Μεσημέρι ώρα για Kunst... με λίγη ποίηση

Και...

Εκείνη κραύγασε:

Στάζω γυμνή και ανήμπορη να κλάψω
με το λαιμό σπασμένο
στα δόντια η λέξη ματώνει
σαν τα έμμηνα της παρθένας που απορεί

Πότε ο κόσμος θα σκάσει στην πυροστιά
σαν κάστανο

Πότε η βία δεν θα κουλουριάζεται σαν οχιά...
στη βάλανο