Ιππαετός
Ένα αγγείο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το κενόν εντός του. Λάδι και νερό
κρασί και μύρο
εξωτερικά οι παραστάσεις. Το μη χρηστικό. Ισότιμης αξίας με το εντός
σαν ψυχή ή ασυνείδητο
Σπηλιές με το βαθύ το σκότος και τη φιγούρα τη θολή να δείχνεται και να
μην είναι
βίσονες και ώχρα στους τοίχους παλάμες αιώνων
Ανάμεσα η κατασκευή. Αυτή που συγκρατεί το Εντός και στηρίζει το Εκτός
ο πηλός που συναρθρώνεται σε μορφή. Οι μικροί σβόλοι που στριμώχνονται
ο ένας δίπλα στον άλλο σαν όταν παιδιά κολλάγαμε τα σώματα
χουχουνίζοντας
τις ανάσες μας για να μην κρυώνουμε. Ο ένας να συγκρατείται εξαιτίας του
άλλου
Όπως τραύματα στο ασυνείδητο το ένα να ακουμπάει στο άλλο για να
μπορεί να
στηρίζεται και να υπάρχει. Έτσι που να βγάλεις το ένα και αμέσως
το άλλο να παραπαίει σαν το αγγείο που υφίσταται ένα δυνατό
ταρακούνημα και ραγίζει
αλλού πολύ αλλού λίγο ένα θραύσμα πιο πέρα ένα ελλείπον τεμάχιο και η
δομή υπό κατάρρευση
Όταν κάθε κομματάκι που ξεκολλάει αφήνει το διπλανό μετέωρο. Πιο
εύκολη τώρα η αποκαθήλωση
ή η αποσύνθεση
Με την παράσταση να ρυτιδώνει κι αυτή με τη σειρά της να ξεθωριάζει να
μεταλλάσσεται
Να πρέπει να θρυμματιστεί το αγγείο να καταρρεύσει ο αμφορέας της
ψυχής σου
να μην του μείνουν οι σβόλοι παρά μόνο το κενό για να πέσει πάνω στο
χώμα το παλιό
το σάλιο το δάκρυ το αίμα και το σπέρμα για να ξαναπλαστεί ο πηλός στη
νέα δομή στο νέο σώμα
[Φαντάζομαι ότι αντιληφθήκατε όλοι τι περιγράφει ο ποιητής: Δυο μικροί σβώλοι, ανάμεσα η κατασκευή, που στο τέλος της παράστασης ρυτιδώνει κ.λπ κ.λπ]
