Ο κ. Φοίβος Χρίστου είναι ο πρώτος από τους τρεις «παραδοθέντες» στους Τούρκους, όπως το «ήθελε» το σενάριο της προπαγανδιστικής ταινίας τους.Ο κ. Φοίβος Χρίστου είναι ο πρώτος από τους τρεις «παραδοθέντες» στους Τούρκους, όπως το «ήθελε» το σενάριο της προπαγανδιστικής ταινίας τους.
ΤΟΥ ΒΑΣΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τον Αύγουστο του 1974 οι Τούρκοι σκηνοθέτησαν την παράδοση τριών Ελληνοκυπρίων για να προπαγανδίσουν την αποτελεσματικότητα της εισβολής που διενήργησαν. Η φωτογραφία δημοσιεύ- θηκε σε περιοδικά ενώ προβλήθηκε και σε ταινία και μέχρι πρόσφατα οι εικονιζόμενοι στις φωτογραφίες θεωρούνταν αγνοούμενοι. Ο «Φ» βρήκε τον μοναδικό εν ζωή «πρωταγωνιστή» της ταινίας που γύρισε ο τουρκικός στρατός και μίλησε μαζί του για το φιάσκο της σύλληψης του ιδίου και των άλλων δύο Ελληνοκυπρίων. Πρόκειται για τον κ. Φοίβο Χρίστου, 34 ετών τότε, ο οποίος αναφέρει:
Είχε περάσει και η δεύτερη εισβολή και δεν μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε. Στις 22 Αυγούστου, ημέρα Παρασκευή, ήρθαν δύο ψευτοαστυνομικοί που μιλούσαν απταίστως τα Ελληνι- κά και με πήραν εμένα και το χωριανό μου τον Λοΐζο Καρακάννα και μας είπαν να τους ακολουθήσουμε. Ρωτάμε τον κ. Φοίβο αν φοβήθηκε ότι θα τον δολο- φονούσαν. «Αν βρεθεί άν- θρωπος να πει ότι δεν φοβά- ται σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν λέει την αλήθεια, είπε και συνέχισε: Μας μετέφεραν στην Αστυνομία της Κερύνειας, έξω από το φρούριο χωρίς να μας πουν οτιδήποτε. Θυμάμαι ότι περνούσαν οι Τούρκοι και μας γιουχάιζαν. Ύστερα μας μετέφεραν σε αποθήκες που προηγουμένως λειτουργούσαν ως ξενώνας των αστυνομικών. Εκεί υπήρχε μια μεγάλη στοίβα με ρούχα του στρατού, άρβυλα και κράνη, που ίσως τα μάζεψαν από διάφορα στρατόπεδα και μας είπαν ότι έπρεπε να φορέσουμε στρατιωτικά. Εγώ και ο Αντώνης Ρουσή (ο οποίος ήταν κρατούμενος στην Κεύνεια και απλώς τον έβγαλαν στο κελί για να έρθει μαζί μας) βρήκαμε ρούχα αλλά ο συγχωριανός μου ο Λοΐζος δεν βρήκε στο μέγεθός του επειδή ήταν λίγο χοντρός και έτσι έμεινε με την «τελαντωτή» φανέλα, όπως φαίνεται στη φωτογραφία.
Οι άλλοι δύο φο ρέσαμε ρούχα εξόδου και ενώ ήταν κατακαλόκαιρο, φορέσαμε και ρούχα που δεν ήταν καλοκαιρινά. Επειδή δεν ξέραμε πού μας έπαιρναν, πέρασαν πολλά από το μυαλό μας αλλά ήμαστε αποφασισμένοι για όλα. Μας έδωσαν από ένα όπλο «μαρτίνι» και εμένα μου πέρασαν και δύο τελαμώνες σφαίρες γύρω από τον λα μό. Ήρθε ένα Land Rover και μας οδήγησαν προς τον Άγιο Επίκτητο σε ένα αλώνι δίπλα από τον αυτοκινητόδρομο που οδηγούσε από την Κλεπίνη προς Κυθρέα. Όταν πήγαμε στο σημείο που ήθελαν να γυρίσουν την ταινία, μου έδωσαν ένα όπλο τύπου στεν.
