Του Συμεών Ρωμύλου
Προχθές το πρωί, οδηγώντας και κουβεντιάζοντας με τον συνοδηγό μου, άκουσα στην εκπομπή του Άρη Πορτοσάλτε, τον Υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, να εξηγεί τις θέσεις του σχετικά με την απελευθέρωση της αγοράς των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Προφανώς, δεν μπορώ να παραθέσω όσα είπε επί λέξει, πιστεύω όμως, ότι μπορώ να διατυπώσω την ουσία τους. Είπε:
1. Εκείνος είναι υπεύθυνος να κρίνει και όχι ο συνάδελφός του Υπουργός Ανάπτυξης, επειδή και τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα είναι φάρμακα και όχι εμπορεύματα. «Δεν είναι καραμέλες», για να πουλιούνται στα περίπτερα.
2. Για να υποστηρίξει την άποψή του, περιέγραψε τι συμβαίνει στην Αμερική και τι στην Ευρώπη και πρόσθεσε ότι, στην («κακή», επειδή το επάγγελμα είναι απελευθερωμένο) Αμερική «κάθε χρόνο πεθαίνουν 15.000 άνθρωποι από κακή χρήση ασπιρίνης».
3. Έθεσε το φιλοσοφικό ερώτημα αν πρέπει να αναθέσουμε την φροντίδα για την υγεία τους στα ίδια τα άτομα ή να την αναθέσουμε στους ειδικούς.
Κύριε Υπουργέ. Ανήκετε στο ουσιώδες εν ανεπαρκεία είδος Έλληνα Υπουργού, που έχει διοικήσει μία ιδιωτική επιχείρηση, που κάποτε «κέρδιζε το ψωμί του» στην αγορά, στην πιάτσα. Πιθανολογώ ότι αυτά που σας άκουσα να λέτε τα ενστερνιστήκατε μετά από συζητήσεις σας με τους εκπροσώπους ή τους λομπίστες των φαρμακοποιών. Ακούστε το εμπορικό ένστικτό σας. Οι Έλληνες καταναλωτές, συντηρούμε υπερβολικά πολλές οικογένειες φαρμακοποιών και φαρμακοαποθηκαρίων. Με τα σημερινά δεδομένα, δεν τις συντηρούμε απλώς, τους εξασφαλίζουμε ευμάρεια, κληρονομικώ δικαιώματι! Πιθανότατα είναι το πιο ευνοημένο κλειστό επάγγελμα. Αν ρυθμιζόταν σωστά, αν υπήρχε πραγματική απελευθέρωση του επαγγέλματος, με ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ της ιδιαιτερότητας του εμπορεύματος «φάρμακο» -που είναι φάρμακο μεν, δεν παύει, όμως, να είναι «εμπορευόμενο» είδος- οι τιμές των φαρμάκων θα μειώνονταν δραματικά, περισσότερο απ΄ όσο στο βρεφικό γάλα.
Σας προτείνω, αντί να περιορίζεστε στο να εξετάζετε ποιο είναι το νομικό καθεστώς που ρυθμίζει τα του επαγγέλματος των φαρμακοποιών στην Αμερική και ποιο στην Ευρώπη, να ρωτήσετε να μάθετε αν και ποιες εκσυγχρονιστικές αλλαγές υπήρξαν σε αυτά τα καθεστώτα τα τελευταία 50 ή 100 χρόνια, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη! Οι συντεχνίες των φαρμακοποιών είναι πανίσχυρες παντού! (*)
Πραγματικά, σας έπεισαν ότι, οι 15.000 Αμερικάνοι, που κάθε χρόνο πεθαίνουν, θα γλίτωναν αν αγόραζαν τις ασπιρίνες τους από φαρμακεία, αντί από εκεί που τις αγοράζουν τώρα;!
