Χθες ολοκληρώθηκε ο κύκλος της μετεκλογικής, τυπικής και συνταγματικής, διαδικασίας που δίνει στην κυβέρνηση το δικαίωμα να αποφασίσει και να πράττει. Από σήμερα λοιπόν υπάρχει κυβέρνηση και «πιάνει δουλειά». Δεν είναι μόνο ο μετεκλογικός κύκλος που ήταν ασυνήθιστα μακρύς.
Οποιος μετρά το χρόνο στον οποίο είχε σταματήσει το κυβερνητικό ρολόι, δύσκολα θα αποφύγει να καταγράψει τουλάχιστον ένα οκτάμηνο. Τόσος ακριβώς χρόνος έχει παρέλθει από τότε που η κυβέρνηση Παπαδήμου πήρε με διακομματική συναίνεση το νήμα από την παραπαίουσα κυβέρνηση Παπανδρέου, για να το παραδώσει στην προεκλογική και υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμμένου.
Ο λόγος για τον οποίο ο χρόνος ακόμη και του κ. Παπαδήμου θεωρείται κενός είναι ότι την περίοδο εκείνη ενδεχομένως να προωθήθηκαν αρκετά από όσα έθετε το μνημόνιο αλλά η κυβέρνηση εκείνη αδυνατούσε, λόγω πολιτικής αδυναμίας, να ασχοληθεί με το σημαντικότερο από όλα.
Το πλέον κρίσιμο στοίχημα για τη σημερινή εκλεγμένη κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό της είναι να κερδίσουν τη μάχη με το ελληνικό κράτος. Από εκεί ξεκινούν τα περισσότερα από τα δεινά τα οποία έχουν ρίξει το σπόρο της αμφισβήτησης και της διάβρωσης βαθιά στο έδαφος που θα μπορούσε να στηρίξει την επιβίωση της χώρας.
Ο κ. Σαμαράς οφείλει να πετύχει εκεί όπου οι προκάτοχοί του της τελευταίας τριακονταετίας απέτυχαν παταγωδώς. Είτε γιατί δεν γνώριζαν, είτε γιατί δεν ήθελαν, είτε γιατί δεν μπορούσαν, απέτυχαν να τιθασεύσουν το προβληματικό ελληνικό κράτος που λειτουργώντας με μόνο κριτήριο την αυτοσυντήρησή του -η οποία στις πλείστες των περιπτώσεων ερχόταν σε αντίθεση με το κοινώς λεγόμενο γενικό καλό- οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και συνεχίζει να αρνείται να προσαρμοστεί, προτιμώντας την ολική καταστροφή με βάση τη λογική του όλοι μαζί θα καταστραφούμε ώστε να αποφύγουμε να επιμερίσουμε τις ευθύνες εκεί που πρέπει.
Ο αγώνας αυτός δεν έχει να κάνει με τα όσα επιθυμούν η Ευρωπαϊκή Ενωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή όποιος άλλος έχει αποκτήσει λόγο στο πώς κυβερνάται αυτή η χώρα, ακριβώς γιατί το προβληματικό ελληνικό κράτος του έδωσε την αφορμή να το κάνει. Το να ελεγχθεί η κρατική Λερναία Υδρα δεν μας το θέτει ως υποχρέωση κανείς.
Είναι προϋπόθεση εθνικής επιβίωσης από εδώ και στο εξής. Δεν συνδέεται με κάποιες ιδιωτικοποιήσεις ούτε έχει να κάνει ευθέως με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Ακουμπά σε νοοτροπίες, τακτικές, νομοθετικά κατάλοιπα, κατεστημένα που σχηματίζουν ένα πλέγμα προστασίας γύρω από έναν αδηφάγο μηχανισμό, ο οποίος αντλεί και απομυζά κάθε παραγωγική και δημιουργική ικμάδα στη χώρα.
Η λαϊκή νομιμοποίηση υπάρχει και είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που υποδηλώνουν τα αθροιστικά εκλογικά ποσοστά των κομμάτων που απαρτίζουν το κυβερνητικό σχήμα. Ειναι στο χέρι της κυβέρνησης να καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο θα τη θυμούνται οι επόμενες γενιές.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - nfran@naftemporiki.gr