είναι τα θεμελιώδη προβλήματα της Δημόσιας Διοίκησης στη χώρα μας, από τα οποία προκύπτουν ως παράγωγα όλα τα υπόλοιπα. Η βαθιά ριζωμένη στο ιστορικό υπόστρωμα της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας παθογένεια, της «κουλτούρας» της εξ εφόδου κατάληψης και λαφυραγώγησης του κράτους, από το κόμμα που κάθε φορά κερδίζει τις εκλογές. Και η (επικρατήσασα κατά την τελευταία ιδιαίτερα τριακονταετία) «συνταγή» της προσφυγής στη δημοσιοϋπαλληλοποίηση ως υποκατάστατου μιας οικονομικής πολιτικής πλήρους απασχόλησης, που οι κυβερνήσεις της περιόδου αυτής στάθηκαν ανίκανες να εφαρμόσουν, μη κατορθώνοντας να αξιοποιήσουν αποτελεσματικά τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, την Ευρωπαϊκή ένταξη και το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας.
Το πρώτο, η εξ εφόδου κατάληψη και λαφυραγώγηση του κράτους από το κόμμα που κάθε φορά κερδίζει τις εκλογές, πέραν του ότι παραπέμπει στην κυριαρχία αυταρχικών και αντιδημοκρατικών αντιλήψεων για την πολιτική και είναι αμάχητο τεκμήριο βαθιάς πολιτικής υπανάπτυξης, αποτέλεσε το άλλοθι για την εγκαθίδρυση στη χώρα ενός ασφυκτικού καθεστώτος αναξιοκρατίας και παραλυτικής μετριοκρατίας. Το δεύτερο, η δημοσιοϋπαλληλοποίηση ως υποκατάστατο της πλήρους απασχόλησης, οδήγησε στο να λειτουργεί η Δημόσια Διοίκηση από οικονομική άποψη με μηδενική ή και αρνητική οριακή κοινωνική παραγωγικότητα. Οδήγησε δηλαδή, στο φαινόμενο ένα τμήμα του πληθυσμού, που τυπικά εμφανίζεται ως απασχολούμενο, να μην συνεισφέρει καν στο παραγόμενο προϊόν, ή να προσφέρει πολύ λιγότερη εργασία σε σχέση με τον αριθμό του. Αυτό, μπορεί να έκρυβε ένα μέρος της ανεργίας επιδοτώντας το ουσιαστικά από το Δημόσιο, ταυτόχρονα, όμως, μεγάλωνε δυσβάσταχτα το κόστος λειτουργίας του Δημοσίου.
Ακριβώς αυτά, δηλαδή η αναξιοκρατία και το δυσβάσταχτο κόστος λειτουργίας, αποτελούν σήμερα τον πυρήνα της κακοδαιμονίας της Δημόσιας Διοίκησης στη χώρα μας. Και αποτελούν, πέραν των υπόλοιπων πολύμορφων παρενεργειών τους, το υπόβαθρο της εμφάνισης ενός ακόμη αρνητικού φαινομένου που ταλαιπωρεί χρόνια τώρα τον τόπο μας. Πρόκειται για το φαινόμενο της Δυσκυβερνησίας ή όπως αλλιώς ονομάζεται, της Κρίσης Εφαρμογής. Δηλαδή, για το φαινόμενο της αδυναμίας εκτέλεσης και εφαρμογής στην πράξη από τη Δημόσια Διοίκηση κυβερνητικών αποφάσεων, οι οποίες όσο νομικά άψογες, πολιτικά νομιμοποιημένες και κοινωνικά αποδεκτές και αν είναι, αλλοιώνονται ή και αναιρούνται κατά την εφαρμογή τους, εξ αιτίας της ανορθόλογης δομής και των γραφειοκρατικών καταχρήσεων που χαρακτηρίζουν τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού στην πατρίδα μας.
Αν, λοιπόν, είμαστε πράγματι ειλικρινείς και αν θέλουμε να πείσουμε ως πολιτικό σύστημα και κοινωνία ότι αληθινά διδαχθήκαμε κάποια πράγματα από τη βαθιά και πολύπλευρη κρίση στην οποία περιδινίζεται σήμερα η χώρα μας, από αυτά ακριβώς τα ζητήματα πρέπει να ξεκινήσουμε κάθε συζήτηση για μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση στη Δημόσια Διοίκηση. Και αν πράγματι θέλουμε να δώσουμε λύσεις, που να εγγυώνται πως η χώρα θα βγει γρήγορα από τα σημερινά αδιέξοδά της, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα πως δεν θα υποτροπιάσει με την πρώτη ευκαιρία σε παλιές «αμαρτωλές» συνήθειες, δεν έχουμε παρά να παραδεχτούμε τα σφάλματα και να δεσμευτούμε ότι δεν θα τα επαναλάβουμε. Όλα τα υπόλοιπα, όπως η αερολογία, ο λαϊκισμός, τα δημαγωγικά «στρογγυλέματα» και η απουσία διάθεσης αυτοκριτικής και ανάληψης ευθυνών από οποιαδήποτε πλευρά, που χαρακτηρίζουν την πολιτική αντιπαράθεση και τη συνδικαλιστική ρητορική που αναπτύσσονται τις τελευταίες ημέρες γύρω από τη Δημόσια Διοίκηση, δεν οδηγούν πουθενά. Με ευχολόγια και κατάρες δεν επιλύονται τα προβλήματα.
http://www.blogger.com/img/blank.gif
Ας συνειδητοποιήσουν όλοι, έστω και στο «και πέντε» για την Ελληνική κοινωνία, ότι χωρίς μια σύγχρονη και αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση, ο τόπος αυτός δεν έχει μέλλον. Και ας σταματήσουν να πετάνε τη «μπάλα στην εξέδρα», ξεστρατίζοντας τη συζήτηση σε άσχετα θέματα, όπως αυτό λ.χ. της έκτασης του παρεμβατικού ρόλου του κράτους, που είναι ένα ζήτημα αμιγούς πολιτικής επιλογής. Γιατί, «μικρότερο» ή «μεγαλύτερο» το κράτος, οφείλει να λειτουργεί οργανωμένα, παραγωγικά, αποτελεσματικά. Και να υπηρετεί τον πολίτη και την ανάπτυξη της χώρας. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε με την εξ εφόδου κατάληψη του κράτους από το κόμμα που κάθε φορά κερδίζει τις εκλογές, ούτε με την (κατά)χρηση των διορισμών για τη συγκάλυψη της ανεργίας με κρατική επιδότηση. Που βιώνουμε σήμερα το που οδήγησαν …
kalyteresmeres.wordpress.com