31 Ιουλίου 2011

Αρνείται εμπλοκή σε υπόθεση υπεξαίρεσης ο Λ. Λαυρεντιάδης

Για άθλια επίθεση από σύμπλεγμα συμφερόντων που επιδιώκει να ελέγξει τις εξελίξεις στον τραπεζικό χώρο σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο κάνει λόγο με ανακοίνωση του ο κος Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, με αφορμή δημοσιεύματα που τον φέρουν αναμεμειγμένο σε υπόθεση που διερευνά η Αρχή Καταπολέμησης της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες.

Σε ανακοίνωση του γραφείου του, τονίζεται ότι "Η επιχειρηματική δραστηριότητα του κου Λαυρεντιάδη κινήθηκε πάντα με απόλυτη νομιμότητα.

Ο κ. Λαυρεντιάδης αρνείται κατηγορηματικά την οποιαδήποτε κατηγορία και ανάμειξη του σε σχετικές ενέργειες τις οποίες και χαρακτηρίζει ως ανυπόστατες και άκρως συκοφαντικές".

Ο κος Λαυρεντιάδης μιλάει για σκοπιμότητες και ζητά την άμεση διερεύνηση από τη διοίκηση της τράπεζας της Ελλάδας.

Φοβερή προσγείωση F-16 στις ΗΠΑ

Η παρακάτω προσγείωση είναι από επίδειξη στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ... ο πιλότος το φύτεψε κανονικά το F16:

http://media.trb.com/media/photo/2011-07/314872540-28145947.jpghttp://media.trb.com/media/photo/2011-07/316130320-28145950.jpghttp://media.trb.com/media/photo/2011-07/315072240-28145958.jpghttp://media.trb.com/media/photo/2011-07/315738740-28150000.jpghttp://media.trb.com/media/photo/2011-07/315601580-28150006.jpghttp://media.trb.com/media/photo/2011-07/320249440-28150009.jpghttp://media.trb.com/media/photo/2011-07/320106440-28150015.jpghttp://media.trb.com/media/photo/2011-07/318934180-28150020.jpghttp://media.trb.com/media/photo/2011-07/317320040-28150026.jpghttp://media.trb.com/media/photo/2011-07/316496100-28150037.jpg

Η κ. Διαμαντοπούλου μπερδεύει την σημασία των λέξεων και δεν γνωρίζει τα νούμερα?

Κάνοντας κλικ στον παραπάνω σύνδεσμο http://www.hellasedu.gr/2011/07/video.html μπορείτε να δείτε την συνέντευξη της κ.Διαμαντοπούλου στις 28-07-2011 στην ΝΕΤ που μιλάει για τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευτση. Μετά την μέση της συνέντευξης που αρχίζει να απαντά σε ερωτήσεις για διάφορα εκπαιδευτικά θέματα έχουμε το εξής:

Η δημοσιογράφος την ρωτάει τι θα γίνει φέτος με τις μονιμοποιήσεις των εκπαιδευτικών που είναι επιτυχόντες ΑΣΕΠ (δηλαδή έχουν γράψει πάνω από 55% και σε κάθε διαγωνισμό δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός, αφού κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσοι θα πιάσουν την βάση).

Η κ. Διαμαντοπούλου απαντάει όμως για εμάς, δηλαδή για τους διοριστέους ΑΣΕΠ αφού ξεκινάει με τον "κλειστό" αριθμό θέσεων στον ΑΣΕΠ 5.800 (τόσο είναι το άθροισμα των θέσεων που προκηρύχθηκαν από τον ΑΣΕΠ το 2008 στο σύνολο των ειδικοτήτων που έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό, πχ 1000 δάσκαλοι, 500 φιλόλογοι κτλ, που σημαίνει πως τα 1000, τα 500 κτλ καλύτερα γραπτά θεωρούνται διοριστέοι ,και οχι επιτυχόντες,κερδίζοντας με την βαθμολογία τους συγκεκριμένες θέσεις και συγκεκριμένες πιστώσεις).

Οι υπόλοιποι που δεν έγραψαν τόσο καλά για να είναι στους διοριστέους, αλλά έπιασαν 55% (την βάση της βαθμολογίας) θεωρούνται επιτυχόντες.

Και αφού η Υπουργός απαντάει για τους διοριστέους λέει το εξείς λάθος???ψέμα??? πως έχουμε απομείνει 2700!!!!ενώ είμαστε 600!!! Τόσοι όσες και οι φετινές πιστώσεις και επομένως μπορεί να μας διορίσει φέτος ΟΛΟΥΣ!!!!

Στους περσινούς διορισμούς ήμασταν μόλις 1302!!!Τον Αύγουστο του 2010 το Υπουργείο Παιδείας έκανε 2800 διορισμούς. Σύμφωνα με τον νόμο 3848/2010 που προέβλεπε οι διορισμοί να γίνονται κατά 60% από τον ΑΣΕΠ και κατά 40% από τους πίνακες των αναπληρωτών, έπρεπε το Υπουργείο Παιδεία να διορίσει ως εξείς:
το 60% του 2800 ήταν 1680 και εφόσον εμείς πέρυσι ήμασταν μόλις 1302 μπορούσαμε να είχαμε διοριστεί ΑΠΑΝΤΕΣ!!!

2800-1302=1500 και του έμεναν και 1500 θέσεις για το 40% ( που στους 1302 το 40% είναι 520),

Δηλαδή θα διόριζε 1302 ΑΣΕΠ (60%) 520 (40%) και θα της περίσσευαν και 1302+520=1822 // 2800-1822=978 θέσεις για επιπλέον αναπληρωτές!!!!

Αντιθέτως πέρυσι από τις 2800 θέσεις, οι 800 ήταν από ΑΣΕΠ και οι 2000 ΕΚΤΟΣ ΑΣΕΠ (40%, 24μηνο+βάση ΑΣΕΠ, 30ΜΗΝΟ)!!!

Αλλά το Υπουργείο Παιδείας προφανώς δεν θέλει τον ΑΣΕΠ και αυτοκηρύσετε Υπουργείο Αναξιοκρατίας αφήνοντας πέρυσι αδιόριστους ΑΣΕΠΙΤΕΣ για να πάρει ΟΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ περισσότερους ΕΚΤΟΣ ΑΣΕΠ!!!

Επειδή το 40% από τις 1302 περσινές θέσεις ΑΣΕΠΙΤΩΝ είναι 520, και το Υπουργείο Παιδείας πήρε 2000 από το 40%, αυτό σημαίνει πως το 40% το έχει ήδη πάρει από τον Αύγουστο του 2010 ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΝΟΜΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ!!!!

Αρα και αυτό που είπε στο πλαίσιο ερώτησης η δημοσιογράφος πως πέρυσι δεν πήρε καθόλου αναπληρωτές είναι ΨΕΜΑ-ΠΗΡΕ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ!!!!

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΜΕΝΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ????

Με εκτίμηση,
Διοριστέοι εκπαιδευτικοί ΑΣΕΠ 2008

Μπάχαλο ΠΑΣΟΚ: Ο Οικονόμου λέει ότι η διάταξη για φυλάκιση όσων χρωστάνε στην εφορία θα εφαρμοστεί για χρέη πάνω από 150.000...

http://www.newsbomb.gr/photos/images/sized/articles/oik3-480x0.jpgΕνώ ο ένας υπουργός έβγαλε εγκύκλιο σύμφωνα με την οποία θα οδηγούνται στο αυτόφωρο όσοι οφείλουν στο Δημόσιο πάνω απο 5.001 ευρώ, ο άλλος υπουργός δηλώνει πως αυτό δεν θα ισχύσει.

Την προχειρότητα με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις εγκυκλίους που εκδίδονται απο τα υπουργεία καταδεικνύει η υπόθεση με τους οφειλέτες του Δημοσίου.

Από τη Δευτέρα, 1η Αυγούστου, αρχίζουν να εφαρμόζονται οι νέες ρυθμίσεις για τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο, σύμφωνα με τις οποίες οι οφειλέτες πόσου άνω των 5.000 ευρώ μπορεί να οδηγηθούν στο αυτόφωρο, επειδή το αδίκημα είναι διαρκές, ενώ προβλέπονται και ποινές φυλάκισης.

Αυτό τουλάχιστον λέει η εγκύκλιος που εκδόθηκε την προηγούμενη εβδομάδα απο το υπουργείο οικονομικών κατόπιν εντολής του αναπληρωτή υπουργού Φίλιππου Σαχινίδη.

Με δήλωσεις του όπως στο “Πρώτο Θέμα” ο αναπληρωτής υπουργός Παντελής Οικονόμου ουσιαστικά “αδειάζει” τον Φίλιππο Σαχινίδη. Δηλώνει πως "δεν πρόκειται να πάνε στο αυτόφωρο όσοι οφείλουν στην Εφορία 5.000 και 10.000 ευρω. Εμείς θα κυνηγήσουμε όσους οφείλουν από 150.000 ευρώ και πάνω. Αυτή ειναι η δέσμευσή μας".

Οι οφειλέτες του δημοσίου ειναι συνολικα 900 χιλιαδες και το συνολο του ποσού των οφειλών ειναι 41,1 δισ, ευρω. Σύμφωνα με τις οδηγιες του υπουργειου οικονομικων, απο τη Δευτέρα οι οφειλέτες θα ειδοποιηθουν τηλεφωνικα για το χρέος τους και θα τους γίνεται ενημέρωση για τις δυνατότητες υπαγωγής στη ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών, με διαγραφή έως και του 90% των προσαυξήσεων εκπρόθεσμης καταβολής, καθώς και καταβολή σε δόσεις που φτάνουν έως και τις 36. Στη συνεχεια και αναλογα με την αντίδραση των οφειλετων θα ακολουθήσει η εφαρμογη του νόμου.

Οι εντολές που έχουν λάβει οι ελεγκτικοί μηχανισμοί από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών είναι η προσπάθεια να εστιαστεί, πρώτα απ' όλους, στους μεγάλους οφειλέτες. Η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει ποια από τα νομικά πρόσωπα ανήκουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, και άρα πρόκειται για συμψηφιστική στην πραγματικότητα εγγραφή, καθώς και τα φυσικά πρόσωπα που έχουν αποβιώσει ή βρίσκονται σε κατάσταση πτώχευσης. Οι οφειλέτες που θα απομείνουν -υπολογίζονται σε περίπου 10.000 φυσικά και νομικά πρόσωπα- θα «εξεταστούν» κατ' απόλυτη προτεραιότητα.

Ανεμοστρόβιλος στη Ρωσία με 1 νεκρό

Προβάδισμα του Λαϊκού Κόμματος στις ισπανικές δημοσκοπήσεις

Το αντιπολιτευόμενο Λαϊκό Κόμμα (PP) της Ισπανίας ενδέχεται να κερδίσει τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, που είναι προγραμματισμένες για τις 20 Νοεμβρίου, με 14 μονάδες διαφορά από το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE), σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης που δημοσιεύθηκε σήμερα.

Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση που διενεργήθηκε από το ινστιτούτο Metroscopia για λογαριασμό της εφημερίδας El Pais το 44,8% των Ισπανών θα ψήφιζε το PP έναντι του 30,8% που θα ψήφιζε το PSOE αν οι εκλογές γίνονταν τώρα. Επιπλέον το 77% των σοσιαλιστών ψηφοφόρων εκτιμούν ότι η νίκη του PP είναι «αναπόφευκτη».

Πάντως μία άλλη δημοσκόπηση, την οποία διενήργησε το ινστιτούτο CIS, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιοποιήθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα δίνει μικρότερο προβάδισμα στο PP: 7,1 μονάδων από τότε που ο Αλφρέδο Πέρεθ Ρουμπαλκάμπα ανέλαβε την ηγεσία του PSOE.

Η δημοσκόπηση του Metroscopia διενεργήθηκε λίγες ημέρες πριν την ανακοίνωση την Παρασκευή του Ισπανού πρωθυπουργού Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο ότι οι βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν πρόωρα στις 20 Νοεμβρίου.

Ένα ακόμη πομπώδες "τσιτάτο" από τον Χάρη Καστανίδη: "Μπορεί να διεξαχθεί δημοψήφισμα ακόμα και μέσα στο 2011"

Ο Χάρης Καστανίδης συμπαθέστατος κατά τα άλλα, αρέσκεται στην αμπελοφιλοφιλοσοφία και στην δική του στοχαστική σκέψη, την οποία την συνιστά ως μέτρον και οδηγό αποδοχής για την γενικότερη λαϊκή αντίληψη των πραγμάτων.
Θεωρεί προφανώς ότι κατέχει εκτός από την δεινότητα και το εργαλείο της ευρύτερης "διαλεκτικής μεθόδου" και ως προσωπικό του πλεονέκτημα το προβάλει στις δημόσιες εμφανίσεις του.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίφημη νομική διαμάχη στην περίπτωση Ζαγοριανού.
Ήταν η υπόθεση που με την γνωστή κατάληξη, για την οποία η σκέψη του δεν ταυτίστηκε απόλυτα με αυτή την σκέψη του "Συμβουλίου Εφετών", παρά τον εντυπωσιασμό, την δημοσιογραφική επιμέλεια στην "παρακολούθηση" της σκέψης του από τον Νίκο Χατζηνικολάου.

Σχετικό video:


Αυτό ως προλόγισμα. Διότι εάν και εγώ ζητήσω να παρακολουθήσετε τη σκέψη μου ή αν αρχίσω να παραθέτω video για τα άλλα που έλεγε για την δήθεν τιμωρία των επίορκων πολιτικών (ότι τα αδικήματα δεν παραγράφονται κλπ) και του νόμου "περί ξεπλύματος μαύρου χρήματος" ότι τάχα θα λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη, τότε ίσως κινδυνεύσω και εγώ να βρεθώ σε κάποιον φυσικό δικαστή και δεν έχω αυτή τη διάθεση καλοκαιριάτικα.

Διαβάζουμε στην "Ελευθεροτυπία:

Μέσα στο 2011 εκτιμά ότι θα γίνει το πρώτο δημοψήφισμα, ο υπουργός Εσωτερικών Χάρ. Καστανίδης, όπως αναφέρει σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα».
Επίσης, στην συνέντευξη, που θα δημοσιευθεί αύριο (σήμερα), ο κ. Καστανίδης τονίζει πως "μια συναίνεση που τεχνητά επιβάλλεται από εκλογές δεν θα οδηγήσει πουθενά, σε κανένα επωφελές αποτέλεσμα", επισημαίνοντας πως "η διάθεση συνεργασίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων για την εξυπηρέτηση ενός εθνικού στόχου δεν είναι κάτι που εκβιάζεται, αν θέλεις να προσφέρεις στον τόπο σου το κάνεις χωρίς προϋποθέσεις". Τέλος, ο υπουργός Εσωτερικών ξεκαθαρίζει πως πρέπει να γίνουν ρήξεις με τις συντεχνίες, οι οποίες είναι δημιούργημα της πελατειακής λειτουργίας του κράτους, δηλώνοντας πως "η υποχρέωση μιας προοδευτικής κυβέρνησης είναι να υπολογίζει όχι το συντεχνιακό - κλαδικό συμφέρον, αλλά το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον".