Συνεννοούνταν μεταξύ τους στα Τούρκικα για να μην καταλάβουμε τι έλεγαν. Είδα ένα στρατιώτη που άδειαζε το στεν που θα μου έδινε και εγώ ευτυχώς τον είδα διότι αν είχε σφαίρες, θα όπλιζα και θα τους πυροβολούσα αφού μέχρι τη στιγμή εκείνη δεν ξέραμε τον σκοπό που μας μετέφεραν εκεί. Όταν είδα τον στρατιώτη, δεν αντέδρασα. Μου το έδωσε και μου είπαν οι διερμηνείς να βγω πρώτος με το όπλο υψωμένο, πίσω από τα δεμάτια, για να φαίνεται ότι παραδίδομαι και να ακολουθήσουν και οι άλλοι δύο. Πράγματι έτσι έγινε και αυτοί τραβούσαν φωτογραφίες και γύριζαν ταινία. Όταν τέλειωσε το γύρισμα, ένας Τουρκοκύπριος «αστυνομικός» μας είπε, «εν να σας πάρουμε σπίτι σας τωρά, αλλά εν θα πείτε τίποτε σε κανένα για το τι έγινεν σήμερα». Εγώ είπα στους άλλους δύο ότι θα το έλεγα στους υπόλοιπους να γνωρίζουν τι έγινε σε περίπτωση που εξαφανιστούμε ξαφνικά.
Την επόμενη Παρασκευή ήρθαν με ένα ημιφορτηγό για να μας πάρουν, όπως είπαν, να καθαρίσουμε ένα εργοστάσιο συσκευασίας λαδιού αλλά αντί εκεί, μας μετέφεραν στην πλατεία του χωριού. Μας έδεσαν και μας έριξαν και τους 23 που ήμασταν στην κάσια του φορτηγού και ξεκίνησαν για να μας μεταφέρουν σε ένα σημείο κοντά στο ξενοδοχείο Ντόουμ της Κερύνειας, όπου σχεδόν ακουμπούσαν τα πλοία για να μας μεταφέρουν στην Τουρκία. Όταν πλησιάσαμε, το πλοίο με τους αιχμαλώτους είχε ήδη αποπλεύσει, και αυτοί που μας μετέφεραν, έγι- ναν έξω φρενών που δεν προλάβαμε το πλοίο. Από εκεί μας μετέφεραν σε αποθήκες της ΚΕΟ στον Τράχωνα και ύστερα μας άλλαζαν χώρο κράτησης.
Τους οδηγούσαν για εκτέλεση «Μας έσπρωχναν στην έξοδο του χωριού και άνοιγαν λάκκους»
ΜΕΤΑ που μπήκαν οι Τούρκοι στο Καζάφανι, οι γιουρούκκιες στρατιώτες μάς μάζεψαν όλες τις οικογένειες της γειτονιάς και μας οδηγούσαν προς την έξοδο του χωριού, όπου βλέπαμε να ανοίγουν λάκκους, θυμάται ο κ. Φοίβος. Την ώρα εκείνη ερχόταν από τη μια πλευρά ο στρατιωτικός διοικητής όλης της επαρχίας και από την άλλη δύο Τουρκοκύπριοι. Οι δύο Τουρκοκύπριοι τους οποίους γνώρισα, άρχισαν να μιλούν με τον διοικητή για περίπου 10-15 λεπτά και οι Τουρκοκύπριοι μιλούσαν και μας κοιτούσαν. Όταν τελείωσε η συζήτηση, ο διοικητής μας είπε (μας τα μετέφραζαν Τουρκοκύπριοι) ότι θα επιστρέψουμε σπίτι μας και ότι δεν θα μας ενοχλήσει κανείς. Πράγματι μας γύρισαν σπίτι. Στις 28 Ιουνίου του 1975 επιστρέψαμε στις ελεύθερες περιοχές.
« Ήθελαν να μας στείλουν στις ελεύθερες περιοχές» Όταν άρχισε να συζητείται η ανταλλαγή πληθυσμών, οι Τούρκοι ήθελαν να μας στείλουν στις ελεύθερες περιοχές. Μείναμε κρατούμενοι μέχρι τις 13 Οκτωβρίου 1974. Από τους κρατούμε- νους της επαρχίας Κερύνειας, 137 άτομα επιμείναμε να μας αφήσουν στα χωριά μας παρόλον ότι μας έλεγαν ότι οι οικογένειές μας πέρασαν στις ελεύθε- ρες περιοχές. Θυμάμαι ότι ένας Τουρκοκύπριος γνωστός μου, μου έγνεψε από μακριά να μείνω. Συγκεκριμένα μου έδειξε το δάκτυλό του αυτό που βάζουμε τη βέρα και κατάλαβα ότι ενοούσε τη γυναίκα μου. Ύστερα μου έδειξε προς τα κατεχόμενα και κατάλαβα πως δεν πέρασε στις ελεύθερες περιοχές και έτσι επέμεινα και με πήραν πίσω στο χωριό
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/08/blog-post_2388.html#more