Με αφορμή δημοσιεύσεις και απόψεις που τέθηκαν από υποστηρικτές και ομοϊδεάτες των παραπάνω συμπεριφορών και ενεργειών στα ΜΜΕ και σε άλλους φορείς κοινωνικής δικτύωσης ,πέραν από το καθεαυτό γεγονός της μαζικής εφόδου τέτοιων φοιτητών στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ κατά την πραγματοποίηση της Συνεδρίασης, πηρα το θάρρος να προβληματιστώ -όπως και μεγάλη μερίδα της κοινωνίας- και να αναρωτηθώ:Ειλικρινά,τι πανεπιστήμιο θέλουμε τελικά;Για πόσο ακόμα οι αποκαλούμενοι «κοινωνικοί ακτιβιστές» θα κρατούν ομήρους τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και γιατί οι μειοψηφίες θα παρακωλύουν κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού;
Αρχικά,εικόνες ενστερνιστών του προεκλογικού συνθήματος του Πώποτα «ΕΜΠΡΟΣ ΠΙΣΩ», μεταφορικά (ή μάλλον κυριολεκτικά),που απεικονίζουν τον κ.Θ.Φορτσάκη να συγκρίνεται με τον Χίτλερ , τον Γ.Παπαδόπουλο και τον Ν.Μιχαλολίακο,καθώς και απόψεις όπως « Μπράβο στον πρύτανη (ναι, με μικρό ''Π'') του Πανεπιστημίου Αθηνών»,«Φορτσάκη ,δεν θα περάσει ο φασισμός»,αποτυπώνουν στην πραγματικότητα πόσο μίσος και αποστροφή κρύβουν τα άτομα αυτά απέναντι στους θεσμούς,στην πρόοδο και στην παιδεία.Δυστυχώς,οι άνταρτες των πανεπιστημίων, κολλημένοι στην επαναστατική ηδονή τους,εξακολουθούν να αποτελούν τροχοπέδη στην σωστή και εύρυθμη λειτουργεία των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Τα παραπάνω περιστατικά ,αναπόφευκτα ,μας φέρνουν αντιμέτωπους με το κρίσιμο και αποφασιστικό ερώτημα ,αν θέλουμε το Πανεπιστήμιο του μέλλοντος,που όλοι ονειρευόμαστε, να αρχίσει να διαμορφώνεται τώρα ή αν θα επιτρέψουμε στην μειοψηφία να επιβάλλει τη μιζέρια της στους υπόλοιπους.Προφανώς ,η απάντηση είναι μια,η λειτουργία των θεσμών και ο εκσυγχρονισμός.Άλλη λύση δεν υπάρχει.Αυτό διαμηνύει και η στάση του Πρύτανη του ΕΚΠΑ.Δεν χωράει συμβιβασμός στη φθαρμένη αριστερή ρητορεία του δήθεν ελεύθερου Πανεπιστημίου,που εκκολάπτει την ανομία και την οχλοκρατία με το πρόσχημα του ασύλου.
Η διατήρηση μιας άνομης εξουσίας ,μέσω της προσπάθειας να δικαιολογηθεί η παρανομία εγκαλώντας τον κ.Φορτσάκη και τον κάθε Φορτσάκη που πασχίζει να λειτουργήσει βάσει θεσμικού πλαισίου,πρέπει να παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι τζάμπα επαναστάτες που εξέθρεψε η αριστερή πολιτική ,δημιουργώντας «γενίτσαρους» που θα μπουκάρουν μαζικά και θορυβωδώς εκφοβίζοντας στα πλαίσια εφόδου,είναι απαίτηση να ξεριζωθεί.Η μετατροπή σε τσιφλίκι των συλλογικών οργάνων κάθε Πανεπιστημίου και η αδιάληπτη προσπάθεια επιβολής δια μέσου αυτών, και της κουραστικής ρητορείας σχετικά με αυτά ,οπωσδήποτε αποδεικνύει όχι μόνο την το πολιτικό τέλμα και ηθική αβελτηρία με τα οποία διακατέχονται,αλλά δυστυχώς φανερώνει και την απαξίωση στην οποία καταπίπτουν τα συλλογικά όργανα ως θεσμοί όταν ο σκοπός τους νοθεύεται.
Τέλος,είναι κοινή παραδοχή πλέον πως θα πρέπει να παραμεριστεί κάθε είδους στοιχείο το οποίο είναι αντίθετο στο Πανεπιστήμιο και την λειτουργία του.Οι εκτροχιασμένες κομματικές νεολαίες είναι απαραίτητο να σταθούν σε ένα σκοπό το Πανεπιστήμιο,και όχι να προάγουν τον μικροκομματισμό και την άκαιρη συνθηματολογία του Πολυτεχνείου ντυμένες με πομπώδες λεξιλόγιο.
Εν κατακλείδι,ας ελπίσουμε το Πανεπιστήμιο και η παιδεία που ονειρευόμαστε να μην νικηθούν από την αμάθεια και το χάος.Ο κάθε πρύτανης να τολμήσει και να μην καμφθεί από από τις αντικειμενικές αντιξοότητες που αναπόδραστα θα αντιμετωπίσει.Τα πανεπιστήμια και τα συλλογικά όργανα που λειτουργούν για αυτά δεν πρέπει να μείνουν έρμαια στις κομματικές γραμμές και στις πατριδοκαπηλικές υστερίες που κατά καιρούς εκφράζονται.Ο Νέλσον Μαντέλα έλεγε «Η παιδεία είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξεις τον κόσμο»…πόσο μάλλον μια χώρα ,προθέτω.
Αναστάσιος
Φοιτητής Νομικής