ΔΕΝ διαβάζω έντυπο τύπο, αλλά από αυτά που αλιεύω από το διαδίκτυο συμπεραίνω ότι η σκέψη του θα έχει ακόμη μία φορά ατυχήσει να αποδώσει την σκέψη του GAP.

Ωραιοποιημένα λόγια, σχεδόν αγγίζουν προεκλογικές εξαγγελίες!!!

Από δική του δημοσίευση τώρα, ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ:

"ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ - ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 25 Ιουλίου 2011 - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

1. Σε κάθε αντιπροσωπευτική δημοκρατία ο λαός αναδεικνύει περιοδικά τους εκπροσώπους του στη Βουλή και, δι’ αυτής, την κυβέρνηση. Η βούλησή του της εξασφαλίζει την πολιτική νομιμοποίηση στις αποφάσεις που λαμβάνει. Εάν όμως απαιτηθεί κατά τη διάρκεια της θητείας της νωπή εντολή, αυτή εξασφαλίζεται με την προσφυγή σε δημοψήφισμα.
Τότε το εκλογικό σώμα καλείται να εκφράσει την προτίμησή του σε συγκεκριμένο ζήτημα που απασχολεί την κοινωνία, διαμορφώνοντας έτσι δεσμευτικά ή επηρεάζοντας αποφασιστικά τις επιλογές της κυβέρνησης. Το δημοψήφισμα είναι θεσμός άμεσης και, εν πολλοίς, συμμετοχικής δημοκρατίας και με την ενεργοποίησή του ενισχύεται η πολιτική συμμετοχή, τονώνεται η αντιπροσώπευση, διευρύνεται η δημοκρατία και εμβαθύνεται η λαϊκή κυριαρχία.
2. Στο Σύνταγμά μας, όπως διαμορφώθηκε μετά την αναθεώρηση του 1985/1986, προβλέπονται δύο τύποι δημοψηφίσματος. Το πρώτο αφορά κρίσιμο εθνικό θέμα, προεχόντως σχετικό με την εξωτερική πολιτική και την εθνική άμυνα. Για τη διεξαγωγή του απαιτείται πρόταση της κυβέρνησης και απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας των βουλευτών.
Ο άλλος τύπος δημοψηφίσματος κατοχυρώθηκε στην αναθεώρηση του 1985/1986. Αφορά ψηφισμένο νομοσχέδιο που ρυθμίζει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, με εξαίρεση τα δημοσιονομικά. Για την προκήρυξή του απαιτείται πρόταση των 2/5 και αποδοχή της από τα 3/5 του συνόλου του βουλευτών.
3. Αν και ο συντακτικός δεν παρέχει ρητά σχετική εξουσιοδότηση στον κοινό νομοθέτη, η ψήφιση εκτελεστικού νόμου είναι απαραίτητη, προκειμένου να εξειδικευτούν οι συνταγματικοί ορισμοί. Όταν ακόμη προβλέπονταν δημοψήφισμα μόνο για κρίσιμα εθνικά θέματα, θεσπίστηκε ο ν. 350/1976. Έκτοτε και παρά τη συνταγματική κατοχύρωση ενός ακόμη τύπου του, δεν προωθήθηκε η αναγκαία νομοθετική ρύθμιση.
Έτσι, η προσφυγή σε δημοψήφισμα συναντά σοβαρά εμπόδια. Με το προτεινόμενο σχέδιο νόμου θεσπίζονται οι αναγκαίες ρυθμίσεις για την ενεργοποίηση του θεσμού. Οι επιμέρους διατάξεις του νομοσχεδίου καταστρώνονται σε οκτώ κεφάλαια και οι κυριότερες επιλογές του είναι οι εξής:
α) οροθετούνται οι βασικές έννοιες, δηλαδή το κρίσιμο εθνικό θέμα, στο οποίο δεν περιλαμβάνονται μόνο ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής άμυνα, αλλά και ζητήματα γενικότερου ενδιαφέροντος σχετικά με την πολιτική, την κοινωνική και την οικονομική ζωή της χώρας, το ψηφισμένο νομοσχέδιο, το σοβαρό κοινωνικό ζήτημα και το δημοσιονομικό ζήτημα,
β) ψηφίζουν όσοι είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους και την ημέρα της ψηφοφορίας βρίσκονται εντός των ορίων της χώρας,
γ) η ψηφοφορία διεξάγεται σε εκλογικές περιφέρειες και ταυτόχρονα σε όλη την επικράτεια,
δ) οι ψηφοφόροι καλούνται να εκφράσουν την προτίμησή τους σε έντυπο ψηφοδέλτιο, το οποίο περιέχει το ερώτημα και τις δυνατές απαντήσεις, όπως καθορίζονται από τη Βουλή,
ε) επικρατεί η απάντηση που συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία των εγκύρων ψηφοδελτίων, στα οποία δεν προσμετρώνται τα λευκά,
στ) η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος είναι συμβουλευτική για την κυβέρνηση, με εξαίρεση την περίπτωση δημοψηφίσματος για ψηφισμένο νομοσχέδιο, οπότε έχει δεσμευτικό περιεχόμενο, αρκεί να πάρει μέρος στην ψηφοφορία τουλάχιστον το πενήντα τοις εκατό (50%) όσων είναι γραμμένοι στους εκλογικούς,
ζ) η οικονομική διαχείριση και η δημόσια προβολή υπόκεινται στις ρυθμίσεις που διέπουν τις γενικές βουλευτικές εκλογές, και
η) το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και, εν γένει, το κύρος του δημοψηφίσματος ελέγχεται από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο."

... και για να ΜΗΝ σε κουράσω άλλο αγαπητέ αναγνώστη με περισσότερα στοιχεία, διότι γνωρίζω πολύ καλά ότι οι υπουργοί δεν μας διαβάζουν, απλά έχουν "αναθέσει" (έχουμε στοιχεία για έναν) σε συγκεκριμένες υπηρεσίες να "προειδοποιούν" για μηνύσεις (όταν ενοχλούνται) και επί της ουσίας αποφεύγουν να απαντούν (παρότι έχουν διαθέσιμο προσωπικό) και πολύ δε περισσότερο τον δημόσιο διάλογο, όπως ο "εξαφανισμένος" τελευταία Β' (Β' ή Α΄) Αντιπρόεδρος
[Βλέπε σχετικό video]

Στο δια ταύτα τώρα, για να ΜΗΝ πλατιάζουμε με ατέρμονες συζητήσεις και άκαρπες κριτικές σκέψεις που δεν λαμβάνονται υπόψη από κανέναν πια:

Τρία πράγματα, εάν μπορούσαν να υιοθετηθούν για ένα δημοψήφισμα:

1. Καθαρή και ανόθευτη απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα. [αφού ζητάνε συναίνεση και έχουν την διάθεση να πάμε ως χώρα μπροστά. Η μεταπολίτευση απέτυχε γιατί στηρίχθηκε σε καλπονοθευτικά συστήματα ενισχυμένης αναλογικής και μάλιστα με επιδοτήσεις 50 εδρών]
2. Ανεξαρτησία των τριών εξουσιών. [Επαγγελματικό ασυμβίβαστο βουλευτών - Ασυμβίβαστο βουλευτή/υπουργού/κομματικού στελέχους - Ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας και πραγματικό "πόθεν" έσχες για όλους, με κληρωτούς πολίτες ελεγκτές και με μυστική ψηφοφορία ανά περιφέρεια]
3. Ανακλητότητα από το λαό, σε περίπτωση ασυμφωνίας με την λαϊκή εντολή. [Οι περιφέρειες μπορούν να δώσουν τις αναγκαίες λύσεις - ΕΔΩ χρειάζεται διαβούλευση για τα ποσοστά ή του τρόπου δημοψηφίσματος]

Τώρα όσο για :
"Το δημοψήφισμα είναι θεσμός άμεσης και, εν πολλοίς, συμμετοχικής δημοκρατίας και με την ενεργοποίησή του ενισχύεται η πολιτική συμμετοχή, τονώνεται η αντιπροσώπευση, διευρύνεται η δημοκρατία και εμβαθύνεται η λαϊκή κυριαρχία"...

...και για τις αρχές που το ίδιο το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ κατάργησε όπως ήταν αυτές που πίστεψαν χιλιάδες πολίτες όπως της "διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη":
"Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση"
Αυτή την "λαϊκή κυριαρχία" την είδαμε πρόσφατα με τους ΜΑΤατζήδες σε όλη τη χώρα.

Εάν πράγματι θέλεις κύριε Καστανίδη η σκέψη σου να είναι χρηστική (Αρχή άνδρα δείκνυσι) και να μείνει στην ιστορία τρία είναι τα πράγματα που πρέπει να στοχαστείς, όπως είναι και οι τρεις αρχές του Γνωμικού της αρχαιότητας

Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι:
Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει.
Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει.
Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει.
(Αγάθων, 450-400 π.Χ., Αρχαίος τραγικός)

Νάσος

http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/2011/07/2011.html

Δέκα Λόγοι για να μην γίνει το φεστιβάλ της ΚΝΕ στο ΠΑΡΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ

Ανακοινώθηκε η διοργάνωση του 37ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ στο ΠΑΡΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ Α.ΤΡΙΤΣΗ. Παρά τον ξεκάθαρο ρόλο του Πάρκου Α.ΤΡΙΤΣΗ , για άλλη μια φορά χρησιμοποιείται αυτός ο χώρος που είναι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους , για μια ευρείας κλίμακας εκδήλωση.

Παρά τις διαβεβαιώσεις του τέως Προέδρου του φορέα , της διεύθυνσης του πάρκου, και των "θεσμικών" του χώρου και παρά την άποψη των περιβαλλοντικών οργανώσεων και των κατοίκων πως ο χώρος κακοποιείται και επιβαρύνεται με τέτοιες εκδηλώσεις και παρά την σειρά υπομνημάτων και καταγγελιών , που έχουν κατατεθεί , ξανά επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία.

Καταγγέλλουμε τον φορέα διαχείρισης αλλά και τους δήμους που παραχωρούν , τεμαχίζουν και χρησιμοποιούν τον χώρο κατά το δοκούν και ερμηνεύουν τον σκοπό του Πάρκου , ανάλογα με τις περιστάσεις .

Καταγγέλουμε τον φορέα διαχείρισης καθώς δεν απαιτεί από όλους και ιδιαίτερα τους δήμους Καματερού και Α.Αναργύρων να φροντίζουν μαζί του την διαφύλαξη , βελτίωση και υποστήριξη του χώρου και ασχολείται κυρίως με την εκποίηση- ενοικίαση χώρων για συγκέντρωση χρημάτων σαν να ήταν αυτό εμπορεύσιμο αγαθό με πρόσχημα την πληρωμή των τεσσάρων υπαλλήλων καθαριότητας που εύκολα θα μπορούσαν να πληρώνονται από τους δυο όμορους δήμους .

Καταγγέλλουμε ότι παρά την συνεχή υποβάθμιση του χώρου , σε αντίθεση με την ιδιαίτερη σημασία για τους κατοίκους της περιοχής ,(ιδιαίτερα των λαϊκότερων στρωμάτων ),σε κανένα δημοτικό συμβούλιο δεν έχει συζητηθεί θέμα σχετικό με υποστήριξη , ενίσχυση ή φροντίδα του χώρου και η μόνη σχετική αναφορά ήταν η εξολοκλήρου υιοθέτησή του από τον Δήμο Ιλίου (ή θάνατος!).

ακολουθεί επιστολή που λάβαμε μέλους της επιτροπής κατοίκων .

10 Λόγοι για να μην γίνει το φεστιβάλ της ΚΝΕ στο ΠΑΡΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ

1) Γιατί πρέπει η εργαζόμενη Δυτική Αθήνα να αποκτήσει περιβαλλοντική κουλτούρα και να μη θεωρεί τα πάντα όπως η αστική κουλτούρα ελεύθερα προς "αξιοποίηση".

2) Γιατί επειδή είναι Παναθηναϊκό γεγονός χειραφετεί όλο το λαό της Αθηνάς στο ότι η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση συνάδει με πληρωμή, σκουπίδια, ηχορύπανση, μεγάλες συγκεντρώσεις, άρνηση του οικοσυστήματος, κυκλοφοριακή συμφόρηση, αρκεί κάποιος "θεσμικός" να δώσει μία άδεια και μετά να μαζέψουμε τα σκουπίδια και τις εγκαταστάσεις

3) Γιατί ανοίγει το δρόμο το Πάρκο να μετατραπεί σε πολυχώρο εκδηλώσεων μαζικής κλίμακας. Να μας δείξουν οι διοργανωτές του Φεστιβάλ βάσει ποιου τοπογραφικού οργανώνουν τις εκδηλώσεις και ποιοι τους ελέγχουν για την νομιμότητα των πράξεων τους εκτός εάν αποτελεί συνέχεια το Φεστιβάλ της μαγκιάς των Δήμων, της καφετέριας και άλλων φιλολαϊκών παραγόντων.

4) Γιατί πρέπει να απαγορεύεται η καταβολή χρηματικού αντιτίμου για την είσοδο στον Πάρκο για κάθε λόγο.

5) Γιατί ειδικά η κομμουνιστική αριστερά πρέπει να αποτελεί πρωτοπορία στην θωράκιση του περιβάλλοντος από αγνώμονες και επιτήδειους και όχι το αντίστροφο.

6) Γιατί νομιμοποιεί το πιο αντιδραστικό τμήμα του Προεδρικού Διατάγματος που δίνει άλλοθι σε ιδιώτες και κράτος να τεμαχίζουν το πάρκο.

7) Γιατί το λέει η Επιτροπή Αγώνα, η μόνη γνήσια λαϊκή δύναμη που δεν κρύβεται, δεν διαπραγματεύεται και δεν υποχωρεί για τον ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΟ, ΕΛΕΥΘΕΡΟ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ.

