Περίεργοι άνθρωποι οι Ορεινοί. Συνήθως Αγράμματοι, Περήφανοι, Εγωιστές, Μπεσαλήδες, Αγαπησιάρηδες, Παράξενοι, Σκληροί που πολεμούν με τα στοιχειά της φύσης. Με μια διαπεραστική ματιά σε «κόβουν» ή ακόμα αν χρειαστεί σε «κόβουν στην μέση». Άλλωστε είναι το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, κι ο Χριστός σε ντρόχαλους ανάμεσα σε οζά γεννήθηκε. Από την ύπαρξη όμως του ανθρώπου υπάρχει κι η στρέβλωση της αλήθειας γι αυτό και στην σημερινή εποχή μετά το θεωρούμενο και ως αρχαιότερο επάγγελμα (εννοώντας τις «@ουτάνες» ως δεύτερο θεωρείται αυτό των «πρακτόρων» παντός τύπου…».
Οι Ορεινοί έχουν «άγραφα» βιβλία και κώδικες ζωής. Ένας από αυτούς είναι πως, με τους Ορεινούς ΔΕΝ πίνεις (γιατί θα σου καθίσουνε καμπόσες κούπες αντικριστές, θα «χαθείς» από τον μάταιο τούτο κόσμο και θα σε κοιμίσουνε στην καρέκλα…), αλλά κι ότι ΔΕΝ μιλάς πολύ (οι εξυπνάκηδες κι οι επιδειξίες είναι «μαϊμούδες» - άλλωστε μόνο οι πράξεις του ανδρός μετράνε…).
Μια βραδιά, λοιπόν, αποσπερίζοντας:
4.30 το πρωί, εξετέλεψε η κανίστρα με τον παλιό μαρουβά 8 ετών. Athens by Night και δεν είναι βλέπεις εύκολο να πας για μια ζωοκλοπή μπας και βράσουμε ζουμί για να επιβιώσουμε και την άλλη μέρα. Το παρεάκι ζητά φαγητό και τι άλλο μπορεί να βρει κανείς Downtown Athens; Εξελίσσεται η εξής στιχομυθία:
- Ήντα θα φάμε εδά;
- Τέτοια ώρα έχει μόνο κάνα σουβλάκι ή «βρώμα».
- Ήντα λες μωρέ παράωρε, ήντα ναι κείνηνε η «βρώμα» μρε συ;
- Το Αμερικάνικο σάντουιτς σύντεκνε, το λέμε «βρώμα»…πώς να το εξηγήσεις τώρα αυτό σε έναν Ορεινό που ναι καλεσμένος. “Πως στην Ελλάδα το HOT DOG το έχουμε προσομοιώσει με την «βρώμα» και το «βρώμικο»”. Και το μάτι πέφτει απάνω στο τραπέζι όπου υπάρχει το περιοδικό «HOT DOC.» με μια φωτογραφία πιστολιού.
- Να έτσι περίπου γράφεται όπως και το περιοδικό βλέπεις, είναι η απάντηση για να προχωρήσουμε στην παραγγελία και να φάμε επιτέλους γιατί καίνε τα σωθικά μας.
- Φέρτο παέ για δε φέγγω…έρχεται η απάντηση και του πασάρουμε το περιοδικό για να μονολογήσει ευθύς,
-Παντέρμοι Αμερικάνοι και στην μπουκιά κουμπούρια έχετε μην σας λείψουν…κι αρχίζει να το ξεφυλίζει…ξάφνου όμως πετάγεται…
- Ποιος είναι τούτοσες ο κερατάς άπου βαλε στο Sig Sauer τα χειριστήρια από την δεξά μεριά; Τούτονε το βούι δε γροικά από ποιονε το μέρος της κάννης να θέσει, Ήντα ναι τούτανε τα χάλια με τσι χαχόλιους!!!
