Πρεσβεύει το νέο ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι η νέα αλλαγή που έρχεται, όπως το 1981 το ΠαΣοΚ; Είναι ο Τσίπρας ο Ανδρέας Παπανδρέου (πολιτική ιεροσυλία λένε πολλοί) του 2012; Θα φέρει την άνοιξη στην Ελλάδα ο 38άρης Αλέξης;
Οι απαντήσεις διαφέρουν, αλλά όλοι θα συγκλίνουν και θα συμφωνήσουν πως ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί τον κεντρικό πρωταγωνιστή των εκλογών.
Το παιδί που γεννήθηκε στο λυκαυγές της μεταπολίτευσης και ανδρώθηκε πολιτικά εντός του δικομματικού συστήματος που διαφέντευε τη χώρα επί 38 χρόνια κομίζει το νέο έναντι στο παλαιό που φεύγει;
Η νεαρή ηλικία του Τσίπρα αποτελεί το ισχυρό όπλο του ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί γοητεύονται από το νέο, που είναι όπως φαίνεται της μόδας. Είναι όμως έτσι; Αποτελεί πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ το νέο στην πολιτική σκηνή;
Αν δει κανείς προσεκτικά τις συνιστώσες που το αποτελούν θα διαπιστώσει ότι οι βασικοί εκφραστές αυτών είναι κατεξοχήν πρόσωπα που ανδρώθηκαν πολιτικά στη μεταπολίτευση και αποτελούν την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου. Η πλειοψηφία αυτών των συνιστωσών πορεύεται με αρχές, αξίες και ιδανικά ξεπερασμένα από την ιστορία που έχουν την αφετηρία τους στον 19ο αιώνα.
Δίπλα σε αυτές θα αναγνωρίσει κανείς πρόσωπα που προέρχονται από διάφορες τάσεις του ΠαΣοΚ και στελέχη, κυρίως κρατικοδίαιτα και συνδικαλισταράδες, που γεύτηκαν τους χυμώδεις καρπούς της πασοκικής διακυβέρνησης με το αζημίωτο. Στελέχη και παράγοντες του ΠαΣοΚ ανά την επικράτεια που είδαν το φως το… αληθινό επί των ημερών Τσίπρα στηρίζουν άλλοι παρασκηνιακά και άλλοι δημόσια το ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί απ' αυτούς αναμένουν να δουν το νέο πολιτικό Μεσσία και φαντάζονται τον Τσίπρα σε στυλ Ανδρέα...
Όλοι αυτοί, τμήμα του σάπιου συστήματος της μεταπολίτευσης, δίπλα σε στελέχη των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, που παραμένουν ιδεολογικά αγκυλωμένοι σε άλλες εποχές. Αυτό είναι το δυναμικό σχήμα που φέρνει το νέο στον τόπο;
Για σκεφθείτε πόσοι από αυτούς που φέρονται ως πρωταγωνιστές της νέας εποχής που ευαγγελίζεται ο Αλέξης ήταν σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στελέχη του πολιτικού συστήματος, επαγγελματίες πολιτικοί, βουλευτές και ευρωβουλευτές.
Δηλαδή, οι περισσότεροι εξ αυτών αποτέλεσαν μέρος του συστήματος εξουσίας. Πορεύτηκαν στη λεωφόρο της εξουσίας, έστω και στην άκρη, ως επαγγελματίες πολιτικοί.
Η ιδεολογική και πολιτική διαδρομή πολλών εξ αυτών είναι συνυφασμένη με τη μεταπολίτευση και όχι με το νέο που πολλοί πιστεύουν, παρά τη μόνιμη επωδό τους για το κακό σύστημα και τους εκπροσώπους του δικομματισμού. Οι ίδιοι ήταν μέρος του συστήματος και γεύτηκαν και αυτοί τους λωτούς της εξουσίας και δεν κλείσανε τα αυτιά τους στις σειρήνες.
Και μην ξεχνάμε, μετρώντας τα πρόσωπα που κυριαρχούν στις τάξεις τους _εάν τα διαβάσει κανείς είναι πάρα πολλά_ ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών δεν συμμετείχαν απλά στο μετασχηματισμό της κοινωνίας στη διάρκεια της μεταπολίτευσης.
Αποτέλεσαν τον ιδεολογικό πυρήνα της μεταπολίτευσης και εδραίωσαν την ιδεολογία τους, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, στην καθημερινότητα των πολιτών. Αυτό έγινε σε σημείο που τα καθαρόαιμα αστικά κόμματα αντιμετώπιζαν με φόβο και ενοχή την Αριστερά και τις παραφυάδες της.
Μέχρι να φθάσουμε σε αυτό που ονομάζω αστική Βάρκιζα, δηλ. την παράδοση της αστικής τάξης στην Αριστερά, επί των ημερών της νέας Μεταπολίτευσης του Αλέξη, που όμως οικοδομείται με πολύ παλαιά υλικά, ακόμα και του 19ου αιώνα.
Άρης Ραβανός
ΒΗΜΑ