8) Ας γίνει σε κάποιο ελεύθερο χώρο στην Εκάλη ή στο Ψυχικό να πάει εκεί η Εργατική Τάξη και η νεολαία να δει πως ζει ο ταξικός εχθρός και όχι εκεί που έχει ένα φυσικό πλούτο να κάνει το τσάμπα μάγκα το κόμμα της!

9) Γιατί οι προοδευτικοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι και η μη πράξη (μη ενόχληση του οικοσυστήματος του Πάρκου) είναι βροντερή πράξη υπεράσπισης του.

10) Γιατί η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης πέρα από την ποσοτική διάσταση (μέσα αναπαραγωγής) που χρειάζεται απαιτεί και ποιοτικά στοιχεία (χρόνο, περιβάλλον, καθαρή ατμόσφαιρα, ελεύθερους χώρους κ.α.)

Υ.Γ. Δεν έχω να αναφέρω κανένα λόγο για να γίνει το Φεστιβάλ της ΚΝΕ ή οποιαδήποτε άλλης αντίστοιχης κλίμακας γεγονός στο Πάρκο.

http://agioianargyroinews.blogspot.com/

ΗΠΑ: Πληροφορίες για κατ’ αρχήν συμφωνία για το χρέος

Το αμερικανικό δίκτυο ABC μετέδωσε ότι η συμφωνία προβλέπει αύξηση του ορίου δανεισμού που θα καλύπτει και το 2012, περικοπές δαπανών πάνω από 1 τρισ. δολάρια σε βάθος δεκαετίας και σύσταση κοινοβουλευτικής επιτροπής, η οποία θα μελετήσει και θα προτείνει δεύτερο πακέτο περικοπών, επίσης άνω του 1 τρισ. δολαρίων.

Σύμφωνα με το ABC τα μέλη του Κογκρέσου αναμένεται να ενημερωθούν για το περιεχόμενο της συμφωνίας.

Η σημερινή ημέρα θα αποδειχτεί "κρίσιμη" για την εξεύρεση μιας λύσης που θα επιτρέψει σε Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς να συμφωνήσουν για την αύξηση του ορίου του χρέους, υποστήριξε ένας εκ των συμβούλων του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. "Πρέπει να βρούμε μια λύση".

Στις 13:00 το μεσημέρι, τοπική ώρα Η.Π.Α. (20:00 το βράδυ ώρα Ελλάδας) θα τεθεί δοκιμαστικά σε ψηφοφορία το νομοσχέδιο των Δημοκρατικών για την αύξηση του ορίου του ομοσπονδιακού χρέους, σύμφωνα με δήλωση, κορυφαίου στελέχους του κόμματος.

«Η αναβολή στην ψηφοφορία οφείλεται στην πρόθεσή μας να υπάρξει περισσότερος χρόνος για διαπραγμάτευση και να αυξηθούν οι πιθανότητες να επιτευχθεί συμφωνία. Η διαπραγμάτευση ανάμεσα σε ηγετικά στελέχη των δύο κομμάτων στο Κογκρέσο και την κυβέρνηση του προέδρου των Η.Π.Α., Μπαράκ Ομπάμα, συνεχίζονται, ωστόσο πρέπει να διανυθεί ακόμα κάποια απόσταση προτού υπάρξει συμφωνία», υπογράμμισε ο Χάρι Ριντ, επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Γερουσία.

Κορυφαίοι Ρεπουμπλικάνοι στην αμερικανική Γερουσία και στη Βουλή των Αντιπροσώπων ανακοίνωσαν το Σάββατο ότι έπειτα από μια εβδομάδα αδιεξόδου βρίσκονται πλέον σε σοβαρές συνομιλίες με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα για την αύξηση του ορίου του ομοσπονδιακού χρέους και την αποφυγή της επαπειλούμενης κήρυξης στάσης πληρωμών.

ΜΙΑ ΕΙΔΗΣΗ ΓΙΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΥΘΕΝΑ

Πριν 200 χρόνια ο Τόμας Τζέφερσον έλεγε πως «οτιδήποτε δημοσιεύεται σε μια εφημερίδα δεν μπορεί εύκολα να γίνει πιστευτό γιατί ακόμα και η αλήθεια γίνεται ύποπτη όταν την μεταφέρεις με μολυσμένο όχημα». Σήμερα όμως με τα τεχνολογικά όπλα και την γενικευμένη καχυποψία όλοι μας κατά βάθος πιστεύουμε ότι μπορούμε να ξεχωρίσουμε την είδηση ανάμεσα από το περίβλημά της αρκεί να διασταυρώσουμε πηγές και πληροφορίες.

Σε έρευνά της στην Ελευθεροτυπία χθες, η ρεπόρτερ Αριστέα Μπουγάτσου αποκαλύπτει ότι η Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές δραστηριότητες ερευνά σκάνδαλο υπεξαίρεσης 51 εκατομμυρίων ευρώ από την Proton Bank - του γνωστού επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη. Η αρχή διατάζει μάλιστα το πάγωμα κίνησης των λογαριασμών, των μετοχών αλλά και της ακίνητης περιουσίας του επιχειρηματία.

Το νέο είναι προφανώς συνταρακτικό. Μια Τράπεζα που λειτουργεί υπό το ρυθμιστικό πλαίσιο της Τράπεζας της Ελλάδας και τις εγγυήσεις του ελληνικού κράτους φαίνεται να λειτουργεί ως πλυντήριο μαύρου χρήματος, ενώ επιπλέον ως υπεύθυνος εμφανίζεται ένας από τους πλέον προβεβλημένους επιχειρηματίες που δρουν στην Ελληνική αγορά (ή δρούσαν τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα) - ο οποίος μάλιστα έχει ξοδέψει υπέρογκα ποσά για την εξαγορά κάθε είδους επιχειρήσεων, με ιδιαίτερη προτίμηση στους εκδοτικούς οργανισμούς και τα μέσα τους. Δεν γνωρίζουμε πως θα εξελιχθεί το ρεπορτάζ αλλά ακόμα και η απόφαση μιας ανεξάρτητης αρχής για τη δέσμευση της περιουσίας ενός ισχυρού παίχτη της Ελληνικής αγοράς δε μπορεί παρά να αποτελεί σημαντικότητα είδηση.

Όπως πολύ εύστοχα γράφει στο πρωτοσέλιδο της η Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπίας η αποκάλυψη είναι βόμβα μεγατόνων. Γιατί όμως τελικά η είδηση έσκασε στα Ελληνικά ΜΜΕ σαν μισοτελειωμένο γκαζάκι του καφέ;

Από την πρώτη στιγμή παρακολουθήσαμε την πορεία της είδησης στα ελληνικά ΜΜΕ: Η παρατήρηση του τρόπου με τον οποίο κάθε μέσο αντιμετωπίζει τέτοιου είδους ειδήσεις, προσφέρεται άλλωστε για εξαγωγή συμπερασμάτων. Θελήσαμε να δούμε την επιλογή των λέξεων στους τίτλους, τη θέση τους σε κάθε μέσο, τις ομοιότητες και τις διαφορές στο ρεπορτάζ. Το tracking των ειδήσεων στα ΜΜΕ είναι κάτι που κάνουμε και μας έχει βοηθήσει στο παρελθόν, αυτή τη φορά όμως δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για αυτό που συνέβη.

Αυτό που συνέβη είναι ότι δεν συνέβη τίποτα. Η είδηση ουσιαστικά δεν «πέρασε ούτε στα ψιλά» ούτε στα χοντρά της ελληνικής δημοσιογραφίας. Εκτός από tovima.gr/in.gr που φιλοξένησαν από το μεσημέρι την είδηση, site όπως αυτά της Καθημερινής, του Έθνους, του Πρώτου Θέματος, του ΑΝΤ1, του ΣΚΑΪ και της ΕΡΤ αλλά και αμιγώς διαδικτυακά μέσα όπως το newsit.gr, newsbeast.gr, zougla.gr, real.gr, ellispoint.gr, e-go.gr, ακόμα και το tvxs.gr δεν είχαν ούτε μια λέξη για μια είδηση πρωτοσέλιδου. Κι αυτό, ενώ πολλά από τα παραπάνω ΜΜΕ είχαν συνεχή παρακολούθηση της επικαιρότητας και προέβαλλαν αναλυτικά τον «καθαρισμό» του Συντάγματος και την επικείμενη συνέλευση των «απερίσκεπτων» οδηγών Ταξί.

Αλλά τα παράξενα δεν σταματούν εδώ. Η αποκάλυψη ότι ολόκληρο σχεδόν το ΔΣ μιας ελληνικής τράπεζας, εισηγμένης στο χρηματιστήριο αντιμετωπίζει κατηγορίες υπεξαίρεσης ποσού ίσου με το 1/4 του μετοχικού της κεφαλαίου, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον πρώτο θέμα στις οικονομικές εφημερίδες.

Ε λοιπόν δεν ήταν σε όλες. Το βρήκαμε στο Capital.gr (όχι και πολύ τονισμένο είναι η αλήθεια), το βρήκαμε και στο Euro2day.gr αλλά δεν το βρήκαμε στην imerisia.gr, δε το βρήκαμε στην isotimia.gr και δοκιμάσαμε μεγάλη έκπληξη όταν ανακαλύψαμε ότι καμία αναφορά δεν έχει επίσης και η naftemporiki.gr !

Τι συνέβη λοιπόν αυτό το Σάββατο στον ελληνικό Τύπο; Η αποκάλυψη διέφυγε της προσοχής των υλατζίδων; Αργήσανε να ξυπνήσουν οι αρχισυντάκτες; Δεν την είχε το ΑΠΕ; Η είδηση έπεσε θύμα του εσωτερικού πολέμου των ΜΜΕ; Υπήρχαν λόγοι για να θαφτεί το θέμα; Διαλέξτε την απάντηση που σας ταιριάζει περισσότερο, όπως και να έχει η δυσλειτουργία των ελληνικών ΜΜΕ είναι δεδομένη.

Υπάρχουν τρία ζητήματα που αξίζει να διερευνήσουμε προκειμένου να δοκιμάσουμε μερικά συμπεράσματα για τη σημερινή μαύρη τρύπα της ενημέρωσης. Το πρώτο αφορά την ίδια την είδηση. Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης δεν ανήκει στην κατηγορία «εύκολο θύμα» και γραφικός παράνομος, όπως είναι για παράδειγμα ο Αχιλλέας Μπέος, παρόλο που εδώ και κάποιους μήνες έχει αποσυρθεί στο Λονδίνο αφήνοντας σκιές στην αγορά. Ωστόσο πριν από μερικά χρόνια, όταν μεσουρανούσε, ξεκίνησε μια επιχείρηση σκούπα στα ελληνικά ΜΜΕ αγοράζοντας μετοχές μεγάλων εκδοτικών οίκων (αλλά και τα σκουπίδια τους) που σε συνδυασμό με μια σειρά δωρεών σε ιδρύματα όπως το Μέγαρο Μουσικής , το Μουσείο Μπενάκη και το Ίδρυμα Καραμανλή τον έφεραν στο κέντρο της συζήτησης. Ο Λαυρεντιάδης φερόταν κατά καιρούς να αγοράζει ποσοστά τις τάξης του 10% των εταιριών του Μπόμπολα ή του Τεγόπουλου, να εξαγοράζει την Espresso, να συζητάει με τον ΔΟΛ και να ξοδεύει εκατομμύρια για την αγορά φύλλων και ιστοσελίδων χωρίς πραγματική αξία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της διαπλοκής της επιχειρηματικότητας με τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς δεν θα ήταν αδιανόητο να έχουν δημιουργηθεί δεσμοί και διασυνδέσεις που χθες έπαιξαν το ρόλο τους.

Το δεύτερο έχει να κάνει με την κακή δημοσιογραφική λειτουργία των ΜΜΕ. Πριν λίγους μήνες οι Άβι Λιούις και Ναόμι Κλάιν εξηγούσαν στον Άρη Χατζηστεφάνου ότι τα ΜΜΕ λειτουργούν με αυτοματοποιημένους μηχανισμούς αυτολογοκρισίας. Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι ξέρουν τη γραμμή του μέσου τους και προσαρμόζουν την εργασία τους σε τέτοιο βαθμό που δεν χρειάζεται ο διαπλεκόμενος πολιτικός ή επιχειρηματίας να σηκώσει το τηλέφωνό του και να παρέμβει. Εκτός αυτού υπάρχει το θέμα του ανταγωνισμού των ΜΜΕ. Ενδεικτική είναι η περίπτωση των τηλεγραφημάτων του Wikileaks. Τα διπλωματικά έγγραφα που περιέχουν ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας έβρισκαν εύκολα το δρόμο τους στη δημοσιότητα μέχρι που η Καθημερινή εξασφάλισε με κάποιο τρόπο πρόσβαση σε αυτά. Από την ίδια ημέρα όλα τα υπόλοιπα ΜΜΕ ξέχασαν εντελώς το ζήτημα (αν και η Καθημερινή έπαθε πρώτη αλτσχάιμερ). Και γιατί να μη το ξεχάσουν; Η συνεχόμενη συρρίκνωση των newsroom που λειτουργούν υπό την απειλή των μαζικών και συνεχόμενων απολύσεων αφήνει τα σημάδια της στην ποιότητα της παραγόμενης δημοσιογραφίας. Άλλωστε η είδηση για την τεράστια υπεξαίρεση δεν απασχόλησε το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Μας είναι εντελώς αδιανόητο γιατί το ΑΠΕ που δημοσιεύει φοβερές ειδήσεις όπως το «Δικογραφίες σε βάρος δύο γιατρών για τη μη έκδοση αποδείξεων» αγνόησε επιδεικτικά την είδηση που έχει επιβεβαιώσει και Τράπεζα της Ελλάδας, αλλά έτσι και αλλιώς είναι αρκετά τα πράγματα που μας ξαφνιάζουν σε σχέση με το ΑΠΕ (όπως για παράδειγμα ότι έχει διαφημίσεις τραπεζών στη σελίδα του). Στην τελική όμως θα είχε ενδιαφέρον να σκεφτούμε τη δύσκολη θέση στην οποία θα μπορούσε να περιέλθει ο δημοσιογράφος που πέφτει πάνω στην είδηση. Είναι τόσα πολλά που πρέπει να σκεφτεί.

Το τρίτο θέμα έχει να κάνει με τα ΜΜΕ και τις σχέσεις τους με τις τράπεζες. Σε μια περίοδο που οι πωλήσεις στο περίπτερο πέφτουν δραματικά, η διαφημιστική αγορά καταρρέει και η κρατική εξουσία δυσκολεύεται να προσφέρει τη στήριξη που παρείχε αφειδώς μέσω της κρατικής διαφήμισης, οι εκδότες έχουν γίνει πλέον τζάνκι των τραπεζών. Η Μάνια Τεγοπούλου στέλνει δημόσια ραβασάκια στον πρόεδρο της τράπεζας Πειραιώς, ο ΔΟΛ υποθηκεύει το κτίριό του και οι περισσότερες εφημερίδες είναι εντελώς στεγνές.

