Πώς θα διαμοιραστούν τα βάρη του ελληνικού χρέους;Η οικονομική εφημερίδα συνεχίζει την αναφορά της στην Ελλάδα στις εσωτερικές τις σελίδες σκιαγραφώντας την οριακή κατάσταση των δημοσιονομικών της χώρας με τον τίτλο «Η Ελλάδα παίζει το τελευταίο της χαρτί» και υπογραμμίζει: «Η Ελλάδα θέλει να επιβάλει δια νόμου τη συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών στην αναδιάρθρωση του χρέους. Λίγες δυνατότητες αντίδρασης για όσους ζημιωθούν».
Η FTD μιλάει για την επιτακτική ανάγκη επιτυχούς έκβασης των διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία, η οποία σε περίπτωση αποτυχίας των συνομιλιών τοποθετείται στις 20 Μαρτίου. Η εφημερίδα αναλύει στη συνέχεια τα μέσα πίεσης που κατέχει η Αθήνα απέναντι στους πιστωτές, καθώς και τα νομικά εργαλεία των τελευταίων έναντι της Αθήνας. Συγκεκριμένα γράφει:
«Η Αθήνα διατηρεί ακόμη ένα ατού: Άνω του 90% των ομολόγων έχουν εκδοθεί βάσει του ελληνικού δικαίου. Έτσι οι όροι πληρωμής μπορούν να τροποποιηθούν κάθε στιγμή». Η εφημερίδα αναφέρεται στην επονομαζόμενη ρήτρα συλλογικής δράσης (CAC) βάσει της οποίας, αν συμμετάσχει η πλειοψηφία των πιστωτών σε μία αναδιάρθρωση, τότε πρέπει να την αποδεχτούν ακόμη και οι απρόθυμοι πιστωτές.
Δηλώσεις σχετικά με το ζήτημα έκανε στην εφημερίδα ο ειδικός για θέματα χρεοκοπίας του Πανεπιστημίου Humboldt, Κρίστοφ Πάουλους, ο οποίος εκτιμά ότι οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων δεν έχουν πολλές δυνατότητες να διεκδικήσουν τα χρήματά τους λέγοντας σχετικά:
«Οι ιδιώτες πιστωτές θα μπορούσαν να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατηγορώντας την Ελλάδα για απαλλοτρίωση», κάτι που θα διαρκούσε χρόνια σύμφωνα με το Γερμανό ειδικό. Άλλη οδός θα ήταν τα πολιτικά δικαστήρια. Σε περίπτωση δικαίωσης των επενδυτών σε αυτά, θα αποκτούσαν τη δυνατότητα να κατασχέσουν ελληνικά περιουσιακά στοιχεία. «Η Αθήνα μπορεί όμως να αντισταθεί με το επιχείρημα ότι αυτά είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του κράτους», σημειώνει η εφημερίδα.
Αβέβαιη η συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών
«Προ της ρήξης» οι διαπραγματεύσεις με τους ιδιώτες πιστωτές, σύμφωνα με την Tagesspiegel η οποία παρατηρεί: «Η συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών στο κούρεμα του ελληνικού χρέους παραμένει αβέβαιη».
Διερωτάται σχετικά με τις συνέπειες που μπορεί να έχει η μη συμμετοχή των πιστωτών στην αναδιάρθρωση στην ίδια την Ελλάδα, αλλά και στην ΕΕ υπογραμμίζοντας: Οι ελληνικές τράπεζες θα αποκόπτονταν άμεσα από τις πιστώσεις ρευστότητας της ΕΚΤ, καθώς αυτή δεν θα μπορούσε να δεχτεί πλέον τα ελληνικά ομόλογα ως εγγύηση. Η επακόλουθη κατάρρευση του ελληνικού συστήματος πληρωμών θα οδηγούσε τη χώρα στο χάος. Ταυτόχρονα θα ανέβαιναν τα επιτόκια σε όλες τις δημοσιονομικά απείθαρχες χώρες, καθώς δεν θα μπορούσε πλέον να αποκλειστεί μία νέα κρατική χρεοκοπία».
«Πόκερ δισεκατομμυρίων στο χείλος του γκρεμού» τιτλοφορεί σχόλιό της η ελβετική Neue Zürcher Zeitung. Η εφημερίδα εκτιμά ότι πολύ χαμηλά επιτόκια δανεισμού για την Ελλάδα θα απέτρεπαν τη συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών στο κούρεμα και σημειώνει: «Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας έχει επιδεινωθεί από τον Οκτώβριο, κάτι το οποίο απαιτεί μεγαλύτερη συνεισφορά από όλους τους εμπλεκόμενους (…). Το μόνο σίγουρο είναι αυτή τη στιγμή η πίεση χρόνου (…) Ο κίνδυνος μίας καταστροφικής ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας πλησιάζει για άλλη μία φορά».
Μία αύρα από την Ελλάδα
Η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου χρησιμοποιεί το παράδειγμα του δυσλειτουργικού φορολογικού μηχανισμού επιχειρώντας ένας παραλληλισμό με τη γερμανική φορολογική πραγματικότητα. Και σχολιάζει: «Ελλάδα; Εδώ και μήνες κουνούν τα κεφάλια τους οι Γερμανοί φορολογούμενοι και πολιτικοί για τα δημόσια έθιμα στην υπ’ αριθμόν 1 χώρα κρίσης στην Ευρώπη.
Οι Γερμανοί πολίτες απορούν με τα χαλαρά φορολογικά ήθη των Ελλήνων, τους φορολογικούς ελέγχους που δεν δικαιολογούν το όνομά τους και τα συνακόλουθα εξ’ αυτών απερίγραπτα άσχημα δημοσιονομικά στοιχεία. Εντός των συνόρων, έτσι λέει η ισχυρή πεποίθηση στη γερμανική πειθαρχία, είναι όλα αλλιώς. Καθένας αποδίδει στο κράτος ακριβώς ό, τι πρέπει. Σαφώς και είναι έτσι συγκριτικά με τα ελληνικά δεδομένα. Αλλά με βάση το πώς θα έπρεπε να είναι, ο απολογισμός των γερμανικών δημοσιονομικών είναι εξίσου κακός».