Ναι! Ο Γιώργος Παπανδρέου που έβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ, κατέστρεψε κυριολεκτικά χιλιάδες νοικοκυριά, στέρησε την αξιοπρέπεια από τους Έλληνες πολίτες, συμφώνησε στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, οδήγησε με τις επιλογές του στην έξαρση των αυτοκτονιών και ακόμα- θα τολμήσω να πω- στην άνοδο της ακατανόμαστης χρύσης παράταξης θεωρείται από κάποιους κατάλληλος για να μεταδώσει τις «γνώσεις» και την εμπειρία του σε φοιτητές που εκπαιδεύονται να γίνουν μελλοντικοί ηγέτες και να δίνουν λύσεις σε καίρια ζητήματα δημόσιας πολιτικής.
Για να είμαστε όμως περισσότερο σαφείς: είμαι αναφανδόν υπέρ της παρουσίας του Παπανδρέου στα πανεπιστημιακά «έδρανα». Το σημείο στο οποίο διαφωνώ είναι η ακριβής του θέση. Μάλλον δηλαδή θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί ως φοιτητής για το πρώτο πτυχίο και όχι ως διδάσκων-ειδήμων ενός επιστημονικού αντικειμένου. Και εδώ φυσικά αναδύεται ένα σημαντικό ζήτημα σχετικά με τη σχέση επιστήμης και πολιτικής, ένα ζήτημα που αφορά στη φύση των γνώσεων που παρέχονται σε κάποια πανεπιστήμια, στις «ορθοδοξίες» που παράγουν, στις στρατηγικές που διαμορφώνουν και οι οποίες ξεφεύγουν από τον ακαδημαϊκό κύκλο και επεκτείνονται στον καθορισμό της άσκησης πολιτικής (βλέπε Σχολή του Σικάγο).
Μόλις διάβασα λοιπόν αυτή την είδηση σκέφτηκα συνειρμικά το σχόλιο που έκανε ο Γιάννης Μυλόπoυλος, Πρύτανης του ΑΠΘ, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Intellectum. Σε ερώτησή μας που αφορούσε τη θέση ακαδημαϊκών στην πολιτική σκηνή και αντίστροφα, καθώς και το ενδεχόμενο κάλεσμα του Γιώργου Παπανδρέου στο ΑΠΘ, ο Γιάννης Μυλόπουλος απαντά:» Δεν νομίζω ότι έχει διδακτορικό ο κύριος Παπανδρέου. Εκτός αν γίνει μέλος του συμβουλίου το οποίο ίδρυσε επί των ημερών του.
Δεν έχει επάρκεια ο κύριος Παπανδρέου για να διδάξει στο πανεπιστήμιο. Ποιο επιστημονικό πεδίο θα μπορούσε να διδάξει; Θέλει πολύ δουλειά για να φτάσεις στο σημείο να διδάξεις σ’ ένα πανεπιστήμιο. Θέλει διδακτορικό, θέλει χρόνια ερευνητικής δραστηριότητας, θέλει να είσαι ενεργός στη δημοσίευση και την προώθηση ερευνητικών αποτελεσμάτων».
Όχι όμως! Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τα χρειάζεται αυτά. Η «δεινή ηγετική του ικανότητα» απέναντι στα μνημόνια και μια ματιά στη κατάντια της χώρα της οποίας ηγήθηκε αρκεί για να του παραχωρηθεί το ακαδημαϊκό βήμα.
Γιατί ποιος εχέφρων μπορεί να αποκλείσει λογικά την πιθανότητα ότι με τις δράσεις και τις αδράνειές του πέτυχε απολύτως όσα εξαρχής στόχευε;
Πηγή: Intellectum