Σερφάροντας στα ενημερωτικά portal, ψάχνοντας για την χαμένη είδηση καταγράψαμε τις διαφημίσεις τραπεζών που κοσμούν κάθε μέσο. Όπως φαίνεται και στο παρακάτω γραφικό τα ιντερνετικά ΜΜΕ βρίθουν από αυτές τις διαφημίσεις. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι τον Αύγουστο τρέχουν συνήθως ελάχιστα διαφημιστικά προγράμματα και ότι τα site που επισκεφτήκαμε πριν λίγο καιρό είχαν πολύ περισσότερες.

Γιατί διαφημίζονται όμως οι τράπεζες σε μια περίοδο κρίσης, την ώρα που λαμβάνουν δισεκατομμύρια ευρώ από τους φορολογούμενους προκειμένου να επιβιώσουν; Τα ανεπίσημα (αλλά διασταυρωμένα) στοιχεία δείχνουν ότι τα δάνεια από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν μειωθεί κατά 85% ενώ σήμερα στις περισσότερες τράπεζες εγκρίνονται λιγότερες από δύο στις δέκα αιτήσεις καταναλωτικών δανείων. Είναι λοιπόν προφανές ότι δεν τους ενδιαφέρει το προϊόν που διαφημίζουν.

Υπάρχει ακόμα ένα γεγονός που δημιουργεί περισσότερα ερωτηματικά. Πριν από λίγες ημέρες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διεξήγαγε τα λεγόμενα τραπεζικά stress test που έλεγξαν την ετοιμότητα των τραπεζών της Ευρώπης σε σενάριο κρίσης. Παρόλο που σε αυτό δεν συμπεριλήφθηκε το ενδεχόμενο default ευρωπαϊκού κράτους, η Eurobank και η ATEBank απέτυχαν τουλάχιστον σε κάποιο επίπεδο. Την ώρα λοιπόν που σε όλη τα Ευρωπαϊκά ΜΜΕ η είδηση για την Ελλάδα ήταν «Δύο ελληνικές τράπεζες αποτυγχάνουν» στην συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ η είδηση πέρασε με τίτλο «Τα κατάφεραν οι ελληνικές τράπεζες» και μόνο στο τέλος των κειμένων έβρισκες σε υποσημείωση τις λεπτομέρειες της επιτυχίας/αποτυχίας.

Είναι λοιπόν απαραίτητη κάποια συνωμοσία που οργανώνεται στα μπουντρούμια της λέσχης Μπίλντενμπεργκ; Μάλλον όχι. Η χρόνια διαπλοκή των κατεστημένων ΜΜΕ, η πίεση της αγοράς, η λογοκρισία και η αυτολογοκρισία, οι εμπορικές σχέσεις, η μείωση των εσόδων και η τυρανία των δημοσιογράφων, όλα αυτά μαζί δημιουργούν τα νέα Bad Media, τα οποία δεν έχουν κανένα πρόβλημα να θάψουν, να χάσουν ή να ξεχάσουν σημαντικότατες ειδήσεις την ώρα που προσπαθούν να επιβάλλουν την ατζέντα τους.

Κ.Ε.

http://www.thepressproject.gr/headline.php?id=5516

Τρελό πάρτι για τους συμβούλους

Description: http://s.enet.gr/resources/2011-07/4-5f1--2-thumb-medium.jpgΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΕ ΦΟΥΝΤΕΣ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΥΣ (ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ) ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟ ΦΙΛΟΔΟΞΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ, ΕΝΩ ΠΟΛΛΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΘΑ ΔΙΠΛΟΠΛΗΡΩΘΟΥΝ Ή ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΙΠΛΟΠΛΗΡΩΘΟΥΝ!

ΚΑΠΟΤΕ κυριαρχούσε το σύνθημα «Ελλάς, ελλήνων εργολάβων» για το κύμα από υπερτιμολογημένες δουλειές που έδινε το ελληνικό Δημόσιο στον κλάδο των κατασκευών.

Σήμερα, ταιριάζει γάντι στη χώρα μας το σύνθημα «Ελλάς, ελλήνων και ξένων συμβούλων». Αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα. Το ελληνικό Δημόσιο υπό την πίεση της τρόικας εξαναγκάζεται να πουλήσει τα πιο πολύτιμα περιουσιακά του στοιχεία, κάτι που δημιουργεί ευκαιρίες για μεγάλες δουλειές σε κάθε λογής συμβούλους, τράπεζες, ελεγκτικές εταιρείες, χρηματοοικονομικούς, τεχνικούς, ειδικούς και νομικούς.

Σχέδιο-μαμούθ

Η χώρα μας έχει κατακλυσθεί από διάφορες ειδικότητες συμβούλων, οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με το αζημίωτο, προκειμένου η κυβέρνηση να φέρει εις πέρας το πρόγραμμα-μαμούθ των αποκρατικοποιήσεων, ύψους 50 δισ. ευρώ μέχρι το 2015. Η υλοποίησή του βέβαια στο σύνολό του θεωρείται ανέφικτη από τους περισσότερους ειδικούς και γι' αυτό τέθηκαν, εκ των υστέρων, ενδιάμεσοι στόχοι: 5 δισ. το 2011, 10 δισ. ευρώ το 2012, 7 δισ. το 2013, 13 δισ. το 2014 και 15 δισ. το 2015.

Το πρόγραμμα πρέπει να αρχίσει να υλοποιείται με γρήγορο ρυθμό, γιατί αποτελεί μέρος της νέας συμφωνίας διάσωσης της χώρας, όπως φροντίζει διαρκώς να υπενθυμίζει η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ.
Η διυπουργική επιτροπή αποκρατικοποιήσεων έχει ήδη προσλάβει περίπου 40 συμβούλους για την αποκρατικοποίηση 20 εταιρειών. Μέχρι τέλος Αυγούστου αναμένεται να οριστούν άλλοι 13 σύμβουλοι (η αναζήτησή τους και το έργο που θα αναλάβουν έχουν ήδη ανακοινωθεί από τη Γενική Γραμματεία Αποκρατικοποιήσεων που κάνει όλη τη δουλειά), οι οποίοι μαζί με τους προηγούμενους θα αναλάβουν να πραγματοποιήσουν το βασικό στόχο του Δημοσίου, που είναι η άντληση 5 δισ. ευρώ μέχρι τέλος του έτους (σημειώνουμε πως η αναζήτηση συμβούλων θα συνεχιστεί και μετά για άλλες δουλειές αποκρατικοποιήσεων, οι οποίες όμως δεν βρίσκονται στην πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης).

Με άλλα λόγια, λεφτά υπάρχουν (όπως είχε πει και ο πρωθυπουργός, όταν ήταν στην αντιπολίτευση) για έναν κλάδο που ζει καλές ημέρες, κόντρα στην ύφεση της οικονομίας και την ανεργία που μαστίζει τη χώρα. Η Ελλάδα φαίνεται να έχει καταστεί ο μεγαλύτερος εργοδότης του κλάδου των συμβουλευτικών εταιρειών αυτή την περίοδο στην Ευρώπη, συντηρώντας μερικώς ή ολικώς ακόμα και ολόκληρα τμήματα ιδιωτικών συμβούλων.

Παραδείγματα προς αποφυγήν

Ομως αρκετές από τις υπηρεσίες των συμβούλων είναι διπλοπληρωμένες και τριπλοπληρωμένες. Κάποιες συμβουλευτικές εργασίες για αποκρατικοποιήσεις έχουν πληρωθεί στο παρελθόν, αλλά οι συγκεκριμένες περιπτώσεις δεν ολοκληρώθηκαν, δηλαδή δεν έγινε η συναλλαγή πώλησης του περιουσιακού στοιχείου. Για παράδειγμα, η διαδικασία αποκρατικοποίησης των Ελληνικών Ταχυδρομείων έχει επαναληφθεί στο παρελθόν. Ομως δεν έγινε η πώληση της εταιρείας, παρότι υπήρξαν ενδιαφερόμενοι.

Επίσης, ο διαγωνισμός για την πώληση μέρους της ΕΥΑΘ ήταν στην τελική ευθεία από την προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Είχαν μάλιστα εκδηλώσει επισήμως το ενδιαφέρον για την αγορά (του προς πώληση ποσοστού της ΕΥΑΘ, που τότε είχε ορίσει η κυβέρνηση στο 23%) τέσσερις κοινοπραξίες επενδυτών. Ομως, όταν η σημερινή κυβέρνηση κέρδισε τις εκλογές του 2009 πάγωσε τη διαδικασία γιατί θεωρούσε την πώληση των εταιρειών υδάτινων πόρων ανεπίτρεπτη πολιτική ενέργεια (τι υποκρισία!).

Παράλληλα με τις αναθέσεις από την πλευρά του υπουργείου, οι υπό αποκρατικοποίηση εταιρείες προσλαμβάνουν δικούς τους συμβούλους για την ίδια δουλειά. Για παράδειγμα, το Δημόσιο προσέλαβε σύμβουλο για την επέκταση της σύμβασης του μονοπωλίου με τον ΟΠΑΠ για δέκα επιπλέον χρόνια. Η σύμβαση λήγει το 2020 και η κυβέρνηση θέλει να ανανεωθεί, από τώρα, μέχρι το 2030. Ο ΟΠΑΠ έχει επίσης πάρει σύμβουλο για το ίδιο έργο. Αυτό γίνεται γιατί η διοίκηση πρέπει να δικαιολογήσει τυχόν αποφάσεις επί του συγκεκριμένου σχεδίου προς τους μετόχους του οργανισμού. Βέβαια, ο βασικότερος μέτοχος του οργανισμού είναι το ελληνικό Δημόσιο με 34%, το οποίο και ορίζει το management. Τα λεφτά όμως διπλο-πληρώνονται.

Τέλος, έχουν οριστεί πολλαπλοί σύμβουλοι για εργασίες που αφορούν διεργασίες αποκρατικοποίησης στον ίδιο κλάδο, των τυχερών παιχνιδιών. Ομως άλλος σύμβουλος έχει τοποθετηθεί για τον ΟΔΙΕ, άλλος για τον ΟΠΑΠ, άλλος για τα κρατικά λαχεία και το Ξυστό, άλλος για την πώληση του 49% του καζίνου της Πάρνηθας. Από την πλευρά του το υπουργείο επέλεξε να μοιράσει αντικείμενο του κλάδου σε περισσότερους ειδικούς γιατί είναι μεγάλο σε όγκο, πολύπλοκο και καθένας υπο-κλάδος έχει ιδιαιτερότητες, νομικές, οικονομικές και κυρίως δυσκολίες προσαρμογής στο κοινοτικό δίκαιο και τους όρους του υγιούς ανταγωνισμού (όπως αποδείχθηκε με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για τη ρύθμιση της αγοράς τυχερών παιχνιδιών).

Ο Τούρκος της Σαπουνόπερας και ο Τούρκος στα Κυπριακά κατεχόμενα: Ποιός είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος αυτού του γένους;

Παραθέτομε αποσπάσματα της πρόσφατης ομιλίας του κ Ερτογάν στην Κύπρο ως δημοσιεύθηκαν στο Έθνος σε άρθρο του κ. Δελαστίκ. Η απολυτότης των θέσεων ξενίζει όσο και το άγριο και αναιδές ύφος των λόγων του Τούρκου Πρωθυπουργού. Πιο σημαντικά όμως μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η Τουρκία δεν μπορεί να εξευρωπαϊσθεί γιατί ανήκει σε άλλο κόσμο, με άλλα ήθη και άλλο πολιτισμό.

Η επίθεση του κ. Ερντογάν είχε δύο στόχους: την Κύπρο και έμμεσα βέβαια την Ελλάδα για την οποία σύντομα θα μας κοινοποιήσει τους όρους που «διαπραγματεύθηκε» με την ενδοτική πάντα Ελληνική Κυβέρνηση. Ο δεύτερος στόχος είναι η Ευρώπη, στη οποία θέλει να προσχωρήσει για να καλύψει όσο μπορεί τον «ανατολισμό» του.

Και τις δύο κινήσεις είχε προβλέψει και καταδικάσει ο Ακαδημαϊκός κ. Μαρκεζίνης στο βιβλίο του «Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα» . Παραθέτουμε λοιπόν με κόκκινα στοιχεία τις φράσεις του κ Ερντογάν και με μπλε τις γνώμες του κ Μαρκεζίνη προς σύγκριση και συζήτηση.

Ελπίζομε όμως να μην αποδειχθεί ο κ Μαρκεζίνης ότι είναι από τους ελάχιστους ο ΜΟΝΟΣ Έλλην που αντιδρά δημοσίως σε τέτοια βαρβαρότητα; Εκτός, πια, αν έχομε όλοι πεθάνει ψυχολογικά από την εξοντωτική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση της Κυβέρνησης;

    "Δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος!… Στον βορρά υπάρχει το τουρκικό κράτος και στον νότο εκείνοι. Υπάρχει μια Κύπρος που έχει χωριστεί στα δύο" […η μόνη λύση που γίνεται αποδεκτή από την Άγκυρα είναι μια] "ομοσπονδιακή δομή ισότιμων πλευρών βασισμένη στην αρχή των δύο ιδρυτικών κρατών".

Στην ίδια δήλωση οποιαδήποτε παραχώρηση στο εδαφικό αποκλείσθηκε, ούτε καν εκείνες που εμφανιζόταν να κάνει προ επταετίας τότε που συζητιόταν το σχέδιο Ανάν που τόσο αγάπησαν οι ΕΛΛΙΑΜΕΠιδες «σοφοί». Οι δηλώσεις του ήταν σαφέστατες:

"Θα είμαι πρωθυπουργός για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για μένα δεν υπάρχει πλέον θέμα Μόρφου. Δεν προσεγγίζω το θέμα όπως το σχέδιο Ανάν. Η Μόρφου ανήκει στη Βόρεια Κύπρο. Δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή κίνηση και στο Ριζοκάρπασο. Εάν θέλουν να έλθουν για τις λειτουργίες, ας έλθουν. Εχουν αλλάξει οι συνθήκες που ίσχυαν στο σχέδιο Ανάν. Η στάση μας στο τραπέζι θα είναι διαφορετική."