Ενώ ο καλύτερος συνειδησιακά ξεκίνησε αναφέρει φαγητό, οι υπόλοιποι του διηγούμαστε τόσο τα γραφόμενα στο περιοδικό του εκδότη Κώστα Βαξεβάνη όσο και όσα είχαν προηγηθεί με την «ενέδρα δολοφονίας». Ξημερώνοντας κι έχοντας πιει και τον καφέ της ..χαράς κι αφού είχαν προηγηθεί πολλαπλά αναπάντητα ερωτήματα αποχαιρετιζόμαστε λέγοντας:
Πέψε μου τονε για ένα μήνα να τον βαστώ παρέα στα έχνη για δε κατέει ούτε από σκύλους, ούτε τσι «σκύλους», να στονε γαϊρω άνθρωπο…Το γνωμικό λέει πως από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Κι από μεθυσμένο προσθέτω…
Οι μέρες περνούσαν αλλά τα ερωτηματικά έμεναν αναπάντητα…κι είναι σχεδόν σίγουρο όπως σε όλα τα γνωστά αστυνομικά μυθιστορήματα τύπου Αγκάθα Κρίστι πως «μπαίνεις» μέσα στους χαρακτήρες και προσπαθείς να τα βιώσεις. Και τότε είναι που τα περιστατικά δεν «βγαίνουν», αρχίζει μια σειρά από ατελείωτα «πως» και «γιατί», ξαναδιαβάζεις, ξανασκέφτεσαι και θολώνεις περισσότερο… Γεμάτη σταυρόλεξα και σταυροδρόμια είναι αυτή η ζωή αλλά κάποιο θα τύχει να λύσω… Για να δοκιμάσω… Ας τα δούμε απαράλλαχτα και αναλλοίωτα όπως ακριβώς δημοσιεύτηκαν…
Στην ιστοσελίδα με τίτλο «Κουτί της Πανδώρας» ίδιο με την ομώνυμη τηλεοπτική εκπομπή ,που ήμουν και φανατικός ακροατής, με ημερομηνία 10 Σεπτεμβρίου 2012 δημοσιεύεται το θέμα της «ενέδρας - απόπειρας δολοφονίας» στην οικία του Κώστα Βαξεβάνη. Διαβάζοντάς το γραμμή – γραμμή και λέξη – λέξη (γαμ…. Εμπειρία δεν μας αφήνεις να ησυχάσουμε) αρχίζουν να εμφανίζονται πολλά αστέρια. Για να είμαστε και ακριβείς το σωστότερο είναι η μέθοδος της αντιπαράθεσης με την πρότερη δημοσιευμένη διατύπωση (κατά το Copy-Paste) και μετέπειτα να ακολουθούν τα εκάστοτε ερωτηματικά – διαζευκτικά. Η αφήγηση του δημοσιογράφου στην πλοκή της υπόθεσης ξεκινά λοιπόν ως εξής:
«Ας πάμε στα πραγματικά γεγονότα.Φυσιολογικό και σύνηθες ακόμα και σε όσους έχουν δει σκυλιά μόνο σε «Pet Shop », οι σκύλοι να διαισθάνονται την παρουσία άλλων ανθρώπων και ζώων από μακριά. Γαυγίζουν τόσο για να δηλώσουν την παρουσία τους στους διερχόμενους, όσο και για να ειδοποιήσουν τον ιδιοκτήτη - αφεντικό. Άλλωστε πρόκειται για τον πιο πιστό φίλο του ανθρώπου και δίνει και την ζωή του για αυτόν. Δεν υφίσταται καμία διαφωνία και τα παραδείγματα ατελείωτα.
Ζω σε ένα απομονωμένο σπίτι στην Άνοιξη με 3 σκυλιά. Το πρωί του Σαββάτου τα σκυλιά άρχισαν να γαβγίζουν έντονα. Βγήκα στη βεράντα του σπιτιού και είδα ένα ζευγάρι (άντρας και γυναίκα) να κοιτάει το σπίτι. Τους ρώτησα από μακριά αν θέλουν κάτι. Γύρισαν χωρίς να πουν κουβέντα και έφυγαν.».
«Το βράδυ πήγα με την παρέα μου σε ένα ουζερί που συχνάζω στη Δροσιά. Λίγες ώρες αφού συνέβησαν όλα, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι με ενημέρωσαν πως το βράδυ εκείνο έξω από το ουζερί πέρασε αρκετές φορές μια μηχανή με αναβάτη κάποιον τύπο με μαύρο μπουφάν μηχανής, σκούρο κράνος και μεγάλο τσαντάκι στη μέση. Αυτοί που τον εντόπισαν ήταν μαγαζάτορες που φοβήθηκαν πως μπορεί αυτός ο τύπος να ήταν κάποιος ληστής. Την ώρα όμως που συνέβαινε αυτό, δεν το ήξερα.».Εδώ αρχίζουν τα «γκρίζα». Η περιγραφή του επικίνδυνου μηχανόβιου κατά τον δημοσιογράφο αντιστοιχεί στο 80% του ντυσίματος όλων όσων έχουμε μηχανή. Το κράνος και το μπουφάν είναι πέραν των όποιων συνειδητοποιημένων για την ασφάλειά τους απαραίτητο αξεσουάρ αλλά και για «κρατικούς» σκοπούς εννοώντας πως αν ΔΕΝ έχεις - φοράς κράνος σε περιμένει σταμάτημα κι έλεγχος από τα «όργανα», χάσιμο χρόνου και μια ωραιότατη κλήση σε χαλεπούς καιρούς. Όσο για το τσαντάκι στην μέση πέραν της απίστευτης χρηστικότητας που χει να μην ψάχνεσαι