Μία νέα αρχή στο κρισιμότερο πεδίο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, στις σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, σηματοδοτεί η χθεσινή συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου με τον Αμερικανό ομόλογό του Τζον Κέρι στις Βρυξέλλες, που οδηγεί, όπως όλα δείχνουν, σε επίσκεψη του δεύτερου στην Αθήνα στις επόμενες εβδομάδες.
Η Ελλάδα φαίνεται λοιπόν να ξαναπιάνει από χθες επιτυχώς το νήμα της από πολύ καιρό υποτονικής, αν όχι χαμένης, ουσιαστικής επαφής της με τις ΗΠΑ κι αυτό είναι πολύ μεγάλο νέο, ειδικά σε αυτή την εποχή των σφοδρότατων ανακατατάξεων σε όλα τα κρίσιμα πεδία.
Κι αυτό, καθώς σήμερα αυτή η σχέση είναι πιο αποφασιστικής σημασίας από ποτέ. Η ρήση του αείμνηστου διπλωμάτη Βύρωνα Θεοδωρόπουλου ότι «το μοναδικό εθνικό θέμα της Ελλάδας είναι οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ» ουδέποτε υπήρξε τόσο επίκαιρη.
Μπορεί αυτό να μην αρέσει σε πολλούς, καθώς τα σύνδρομα του παρελθόντος δεν αποδρομούν εύκολα, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι από όλες τις μεγάλες δυνάμεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενεπλάκησαν ιστορικά με τα ελληνικά πράγματα, οι ΗΠΑ υπήρξαν η μοναδική χώρα που βοήθησαν την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της σε πολύ δύσκολες στιγμές. Που έχτισαν και δεν γκρέμισαν σε αυτό τον τόπο. Που συνέβαλλαν στην αύξηση της ισχύος της χώρας και που συνέδεσαν τα δικά τους συμφέροντα όχι με μία Ελλάδα διαλυμένη, αλλά με μία Ελλάδα ακμάζουσα.
Ιστορικά, σε αυτή τη σχέση, ασφαλώς έγιναν και πολλά που ήταν λάθος (οχι ρε μεγαλε μη τρελενεσαι: Ποιος τη γαμ@ει τη χουντα, ποιος τη γαμ@ει την Κυπρο, ποις τη γαμ@ει τη Μ. Ασια, ποιος τη γαμ@ει τη "Μακεδονια", ποιος γαμ@ει τον αγωγο Μπουργας-Αλεξανδρουπολη και ποος γαμ@ει τα συνεδρια των Τσαμηδων που οργανωνους οι αμερικανοι στην Αλβανια) – κι έγιναν και από τις δύο πλευρές: μη βγάζουμε απέξω τις δικές μας ευθύνες που ενίοτε υπήρξαν καταστροφικές (ετσι εμεις φταιμε και λιγο οι γερμανοι! να τα λεμε αυτα...). Όμως, τα θετικά, υπερέχουν κατά κράτος, ασύγκριτα των αρνητικών στον συνολικό απολογισμό.
Σήμερα, η ουσιαστική αναθέρμανση αυτής της σχέσης μπορεί να αποβεί καθοριστικής σημασίας για το μέλλον αυτού του τόπου. Και, καθώς τα πράγματα είναι εξαιρετικά πολύπλοκα, αυτή η αναθέρμανση πρέπει και μπορεί να συνοδευτεί και από τη διεύρυνση μιας κοινής συνεργασίας των ΗΠΑ, της Ελλάδας με την Κύπρο και το Ισραήλ: αν συνεργαστούν όπως πρέπει κι όπως μπορούν, οι τρεις χώρες συγκροτούν ένα πολύ σημαντικό βραχίονα του δυτικού κόσμου σε μία από τις πιο κρίσιμες περιοχές του πλανήτη.
Σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνει με λογική «επιθετικότητας» έναντι άλλων μερών, όπως της Τουρκίας. Αντίθετα, η ενίσχυση αυτής της συνεργασίας θα δώσει και στην Τουρκία ένα ισχυρό κίνητρο να αποφασίσει σε ποια πλευρά του κόσμου θέλει τελικά να ανήκει – και μακάρι να αποφασίσει ότι αυτή είναι η δυτική πλευρά.
Γεωπολιτική θέση, ενέργεια και κοινή πίστη στη δημοκρατία, σε ένα περιβάλλον που αλλάζει συνεχώς και αλλάζει επί τα χείρω, είναι οι πυλώνες στους οποίους αυτή η τετραμερής συνεργασία μπορεί να προχωρήσει και να φέρει αποτελέσματα, όχι αύριο, ή στο απώτερο μέλλον, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή, την πιο δύσκολη για την Ελλάδα και την Κύπρο. Αυτή η πολιτική που ξεκίνησε χθες από τις Βρυξέλλες, μπορεί να αλλάξει τα πάντα, αρκεί η κυβέρνηση στο σύνολό της να την εμπιστευθεί και να την καταστήσει κορυφαία της προτεραιότητα. Κι αυτό ακριβώς είναι η ουσία της πολιτικής: να παίρνει κανείς τη μοίρα του στα χέρια του και να αλλάζει τα δεδομένα, ειδικά στις πιο δύσκολες ώρες.
ΤΟ ΒΗΜΑ