Οι θέσεις Μαρκεζίνη

(a). Ελλάδα – Τουρκία Άφησα για το τέλος το πρόβληµα το οποίο θεωρώ ως το πιο επείγον και πιο περίπλοκο από όλα τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουµε αυτήν τη στιγµή, ένα πρόβληµα, το οποίο, πιστεύω, συνδέεται στενά µε την άλλη βασική πρότασή µου – τη διαµόρφωση µιας πολιτικής ίσων αποστάσεων απέναντι στις µεγάλες δυνάµεις της εποχής µας, ήτοι την Αµερική, τη Ρωσία και την Κίνα, µε την ελπίδα ότι έτσι µπορεί, επιτέλους, να αποκτήσουµε πιο αξιόπιστους συµµάχους από αυτούς που διαλαλούν ότι µας «θεωρούν στρατηγικούς τους εταίρους»1[1] αλλά, στην ουσία πάντα παραστέκονται στους αντιπάλους µας.

Το πρόβληµα στο οποίο αναφέροµαι είναι η Τουρκία και επειδή θεωρώ αυτό το ζήτηµα πρωταρχικής σηµασίας, το εξετάζω σε ξεχωριστή υπο-ενότητα. Προσθέτω όµως, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι το πώς θα σχεδιαστεί, το πώς θα εφαρµοστεί και το πότε θα µπορούσε να επιχειρηθεί µια τέτοια καινοτόµος µεταβολή στις σχέσεις µεταξύ των δύο χωρών θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες που αυτήν την στιγµή δεν µας είναι γνωστοί. Ο χρόνος λοιπόν και η µεθόδευση αυτής της πολιτικής, αν ή όταν ποτέ εφαρµοστεί, θα καθοριστεί την κατάλληλη στιγµή και όχι τώρα.2[2] Τώρα αρκούµαστε στη διατύπωση της γνώµης –πεποιθήσεως θα έλεγα– ότι η αλλαγή πλεύσεως είναι αναγκαία και, ως εκ τούτου, εξετάζουµε µε συντοµία µερικούς από τους λόγους που την επιβάλλουν...

Κύρια ... συνέπεια της πολιτικής που προτείνω είναι ο παραµερισµός –για το εγγύς µέλλον, τουλάχιστον– κάθε ιδέας πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Το δεύτερο σκέλος της σκέψης αποτελεί και το δυσκολότερό της σηµείο.

Για πολλούς, η συγκεκριµένη άποψη µπορεί να µοιάζει ανορθόδοξη, πολύ δε περισσότερο (θα ισχυρίζονταν µερικοί) καθώς αντιβαίνει στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας αποτελεί την αποδεκτή πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων επί µία περίοδο ένδεκα περίπου χρόνων.

Εντούτοις, η µακροβιότητα µιας πολιτικής ή µιας προσέγγισης δεν αποτελεί, αφ’ εαυτής, επιχείρηµα για να µην αµφισβητήσουµε τη σηµερινή εγκυρότητά της, διότι η µη αµφισβήτηση µπορεί να απορρέει από (α) έλλειψη σωστής αξιολογήσεως νέων δεδοµένων, τοπικών αλλά και ευρωπαϊκών, (β) έλλειψη του απαραίτητου θάρρους ή φαντασίας για την αναθεώρηση µιας πολιτικής ή,(γ) πάλι, από το γεγονός ότι υποκύπτουµε σε εξωτερικές πιέσεις διατήρησής της.

Ούτε όµως είναι αναπάντητο το επιχείρηµα υπέρ µιας αλλαγής πλεύσεως ότι η παλαιά, φιλοτουρκική πολιτική ετύγχανε της ευνοίας πολιτικών διαφόρων αποχρώσεων, όπως οι κκ Μητσοτάκης, Σηµίτης, Καραµανλής, Παπανδρέου, Κύρκος και η κυρία Μπακογιάννη (για να µην αναφέρουµε και τα πνευµατικά εξαπτέρυγα, που πειθήνια πάντοτε, προµηθεύει το ΕΛΙΑΜΕΠ).

Το πραγµατικό, λοιπόν, ερώτηµα που πρέπει να τεθεί και να απαντηθεί δεν είναι πλέον πόσοι ή ποιοι υπεστήριξαν αυτήν την πολιτική κάποτε ή τι ακριβώς απέδωσε στο παρελθόν αλλά (α) το κατά πόσον αυτή η πολιτική συνεχίζει να εξυπηρετεί τα συµφέροντα της Ελλάδας και των Ευρωπαίων εταίρων της σήµερα, καθώς και (β) το κατά πόσον η Τουρκία έχει ανταποδώσει καθ’ οιονδήποτε δίκαιο τρόπο τις δικές µας προσπάθειες να ακολουθήσουµε µια εποικοδοµητική πολιτική απέναντί της.

Σ’ αυτόν το προβληµατισµό η απάντηση πρέπει να είναι κυνικά τίµια. Ο Παναγιώτης Κονδύλης σ’ ένα κείµενο που αξίζει να περιγραφεί ως κλασικό και για τη λογική του και για το απέριττο ύφος του, αλλά και γιατί (δυστυχώς) δικαιώθηκε εν πολλοίς µε το πέρασµα του χρόνου, έγραψε στο Επίµετρο της Θεωρίας του Πολέµου «... το σηµερινό δίληµµα [που αντιµετωπίζει η Ελλάδα] είναι αντικειµενικά τροµακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη [µε τη σηµερινή Τουρκία] σηµαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεµος σηµαίνει συντριβή».3[3]

Είµαι, συνεπώς, της άποψης ότι, σε έναν κόσµο που έχει µεταβληθεί άρδην κατά την τελευταία περίπου δεκαπενταετία και για να αποφευχθεί το ανωτέρω φρικτό δίληµµα, η κατ’ ουσίαν τυφλή ελληνική υποστήριξη της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. δεν είναι πλέον ούτε ορθή ούτε και λογική, ούτε προς το συµφέρον µας.

Ο σηµερινός σκεπτικισµός για µια πολιτική που είχε ίσως κάποια πλεονεκτήµατα για την Ελλάδα όταν πρωτοπαρουσιάστηκε από την κυβέρνηση Σηµίτη-Παπανδρέου, αλλά σήµερα ενδέχεται να µας προκαλέσει ακόµη περισσότερους πονοκεφάλους, απορρέει από τα ακόλουθα επιχειρήµατα:

(b) Η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Από καθαρώς ελληνική άποψη, η εν λόγω πολιτική, στην αρχική της φάση, βοήθησε –όπως ήδη ισχυρίστηκα ανωτέρω– να αναιρεθούν οι επικρίσεις που δεχόταν η Ελλάδα ως χώρα που καθυστερούσε ή παρακώλυε τη διαµόρφωση πολιτικών πανευρωπαϊκής κλίµακας, σε µια εποχή που ήταν του συρµού η γεωγραφική διεύρυνση της Ευρώπης. Έτσι, αυτή η νέα πολιτική εξυπηρέτησε αποτελεσµατικά τη διεθνή εικόνα µας, συµβάλλοντας στην προσπάθεια ανατροπής του ανθελληνικού κλίµατος σε ορισµένους ευρωπαϊκούς κύκλους. Αναµφίβολα, διευκόλυνε επίσης την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., την οποία η κυβέρνηση Σηµίτη/Παπανδρέου κατόρθωσε, µε αξιοσηµείωτη επιδεξιότητα, να διαχωρίσει από την υποψηφιότητα της Τουρκίας.

Ωστόσο, καθώς η Ευρώπη επεκτάθηκε –πολύ πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε, θα έλεγαν µερικοί–, έχει πλέον αλλάξει άποψη για την Τουρκία. Οι µεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν αµφιβολίες κατά πόσον η Τουρκία είναι έτοιµη να γίνει πλήρες µέλος της Ε.Ε., αµφιβολίες που έχουν αυξηθεί σε στιγµές οικονοµικών δυσχερειών και δικαιολογηµένων φόβων που σχετίζονται µε την αύξηση της νοµίµου και παρανόµου µεταναστεύσεως.

Η ταχύτης µε την οποία η Τουρκία αυξάνει τις επεκτατικές της φιλοδοξίες, προκαλώντας π.χ. την Αµερική µε την πρόσφατη πρωτοβουλία της µε το Ιράν, ή το Ισραήλ, µε τον πρωταγωνιστικό (αλλά υστερόβουλο) ρόλο που έπαιξε στην οργάνωση ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα, αρχίζει να ενοχλεί τους βασικούς της υποστηρικτές. Έτσι, η αµερικανική κοινή γνώµη αρχίζει να διχάζεται ως προς τις απόψεις της για την Τουρκία.4[4] Μερικοί σίγουρα θα έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι τώρα που αυτοί έβγαλαν το «τζίνι» από το µπουκάλι, δύσκολα θα το ξαναβάλουν µέσα. Ακόµη και το Ισραήλ αισθάνεται µετανιωµένο για την εµπιστοσύνη που έδειξε κάποτε προς την Άγκυρα, εφόσον µια µέρα θα µπορούσε αυτή να το υποκαταστήσει στην καρδιά της Αµερικής. Αλλά είναι νωρίς για να µιλάµε γι’ όλα αυτά. Απλώς, εµείς οι Έλληνες πρέπει όλα να τα έχουµε υπόψη... και να µελετάµε το timing ενδεχοµένων διπλωµατικών πρωτοβουλιών, έχοντας όµως προετοιµάσει διάφορα σχέδια για όλα τα ενδεχόµενα. Σχέδια όμως δικά μας, όχι σχέδια.... άλλων!

Στους ανωτέρω υπολογισµούς µας πρέπει να προσθέσουµε και τα πολιτικά προβλήµατα που αντιµετωπίζει σήµερα η Τουρκία µε το στρατό της, αλλά και µε ορισµένες εθνικές µειονότητες όπως τους Κούρδους –είκοσι εκατοµµύρια τη στιγµή που µιλάµε– τα οποία διάγουν περιόδους σχετικής ηρεµίας που εναλλάσσεται µε περιόδους οξύτητος κατά καιρούς, µια και αυτό το κοµβικό ζήτηµα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της Τουρκίας, δεν έχει λυθεί. Οι µέλλουσες εξελίξεις στο Ιράκ, που µε τη σειρά τους πιθανόν να επηρεαστούν προς το χειρότερο από τις εξελίξεις στο Ιράν, θα µπορούσαν, επίσης, να περιπλέξουν το Κουρδικό πρόβληµα ακόµη περισσότερο για την Τουρκία. Και ας µην ξεχνάµε την αιφνίδια εξτρεµιστική στάση που επέδειξε πρόσφατα η Τουρκία απέναντι στους Αρµενίους η οποία δεν έκανε καλό στην εικόνα της στο εξωτερικό.

Όλα αυτά καθιστούν σαφές –και πρέπει και εµείς να το τονίζουµε σε όλους, ιδίως αν η Τουρκία συνεχίζει να µας προκαλεί– ότι, εάν ποτέ η χώρα αυτή εντασσόταν στην Ε.Ε. ως πλήρες µέλος, η παρουσία της θα προκαλούσε µια σειρά από νέα και ανεπιθύµητα προβλήµατα, τα οποία η Ευρώπη καθόλου δεν χρειάζεται. Θα επανέλθουµε σε αυτό το θέµα στις επόµενες παραγράφους, δεδοµένου ότι διαψεύδει πλήρως όλους εκείνους που διατείνονται ότι η Τουρκία έχει «εξευρωπαΐσει» τις πρακτικές της. Για πολλούς, λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι οι τουρκικές αλλαγές που έχουν σηµειωθεί µέχρι τώρα είναι επιφανειακές και καιροσκοπικές. Το ΥΠΕΞ µας όµως, και οι κατά τόπους πρεσβείες µας, ουδόλως, εξ όσων γνωρίζω, εκµεταλλεύονται αυτές τις αδυναµίες του αντιπάλου. Γιατί; Η απάντηση είναι σαφής: γιατί εµείς υποστηρίζουµε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας όσο και αν αυτή συνεχίζει να µας προκαλεί. Η ανεκτικότητά µας, όµως, δεν έχει όρια, µια και είναι η ανεκτικότητα του κοµπλεξικού, του αδύνατου, του υποτακτικού! Αυτό είναι το σημείο που κατήντησαν την Ελλάδα παλιοί και σύγχρονοι Υπουργοί των Εξωτερικών που σύντομα θα έχουν και το θράσος να διεκδικήσουν την ψήφο του Ελληνικού λαού!

Με δυο λόγια: η ιδέα µιας ασταµάτητης Τουρκίας αρχίζει να φαίνεται λιγότερο πειστική. Από εµάς, λοιπόν, εξαρτάται, να βγούµε από το σύµπλεγµα κατωτερότητος και υποταγής στην Αµερική και να αρχίσουµε να καθιερώνουµε τη δική µας γεωπολιτική προσωπικότητα. Και η οικονοµική κρίση µας, καίτοι αναµφίβολα δεν µας βοηθά, δεν είναι αυτό που µας φρενάρει. Το ανασταλτικό σε κάθε ανθρώπινη ενέργεια είναι ο ίδιος ο εαυτός µας, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, οράµατος, θάρρους, κοινωνικής οµόνοιας, όταν αναλαµβάνεται µια µεγάλη προσπάθεια.

Όλα αυτά ανακτώνται, όταν βρεθεί πρώτα ο ανθρώπινος παράγων, ο Ατατούρκ, ο Βενιζέλος, ο Τσόρτσιλ, ο Στάλιν στις µαύρες ώρες της γερµανικής εισβολής. Το πίστευα αυτό πάντα, γιατί πάντα πίστευα στη ηρωική εξήγηση της ιστορίας (εν συνδυασµώ πάντα µε το ιστορικό timing).

Αλλά να που τώρα επιβεβαιώνει τη σκέψη µου και ο «αντίπαλος» που, αθέλητά του ασφαλώς, δίδει σοφό µάθηµα στους Έλληνες. Αναφέροµαι, πάλι, στον κ. Νταβούτογλου που στο πρόσφατα µεταφρασµένο έργο του παρατηρεί σωστά τα εξής.5[5]

«Το βασικότερο έρεισµα στρατηγικής ισχύος µιας χώρας είναι ο ανθρώπινος παράγων... Είναι αδύνατο να αλλάξει κανείς τη γεωγραφική θέση και την ιστορική παράδοση, σταθερά δεδοµένα της στρατηγικής. Όµως, ο παράγων της ανθρώπινης καλλιεργίας µπορεί να δηµιουργήσει καινούργια δεδοµένα στρατηγικής λογικής, νέες οπτικές για την αξιολόγηση της γεωγραφίας και της ιστορίας».