σε ατελείωτες τσέπες, αυξάνει τον «ανδρισμό» διότι στα μάτια κάποιων «φρούτων» ίσως ταυτίζεται με οπλοφορία. Ε, ρε γλέντια… Άρα το να ονομάζουμε το 80% των μηχανόβιων (υπήρξα και θα ξαναυπάρξω) με υποψήφιους ληστές - δολοφόνους κι εγκληματίες, αναβιώνοντας την αντίληψη της «Αστυνομίας Πόλεων» στην δεκαετία του 1980, με τακτικές τύπου «καμικάζι Αγάπη μου» πιθανολογώ πως προκαλεί όχι μόνο γέλιο αλλά και βραβείο φασκελώματος. Προσφάτως μάλιστα ο εκδότης - δημοσιογράφος βραβεύτηκε στο εξωτερικό ως ο νέος Κολόμβος που ανακάλυψε κι αποκάλυψε την λίστα Λαγκάρντ, συνεισφέροντας στην εξέτασή της στην Προανακριτική της Βουλής. Έτσι λοιπόν οι Έλληνες πολίτες που δεν τους αρέσουν τα μοδάτα σήριαλ του Σουλεϊμάν, ανακάλυψαν την σαπουνόπερα της Προανακριτικής με τους απίστευτους διαλόγους να μας καθηλώνουν καθημερινά. Όσο για τα περί βραβείων είμαι γενικά εναντίον γιατί κι οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι «σφαγείς» χιλιάδων ανθρώπων (βλέπε Πρόεδροι Αμερικής) είναι όχι μόνο υποψήφιοι αλλά μόνιμοι νικητές σε Βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη. Μπερδέψαμε ως ανθρωπότητα πάλι αλλά την γλυτώνουμε με τις ονειρώξεις, δηλαδή την γνωστή «Πίπα της Ειρήνης»…Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αν τύχαινε να δω τον εκδότη - δημοσιογράφο δια ζώσης δεν θα του έσφιγγα το χέρι να του δώσω τα συγχαρητήρια για αυτήν την πραγματικά μεγάλη του επιτυχία. Άσχετα αν την «πείραξε» και λίγο…
Εντύπωση δε προκαλούν τα εξής:
α) πως οι μαγαζάτορες της Δροσιάς πέραν των φαγητών στην σχάρα είναι κι εκπαιδευμένοι να διακρίνουν, αναλύουν κι ετυμολογούν τον κάθε περαστικό με όχημα (αν είναι Μερσεντές πάει για μπριζόλα αν έχει μηχανή για κλεψιά…). Άκρως περίεργο κι αναρωτιέμαι αν όντως έχει συμβεί αυτό είτε οι μαγαζάτορες κάνουν «παρέα» με εγκληματίες και έμαθαν να κόβουν φάτσες (μετά κράνους μάλιστα) κινούμενες με μηχανή, είτε ΔΕΝ πατάει στην περιοχή ΚΑΝΕΝΑΣ με μηχανή ούτε καν κάτοικος οπότε ο περαστικός - καλεσμένος να είναι τόσο αξιοπρόσεκτος ως άλλος Ε.Τ….
β) ο Πληθυντικός στο μαγαζάτορες. Ο κύριος Βαξεβάνης έκατσε σε ένα Ουζερί αλλά όλα τα μαγαζιά ενημερώθηκαν πως παρευρισκόταν εκεί και πήγαν δια ζώσης να του επιδώσουν το καθημερινό Δελτίο Πληροφοριών. Μπας και τελικά οι μαγαζάτορες συνεργάζονται με τις Κρατικές Αρχές και τους διάφορους παπαράτσι των ΜΜΕ και πέραν από τις μπριζόλες που καταναλώνονται καταγράφουν και τις κινήσεις - στοιχεία των περαστικών - πολιτών άρα είναι κατά κόσμον χρηματοδοτούμενοι χαφιέδες; Αυτό και μόνο θα πρέπει να επαγρυπνήσει αρκετούς πολίτες και κυρίως τα «παράνομα» ζευγαράκια που επιλέγουν την περιοχή ως βόλτα στην εξοχή και ανέμελο φαγητό.
γ) το τελευταίο λογικό θα είναι να έχει πέσει τόση αναδουλειά λόγω κρίσης όπου μια μηχανή να αποτελεί κάτι άξιο σχολιασμού – κουτσομπολιού μεταξύ των ιδιοκτητών. Και πάλι όμως τόση οργανωμένη επικοινωνία μεταξύ τους; Μόλις περάσει για δεύτερη - τρίτη φορά μια μηχανή να παίρνουν φωτιά τα τηλέφωνα;
Ο εκδότης - δημοσιογράφος, χρησιμοποιώντας μυθιστορηματική πλοκή στην δράση, θέλοντας να προσδώσει και μια εξωτερική μαρτυρία επαγρύπνησης και εντοπισμού του μετέπειτα κινδύνου και προϊδεάζοντας τον αναγνώστη μας έχει ήδη γεμίσει σασπένς (όπως στο σινεμά με την γνωστή μουσική που ξαφνικά χτυπά δυνατά πριν το μοιραίο) με ατελείωτα ερωτηματικά. Ήδη σκέφτομαι να παραγγέλνω ντελίβερι στο όνομα του γείτονα μήπως περάσω από το σουβλατζίδικο και με κατονομάσουν ως το «τέρας της οικουμένης». Σπάει και το ταμπού που συνήθως θέλει τα γειτονικά μαγαζιά να είναι εχθρικά μεταξύ τους για λόγους πελατείας.
