Σχετικό: Mετά τους Σπυρόπουλο, Χριστοδουλάκη και σια... να κι η ορφανή του Γιωργάκη, μας προέκυψε κι η Παναρίτη! H (νεοφιλελεύθερη) Ελενα Παναρίτη έγινε ειδική σύμβουλος του Γ. Βαρουφάκη! Διαβάστε δύο άρθρα που της είχε αφιερώσει η ΑΥΓΗ πριν γίνει κυβερνητική φυλλάδα (τα άρθρα δεν έχουν διαγραφεί όπως γράφεται...)
Αυγή: 3 Μάη (sic) 2012
Η κ. Παναρίτη και ο ύποπτος ρόλος της
Η Έλενα Παναρίτη ήταν βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, γνωστή από όσα "πρόσφερε" στην "ανοικοδόμηση" της οικονομίας του Περού επί Φουτζιμόρι...
(ο οποίος σήμερα κατηγορείται για διαφθορά και ζει στην Ιαπωνία...) (ΔΕ: Εντωμεταξύ είναι και άσχετοι αφού ο φουτζιμόρι εκτίει στο Περού ποινή 25 ετών από το 2007 όταν και εκδόθηκε από τη Χιλή για όλων των ειδών τα εγκλήματα δολοφονίες, βασανιστήρια, διαφθορά κ.λπ). Γνωστή για τις μάλλον νεοφιλελεύθερες οικονομικές αντιλήψεις της, η Ελ. Παναρίτη άλλαξε "μέντορα" και από τον Γ. Παπανδρέου πήγε στον Αντ. Σαμαρά!
"Ο κ. Σαμαράς μου κάνει και εμένα εντύπωση, αλλά μου κάνει πολύ θετική εντύπωση", λέει (στο "Ράδιο 9") και υποστηρίζει ότι "ο κ. Σαμαράς έχει κάνει μια πολύ σοβαρή αντιμετώπιση στη γραφειοκρατία και την έχει ξεκάθαρα δηλώσει ως κεντρικό σημείο των αλλαγών: Μία μικρή κυβέρνηση 15 -λέει- υπουργών και μία διαχείριση χαμηλών τριβών με χαμηλή γραφειοκρατία".
Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι πως...
η Ν.Δ. "μοιράζει" αυτή την συνέντευξη, θεωρώντας ότι την ενισχύει προεκλογικά, λες και πήρε "φλουρί κωνσταντινάτο". Προσωπικά, και με όλο τον σεβασμό στην κυρία και το όντως πλούσιο βιογραφικό της, θα σκεφτόμουν μήπως την έχει βάλει το ΠΑΣΟΚ. Αλλά η σημερινή ηγεσία της Ν.Δ. μπορεί και να την ανεβάσει στο μπαλκόνι του Ζαππείου!"
Το άρθρο της Aυγής εδώ
Αυγή: 23 Σεπτέμβρη (sic) 2009
Η κατάρα των καλών προθέσεων
Όταν ο κ. Παπαδήμος αρνήθηκε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ, η αγορά άρχισε να ανησυχεί. Γι' αυτό και γρήγορα κυκλοφόρησε το όνομα της Έλενας Παναρίτη, που είχε δουλέψει για τη Διεθνή Τράπεζα και κατέχει τη 2η θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα είναι οι δύο θεσμοί που, στον αναπτυσσόμενο κόσμο, θεωρούνται ελαφρώς πιο ευπρόσδεκτοι από το τέρας της αποκαλύψεως. Οι πολιτικές που πρότειναν και επέβαλαν οδήγησαν αποδεδειγμένα την Αργεντινή στην απόλυτη οικονομική καταστροφή και τη ΝΑ Ασία στη μεγάλη κρίση του 1997. Δεν είναι τυχαίο πως, μετά το 2000, οι περισσότερες χώρες φρόντισαν να απεμπλακούν και από τους δύο. Μέχρι το 2007 οι μοναδικοί μεγάλοι οφειλέτες του ΔΝΤ ήταν η Τουρκία και το Πακιστάν, χώρες στρατηγικά συνδεδεμένες με τις ΗΠΑ.
Το παράδειγμα του Περού
Και σε αυτό το κομβικό σημείο θα πρέπει να κάνουμε δύο υποθέσεις. Η μία λέει πως η κ. Παναρίτη πιστεύει ειλικρινά πως το μέτρο αυτό βοηθά στην καταπολέμηση της φτώχειας, όπως ισχυρίζεται και ο τίτλος της στην παγκόσμια τράπεζα. Η άλλη λέει πως γνωρίζει ότι η υπόθεση Ντε Σότο ήταν μια όμορφα διατυπωμένη πρόταση, προκειμένου οι τράπεζες να βάλουν χέρι σε μια τεράστια περιούσια που δεν μπορούσαν να αποτιμήσουν με εμπορευματικούς όρους.
Γνωρίζουμε από τον 19ο αιώνα πως η εισαγωγή εμπορευματικών πρακτικών σε κοινωνικές ομάδες που δεν έχουν τον κατάλληλο εμπορικό πνεύμα οδηγεί με σιγουριά στην καταστροφή αυτών των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας πρακτικής ήταν η εξαθλίωση των εργατών/πρώην χωρικών στην Αγγλία του 1850, εξαθλίωση που έκανε εντύπωση ακόμη και στους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Το ίδιο συνέβη και στις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα και μάλιστα έχουμε από τότε νόμους που προστατεύουν τους δανειολήπτες από αρπακτικές τραπεζικές τακτικές. Ας μην επεκταθούμε παρακάτω, για όποιον έχει αμφιβολίες η βιβλιογραφία είναι βαριά και γεμάτη παρόμοια παραδείγματα.
Όταν δίνεις ενέχυρα δάνεια σε φτωχούς και όχι ιδιαίτερα μορφωμένους ανθρώπους που δεν μπορούν να τα διαχειριστούν, το αποτέλεσμα είναι πρακτικά ντετερμινιστικό. Οι τράπεζες θα αρπάξουν τις ιδιοκτησίες των φτωχών και οι φτωχοί θα γίνουν ακόμη φτωχότεροι, δημιουργώντας αυτή την ιδιότυπη νέα φεουδαρχία που μας οδηγεί ο νεο-φιλελευθερισμός, των ελάχιστων υπερ-πλούσιων, ανάμεσα σε μια θάλασσα φτωχών.
Θα αναρωτηθήκατε τι έγινε στο Περού μετά τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες επιμελήθηκε η κ. Παναρίτη; Παρά, λοιπόν, την καλή πρόθεση του κ. Ντε Σότο, η δημιουργία τίτλων ιδιοκτησίας δεν ήταν ο καθοριστικός παράγοντας προκειμένου οι φτωχοί να πάρουν δάνεια. Η πρόσβαση των φτωχών σε πιστώσεις αυξήθηκε μεν από το 17% το 1994 στο 37% το 1997, αλλά έπεσε ξανά στο 19% μέχρι το 2000.
Στ. Στ.
Το άρθρο της Aυγής εδώ