Όταν υποβιβάζουµε τον κ. Νταβούτογλου στα γραπτά µας, γιατί βρήκαµε λάθη (σκόπιµα ή µη) στο έργο του, νοµίζω ότι εµείς οι Έλληνες δείχνουµε ασυγχώρητη ανωριµότητα. Γιατί, όπως δεν πολεµάς επιτυχώς µια ιδεολογία µε στρατό, έτσι δεν νικάς έναν άξιο πνευµατικό αντίπαλο µε το να υποβιβάζεις την ευρύτερη σηµασία του έργου του.

Η νίκη, υπό τη µορφή ενός έντιµου πολιτικού συµβιβασµού στα προβλήµατα που χωρίζουν τις δυο χώρες, θα έλθει µόνον όταν οι Έλληνες αλλάξουν τον πολιτικό κόσµο που τους κυβέρνησε πάνω από τριάντα επτά χρόνια και φέρουν νέο αίµα, που στο δικό µου λεξιλόγιο σηµαίνει νέες ιδέες. Θα επανέλθουµε σ’ αυτό το θέµα προς το τέλος αυτής της µελέτης.

(γ) Εµπνέει εµπιστοσύνη η µέχρι τώρα συµπεριφορά της Τουρκίας; Όποτε γίνεται λόγος για δηµιουργία στενότερων σχέσεων µε τη Ρωσία, η αντίθεση συνήθως εκδηλώνεται ταχύτατα µε τη φράση: «Μα, µπορούµε να έχουµε εµπιστοσύνη στον κ. Πούτιν;». Απαντώ: Μπορεί κάποιος καλόπιστος να ισχυριστεί ότι το αντίθετο ισχύει µε τους Τούρκους, λαµβανοµένων υπόψη των όσων εξέθεσα ανωτέρω; Ή µήπως, λόγω προκαταλήψεων ή και συµφερόντων, εφαρµόζουµε δύο µέτρα και δύο σταθµά;

Να ένα παράδειγµα που αφορά και την Ελλάδα και την Κύπρο.

Η άρνηση της Τουρκίας να εφαρµόσει το ευρωπαϊκό Συµπληρωµατικό Πρωτόκολλο (2004) και να ανοίξει τα λιµάνια της στα πλοία κρατών-µελών της Ε.Ε., καθώς και η απροθυµία της να αναγνωρίσει ένα από τα µέλη της λέσχης στην οποία και η ίδια προσπαθεί να ενταχθεί –δηλαδή την Κύπρο– δεν αποτελούν καθόλου καλούς οιωνούς για το πώς θα συµπεριφερόταν στο µέλλον, στην περίπτωση που θα γινόταν πλήρες µέλος της Ε.Ε. Το ίδιο ισχύει με την θποχρέωση της να δεχθεί το νέο δίκαιο της θάλασσας.

Άλλο, εντελώς ελληνικό, και ακόµη πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα διαπραγµατεύσεων α λα τούρκα µας έδωσε πρόσφατα ο πρόεδρος της Νέας ∆ηµοκρατίας ... Αναφερόµενος, λοιπόν, σε µία από τις πολλές συµφωνίες που υπογράφηκαν κατά την πρόσφατη επίσκεψη του κ. Ερντογάν στην Αθήνα, ο κ. Σαµαράς παρετήρησε (σχετικά µε την «ανταλλαγή» που κάναµε για την πράσινη βίζα µε τη συµφωνία για την επανα-προώθηση µεταναστών στην Τουρκία) ότι:

«[Εµείς] δώσαµε κάτι χειροπιαστό. Κι έναντι αυτού µας έδωσε η Τουρκία κάτι που µας έχει δώσει ήδη... τρεις φορές και δεν το τήρησε ποτέ: ∆ιότι για πρώτη φορά Συµφωνία για την επανα-προώθηση λαθραίων µεταναστών υπογράφηκε το 2001 και µάλιστα από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, υπουργό των Εξωτερικών τότε. Το 2005 επί κυβερνήσεων Νέας ∆ηµοκρατίας υπογράφηκε η ενεργοποίηση εκείνης της Συµφωνίας. Και η Τουρκία δεν τήρησε τα συµφωνηθέντα. Και τώρα υπογράφουµε ξανά την τήρησή της µε προορισµό το λιµάνι της Σµύρνης (πράγµα) που προβλέπετο [ήδη] από τη συµφωνία του 2001...»

Και τι βγαίνει από αυτή την επαναµβανόµενη υπόσχεση να τηρηθούν τα ήδη υπεσχηµένα; «Η Τουρκία», συνέχισε ο κ. Σαµαράς, «αναλαµβάνει να δέχεται περί τους 1000 λαθροµετανάστες το χρόνο από τις 70 χιλιάδες που µας στέλνει! Κι έναντι αυτής της “παραχώρησης”, εµείς της προσφέρουµε δυνατότητες συνεργασίας σε ποικίλους τοµείς και πράσινη βίζα».

Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι οι Τούρκοι λατρεύουν το παζάρι. Και στο παζάρι αυτό η Τουρκία πάντα φροντίζει να εξασφαλίζει προκαταβολικά αυτά που θέλει και εις αντάλλαγµα δίνει υποσχέσεις τις οποίες ποτέ δεν τηρεί. Αλλά εµείς γιατί πρέπει πάντα να υποχωρούµε; Στο κάτω-κάτω, στην ακµή της Οθωµανικής τους Αυτοκρατορίας εµείς, οι Ρωµιοί, ελέγχαµε το εµπόριό τους και, µερικές φορές, και την εξωτερική τους πολιτική.

Να λοιπόν που και η Ελλάδα «έχει» –σίγουρα είχε κάποτε– «βάθος» µε την έννοια του κ. Νταβούτογλου. Με την πάροδο του χρόνου, αυτοί έγιναν καλύτεροι ή εµείς καταρρεύσαµε ακόµη και σ’ αυτό το πεδίο; Γιατί να µην ξαναζωντανέψουµε λοιπόν και εµείς το «ιστορικό βάθος» ενός ανθούντος Ελληνισµού της διασποράς. Εξέθεσα, ανωτέρω... έναν τρόπο µε τον οποίο κάτι τέτοιο θα µπορούσε να αρχίσει να τίθεται σε εφαρµογή.

Η γνώµη µου είναι ότι ο λόγος που χάσαµε την αισιοδοξία και την αγωνιστικότητά µας οφείλεται, εν πολλοίς, στις συνεχείς στρατιωτικές προκλήσεις των Τούρκων που οι Έλληνες νοµίζουν ότι δεν µπορούν να αντιµετωπίσουν, ιδίως γιατί πάντα πίσω από την Τουρκία στέκεται η (δήθεν) ουδέτερη Αµερική, ενώ εµείς δεν έχουµε καµία δύναµη στο πλευρό µας. Αν αυτό αληθεύει, τότε η ευθύνη βαρύνει τον ΔΙΚΟ µας πολιτικό κόσµο, ή για να ακριβολογούµε αυτούς που µας κυβέρνησαν.

Αν όµως αυτός είναι ο τρόπος µε το οποίον η Τουρκία αντιλαµβάνεται τη σύγχρονη γεωπολιτική διαπραγµάτευση, θα αποφύγει άραγε να συνεχίσει να χρησιµοποιεί την τακτική του «βίαιου εξαναγκασµού» οποτεδήποτε έχει µια διαφωνία είτε µε την Ελλάδα είτε µε οποιοδήποτε άλλο µέλος της Ε.Ε.; Αν ναι, τότε η ειδικότης στο παζάρεµα µεταβάλλεται σε τάση προς συστηµατική ληστεία!

Ίσως ένας τέτοιος χαρακτηρισµός φαίνεται βαρύς. Η τάση όµως της Τουρκίας να διολισθαίνει από τη συνήθη «διπλωµατία του θιγόµενου µέρους» προς µια συµπεριφορά απροκάλυπτα «επιθετική» –είτε λεκτικά, είτε µε επίδειξη στρατιωτικής δύναµη– έχει κατ’ επανάληψη σηµειωθεί όχι µόνο έναντι της Ελλάδος αλλά και στις πρόσφατες (δηλ. του τελευταίου έτους) σχέσεις της µε το Ισραήλ. Οι τελευταίεςς δηλώσεις του κ. Ερντογάν αποδεικνύουν ότι οι Τούρκοι δεν αλλάζουν.

Με δύο λόγια, µία Τουρκία µε µεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και «µε επιθετική νοοτροπία και διάθεση» δεν προοιωνίζεται θετικές εξελίξεις για τη στάση που θα τηρήσει απέναντι στη λέσχη στην οποία επιθυµεί να ενταχθεί.

(δ) Γρήγορα να κλείσει το Κυπριακό! Η άποψη που προβάλλουν οι περισσότεροι Τούρκοι αρθρογράφοι6[6] και ορισµένοι, κυρίως Άγγλοι, σχολιαστές, είναι ότι το Κυπριακό αποτελεί το βασικό εµπόδιο για την προώθηση της πλήρους ένταξης της Τουρκίας και, ως εκ τούτου, πρέπει να «κλείσει», δηλαδή να λυθεί µε κάποιας µορφής Σχέδιο Ανάν. Το επιχείρηµα αυτό ενισχύεται –πάντα κατά τη γνώµη των ίδιων ενδιαφεροµένων– από ένα δεύτερο, παράλληλο, επιχείρηµα. «Κάντε», λένε πάλι µε αγωνία, «την Τουρκία µέλος της Ε.Ε. προτού στραφεί ολοκληρωτικά προς την Ανατολή». Κατά τη γνώµη µου, κανένα από αυτά τα δυο επιχειρήµατα δεν ευσταθεί. Και το λέω αυτό όχι απλώς επειδή προσωπικά πιστεύω –όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες και Κύπριοι σχολιαστές– ότι το επονοµαζόµενο Σχέδιο Ανάν του 20047[7] (και οι σύγχρονες παραλλαγές του) δεν είναι καθόλου συµβατές µε τα θεµελιώδη συµφέροντα της Ελλάδας, της Κύπρου αλλά και της Ευρώπης.

Το υποστηρίζω αυτό µε έµφαση γιατί η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα, τόσο ποσοτικά όσο όµως και ποιοτικά, έχει αυξηθεί από τότε που η χώρα µου έτεινε κλάδο ελαίας προς την Τουρκία, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Συγκεκριµένα, η τουρκική συµπεριφορά, ιδίως το καλοκαίρι του 2009, απεδείχθη άκρως θρασεία, σίγουρα γιατί ενθαρρύνθηκε από την παθητικότητα που διέκρινε την ελληνική κυβέρνηση εκείνης της περιόδου που, την εποχή εκείνη, έφθασε να κάνει ακόµη και αλλαγές στην ανώτερη ηγεσία στο στράτευµα για να µετριάσει τη γνώµη που επικρατούσε σε µερικούς κύκλους ότι εµείς κρατούσαµε επιθετική στάση!

Η συµπεριφορά αυτή, που υπερβαίνει τα όρια του πολλαπλασιασµού των επεισοδίων στον εναέριο χώρο µας,8[8] στις βραχονησίδες και στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας (ή προκλητικά πλησίον τους) και επεκτείνεται –όπως πρόσφατα έχει αποδειχθεί– στο ζήτηµα της διευκολύνσεως της παράνοµης µετανάστευσης, πρέπει να µελετηθεί µέσα στο πλαίσιο των εκπεφρασµένων σχεδίων του κ. Νταβούτογλου που, φαντάζοµαι, σε πολύ γενικές γραµµές κάποιος υπάλληλος του υπουργείου των Εξωτερικών θα είχε εξηγήσει στην υπουργό του.

Ερωτώ, λοιπόν, αν η όποια εισήγηση έγινε τότε εµπεριείχε την εκτίµηση, η οποία τυγχάνει να είναι και η δική µου, ότι το πρόβληµα της Κύπρου έχει µεταλλαχθεί σοβαρά από την εποχή που ο κ. Νταβούτογλου παρουσίασε τη δική του, νέα, αξιολόγηση της γεωπολιτικής σηµασίας της νήσου.

Πράγµατι, τόσο από το βιβλίο του κ. Νταβούτογλου όσο και από την εµπειρία σηµαινόντων Κυπρίων που έχουν µετάσχει στις διαπραγµατεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού, το συµπέρασµα στο οποίο καταλήγει κάθε ανεξάρτητος µελετητής είναι ότι ο πλήρης έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου αποτελεί πλέον τον στρατηγικό στόχο της Τουρκίας. Πέρασαν, δηλαδή, οι µέρες όπου η προστασία µια µικρής θρησκευτικής και εθνικής µειονότητος ήταν το κύριο µέληµα της Τουρκίας. Τώρα η Κύπρος –και η Κρήτη! (πάντα σύµφωνα µε τον κ. Νταβούτογλου)– αντιµετωπίζονται ως νησιά που είναι γεωγραφικά τόσο καλά τοποθετηµένα ώστε να είναι απαραίτητα για όποια χώρα –βλέπε, δηλαδή, Τουρκία– θέλει και µπορεί να παίξει ηγεµονικό ρόλο στη ευρύτερη περιοχή.

Πρώτον, λοιπόν, η Κύπρος σήµερα ενισχύει τη θέση που θέλει να καταλάβει και το ρόλο που θέλει να διαδραµατίσει η Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή.

Επιτυγχάνει αυτόν το σκοπό, δεύτερον, και γιατί αποδυναµώνει τον Ελληνισµό και το ελληνικό κράτος σε µια ευαίσθητη περιοχή στην οποία θα µπορούσε η Ελλάς (αν είχε ολοκληρωµένη στρατηγική) να διαδραµατίσει ρόλο διευρύνοντας την αξία της εντός της Ε.Ε.

Τρίτον, αποστερεί από την Ε.Ε. την υποδοµή για οποιασδήποτε µορφής επιχείρηση στη Μέση Ανατολή, όπως έγινε το καλοκαίρι του 2006, µε την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο. Αξίζει να σηµειωθεί ότι µε βάση το Σχέδιο Ανάν, για να διαθέσει το κυπριακό κράτος την υποδοµή του (λιµάνια και αεροδρόµια) αλλά και τα χωρικά του ύδατα και τον εναέριο χώρο του, ακόµη και στην Ε.Ε., απαιτείτο η άδεια της Τουρκίας. Εξ όσων γνωρίζω, το ίδιο προβλέπουν και τα νεότερα υποκατάστατα του αρχικού σχεδίου Ανάν.