«Στη μιάμιση περίπου το βράδυ, έφυγα από το ουζερί με κάποιον φίλο ο οποίος προθυμοποιήθηκε να με πάει σπίτι. Λίγο πριν στρίψουμε για το στενό που βγάζει στο σπίτι μου, διακρίναμε δύο αυτοκίνητα να είναι παράλληλα στο δρόμο, στραμμένα προς την κατεύθυνσή μας μπλοκάροντας το πέρασμα. Ζήτησα από το φίλο μου να συνεχίσει αντί να στρίψει. Στρίψαμε από το επόμενο στενό αλλά δεν σταματήσαμε στο σπίτι. Συνεχίσαμε ώστε να βρεθούμε πίσω από τα αυτοκίνητα και να δούμε ποιοι ήταν αυτοί. Τα αυτοκίνητα όμως είχαν φύγει.».Σε αυτό εδώ το σημείο μπορεί να μην υπάρχει τίποτα αλλά μπορεί να κρύβονται και πολλά. Με το σκεπτικό της Μις Μαρπλ ως γριάς κουτσομπόλας (ο Πουαρό δεν θα δρούσε έτσι ως τώρα) η συγγραφέας Αγκάθα Κρίστι πάντοτε έδινε άλλη μια δόση μυστηρίου, εμβαθύνοντας στον επικείμενο κίνδυνο ώστε να καθηλώσει τον αναγνώστη, να απορροφηθεί στην πλοκή και να χάσει την διάγνωση στην λογική συνέχεια των γεγονότων. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή κάνουν κι οι μυστικές υπηρεσίες κρατών μέσω των ΜΜΕ, οι γνωστές «ψυχολογικές επιχειρήσεις». Αυξάνουμε την διαβάθμιση της επαγρύπνησης από τον μηχανόβιο πιθανό εγκληματία σε πολυμελή ομάδα και με αυτοκίνητα. Ο αναγνώστης έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια και διαφεύγει το γεγονός πως οι όποιοι εγκληματίες αποφάσιζαν να κάνουν τέτοια «επιχείρηση» κι εφόσον στο πρόσφατο περιοδικό παρουσιάζονται ως «βιρτουόζοι» σίγουρα δεν θα ήθελαν να παρουσιαστούν και να διαφύγουν σαν κονβόι ή σταθμευμένοι εκ του παραλλήλου στο σημείο «εμπλοκής»... Άλλωστε δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός σε θέματα ασφαλείας για να σκεφτείς πως όλοι είναι διατεθειμένοι να «κλέψουν μια τράπεζα» που διαρκεί από δευτερόλεπτα έως λίγα λεπτά και να μην σκεφτούν το δρομολόγιο της ασφαλούς διαφυγής όπου θα προκύψει κι η σύλληψη. Εξακολουθούμε να μιλάμε για την Δροσιά, οπότε πόσα δρομολόγια διαφυγής από την περιοχή θα είχαν κάποιοι εν δυνάμει δολοφόνοι; Και ένα ακόμη ερώτημα εδώ. Πήρε ο έμπειρος εκδότης – δημοσιογράφος τους αριθμούς πινακίδων κλπ στοιχεία των οχημάτων για να τα τσεκάρει μετά; Που ξέρεις μπορεί και να έβγαζε λαβράκι… να ανήκαν ας πούμε σε μάντρα κατασχεθέντων συγκεκριμένης τράπεζας ή ενοικιαζόμενα από εταιρεία που έχει πάρει επιχειρηματικό δάνειο από συγκεκριμένη τράπεζα…
«Πήγα λοιπόν στο σπίτι, αρκετά ανήσυχος για την ασυνήθιστη «κινητικότητα» στην περιοχή μου. Μπήκα στο σπίτι χωρίς να ανάψω φώτα και αφού πίστεψα ή μάλλον θέλησα να πιστέψω πως τίποτα δεν συμβαίνει, κοιμήθηκα.».Ο δημοφιλέστατος τροβαδούρος Σάκης Ρουβάς τραγουδά «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα…». Με κάποιο τρόπο ο δημοσιογράφος έχει ήδη μπει μέσα στο σπίτι και πλέον βρίσκεται αυτός και τα 3 σκυλιά του όπως μας έχει ήδη πει. Το να μπει σε σπίτι χωρίς φώτα είναι εφικτό (μπορεί να είχε και Πανσέλληνο), εφόσον φυσικά γνωρίζει τον χώρο του αλλά είναι κι ανησυχητικό γιατί κάποιος που φτάνει στο ασφαλές καταφύγιό του ανησυχεί τόσο για το μετέπειτα. Αν έτσι περνά την καθημερινότητά του πιθανόν να φτάσει σε σημείο ψυχοπάθειας. Αν οι πόρτες και τα παράθυρα είναι κλειστά ή κλειδωμένα ποιος θα μπορούσε να εισέλθει σε ένα σπίτι με 3 σκυλιά και πολύ πιθανόν και με συναγερμό χωρίς να εντοπιστεί; Και τώρα μόλις ξεκινά το ακατόρθωτο…
