του Γιώργου Καισάριου
Αφού μας λένε συνεχώς ότι εφαρμόζονται τακτικές της αμερικανικής IRS, θυμήθηκα μια ιστορία που μου είχε αφηγηθεί κάποιος πριν πολλά χρόνια, σχετικά με μια επίσκεψη στο IRS όταν ήμουν ακόμα φοιτητής στις ΗΠΑ.
Αυτός ο τότε γνωστός μου, μου είχε πει ότι το σπίτι του το έχει αγοράσει με μετρητά. Όταν τον ρώτησα που είχε βρει τα λεφτά, μου είπε ότι τα κέρδισε στον ιππόδρομο.
Η ιστορία έχει ως εξής. Αυτός κέρδισε 150.000 δολάρια σε μια μέρα, ποντάροντας και κερδίζοντας σε άλογα που οι πιθανότητες να κερδίσουν ήταν ελάχιστες. Όπως μου είχε αποκάλυψε και ο ίδιος, ακόμα δεν μπορούσε να πιστέψει ότι κέρδισε ποντάροντας όπως έκανε. Στη συνέχεια λοιπόν χρησιμοποίησε αυτά τα λεφτά (προκειμένου να μην τα χαλάσει) για να αγοράσει ένα σπίτι.
Στις ΗΠΑ όταν κερδίζεις πάνω από ένα ποσό, η αρχή από όπου τα κέρδισες κρατά τα στοιχεία σου και στο τέλος της χρονιάς τα στέλνει στην εφορία και αυτόματα καταλογίζονται ως έσοδα στην φορολογική σου δήλωση (σήμερα δηλαδή, παλαιότερα το στοιχείο του αυτοματισμού δεν υπήρχε ακόμα).
Όταν ήρθε λοιπόν η εποχή να κάνει την φορολογική του δήλωση, αυτός δεν δήλωσε το ποσό των 150.000. Ξαφνικά λοιπόν λαμβάνει ένα γράμμα από την εφορία όπου του λένε να περάσει προσωπικά από ένα γραφείο προκειμένου να διευθετήσει την φορολογία σχετικά με το ποσό που είχε κερδίσει.
Κατά σύμπτωση μου είπε, αυτός είχε κρατήσει όλα τα αποκτήματα κάθε φορά που είχε χάσει λεφτά στον ιππόδρομο. Έτσι λοιπόν ξεκινάει με μια βαλίτσα γεμάτη αποκτήματα (χωρίς καν να τα έχει μετρήσει) και πάει στην εφορία.
Τους εξήγησε ότι δεν τα δήλωσε τα λεφτά που κέρδισε, διότι έχει παίξει άπειρες φορές στον ιππόδρομο χωρίς να έχει ποτέ κερδίσει τίποτα και θεωρεί ότι θα πρέπει να πατσίσει τα κερδισμένα με τα χαμένα. Κάθονται λοιπόν κάτω με την εφορία και μετράνε τα αποκτήματα από τις χαμένες κούρσες στοιχημάτων πολλών ετών.
Η κατάληξη τελικά ήταν ότι, όχι μόνο δεν πλήρωσε φόρο, αλλά η εφορία του έδωσε και επιστροφή μερικές χιλιάδες δολάρια (3.000 δολάρια αν θυμάμαι καλά), διότι τα ποσά που αποδεδειγμένα και κατόπιν αποδείξεων είχε χάσει όλα αυτά τα χρόνια, ήταν περισσότερα από το ποσό που κέρδισε.
Η κατάληξη του σημερινού άρθρου είναι το εξής. Αν κάποιοι θέλουν να λένε και να περηφανεύονται ότι ακολουθούν τακτικές της αμερικανικής IRS, τότε θα πρέπει να τις ακολουθούν όχι μόνο στον καταλογισμό φόρου, αλλά και στην πίστωση φόρου.
Διότι στην πραγματική ζωή (και όχι στην φαντασιόπληκτη εικονική πραγματικότητα της ελληνικής γραφειοκρατικής αριστεροσύνης), που και που υπάρχουν και χασούρες, όχι μόνο κέρδη και έσοδα. Και όταν υπάρχουν χασούρες, αυτές πρέπει να λαμβάνονται υπόψη προκειμένου να καταλογιστεί ο σωστός φόρος.
Στην Ελλάδα ως γνωστό, η ελληνική γραφειοκρατική αριστεροσύνη νομίζει ότι υπάρχουν μόνο έσοδα και κέρδη σε αυτή τη ζωή. Το “κεφάλαιο” βλέπεις ποτέ δεν χάνει αγαπητέ αναγνώστη. Και μετά θέλουν να βάλουν και φόρο υπεραξίας, λες και είχαν και φόρο υπεραξίας και στο χωριό τους.
Ερώτηση:
Ξέρει κανείς πόσα χρόνια δεν θα έπρεπε ορισμένοι να πληρώσουν φόρους, προκειμένου να πατσίσουν τα χαμένα παλαιότερων ζημιών -μεταξύ ακινήτων και χρηματιστηρίου- αν ζούσαμε σε μια άλλη χώρα όπου το σύστημα ήταν (κάπως) δίκαιο; Και αντί αυτοί, μας ζητάνε και τα ρέστα από πάνω ...
george.kesarios@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr