Η Ελλάδα θα πτωχεύσει ούτως ή άλλως, παρά την ενεργοποίηση της νέας
συμφωνίας διάσωσης στην οποία κανείς δεν πιστεύει, ούτε καν αυτοί που τη
διαπραγματεύθηκαν, σχολιάζει ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου των Financial Times. Το ερώτημα κατά τον ίδιο είναι πότε και πώς θα επέλθει η πτώχευση.
Αυτό που πρέπει να γίνει, εκτιμά ο κ. Μίνχαου, είναι η χώρα να κηρύξει
στάση πληρωμών του εξωτερικού της χρέους όταν καταγράψει πρωτογενές
πλεόνασμα, δηλαδή το 2013 κατά τις προβλέψεις. Σε αυτό, όπως αναφέρει,
συμφωνεί με τον οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν. Στη διάρκεια αυτού του
χρόνου όμως η Ελλάδα πρέπει να προετοιμάσει το έδαφος για αυτή την
πτώχευση, προσθέτει ο αναλυτής, εξηγώντας ότι πρέπει να επιμείνει στη
λιτότητα ώστε να φέρει το έλλειμμα κοντά στο μηδέν και παράλληλα να
προωθήσει κάποιες μεταρρυθμίσεις που θα της επιτρέψουν να καρπωθεί τα
οφέλη μιας πτώχευσης.
Στόχος μιας ελληνικής
πτώχευσης θα έπρεπε να είναι η μείωση του δημοσίου χρέους στο 60% του
ΑΕΠ. Η πτώχευση θα συνίστατο στην αποκήρυξη των οφειλών της χώρας προς
τον EFSF, την ΕΚΤ, τις εθνικές κεντρικές τράπεζες και πιθανώς αποκήρυξη
του υπόλοιπου χρέους στους ιδιώτες - όχι απαραίτητα στο εσωτερικό.
Όσο για την πιθανή επακόλουθη έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, ο
συντάκτης αναφέρει ότι μία υποτιμημένη έναντι του ευρώ δραχμή θα τόνωνε
τις εξαγωγές, αλλά θα έπρεπε να συνοδευθεί και από μείωση τιμών στους
τουριστικούς προορισμούς. Το σχέδιο αυτό χρήζει σωστής προετοιμασίας και
εκτέλεσης, σημειώνουν οι Financial Times.
Όπως σχολιάζει πάντως ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου, η ειρωνεία είναι πως η
Ελλάδα θα έπρεπε ακόμα και στην περίπτωση της πτώχευσης να εφαρμόσει
μεταρρυθμίσεις παρόμοιες με αυτές που απαιτούν τώρα οι διεθνείς
πιστωτές, όπως μεταξύ άλλων η μείωση των μισθών.
Ως μια ηπιότερη μορφή πτώχευσης
αναφέρεται η στάση πληρωμών με παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Αυτό
προϋποθέτει όμως την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ της Ελλάδας
και των πιστωτών της, όπως τονίζεται.
Η εκτίμηση του συντάκτη των FT είναι ότι βραχυπρόθεσμα το νέο πρόγραμμα
θα κάνει ακόμα χειρότερη την ύφεση. Η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε
κάποια στιγμή να πει ότι το σχέδιο δεν είναι ρεαλιστικό και ότι θα
έπρεπε να αντικατασταθεί από ένα άλλο που προβλέπει συγχώρεση χρέους.
Τονίζεται επίσης ότι η
χώρα χρειάζεται και ανάπτυξη, σχολιάζοντας ότι η πτώχευση εντός της
ευρωζώνης δε θα συνέβαλε στην ανταγωνιστικότητά της. Αυτό θα γινόταν
μόνο με ένα μεγάλο επενδυτικό πρόγραμμα από την ΕΕ, κάτι όμως που θα
απαιτούσε θυσίες από όλες τις πλευρές, με την καλή πρόθεση και
ετοιμότητά τους να είναι αμφίβολη.
Η επιλογή πτώχευσης και εξόδου από την ευρωζώνη χαρακτηρίζεται πιο πιθανή, ενώ η επιλογή διαγραφής χρέους εντός της ευρωζώνης πιο επιθυμητή.