«Στις 04:40 τα ξημερώματα ένα από τα σκυλιά, άρχισε να γαυγίζει με μανία, αλλά να παραμένει έξω από την πόρτα αντί να κινηθεί μέσα στον κήπο μου. Βγήκα πολύ προσεκτικά στον κήπο φροντίζοντας να κινούμαι στα πιο σκοτεινά σημεία του. Ήταν μια τεράστια ανοησία που όμως μπορεί και να με έσωσε.».Γαυγίζει το ένα σκυλί αλλά τα υπόλοιπα 2 απουσιάζουν από την σκηνή… Σε φυσιολογικές συνθήκες και σε κλάσματα του δευτερολέπτου τα υπόλοιπα σκυλιά α) θα ταν παρόντα β) αν δεν μπορούσαν λόγω χώρου να μετακινηθούν, θα είχαν λυσσάξει στο γαύγισμα και γ) θα έκαναν το παν να βρεθούν είτε κοντά στον ιδιοκτήτη είτε να κινηθούν απειλητικά προς τον/τους εισβολέα(εις). Απαθέστατα ο μέχρι τώρα αφυπνισμένος και κινούμενα με αμυντική τακτική εκδότης - δημοσιογράφος ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω στον κήπο. Τόσα χρόνια εμπειρία σε εμπόλεμες ζώνες αλλά και με τόσους «υποτιθέμενους» εχθρούς το πιο λογικό θα ‘ταν να παραμείνει στο εσωτερικό του σπιτιού ή έστω να ανοίξει τα εξωτερικά φώτα και να καλέσει παράλληλα την Αστυνομία (εφόσον πριν ώρες μπήκε χωρίς φώτα και κατά την ομολογία του θεωρούσε πως τον περίμενε γιουρούσι). Βαδίζει λοιπόν άοπλος; διότι δεν αναφέρει να πήρε ένα μαχαίρι ή έστω ένα σκουπόξυλο (δεν γνωρίζουμε εάν οπλοφορεί και δεν αναφέρεται) εναντίον πιθανού διαρρήκτη. Ετοιμοπόλεμος δηλαδή για μια μάχη με τα χέρια του εναντίον των εχθρών του (ίσως είναι πρωταθλητής στο Καράτε)… Και το σκυλί που χαλούσε τον τόπο, μαζί τα υπόλοιπα σκυλιά που περιέργως είναι ακόμη άφαντα…
«Φτάνοντας στη μέση του κήπου είδα αυτό που πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι μπορεί να συμβεί. Είναι αδύνατο όμως να το αντιμετωπίσεις όταν συμβαίνει. Ένας ψηλός άντρας ήταν στο πάνω μέρος του οικοπέδου. Εκτεθειμένος προς την μεριά του σπιτιού, αλλά καλά προστατευμένος από το βλέμμα αυτού που θα έμπαινε στο σπίτι. Ήταν καθισμένος στο παρτέρι, ακούνητος, στωικός σχεδόν, με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο της πόρτας.».Κύριε Βαξεβάνη εδώ πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι είδατε και τι ακούσατε αλλά σε κανένα μέρος του κόσμου δεν θα μπορούσατε να έχετε φτάσει σε ζωντανό όν νωρίτερα εσείς από τον σκύλο ή τα σκυλιά που θα τον είχαν κατασπαράξει.
«Επέστρεψα προσεκτικά στο εσωτερικό τους σπιτιού και κάλεσα το 100. Στις 04:51, είπα στην τηλεφωνήτρια της Άμεσης Δράσης τι συμβαίνει ποιός είμαι, ποιά είναι η διεύθυνση και διευκρίνισα πως είχα οπτική επαφή με τον εισβολέα, ο οποίος όμως δεν με είχε δει.Δεν μπορώ να δεχτώ πως δεν είχατε το κινητό μαζί σας εξαρχής λόγω εμπειρίας και πιθανής εκπαίδευσης σας τόσα χρόνια σε εμπόλεμες ζώνες. Ας δεχτούμε πως λόγω του περασμένου της ώρας δεν το είχατε, αλλά και πάλι πως αποφασίσατε να βγείτε για έλεγχο πιθανής διάρρηξης. Εξακολουθείτε να αναφέρετε ΕΝΑ ΣΚΥΛΙ μετά από παρατεταμένη παρουσία ζωντανού οργανισμού στον χώρο σας και τα άλλα 2 σκυλιά να είναι άφαντα κυριολεκτικά τόσο σε γαυγίσματα όσο και σε παρουσία. Δεν μπορεί να ακούει ο άνθρωπος να σπάνε κλαδάκια από το εσωτερικό ενός σπιτιού και να μην το αντιλαμβάνονται τα σκυλιά. Θα το είχαν αντιληφθεί έως και τα σκυλιά του γείτονα και θα είχαν χαλάσει τον κόσμο. Είναι κάτι που θα παραμείνει αδικαιολόγητο πως τα σκυλιά έχουν σιγήσει με τόσους θορύβους και κινητικότητα. Είμαι βέβαιος πως τα σκυλιά είναι ικανά να καταλάβουν ακόμα και τον φόβο τόσο τον δικό σας όσο και του(ων) εισβολέα(ων).
