Υστερα από αφόρητες πιέσεις της Αγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί, μεγάλη ευρωπαϊκή επιχείρηση, συγκεκριμένα μία αυτοκινητοβιομηχανία, αποφασίζει να επενδύσει στην Ελλάδα, κατασκευάζοντας εργοστάσιο παραγωγής στη χώρα μας. Το έργο πρόκειται να δώσει δουλειά σε χιλιάδες συμπολίτες μας, από ανειδίκευτους εργάτες μέχρι διδάκτορες του Πολυτεχνείου, τόσο κατά το στάδιο της κατασκευής του όσο και κατά τη λειτουργία του. Επίσης, πολλές άλλες ελληνικές εταιρείες, σε τομείς όπως οι μεταφορές για παράδειγμα, θα αποκτήσουν έναν νέο, μεγάλο και σοβαρό πελάτη και η χώρα μας θα εισάγει πολύτιμη τεχνογνωσία.
Υποψιασμένη από όσα έχει ακούσει στα διεθνή μίντια, η επιχείρηση προσλαμβάνει μια ομάδα νομικών-κομάντος, ώστε να καταδυθούν στα ερεβώδη σπήλαια της ελληνικής νομοθεσίας - περιβαλλοντικής, χωροταξικής, πολεοδομικής, φορολογικής. Υστερα από πολύμηνη έρευνα στον λαβύρινθο, οι εξουθενωμένοι δικηγόροι αποφαίνονται ότι το έργο κολλάει στην παράγραφο τάδε, του Προεδρικού Διατάγματος τάδε, όπως αυτό ερμηνεύεται κατά την εγκύκλιο τάδε. Η επιχείρηση ειδοποιεί τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο ότι το έργο δεν μπορεί να γίνει. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες όμως συνεχίζουν να της ζητούν να προχωρήσει, διότι παρά τις πιέσεις που δέχονται από τους ψηφοφόρους τους, δεν θέλουν να αφήσουν την Ελλάδα να καταρρεύσει, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης και των επιπτώσεων που κάτι τέτοιο θα είχε για την Ευρωζώνη.
Το πρόβλημα είναι ότι η βιομηχανία δεν μπορεί να ζητήσει ανοιχτά την άρση του νομικού κωλύματος στο πλαίσιο δημόσιας διαβούλευσης, διότι οι μισθοδοτούμενοι από τα δανεικά του κράτους εθνοπατέρες θα επαναστατήσουν για την «ωμή παρέμβαση των ξένων συμφερόντων» στα εσωτερικά της χώρας. Οι υπεύθυνοι της εταιρείας θα πρέπει λοιπόν να αποκτήσουν κρυφίως πρόσβαση στο υπουργικό γραφείο και να ζητήσουν να περάσει σχετική τροπολογία σε κάποιο άσχετο νομοσχέδιο. Η δουλειά πρέπει να γίνει αργά τη νύχτα, λίγο πριν από εορταστικό τριήμερο, κατά προτίμηση με σελήνη 12 ημερών, ανάδρομο Ερμή και βοριά φρέσκο, μην τυχόν και τους πάρει χαμπάρι κανείς.
Αφού γίνουν όλα αυτά, η επένδυση ανακοινώνεται ύστερα από λίγο πανηγυρικά, παρουσία τηλεοπτικών συνεργείων κ.λπ. Ωστόσο, το ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, το οποίο βρίσκεται εκείνη την εποχή στην αντιπολίτευση, καταγγέλλει τη συμφωνία και δηλώνει ότι θα ακυρώσει τα πάντα όταν έλθει εν τη βασιλεία του. Παράλληλα, τα εθνικιστικά άκρα που απειλούν ότι θα μας βγάλουν από το ευρώ και θα προκαλέσουν άτακτη χρεοκοπία ενισχύονται στις δημοσκοπήσεις. Το Δ.Σ. της αυτοκινητοβιομηχανίας θορυβείται, η τιμή της μετοχής της πέφτει, αλλά οι Ελληνες σύμβουλοι της λένε και πάλι να μην ανησυχεί και την πείθουν να προχωρήσει.
