Του Στέφανου Κασιμάτη
Χρειάζονται δύο για να χορέψουν το τανγκό ―πασίγνωστο αυτό. Οταν ο ένας από τους δύο είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο άλλος δεν μπορεί να είναι ο οιοσδήποτε. Πρέπει να είναι τουλάχιστον ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης. Να είναι, δηλαδή, αναλόγου βαθμού «κουζουλός» και νάρκισσος με την αξιολάτρευτη Ζωή, ώστε να σταθεί στο ύψος της και να εμπλακεί μαζί της στη μακρά και διασκεδαστικότατη διαμάχη, την οποία παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται σε κάθε συνεδρίαση της Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την προκαταρκτική εξέταση κατά του Γ. Παπακωνσταντίνου, αλλά και εκτός της επιτροπής στα τηλεπαράθυρα.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτοί οι δύο είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Θρέφονται από τη βεντέτα που έχουν ανοίξει μεταξύ τους. Για μεν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αυτό είναι, νομίζω, φανερό και κάθε είδους απόδειξη περιττεύει. Εύκολα μπορούμε να τη φαντασθούμε να είναι η ίδια σε όλες τις προηγούμενες φάσεις της ζωής της: από τον παιδικό σταθμό και το νηπιαγωγείο ώς το πανεπιστήμιο και τα δικαστήρια.
Η περίπτωση όμως του Χρ. Μαρκογιαννάκη είναι πιο δύσκολη. Τα συμπτώματά της δεν εκδηλώνονται αμέσως. Χρειάζεται χρόνος για να ξεδιπλωθεί η εγωπάθειά του και να φανεί πόσο συμβατός είναι ως χαρακτήρας με τη νεαρή βουλευτίνα, της οποίας ο υπερφυσικός δυναμισμός κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες κοινοβουλευτικής παρουσίας να έχει επισκιάσει πλήρως και αυτή τη Λιάνα Κανέλλη. Εντούτοις, αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου καταπλήσσει με την αναίδειά της, ο Χρ. Μαρκογιαννάκης καταπλήσσει με την απουσία αιδούς. Διότι απουσία αιδούς είναι να περιφέρεις τον πόνο σου στα κανάλια, να δηλώνεις «παρακαλώ τον Θεό να βγω υγιής μέσα από την επιτροπή», «πού έμπλεξα;», «δεν ήξερα τι θα συναντήσω στη ζωή» και άλλα συναφή κακομοιρίστικα. Απουσία ευπρέπειας είναι να ταυτίζεσαι με τον μαρτυρικό ρόλο του θύματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου και να επιδιώκεις την προσοχή όπως ακριβώς και η βασανίστριά σου, αλλά από διαφορετική θέση.
Να το πω διαφορετικά. Αν, σε μια κρίση νεύρων, ένα μικρό και κακομαθημένο παιδί πετάξει στον πατέρα του ότι είναι, π.χ., ένας αποτυχημένος, πόσο φρόνιμο και λογικό είναι εκείνος να πάρει τοις μετρητοίς τον ισχυρισμό, όταν ο ίδιος ξέρει ότι είναι καταξιωμένος και επιτυχημένος στον κοινωνικό του περίγυρο; Και όμως, ο Χρ. Μαρκογιαννάκης δεν λέει να χωνέψει ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου του αρνείται τον τίτλο του προέδρου της επιτροπής και τον προσφωνεί απλώς ως κύριο. Θίγεται αμέσως η αυτοεκτίμησή του και δεν θέτει στον εαυτό του το απλό ερώτημα: μα πόσοι παίρνουν στα σοβαρά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ώστε οι απόψεις της να έχουν τόση σημασία; Της επιτρέπει να τον ακυρώνει. Εχει ανάγκη την αναγνώρισή της. Θα προτιμούσε να της επιβληθεί περισσότερο και από την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Ισως όμως να υπήρχε (αρχικά τουλάχιστον) μια σκοπιμότητα από πλευράς του Χρ. Μαρκογιαννάκη. Ισως, δηλαδή, ο πρόεδρος της επιτροπής να είδε, στην αντιπαράθεση με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, την ευκαιρία για να δείξει αφενός μεν στον εαυτό του πόσο γενναίος είναι, αφετέρου δε στους άλλους πόσο χρήσιμος μπορεί να γίνει, επειδή αυτός έχει τη δύναμη να δαμάσει το τέρας. Με την τροπή όμως που έχει πάρει η διαμάχη, δεν ξέρω πόσο παλικάρι μπορεί να αισθάνεται, όταν έχει γίνει πια ρόμπα, κατά το λεγόμενο. Οσο για τη χρησιμότητα, αυτή ποτέ δεν υπήρξε. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι τόσο πέραν των ορίων, ώστε δεν χρειάζεται τη βοήθεια κανενός για να εκτεθεί. Δεν έχει ανάγκη από κανέναν λεβένταρο Κρητικό για να την καταστρέψει, εκτός αν ο ίδιος κυριαρχείται από την ορμή της αυτοκαταστροφής. Το παλικάρι που επιλέγει την απευθείας σύγκρουση με την Κωνσταντοπούλου είναι ένας μπουνταλάς (που λένε και οι Κρητικοί) με άγνοια κινδύνου.
Αντιθέτως, μάλιστα, ο Χρ. Μαρκογιαννάκης προσφέρει μια κάκιστη υπηρεσία στον κοινοβουλευτισμό. Αντί να αφήσει την αντίπαλό του να σηκώσει μόνη της την ευθύνη για τον εξευτελισμό του έργου της επιτροπής, εκείνος σπεύδει να τη μοιραστεί μαζί της. Συμβάλλει με τη στάση του στη φθορά του κύρους της επιτροπής, ενώ νομίζει ότι το προασπίζεται. Δεν ξέρω αν ο Χ. Μαρκογιαννάκης έχει παιδιά ή όχι. Ανεξαρτήτως αυτού όμως, στην ηλικία των 66 ετών σήμερα, όφειλε να γνωρίζει πόσο μάταιο είναι για οποιονδήποτε έχει φθάσει στην ηλικία της ωριμότητας να ξεσυνερίζεται και να ανταγωνίζεται ένα παιδί. Πόσω μάλλον, δε, όταν το παιδί είναι το κοριτσάκι του εξορκιστή...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