Αμέσως μετά τηλεφώνησα στο γείτονά μου, του είπα τι συμβαίνει και του ζήτησα να είναι σε ετοιμότητα μέχρι να φτάσει η Αστυνομία. Λίγα λεπτά αργότερα, άκουσα θόρυβο έξω από την πόρτα, κλαδιά να σπάνε και το σκυλί να γαβγίζει μανιασμένα. Δεν ήξερα αν κάποιοι αποχωρούν ή κάνουν επίθεση εναντίον μου.».
«Κατέβηκα στον κάτω όροφο για να μπορώ να φύγω αν χρειαστεί. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, δύο άτομα άρχισαν να τρέχουν μπροστά από το παράθυρο, κατευθυνόμενοι προς το κάτω μέρος του οικοπέδου. Σκαρφάλωσαν τα κάγκελα και έφυγαν από το σημείο ακριβώς που στεκόταν το ζευγάρι που παρακολουθούσε το σπίτι το προηγούμενο πρωί. Άνοιξα την πόρτα και δύο ακόμη άτομα πετάχτηκαν από τον κήπο ακολουθώντας τους προηγούμενους δύο.».Ομολογώ πως δεν γνωρίζω που διαμένετε ούτε φυσικά την διαρρύθμιση της οικίας σας αλλά και να τη γνώριζα σε καμία περίπτωση, για λόγους ασφαλείας, δεν θα τολμούσα να αναφερθώ σε αυτήν και δεν θα το κάνω ούτε τώρα με τα όσα λίγα αναφέρεστε σ΄ αυτήν. Περιγράφεται(ε) όμως το άκρως άωτον της ηλιθιότητας όμως σε αυτές τις γραμμές. 3 σκυλιά δικά σας παραμένουν κυριολεκτικά αμέτοχα στην παρουσία πολλαπλών εισβολέων κάτι που είναι όχι μόνο αδύνατον να συμβεί αλλά και να ελεγχθεί όταν αυτό συμβαίνει. Εάν κι εφόσον ο σκύλος αντιληφθεί - επιτεθεί στον εισβολέα όσο και να δίνατε άλλες εντολές πιθανότερο θα είχε σταματήσει να σας ακούει από το έμφυτο ένστικτο της προστασίας του χώρου αλλά και του «αφεντικού». Ανοιγοκλείνετε πόρτες σουλατσάροντας μέσα έξω στον κήπο ενάντια σε πολυμελή ομάδα δολοφόνων (όπως δημοσιεύετε στο πρόσφατο τεύχος) που έχει ακροβολιστεί στον κήπο σας. Η ερώτηση κύριε Βαξεβάνη είναι η εξής: Πόσο «μακάκας» (κατά το Λαζοπούλειο Ευαγγέλιο) είναι ο επαγγελματίας δολοφόνος που του βγαίνει μπροστά του συνεχώς ο στόχος και δεν πυροβολεί επιτόπου να τελειώσει την δουλειά για την οποία πληρώθηκε; Ένας ή πολλοί δολοφόνοι όπου επιλέχθηκαν ως επαγγελματίες, όπου πληρώθηκαν ώστε να φέρουν εις πέρας την επιχείρηση, όπου διακινδύνευσαν να εντοπιστούν κατά την διάρκεια του δρομολογίου έως το σπίτι σας, κατά την παρακολούθηση του στόχου όπως διατείνεστε όσο και κατά την παραμονή τους μέσα στο χώρο της οικίας και την μετέπειτα διαφυγή τους; Με τόσες γνωριμίες που θα έχετε στον χώρο της ασφάλειας φαντάζομαι πως η απάντηση σας έχει ήδη δοθεί: ΚΑΝΕΝΑΣ!!!