Τέταρτον, το τουρκικό σχέδιο εγκλωβίζει πλήρως το Ισραήλ, αφού η µόνη µη µουσουλµανική διέξοδος που διαθέτει αυτό είναι προς την Κύπρο. Με τον έλεγχο της Κύπρου η Τουρκία αποκτά στρατηγικό πλεονέκτηµα έναντι του Ισραήλ, στην αντιπαράθεση και διαµάχη για τον ηγεµονικό ρόλο στην περιοχή, τα δε πρόσφατα γεγονότα στη Γάζα αποτελούν σηµαντικό στοιχείο στο «παζάρι».

Πέµπτον, αναβαθµίζει το ρόλο και την αξία της Τουρκίας εντός του ΝΑΤΟ.

Ποια λοιπόν θα είναι η συµπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, αν µπορέσει να εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου; Πόσο προθυµοποιούνται η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ να έχουν τέτοιαν εξάρτηση στην περιοχή από την Τουρκία;

Εν όψει των ανωτέρω, έχω άδικο να επιµένω ότι η παρούσα µανία να παραδώσουµε, υπό την αφόρητη πίεση των Αµερικανών, Άγγλων, του κ. Μπανκι Μουν, και των εν Ελλάδι «ακαδημαϊκών βοηθών» τους –γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται–, την Κύπρο στους Τούρκους υπό κάποια µορφή σχεδίου τύπου Ανάν, θα αποβεί ατυχής αν όχι προδοτική λύση για όλους, πλην των Τούρκων;

Και υπενθυµίζω τι διδάσκει η ιστορία. Τέτοιου είδους «λύσεις» κηλιδώνουν τη φήµη αυτών που τις λαµβάνουν για πάντα. Έτσι, ούτε ο «µέγας» Καραµανλής, ο επονοµαζόµενος «Εθνάρχης», µπόρεσε να αποφύγει αυτό το στίγµα εξαιτίας της περιβόητης συνθήκης της Ζυρίχης την οποία υπέγραψε υπό την πίεση των... Άγγλων και στη Βουλή, µάλιστα, περιέγραψε ως την «ευτυχέστερη στιγµή της ζωής» του!

Ποιος Έλληνας ή Κύπριος πολιτικός επιθυµεί τέτοιον τίτλο;

Προκλητικός ήταν ο Τούρκος Πρωθυπουργός και με τον τρόπο με τον οποίο έθεσε το ζήτημα των σχέσεων ΕΕ - Τουρκίας κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2012, όταν την προεδρία της ΕΕ την αναλαμβάνει η Κύπρος.

    "Σε περίπτωση που δώσουν στη Νότια Κύπρο την προεδρία τηΕΕ, εμείς δεν τους αναγνωρίζουμε. Ποτέ δεν πρόκειται να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους... Κατά την προεδρία της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ δεν πρόκειται να συνομιλήσουμε. Κατά την περίοδο αυτή οι σχέσεις με την ΕΕ θα παγώσουν. Επί έξι μήνες δεν θα υπάρχουν σχέσεις Τουρκίας – ΕΕ. Δεν μας ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί η ΕΕ. Ας το σκεφτόταν όταν δεχόταν ως μέλος την ελληνοκυπριακή διοίκηση... Δεν συνομιλούμε με χώρα που δεν αναγνωρίζουμε. Θεωρούμε ντροπή για μας ακόμη και το ότι βρισκόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους στον ΟΗΕ.»

(α) Τα (πολιτικά) προβλήµατα που θα έφερνε στην Ευρώπη. Ο φόβος µου ότι η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα έφερνε αυτήν την τελευταία αντιµέτωπη µε πολιτικά προβλήµατα, δυσκολίες και άκρως επιτακτικές απαιτήσεις ενισχύεται και από το γεγονός –το οποίο, κατά τα φαινόµενα, έχουν λησµονήσει οι περισσότεροι– ότι, το 2005, στις Βρυξέλλες, η Ένωση Αραβικών Κρατών9[9] τάχθηκε, ex proprio motu, υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.

Αυτή η ασυνήθιστη πρωτοβουλία εκ µέρους ενός «τρίτου», άσχετου οργανισµού απέδειξε –όπως µε ειλικρίνεια οµολόγησε ένας φιλότουρκος σχολιαστής– «την ελπίδα του αραβικού κόσµου ότι η Τουρκία θα αποτελέσει µια “πίσω πόρτα” [sic] µέσω της οποίας αυτός θα αναπτύξει στενότερους δεσµούς µε την Ευρώπη».10[10]

Θα µπορούσε άραγε αυτός ο δυσοίωνος υπαινιγµός να περιλαµβάνει κάτι περισσότερο από το ενδεχόµενο οι περιορισµένοι ευρωπαϊκοί οικονοµικοί πόροι να χρησιµοποιηθούν για να αναπτυχθούν χώρες εκτός Ευρώπης – θα µπορούσε, δηλαδή, να σηµαίνει ότι θα ακολουθήσουν περισσότερες αιτήσεις ένταξης στην ευρωπαϊκή λέσχη από κράτη που δεν µπορούν να αξιώσουν κανέναν άλλον ιστορικό, εθνοτικό, θρησκευτικό ή άλλου είδους δεσµό µαζί της, πέραν της επιθυµίας τους να ωφεληθούν από τη (σχετική) οικονοµική ευρωστία της; Μήπως, λοιπόν µια πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα αποτελούσε πρόσκληση σε κράτη σαν το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τις βορειο-αφρικανικές χώρες να εισέλθουν στο ευρωπαϊκό κλαµπ; ∆εν έχω καµία αµφιβολία ότι αυτήν την «µπασταρδοποίηση» και αποδυνάµωση της Ευρώπης θα την έβλεπαν µε καλό µάτι και οι Αµερικανοί και οι Άγγλοι.

Σε άλλο σημείο του βιβλίου μου θα επανέλθω σε νοµικές και θεσµικές δυσκολίες, πέραν των πολιτικών, που µια τέτοια πλήρης ένωση θα προκαλούσε στους ήδη εταίρους.

(β) Νοµικά και θεσµικά προβλήµατα πλήρους ενώσεως µε την Ε.Ε. Το τελευταίο επιχείρηµά µου υπέρ της επαναξιολόγησης της τουρκικής ένταξης στην Ε.Ε. είναι και το σηµαντικότερο: η Ευρώπη ως σύνολο θα πρέπει να µελετήσει –και όντως, εξετάζει σήµερα– µε άκρα σοβαρότητα τα θεσµικά επακόλουθα της ενδεχόµενης πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.11[11]

Η άποψη αυτή συνδέεται άµεσα και αναπόφευκτα µε τη γενικότερη πεποίθησή µου ότι αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη σήµερα είναι βαθύτερη ολοκλήρωση και όχι περαιτέρω διεύρυνση. ∆εδοµένου µάλιστα ότι την ιδέα αυτήν τη συµµερίζονται κατ’ αρχήν αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, εξαιρουµένης ίσως της Αγγλίας (και, εµµέσως, της Αµερικής), η Ελλάδα µπορεί να την επιδιώξει µε σχετική ευκολία, σταµατώντας να στηρίζει µια πολιτική η οποία, όσο πρωτοποριακή και αν ήταν το 1999, έντεκα χρόνια αργότερα δεν είναι διόλου ελκυστική.

Η βασική µου ανησυχία για τη σηµερινή πολιτική µας ως προς το µέλλον της Τουρκίας στην Ευρώπη αφορά το γεγονός ότι η επιθυµία της Τουρκίας να γίνει πλήρες µέλος της Ε.Ε. δεν συνάδει µε το συµφέρον της Ευρώπης να προβεί κατ’ αρχάς σε µια εις βάθος ανάπτυξη της Ένωσης, προκειµένου να αναχαιτίσει, προσωρινά τουλάχιστον, και να εξορθολογίσει τη βεβιασµένη και ανεξέταστη διεύρυνσή της.

Πράγµατι, η ταχύρρυθµη ευρωπαϊκή διεύρυνση κατά το πρόσφατο γύρισµα του αιώνα έχει ήδη αρχίσει να φανερώνει τις αδυναµίες αυτής της βεβιασµένης κίνησης, το οικονοµικό βάρος που αποτελούν οι νέες χώρες για την παλιά Ευρώπη (η οποία τις «έσωσε» εντάσσοντάς τες στις δοµές της), καθώς και τον αδέξιο τρόπο λήψης αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ασχέτως εάν πρόκειται για τα οικονοµικά, τις στρατιωτικές επεµβάσεις ή την κοινή εξωτερική πολιτική.

Έχω όµως και ένα δεύτερο λόγο ανησυχίας για την Τουρκία, ο οποίος, θεωρώ, δεν έχει σηµασία µόνο για την Ελλάδα, αλλά, και πάλι, για ολόκληρη την Ευρώπη. Θα τον θέσω απλά. Έχει άραγε τη δυνατότητα η σηµερινή Ευρώπη, µε τους εσωτερικούς διχασµούς και τα οικονοµικά της προβλήµατα, να δεχθεί µια χώρα η οποία είναι βέβαιο ότι θα την εµπλέξει σε θρησκευτικά, εθνοτικά, και µεταναστευτικά ζητήµατα τα οποία κάθε άλλο παρά της χρειάζονται;

Με άλλα λόγια, µπορούµε να ξεχάσουµε το πρόβληµα της σφαγής των Αρµενίων; Μπορούµε να αγνοήσουµε τη συνεχιζόµενη διένεξη µε το στρατιωτικό κατεστηµένο; Μπορούµε να υποτιµήσουµε το θέµα των Κούρδων, το οποίο, ας µην απατώµεθα, σιγοβράζει εδώ και καιρό; Επιτρέπεται να µη σταθµίσουµε τις µελλοντικές επιπτώσεις της σθεναρής στήριξης που προσφέρει η Τουρκία στην πΓ∆Μ; Ή, τέλος, επαναλαµβάνω, µπορεί να µην αντιµετωπίζει µε αποφασιστικότητα αλλά και σύνεση ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών το υποβόσκον πρόβληµα που, µια µέρα, οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να µας ανοίξουν στη Θράκη, προσποιούµενοι σήµερα ότι τέτοιο θέµα δεν πρόκειται ποτέ να ανακινηθεί;

Ασφαλώς, η ελληνική γεωπολιτική διανόηση θα αντιµετωπίσει σαρκαστικά αυτές τις ανησυχίες, θεωρώντας ότι είναι απλώς επινοήµατα ενός νου εχθρικού προς την Τουρκία. Πέραν όµως του γεγονότος ότι ο γράφων κατάγεται από Έλληνες που πρέσβευαν την ελληνο-τουρκική φιλία όταν οι συγκεκριµένοι διανοούµενοι βρίσκονταν ακόµη στην κούνια (ή στην αρχή της ακαδηµαϊκής τους σταδιοδροµίας), γεγονός παραµένει ότι η πρόσφατη απόφαση της Τουρκίας να απειλήσει ότι θα απελάσει 100.000 Αρµένιους µετανάστες που ζουν στην επικράτειά της είναι, πραγµατικά, «επονείδιστη». Η µοµφή είναι των (φιλότουρκων) Times του Λονδίνου που καταλήγουν ως εξής: «οι ενστάσεις [που προβάλλουν οι Τούρκοι] για µια ορθή ιστορική εξήγηση µιας σειράς φοβερών εγκληµάτων συνιστούν στάση υποτιµητική και καταστροφική. Η εκδικητικότητα, όµως, εναντίον του πλέον ευάλωτου λαού εντός των τουρκικών συνόρων είναι απλώς εξωφρενική [sic]».

Αναµφίβολα. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, όσο καταδικαστική και αν είναι αυτή η κατακλείδα, δεν είναι αρκετή για να µας δείξει ξεκάθαρα ποια θα µπορούσε να είναι η µελλοντική συµπεριφορά της Τουρκίας. Μπορούν άραγε οι Έλληνες γεωπολιτικοί παρατηρητές, οι οποίοι –εάν κρίνει κανείς από τις δηµοσιογραφικές τους δραστηριότητες– πλέουν συνεχώς σε πελάγη αυτοδη-µιούργητης αισιοδοξίας για την κατάσταση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων, να βάλουν το χέρι στην καρδιά και να µας πουν ότι έχουµε όντως να κάνουµε µε έναν πολιτισµένο και µετριοπαθή γείτονα, µε ευρωπαϊκή συµπεριφορά και ανθρωπιστικές διαθέσεις, πλήρως εναρµονισµένες µε τα σηµαντικότερα διδάγµατα του Ισλάµ;

Εάν η σηµερινή αντίδραση της Τουρκίας είναι σκοπίµως υψιπετής, ακριβώς επειδή έχει σκοπό να δείξει στον κόσµο πόσο «ισχυρή» είναι η χώρα, τότε αυτό αποδεικνύει ότι η σύγχρονη Τουρκία πιστεύει στο δίκαιο του ισχυροτέρουλ δηλαδή στην ωμή δύναμη και όχι στο δίκαιο Πρόκειται, µε άλλα λόγια, για κακό οιωνό προς όλους τους γείτονες και φίλους της.

Εάν, από την άλλη πλευρά, πρόκειται για «αντανακλαστική αντίδραση» στην κίνηση ευάριθµων Αµερικανών και Σουηδών κοινοβουλευτικών, να καταδικάσουν την αρµενική της πολιτική –ενέργεια που, χαρακτηριστικά, απορρίφθηκε ως ασύνετη από τις «ήπιων τόνων» κυβερνήσεις αυτών των κρατών– τότε, η τουρκική «αντίδραση» αποδεικνύει την αδυναµία της χώρας αυτής να αντιµετωπίζει τις διεθνείς διαφωνίες µε µετρηµένο και ήρεµο τρόπο. Η φύση της την στρίβη πάντα πρός την βία΄και η ιστορία της το επιβεβαιώνει!

Σε κάθε περίπτωση, τα σηµάδια κινδύνου είναι για όλους (εκτός από το Υποθργείο μας των Εξωτερικών) εµφανή – και αν διαθέτουµε κοινή λογική, πρέπει να προετοιµαστούµε αναλόγως. Αναφέροµαι συγκεκριµένα στους υπουργούς µας Εξωτερικών και Εθνικής Άµυνας, οι οποίοι φέρουν –και θα φέρουν– ιδιαίτερα βαριά ευθύνη αν γίνει έστω και ένα µόνο µέρος αυτών που φοβούµαι και που ανέφερα ανωτέρω. Και επαναλαµβάνω, τα περισσότερα από τα αναφερθέντα προβλήµατα εύκολα µπορούν να πάρουν τη µορφή νοµικών ή θεσµικών προβληµάτων µε απρόβλεπτες συνέπειες για το φόρτο εργασίας των ευρωπαϊκών θεσµών.


