Το ανώτατο δικαστήριο έκρινε ότι η εισφορά είναι φόρος και ο φόρος «δεν αποκλείεται να βαρύνει ορισμένο μόνον κύκλο προσώπων ή πραγμάτων, εφ' όσον πλήττει ορισμένη φορολογητέα ύλη, η οποία, κατ' αυτό τον τρόπο, επιτρέπει την επιβάρυνση του συγκεκριμένου αυτού κύκλου φορολογουμένων βάσει γενικών και αντικειμενικών κριτηρίων που τελούν σε συνάφεια με το ρυθμιζόμενο θέμα...
Το γεγονός της σύναψης συμβάσεων πώλησης ηλεκτρικής ενέργειας με τίμημα καθορισμένο από τον νόμο δεν συνεπαγόταν το αφορολόγητο τούτου και δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι οι διατάξεις του άρθρου πρώτου του νόμου 4093/2012 που προβλέπουν την εισφορά αυτή, αντίκεινται στο άρθρο 5 παράγραφος 1 του Συντάγματος».
Η υπόθεση έφτασε στο ΣτΕ μετά από σωρεία προσφυγών εταιριών που ασχολούνται με την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας μέσω φωτοβολταικών, οι οποίες υποστήριζαν ότι ο νόμος 4093/2012 με τον οποίο επιβάλλεται έκτακτη ειδική εισφορά αλληλεγγύης στους παραγωγούς ηλεκτρικής ενέργειας από σταθμούς ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) και από Συμπαραγωγή Ηλεκτρισμού και Θερμότητας Υψηλής Απόδοσης (ΣΗΘΥΑ), που υπολογίζεται επί του τιμήματος των πωλήσεων ηλεκτρικής ενέργειας (αφορά τους λειτουργούντες σταθμούς και σε όσους θα ενεργοποιηθούν), είναι αντισυνταγματική και αντίθετη στο Ευρωπαϊκό νομοθετικό πλαίσιο. Ο υπολογισμός της γίνεται ως εκατοστιαίο ποσοστό επί του, προ Φ.Π.Α., τιμήματος πώλησης ηλεκτρικής ενέργειας μέσα σε συγκεκριμένο διάστημα.