«Άρχισα να φωνάζω και οι γείτονες βγήκαν στα μπαλκόνια. Βγήκα από το σπίτι και συναντήθηκα μαζί τους στον δρόμο. Μετά από μερικά λεπτά ήρθε το 100 και αμέσως μετά ένα συμβατικό αυτοκίνητο της Ασφάλειας. Οι άντρες της Ασφάλειας μου είπαν πως επί αρκετή ώρα έψαχναν το σπίτι γιατί το Κέντρο τους είχε δώσει τον αριθμό 4, ενώ εγώ μένω στο 8 και βέβαια ανέφερα το 8 ως αριθμό του σπιτιού μου. Τα υπόλοιπα είχαν αρκετή αγωνία αλλά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία..Βάζετε και τους γείτονες όχι μόνο σε παιχνίδια ψυχοπάθειας αλλά σε απόλυτο κίνδυνο. Τους ενημερώσατε πως πιθανοί ένοπλοι εισβολείς ήδη μέσα στον χώρο σας αποχωρούν και το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να βγουν εκτεθειμένοι να φωνάζουν; Από ότι φαίνεται εσείς ανησυχείτε για την ασφάλειά σας «ακαδημαϊκά» διότι ενώ στην αρχή από την ταβέρνα και κατά την επιστροφή σας στο σπίτι ομολογείτε πως λαμβάνετε προφυλάξεις κι είστε ανήσυχος κατά την διαπίστωση παρουσίας άλλων σε 3 διαφορετικές περιπτώσεις το μόνο που δεν κάνατε είναι να σκεφτείτε πως θα προστατευθείτε. Κι αν αυτό ακούγεται ηρωικό για τους αναγνώστες σας, το να βάλετε στο παιχνίδι και στον κίνδυνο και τους γείτονες είναι το λιγότερο βλακώδες κι εγώ προσωπικά θα το χαρακτήριζα λίαν επικίνδυνο ως σκεπτικό για την δημόσια ασφάλεια. Τα άρθρα δεν «γράφονται» για να ξεπουλιέται η έκδοση στα περίπτερα ενώ θα έπρεπε να γίνει μια αυτοκριτική για τυχόν λανθασμένες δικές σας ενέργειες βάζοντας σε κίνδυνο ζωές τρίτων. Εκτός αν στην συγκεκριμένη γειτονιά κατοικούν υποψήφιοι X-MEN.
«Στις 7 πμ, όταν είχε ξημερώσει, βγήκα στον κήπο και άρχισα να φωτογραφίζω σπασμένα κλαδιά, πατήματα και να αναζητώ οποιοδήποτε στοιχείο. Έφτασα ως την είσοδο, όπου διέκρινα πως στο σημείο που στεκόταν ο εισβολέας που είχα δει, ένα μικρό παράθυρο του γείτονα ήταν ανοιχτό. Υπέθεσα πως όταν έφτασε η Αστυνομία μπήκε από εκεί στο διπλανό σπίτι γιατί δεν προλάβαινε να φύγει. Ξανακάλεσα την αστυνομία για να ερευνήσει το διπλανό σπίτι όπου μένει ένας άρρωστος ηλικιωμένος. Η αστυνομία έφτασε για δεύτερη φορά με μεγάλες δυνάμεις πια και ερεύνησε το σπίτι. Δεν βρήκε τίποτα. Τρία παράθυρα του σπιτιού ήταν ανοιχτά, αλλά όχι παραβιασμένα. Από τη σκόνη και τα σκουπίδια στις ράγες ανοίγματος φαινόταν ότι ήταν ανοιχτά επί μήνες.Ευρήματα ΜΗΔΕΝ… στον χώρο του δημοσιογράφου, πέραν από τα κλαδάκια… Άρα και ΟΥΔΕΝ συνέβη… Όσο για τα πιθανά ευρήματα στο σπίτι του γείτονα ΔΕΝ παραπέμπουν απολύτως σε τίποτα πέραν από εικασίες κι αιτιολογήσεις κατά το δοκούν. Για τον ομφαλό της κλειδαριάς και σε ποιο μέρος ακριβώς του γείτονα βρέθηκε ώστε να αποφανθούμε περί διαρρήξεως (ή κολοκυθόπιτας) δεν έχω καταλάβει (άσε που και ο ίδιος παραδέχεται ότι από τη στιγμή που τα παράθυρα ήσαν ανοιχτά, κάποιος/οι επαγγελματίας/ες διαρρήκτης/ες – δολοφόνος/οι θα πρέπει να ήταν πολύ μακάκας/ες για να μην το αντιληφθούν και να προχωρούσαν σε διάρρηξη… αποδομώντας - εξευτελίζοντας έτσι και τη θεωρία του διοικητή Ασφαλείας… ) αλλά Ομφάλιος Λώρος μεταξύ των γεγονότων και όσων μηνυμάτων προσπάθησε να μας περάσει ο εκδότης - δημοσιογράφος δεν υπάρχει, έχουμε δηλαδή ένα κλασικό, ανεμογκάστρι από τον κρίνο. …Ψηλά κι Αγνάντευε, ενώ οι αναγνώστες είναι πεπεισμένοι πως όντως έγινε κάτι Χολυγουντιανό… Αγαπητοί αναγνώστες όντως συνέβη κάτι με δόση Χόλυγουντ εδώ.
Έδωσα κατάθεση για όλα αυτά στην Ασφάλεια. Λίγο πριν τελειώσω, ο διοικητής μου είπε πως μάλλον πρόκειται για διάρρηξη γιατί βρήκαν και έναν σπασμένο αφαλό κλειδαριάς. Του απάντησα πως τα παράθυρα του γείτονα ήταν ανοιχτά και δεν χρειαζόταν καμιά διάρρηξη. Μεταξύ σοβαρού και αστείου του είπα επίσης πως αν κάποιοι ήθελαν να με σκοτώσουν, δεν χρειαζόταν να δείξουν ότι σκοτώνουν έναν δημοσιογράφο, αλλά κάποιον που βρέθηκε τη λάθος στιγμή σε λάθος σημείο. Έναν άτυχο δηλαδή σε κάποια διάρρηξη.»