Στη συνέχεια, ο δήμαρχος της περιοχής όπου θα γίνει το έργο, ανεπάγγελτο παιδί του κομματικού σωλήνα, και οι δημοτικοί σύμβουλοι, στην πλειοψηφία τους συνταξιούχοι συνδικαλιστές, που δεν πάλεψαν ποτέ για ένα βιογραφικό στη ζωή τους, σηκώνουν μπαϊράκι εναντίον της επένδυσης. Οι αδειοδοτήσεις προχωράνε αργά, η νομοθεσία αλλάζει συνέχεια, η αυτοκινητοβιομηχανία πρέπει να λαδώνει αφειδώς τα γρανάζια του Δημοσίου για να κινηθούν και τα ΜΜΕ, στα οποία δεν διαφημίζεται, την πολεμάνε αγρίως. Ταυτόχρονα, κατά φαντασία θιγόμενοι, καταπατητές των εκτάσεων όπου κατασκευάζεται το εργοστάσιο, μη κυβερνητικές οργανώσεις της κακιάς ώρας και μερικές δεκάδες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινούν ανένδοτο δικαστικό αγώνα με αγωγές και μηνύσεις. Με το που κλείνει ένα μέτωπο ανοίγει άλλο. Μέχρι να κλείσουν όλες οι υποθέσεις στο ΣτΕ και τον Αρειο Πάγο, περνάει μια δεκαπενταετία.
Τα χρόνια κυλούν, το Μνημόνιο 27 εγκρίνεται και το εργοστάσιο τελικά ξεκινάει να λειτουργεί. Σε λίγους μήνες όμως, το ΚΚΕ, αφού πρώτα κάνει σαρωτικές μειώσεις και δεκάδες απολύσεις στις εταιρείες που ελέγχει, καταγγέλλει τους ανάλγητους καπιταλιστές εργοστασιάρχες επειδή δεν δίνουν κατώτατο μισθό 1.500 ευρώ και επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου. Από κοντά και ο κ. Τσίπρας, Νέστορας πια της Αριστεράς, ο οποίος έχει επίσης επί μήνες απλήρωτους τους εργαζομένους στα ΜΜΕ του δικού του κόμματος. Το ΠΑΜΕ εμποδίζει την είσοδο στο εργοστάσιο σε όσους θέλουν να εργαστούν και η ΠΝΟ αλυσοδένεται στους καταπέλτες των οχηματαγωγών που θα μετέφεραν τα ολοκαίνουργια αμάξια στο εξωτερικό. Ο κ. Παπουτσής, ο οποίος στο μεταξύ έχει επιστρέψει δικαιωμένος στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, δηλώνει αναρμόδιος να επέμβει και ότι προτιμά σπασμένα αυτοκίνητα, παρά σπασμένα κεφάλια.
Τελικά, ο διευθύνων σύμβουλος της αυτοκινητοβιομηχανίας παθαίνει νευρικό κλονισμό, όταν ο γραμματέας του τού επιδίδει πρόσκληση να μιλήσει σε ημερίδα με θέμα «Επενδύσεις στην Ελλάδα». Εκτοτε νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική στην Ελβετία, χωρίς σημάδια βελτίωσης. Ελλείψει εναλλακτικών, το Δ.Σ της αυτοκινητοβιομηχανίας αποφασίζει να μεταφέρει το εργοστάσιο στο Αφγανιστάν, διότι οι πιθανές τρομοκρατικές επιθέσεις των Ταλιμπάν θεωρούνται μικρότερη απειλή για τη βιωσιμότητα της επιχείρησης από την παραμονή της στην Ελλάδα. Στο μεταξύ, η ανεργία έχει φτάσει στο 55%. Οι μόνοι που έχουν δουλειά είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και τα στελέχη των κομμάτων, τα οποία πληρώνονται, όποτε πληρώνονται, από τα δάνεια της τρισκατάρατης τρόικας.
Του Νικου Xρυσολωρα
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