κ. Στούπα,
Σας διαβάζω σχεδόν σε καθημερινή βάση και μέσα από τα άρθρα σας έχω κατανοήσει διάφορα θέματα της επικαιρότητας καθώς και το πώς αποφάσεις που πάρθηκαν προ δεκαετιών επηρεάζουν τη σήμερον ημέρα.
Μία σκέψη που με βασανίζει εδώ και αρκετό καιρό αφορά το ασφαλιστικό.
Μιλώντας με κάποιον στην Αμερική μου είπε ότι το ασφαλιστικό στην Αμερική (social security) είναι καθαρά ένα «συμβόλαιο γενεών» υπό την έννοια ότι οι πρώτοι που λάβαν χρήματα δεν δώσανε ποτέ. Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι πριν λάβει ο πρώτος χρήματα υπήρξε μία περίοδος καθαρής αποταμίευσης του ασφαλιστικού φορέα. Για να γίνω πιο σαφής, αποφασίζουμε ότι θα έχουμε κάποιο ταμείο για να χορηγεί συντάξεις την ημερομηνία Χ. Από Χ και μετά όσοι εντάσσονται στο ταμείο πληρώνουν εισφορές. Όσοι συνταξιοδοτηθούν πριν από το Χ δεν παίρνουν τίποτα γιατί δεν δώσαν τίποτα, όσοι μετά από Χ παίρνουν ανάλογα με τις εισφορές που δώσανε. Το ταμείο είναι αρμόδιο για τη διαχείριση των χρημάτων ούτως ώστε να μη χάσουν τα χρήματα την αξία τους λόγω πληθωρισμού οπότε όταν κάποιος συνταξιοδοτηθεί θα πάρει όσα έδωσε αναπροσαρμοσμένο για τον πληθωρισμό.
Αν το ασφαλιστικό είναι όπως στην Αμερική βασίζεται καθαρά στο ότι θα υπάρχει επόμενη γενιά να πληρώνει που στην Ελλάδα είναι πρόβλημα λόγω του δημογραφικού.
Αν είναι όπως το είχα/έχω στο μυαλό μου τότε το πρόβλημα υπάρχει ή γιατί η διαχείριση είναι κακή (κάτι έχω ακούσει/διαβάσει για το χρηματιστήριο το 1999 καθώς και το PSI και το κούρεμα ομολόγων) ή για κάποιο άλλο λόγο που αγνοώ.
Παρακαλώ για τα σχόλια σας.
Με εκτίμηση,
ΕΣ
ΥΓ. Παρακαλώ αν δημοσιευτεί να αποκρύψετε τα στοιχεία μου.
Απάντηση: Υπάρχουν δυο μοντέλα ασφάλισης. Το αναδιανεμιτικό και το κεφαλαιοποιητικό. Στο πρώτο το κράτος εγγυάται τις συντάξεις και οι τωρινοί εργαζόμενοι με τις εισφορές πληρώνουν τις συντάξεις των τωρινών συνταξιούχων.
Στο δεύτερο ο καθένας έχει ένα ατομικό ασφαλιστικό λογαριασμό όπου συμβάλει με εισφορές ο ίδιος και ο εργοδότης του. Τα χρήματα αυτά επενδύονται και το άθροισμα αυτών θα το λάβει ως σύνταξη, όποτε και όπως πιστεύει πως είναι καλύτερα.
Αυτό που ονομάζουμε κοινωνική ασφάλιση (αναδιανεμιτικό σύστημα) δεν είναι παρά ένα σχήμα πυραμίδας ή «αεροπλανάκι» όπως συνηθίζεται να ονομάζεται. Στο αεροπλανάκι τα κέρδη αυτού που αποχωρεί είναι οι εισφορές αυτών που έχει ξεγελάσει να συμμετάσχουν με την προσδοκία πως θα βρεθούν για αυτούς νέοι συμμετέχοντες που θα πληρώσουν.
Υπάρχει και μια τρίτη μεικτή εκδοχή όπου το κράτος θα μπορούσε να διαθέτει από τον κρατικό προϋπολογισμό μια εθνική σύνταξη για όλους όσους συμπληρώνουν το όριο συνταξιοδότησης, σαν έσοδο αξιοπρέπειας για όσους δεν έχουν άλλη σύνταξη, αλλά συμπλήρωμα σε αυτούς που διαθέτουν.
Οι τωρινοί εργαζόμενοι λοιπόν με τις εισφορές τους πληρώνουν τις συντάξεις των τωρινών συνταξιούχων. Στην Ελλάδα αυτό έχει λάβει ακραία μορφή καθώς τα ασφαλιστικά ταμεία τα έχει καταληστεύσει το κράτος και οι διοικήσεις που διορίζει με πελατειακά κριτήρια το ίδιο.
Όταν δημιουργήθηκε το παρόν ασφαλιστικό σύστημα στις αρχές της δεκαετίας του ’50 υπήρχαν 6-7 εργαζόμενοι για κάθε συνταξιούχο. Σήμερα με 3 εκατ. συνταξιούχους και 3,5 εργαζόμενους εκ των οποίων 0,6-1 εκατ. στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο η αναλογία αυτή έχει ανατραπεί.
Οι δείκτες δημογραφικής γήρανσης θα την επιβαρύνουν επιπλέον τα επόμενα χρόνια. Στην ουσία το ασφαλιστικό έχει καταρρεύσει αλλά κανείς δεν τολμά να πει την αλήθεια.
Το συντηρούν με υπέρογκες εισφορές και φόρους, γεγονός που επιβαρύνει το κόστος εργασίας και αποτρέπει τις επενδύσεις στη χώρα.
Πιστεύω πως οι πολιτικοί που δεν λένε τη αλήθεια και δεν αντιμετωπίζουν την κατάσταση εγκληματούν εναντίον της χώρας...
Πηγή:www.capital.gr