Για την περίπτωση που χρειάζεστε περισσότερα αντεπιχειρήματα για την επόμενη συνάντησή σας για συζήτηση του θέματος παραθέτω συμπληρωματικά και τα εξής:
Σχετικά με το ερώτημα: Ποιος πρέπει να είναι υπεύθυνος για την υγεία μας; Η πρώτη απάντηση σε όλα τα ολιγόλογα ερωτήματα είναι πάντοτε: «εξαρτάται»! Εν προκειμένω, εξαρτάται από το τι εννοούμε «υπεύθυνος». Σε ό,τι έχει σχέση με το τι θα συμβεί σε ΕΜΕΝΑ ή θα πάθω ΕΓΩ, την αποκλειστική ευθύνη δεν μπορεί να έχει κανείς άλλος εκτός από ΕΜΕΝΑ, με την μία και μοναδική προϋπόθεση, ότι πρόκειται για συνέπειες ενεργειών ή γεγονότων που οφείλω και μπορώ να γνωρίζω και να κατανοώ και, επομένως να αποφασίζω αναλόγως.
Διαφέρουν τα μη συνταγογραφούμενα από τις καραμέλες; Ουσιαστικά, όχι! Ο χαρακτηρισμός αυτών των φαρμάκων ως «μη συνταγογραφούμενων» σημαίνει -πρέπει να υποθέσουμε ότι σημαίνει- ότι πρόκειται για «πράγματα» -φάρμακα ή καραμέλες- που μπορεί να λαμβάνονται χωρίς να ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ προηγούμενη ΕΞΕΤΑΣΗ και διάγνωση. Γι΄ αυτό, άλλωστε, οι φαρμακοποιοί ΠΟΤΕ δεν ρωτούν γιατί αγοράζουμε κάποιο μη συνταγογραφούμενο φάρμακο, ούτε μας επισημαίνουν τι μπορεί να πάθουμε από την κακή χρήση του, ΕΚΤΟΣ αν τους ρωτήσουμε.
Τι συμβαίνει στα «προηγμένα» κράτη; Ασφαλώς, το ότι «έτσι συμβαίνει» στα «προηγμένα» κράτη, κατ΄ αρχήν και κατ΄ αρχάς, πρέπει να το λαβαίνουμε υπόψη μας. Όμως, το γεγονός από μόνο του ΔΕΝ αποδεικνύει τίποτε. Σε ΟΛΑ τα κράτη υπάρχουν νόμοι, που και οι ίδιοι οι πολίτες τους αναρωτιούνται γιατί ψηφίστηκαν όταν ψηφίστηκαν. (+)
Τέλος, υποθέτω ότι πρέπει να υπάρχουν και άλλες πτυχές στο ζήτημα, που δεν σκεφτήκατε. Για παράδειγμα: Γιατρός, που συνταγογραφεί λάθος φάρμακο μπορεί να έχει αστική ή και ποινική ευθύνη. Είναι διατεθειμένοι οι φαρμακοποιοί να αποδεχτούν κάτι τέτοιο προκειμένου τα μη συνταγογραφούμενα να πωλούνται αποκλειστικά από αυτούς;
Τα πηγαίνατε καλά, μην κλωτσάτε την καρδάρα για χάρη μιας υπερβολικά ευνοημένης κοινωνικής ομάδας!
(*) Το 1980, στην Ολλανδία, αγόρασα φάρμακο που το παρασκεύασε ο φαρμακοποιός - μετεξέλιξη του φαρμακοτρίφτη - επειδή δεν επιτρεπόταν η κυκλοφορία στα αντίστοιχα τυποποιημένα! Πουθενά τα πράγματα δεν αλλάζουν μόνα τους. Πιθανότατα, οι Ολλανδοί φαρμακοποιοί ήταν ένα ισχυρό συνδικάτο με ανύπαρκτο αντίπαλο τους ανύπαρκτους Ολλανδούς φαρμακοβιομήχανους!
(+) Όταν ήμουν στην Αμερική υπήρχε νόμος, ακόμη και στις βόρειες, «προοδευτικές» Πολιτείες, που απαγόρευε την ΠΩΛΗΣΗ προφυλακτικών για αντισυλληπτική ΧΡΗΣΗ. Επιτρεπόταν η πώληση, ακόμη και από μηχανήματα /αυτόματους πωλητές, αλλά μόνο για την πρόληψη μετάδοσης αφροδισιακών νοσημάτων!
** Ο κ. Συμεών Ρωμύλος είναι οικονομολόγος, πρώην ανώτατο στέλεχος επιχειρήσεων
Πηγή:www.capital.gr