12[1]. Όπως πολύ ορθά έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο Επίµετρο της Θεωρίας του Πολέµου (4η εκδ. 1999, σ. 409): «...η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοή-σει έµπρακτα, και όχι µόνο λεκτικά, ότι η αξία µιας συµµαχίας για ένα µέλος καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου µέσα στο σύνολο της συµµαχίας. Πιο λιανά: οι σύµµαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς». Κατά τη γνώµη µου η δεδοµένη ελληνική δουλικότης προς τους Αµερικανούς µάς έχει υποτιµήσει και όχι υπερτιµήσει στα µάτια τους.

13[2]. Ασφαλώς µεταξύ των προβληµάτων που θα πρέπει να µελετηθούν είναι το πώς θα αντιδράσει η Ελλάς στο οτιδήποτε αποφασίσει να πράξει η Τουρκία, αν δει πως µε τη σύµπραξή µας και της Κύπρου, οι γαλλο-γερµανικές αντιρρήσεις εισδοχής της αποβούν, επιτέλους, τελεσφόρες και το όλο θέµα της πλήρους εντάξεως της Τουρκίας στην Ε.Ε. τεθεί στο αρχείο. Ο Κονδύλης, στο Επίµετρο του κλασικού του έργου Θεωρία του Πολέµου, προσφέρει µερικές εξαιρετικά χρήσιµες σκέψεις από στρατιωτικής/στρατηγικής πλευράς στις όποιες στρατιωτικές κινήσεις ενδεχοµένως µια µέρα η χώρα µας θα υπεχρεούτο να κάνει έναντι της Τουρκίας. Λόγω του τίτλου αυτού του κεφαλαίου αρκούµαι εδώ να προσθέσω την ανάγκη συντονισµένης και υπερ-ενεργητικής διπλωµατικής προσπάθειας που θα έπρεπε να αναλάβουµε, αν αυτά που θεωρώ αναγκαία µεταβληθούν µια µέρα από σχέδια σε πραγµατικότητα. Σκοπός αυτών των πρωτοβουλιών θα είναι να εξηγηθεί γιατί η Ελλάς δεν µπορεί να βρίσκεται αντιµέτωπη µε τουρκικές απειλές –πολεµικές ή µη– κάθε φορά που ασκεί τα δικαιώµατά της σύµφωνα µε το διεθνές δίκαιο και τις Συνθήκες της Ε.Ε. Ο συνδυασµός ενεργητικής διπλωµατίας και στρατιωτικής εγρηγόρσεως, πάντοτε εντός των πλαισίων του διεθνούς δικαίου, δεν είναι καταφρονητέα όπλα στα χέρια µιας αποφασισµένης –και όχι «πουληµένης»– ηγεσίας, µε το λαό σύσσωµο γύρω της. Αν όλα αυτά δεν ακούγονται ευχάριστα είναι γιατί δεν είναι ευχάριστα. Καθ’ όσον γνωρίζω όµως καµιά από τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας µας δεν εγράφη από «ένα πλαδαρό κοινωνικό σώµα αιωρούµενο γύρω από το µέσο όρο µιας γενικής ευηµερίας, όπου υψίστη αποστολή της πολιτικής ηγεσίας είναι ακριβώς να εγγυάται τη διατήρηση αυτού του µέσου όρου και αυτής της πλαδαρότητος». Κονδύλης, Θεωρία του Πολέµου, 4η εκδ. 1999, σ. 386.

14[3]. 4η εκδ. 1999, σ. 410.

15[4]. Βλ., π.χ., το εκτενές ρεπορτάζ της International Herald Tribune «Turkey’s Risky Bridging of East and West», σ. 3.

16[5]. Το Στρατηγικό Βάθος – Η ∆ιεθνής Θέση της Τουρκίας (εκδ. Ποιότητα, µεταφρ. Νικ. Ραπτόπουλου, Αθήνα, 2010), σ. 73 επ..

17[6]. Βλ., ενδεικτικά, το κείµενο του καθηγητή Attila Eralp για το ΕΛΙΑΜΕΠ, µε τίτλο «The Last Chance in Cyprus Negotiations and the Turkey-EU Relationship», ∆ιατριβή ΕΛΙΑΜΕΠ, Φεβρουάριος 2010, 20 Ιανουαρίου 2010.

18[7]. Ή το πιο πρόσφατο (Ιούνιος 2010) σχέδιο το οποίο διαπραγµατεύεται ο κ. Χριστόφιας που είναι, νοµίζω, χειρότερο και για τις δυο χώρες µας.

19[8]. Συγκεκριµένα σε απόσταση 6-10 µιλίων από τις ακτές µας, επέκταση δηλαδή 4 µιλίων πέραν της αιγιαλίτιδος ζώνης που καθιέρωσε η Ελλάς το 1931 και δεν αµφισβήτησε η Τουρκία µέχρι το 1974. Υπενθυµίζεται ότι κατά το διεθνές δίκαιο η αιγιαλίτις ζώνη (άρα και ο εναέριος χώρος) µπορεί να φθάσει µέχρι τα 12 µίλια.

20[9]. Και µάλιστα όχι µόνο η Ένωση Αραβικών Κρατών, αλλά και το ίδιο το Ιράν, εφόσον ο πρόεδρος Μοχάµετ Χαταµί δήλωσε επίσης ότι ήταν προς το συµφέρον του Ιράν να ενταχθεί η Τουρκία στην Ευρώπη. Βλ. Mohammad Noureddine, «Is Turkey Turning Towards the East?», Daily Star (Βηρυτός), 26 Ιουνίου 2002, archives.econ.utah.edu/archives/a-list/2002w27/msg00002.htm.

21[10]. Graham E. Fuller, The New Turkish Republic, ό.π., σ. 70.

22[11]. Εν προκειµένω, εννοώ το δικαίωµα ψήφου, έχοντας κατά νου τις δυσκολίες µε τις οποίες ήλθε αντιµέτωπη η Ευρώπη όταν βρέθηκε απέναντι σε µια πολύ επιθετική στάση της Πολωνίας αναφορικά µε αυτό ακριβώς το είδος ζητήµατος. Έτσι, τα νέα µέλη δείχνουν µιαν ανησυχητική τάση να διεκδικούν πλήρη δικαιώµατα και τίτλους από την Ευρώπη –κατ’ ουσίαν, τεράστιες επιδοτήσεις για να εκσυγχρονίσουν τις παρωχηµένες, αν όχι και χρεοκοπηµένες, οικονοµίες τους– και, συγχρόνως, µέσω της συµπεριφοράς τους σε διακυβερνητικές διασκέψεις, φτάνουν στο σηµείο ακόµη και να παραλύουν τη λειτουργία της Ένωσης. Πιστεύω ότι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τη µελλοντική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αισθάνονται δυσαρεστηµένοι µε τη βεβιασµένη διεύρυνση της Ευρώπης κατά τα τελευταία χρόνια. Είναι ίσως αδύνατον να αλλάξουµε αυτή την κατάσταση πλέον –εκτός και αν προσανατολιστούµε προς µια Ευρώπη δύο ή τριών ταχυτήτων–, αλλά, τουλάχιστον, µπορούµε να πάρουµε αυτό το µάθηµα και να αποφύγουµε να επαναλάβουµε τα λάθη του παρελθόντος, πραγµατοποιώντας νέες διευρύνσεις της Ε.Ε.

Ενα άχρηστο όπλο

25/03/2010

Tου Βασιλη Zηρα

Σήμερα, στην καλύτερη περίπτωση, οι ηγέτες της Ευρωζώνης θα υιοθετήσουν το γαλλογερμανικό σχέδιο στήριξης με τη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Σε αυτήν την περίπτωση η Ελλάδα έχει αυτό που ζητούσε: ένα όπλο πάνω στο τραπέζι. Πρόκειται, όμως, για ένα μάλλον άχρηστο όπλο.

Κατ’ αρχάς γιατί η Ευρωζώνη, και κυρίως η Γερμανία, δεν έχει διάθεση να το γεμίσει με σφαίρες. Γι’ αυτό και θέτει ως όρο ότι θα χρησιμοποιηθεί μόνο εάν η Ελλάδα δεν μπορέσει να δανειστεί από τις αγορές. Η χρεοκοπία δεν αποκλείεται, αλλά δεν είναι και το πιθανότερο σενάριο. Τους τελευταίους μήνες, όποτε απευθύνθηκε στις αγορές η Ελλάδα άντλησε κεφάλαια αλλά με υψηλό κόστος.

Το όπλο είναι επίσης άχρηστο, επειδή η Ελλάδα δεν μπορεί να το σηκώσει για να απειλήσει ή πολύ περισσότερο να πυροβολήσει. Ο μηχανισμός διάσωσης, ειδικά εάν εμπλέκεται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θα συνοδεύεται από απαιτήσεις και προϋποθέσεις που θα προκαλέσουν πολιτικές ανατροπές και κοινωνικές εκρήξεις οι οποίες τελικά θα υπονομεύσουν την προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής και υλοποίησης των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Γι’ αυτό η κυβέρνηση λέει ότι δεν προτίθεται να το χρησιμοποιήσει. Θα βγει στις αγορές να δανειστεί χωρίς βοήθεια.

Τότε, προς τι όλος αυτός ο σαματάς των τελευταίων εβδομάδων; Προς τι η απειλή προσφυγής στο ΔΝΤ, που ερέθισε τις αγορές και εξανέμισε το όποιο -μικρό είναι αλήθεια- όφελος είχαν τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης στα spreads; Υποτίθεται ότι η Ελλάδα ήθελε το όπλο πάνω στο τραπέζι για να φοβηθούν οι αγορές. Ωστόσο, όλοι οι γνωρίζοντες την αγορά ομολόγων, αλλά και στελέχη του οικονομικού επιτελείου δεν περίμεναν ταχεία αποκλιμάκωση του κόστους δανεισμού. Οι αγορές γνωρίζουν ότι οι δανειακές ανάγκες της χώρας στο δίμηνο Απριλίου - Μαΐου είναι μεγάλες (καθώς λήγουν πολλά ομόλογα). Ετσι, διατηρούν σε υψηλά επίπεδα τα spreads για να αποκομίσουν μεγαλύτερο όφελος από τις μεγάλες εκδόσεις που υποχρεωτικά θα κάνει το ελληνικό Δημόσιο. Μετά τον Μάιο, όμως, το δανειακό πρόγραμμα γίνεται πολύ ομαλότερο (μικρότερες λήξεις σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα), οπότε διαμορφώνονται συνθήκες αποκλιμάκωσης των spreads. Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι θα εφαρμόζεται και θα παράγει αποτελέσματα το Πρόγραμμα Σταθερότητας.

Υποτίθεται, ότι η κυβέρνηση ήθελε το όπλο στο τραπέζι γιατί το κόστος δανεισμού είναι δυσβάστακτο, ότι εξουδετερώνει το δημοσιονομικό όφελος των μέτρων. Το επιπλέον κόστος για τα 18 δισ. ευρώ που πρέπει να δανειστεί τον Απρίλιο και τον Μάιο είναι 150 - 200 εκατ. ευρώ. Δεν είναι λίγα, αλλά δεν είναι αρκετά για να εξηγήσουν την ανάλωση πολιτικού κεφαλαίου και αξιοπιστίας σε πιέσεις προς την Ε. Ε. για τον μηχανισμό στήριξης.

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση ήθελε ένα εργαλείο μείωσης του κόστους δανεισμού για να μπορεί να πει στην κοινή γνώμη ότι τα σκληρά μέτρα που πήρε έχουν κάποιο αντίκρισμα.

Στο άγχος της να «δικαιολογήσει» πολιτικές που δεν πίστευε, αλλά της επιβλήθηκαν, προέβαλε το ανήκουστο επιχείρημα ότι «εμείς κάναμε το χρέος μας και συνεπώς η Ευρωζώνη πρέπει να κάνει το δικό της», ωσάν η μείωση του ελλείμματος να μην είναι υποχρέωση έναντι του εαυτού μας, για να βγούμε από τα δικά μας αδιέξοδα, αλλά κάτι που το κάνουμε για χάρη των Γερμανών, των Γάλλων, των Ιταλών. Και επιπλέον τους απειλούσαμε ότι εάν δεν έκαναν το χρέος που κατά την άποψή μας είχαν απέναντί μας, θα τους τιμωρούσαμε προσφεύγοντας στο ΔΝΤ.

Οι Αραβες λένε ότι εάν τραβήξεις όπλο πρέπει να είσαι έτοιμος να το χρησιμοποιήσεις, αλλιώς μπορεί να το χρησιμοποιήσει ο άλλος εναντίον σου. Η Ελλάδα ήθελε ένα όπλο πάνω στο τραπέζι. Της το έδωσαν και, επειδή δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει, κινδυνεύει να στραφεί εναντίον της.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_2_25/03/2010_395380

Μετά τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά και τον Παπαφλέσσα, ο Γιώργος ξανά έσωσε την Πελοπόννησο

Τι άλλο θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε οι έρημοι....
Αφού έσωσε την οικονομία, τους μισθούς, τις συντάξεις...αποφάσισε να σώσει την Πελοπόννησο και τα νησιά.
Οι ήρωες της επανάστασης έχυσαν το αίμα τους και θυσίασαν τη ζωή τους, για να απελευθερώσουν την πατρίδα μας και οι

Πασοκοσοσιαληστές, ετοιμάζονται να την ξεπουλήσουν μέσα από τα απίστευτα δάνεια και τις εμπράγματες εγγυήσεις...

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, μας αγιοποιούν και παρουσιάζουν τον πρωθυπουργό, ούτε λίγο ούτε πολύ ως νέο Κολοκοτρώνη, που κατατρόπωσε τους εχθρούς και αγωνίσθηκε για να μην ξεπουλήσουμε τα νησιά και την Ελληνική γη.
Σε λίγο θα μας πουν ότι μετά.. τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά και τον Παπαφλέσσα, ο Γιώργος έσωσε την Πελοπόννησο.
Είναι δυνατόν πρωθυπουργός της Ελλάδας να κάθεται στο ίδιο τραπέζι και να συζητά με τοκογλύφους οι οποίοι θέλουν να υφαρπάξουν ελληνική γη ;;
Έλεος και αιδώς..
Αλήθεια κ. πρωθυπουργέ, εκείνος ο νόμος που δεν ΘΑ πουλάγαμε γη, πότε είπαμε ότι θα έρθει στην Βουλή ;;


http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2011/07/blog-post_9405.html