«Τις επόμενες ώρες μίλησα με αρκετούς ανθρώπους που χειρίζονται επιχειρησιακά θέματα ασφάλειας και τους οποίους γνωρίζω εξαιτίας της δουλειάς μου. Το σενάριο το οποίο θεωρούν ως δεδομένο είναι ένα: Το σπίτι ήταν υπό παρακολούθηση όπως και εγώ. Η ατυχία που είχα με την μηχανή, προφανώς μπέρδεψε τους δράστες, οι οποίοι περίμεναν να με δουν να φτάνω με τη μηχανή. Μπήκαν στην αυλή μου και το διπλανό οικόπεδο περιμένοντας να φτάσω. Ο εισβολέας πίσω από την εξώπορτα θα είχε τον πρώτο λόγο, ενώ θα με εγκλώβιζαν δύο από το διπλανό οικόπεδο και δύο από το κάτω μέρος του κήπου μου. Δεν ήξεραν πως ήμουν ήδη στο σπίτι και αιφνιδιάστηκαν.».Μια συμβουλή δεν χάνετε και τίποτα να ρωτάτε περισσότερους ανθρώπους ίσως οι ειδικοί δεν είναι και τόσο ειδικοί, μάλλον για χάριν της φιλίας σας με αυτούς και για να έχουν την εύνοιά σας λόγω της δύναμης της πέννας, σας είπαν ότι θέλατε να ακούσετε αν κι ειλικρινά σας εύχομαι να μην σας συμβεί ποτέ και τίποτα όπως και σε όλους τους ανθρώπους.
«Πρέπει να πω πως αυτό το σενάριο το πιστεύω αν και είναι το τελευταίο που θέλω να ισχύει. Δεν κάνει κανένας διάρρηξη στο διπλανό σπίτι, στρατοπεδεύοντας στο δικό μου. Ούτε έχει ακροβολισμένο ένα στρατό. Ούτε τοποθετεί κάποιον πίσω από την πόρτα που θα έμπαινα. Απέναντι από το σπίτι του γείτονά μου υπάρχουν 3 μισοτελειωμένες οικοδομές, ιδανικές για να ελέγχουν την περιοχή και την όποια επιχείρηση «διάρρηξης». Όπως και ένα άδειο οικόπεδο γεμάτο με χόρτα. Προτίμησαν όμως το σπίτι μου με τρία άγρια σκυλιά.»Κρατάω την τελευταία πρόταση. Το κείμενό σας που αναπαριστά την ενέδρα ξεκίνησε με 3 σκυλιά και τελειώνει με 3 σκυλιά και μάλιστα ΑΓΡΙΑ όπως εσείς ο ίδιος τα χαρακτηρίζετε... Κατά την αφήγησή σας όμως αυτά τα 3 άγρια σκυλιά δεν υπήρχαν πουθενά, ήταν στην κυριολεξία ανύπαρκτα, κάτι που δεν είναι κοσμοθεωρητικά δυνατό διότι δυνάμεθα να ελέγχουμε τους ανθρωπογενείς παράγοντες όχι όμως και να διοικούμε το ζωικό βασίλειο. Κύριε Βαξεβάνη θα βρεθούν πολλοί κακόπιστοι άνθρωποι σαν εμένα όπου διαβάζοντας προσεκτικά το άρθρο θα διαπιστώσουν πως όλο το θέμα στην πραγματικότητα μπορεί και να μην έγινε ποτέ. Κι αν μη τι άλλο η εμμονή με την παρουσία των ζώων και την περίεργη - ανεξιχνίαστη εξαφάνισή τους τις πιο κρίσιμες - πολύτιμες στιγμές θα έκαναν αρκετούς αναγνώστες να συμπεράνουν πως μάλλον είναι η μοναδική ελληνική αφήγηση όπου ο συγγραφέας της έγινε πραγματικό «Ρεζίλι των Σκυλιών»!!!
«Υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος να πεις την αλήθεια όταν υπάρχουν πράγματα που σε μπερδεύουν ή που σε φοβίζουν. Να πεις τα γεγονότα.».Κλείνω με την πρόταση που ξεκίνησε το άρθρο κι αυτό ακριβώς ακολούθησα όπως κι ο κάθε άνθρωπος. Θα σταματούσε την όποια προδιάθεση του δημιουργείται από την δράση και την ταύτιση με τον χαρακτήρα, θα απομόνωνε τα πάντα και μετά θα ξαναέφτιαχνε το παζλ. Η Αγκάθα Κρίστι είναι κλασική έως επική αλλά θα πρότεινα τις έξοχες νουβέλες της Stella Rimington της πρώτης γυναίκας που έγινε Αρχηγός της Βρετανικής μυστικής υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας MI5. Αν μη τι άλλο δίνει ένα άλλο τρόπο σκέψης στα γεγονότα και στην σταδιακή ανάλυσή τους ξεπερνώντας το κατεστημένο και κάνοντας τους συγγραφείς – αρθρογράφους πιο προσεκτικούς στις αφηγήσεις…