Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Είναι αναμφισβήτητο ότι θαυμάζει τις ικανότητες του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου ο Αλέξης Τσίπρας. Και εκτιμά ότι μπορεί να ακολουθήσει με επιτυχία τη συνταγή διακυβέρνησης που ο Ανδρέας είχε πρωτοεφαρμόσει. Την τακτική του «μια στο καρφί και μια στο πέταλο». Με χρήση επικοινωνιακών τρυκ, κορώνες έως και ολίγο δημαγωγικές, για να εξάρουμε το θυμικό και την εθνική υπερηφάνεια, ώστε να μπορέσουμε πλαγίως και χωρίς αντίδραση να περάσουμε εκείνα που θέλουμε να συμφωνήσουμε. Μένει μόνο να φανεί αν η στρατηγική αυτή έχει ως τελικό σκοπό να λειτουργήσει για την επίτευξη ενός deal. Και όχι για να το χαλάσει...
Ναι στην επέκταση της δανειακής σύμβασης αλλά όχι στο Μνημόνιο που αναγκαστικά τη συνοδεύει, όχι στη «δικτατορία» των τεχνοκρατών, αλλά επιδίωξη πολιτικής λύσης μέσα από Σύνοδο των ηγετών της Ευρώπης. Ανακοινώσεις και νομοσχέδια για τα εργασιακά, αλλά η υπόθεση του βασικού μισθού πάει πίσω. Κοινωνική πολιτική με (πολύ) μέτρο, αλλά όχι και απόλυτη εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Προστασία της πρώτης κατοικίας, αλλά η αντικατάσταση του ΕΝΦΙΑ μάλλον θα «ματώσει» οικονομικά πολλούς που δεν είναι εύποροι απλά έχουν την ατυχία να έχουν ένα ακίνητο παραπάνω. Από το κίνημα «δεν πληρώνω» στο «πατριωτικό καθήκον» για πληρωμή ακριβώς των ίδιων φόρων. Ρυθμίσεις χρεών σε 100 δόσεις, αλλά εκείνη η... σεισάχθεια έχει πάει περίπατο.
Συμπόρευση με την αριστερή πτέρυγα, αλλά κλείσιμο του ματιού και στην κεντροδεξιά με υποψήφιο Παυλόπουλο για την Προεδρία της Δημοκρατίας και απομόνωση του Σαμαρά. Έχουμε ικανοποιημένο τον Λαφαζάνη (και τον Γιούνκερ...) καίγοντας τον Αβραμόπουλο, αλλά διατηρούμε και τις πολύ καλές σχέσεις με την Καραμανλική πλευρά. Και δείχνουμε και καλή πρόθεση στην Κομισιόν ταυτόχρονα. Παιχνίδι ισορροπιών σε τεντωμένο σχοινί, αξιοποιώντας την προσωπική του δημοφιλία, αλλά και την εικόνα διάλυσης που παρουσιάζουν όλες οι υπόλοιπες πολιτικές παρατάξεις. Καθώς η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά αδυνατεί να ακολουθήσει τον βηματισμό του νέου πρωθυπουργού ποντάροντας σε μία εθνική αποτυχία καθώς παραμένει προσκολλημένη στην προσδοκία της «αριστερής παρένθεσης».
Και μέχρις ότου δρομολογηθούν και υλοποιηθούν τα σενάρια της «επόμενης μέρας», ο κ. Τσίπρας παίζει μόνος του χωρίς αντίπαλο. Όσο βέβαια για το ΠΑΣΟΚ, ας αλλάξει πρώτα αρχηγό και μετά βλέπουμε, αν θα απασχολήσει ξανά και σε ποιο βαθμό την κοινή γνώμη. Το δε Ποτάμι, κινδυνεύει να χάσει όχι μόνο την ορμή του, αλλά και την κοίτη του. Θα πρέπει να βρει πολιτικό χώρο και λόγο πολιτικής ύπαρξης. Και αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο. Με αυτά τα δεδομένα, ο πρωθυπουργός έχει πολύ περισσότερα προβλήματα στο εσωτερικό της κυβέρνησης, από ό,τι σε επίπεδο αντιπολίτευσης. Αυτά προσπαθεί άλλωστε να αντιμετωπίσει κυρίως με τη στρατηγική που ακολουθεί. Και εδώ, υπάρχει μία μεγάλη διαφορά με ό,τι είχε κάνει ο Ανδρέας. Γιατί η εσωκομματική ομάδα που αντιδρά στον κ. Τσίπρα, είναι πολύ ισχυρή και ζωντανή. Ενώ ο Ανδρέας τα είχε λύσει πριν ακόμη εκλεγεί αυτά τα θέματα.
Οι επόμενες κρίσιμες ημέρες, όπου θα κορυφωθεί η διαπραγματευτική διαδικασία -τουλάχιστον σε τεχνοκρατικό επίπεδο- και θα οριστικοποιηθεί και η θέση της ελληινκής πλευράς, θα κρίνουν αν η στρατηγική που ακολουθεί θα βγει σε καλό και για τον ίδιο αλλά και για τη χώρα. Τα γρανάζια άλλωστε βρίσκονται σε κίνηση και τα περιθώρια αρχίζουν να στενεύουν επικίνδυνα.
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Είναι αναμφισβήτητο ότι θαυμάζει τις ικανότητες του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου ο Αλέξης Τσίπρας. Και εκτιμά ότι μπορεί να ακολουθήσει με επιτυχία τη συνταγή διακυβέρνησης που ο Ανδρέας είχε πρωτοεφαρμόσει. Την τακτική του «μια στο καρφί και μια στο πέταλο». Με χρήση επικοινωνιακών τρυκ, κορώνες έως και ολίγο δημαγωγικές, για να εξάρουμε το θυμικό και την εθνική υπερηφάνεια, ώστε να μπορέσουμε πλαγίως και χωρίς αντίδραση να περάσουμε εκείνα που θέλουμε να συμφωνήσουμε. Μένει μόνο να φανεί αν η στρατηγική αυτή έχει ως τελικό σκοπό να λειτουργήσει για την επίτευξη ενός deal. Και όχι για να το χαλάσει...
Ναι στην επέκταση της δανειακής σύμβασης αλλά όχι στο Μνημόνιο που αναγκαστικά τη συνοδεύει, όχι στη «δικτατορία» των τεχνοκρατών, αλλά επιδίωξη πολιτικής λύσης μέσα από Σύνοδο των ηγετών της Ευρώπης. Ανακοινώσεις και νομοσχέδια για τα εργασιακά, αλλά η υπόθεση του βασικού μισθού πάει πίσω. Κοινωνική πολιτική με (πολύ) μέτρο, αλλά όχι και απόλυτη εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Προστασία της πρώτης κατοικίας, αλλά η αντικατάσταση του ΕΝΦΙΑ μάλλον θα «ματώσει» οικονομικά πολλούς που δεν είναι εύποροι απλά έχουν την ατυχία να έχουν ένα ακίνητο παραπάνω. Από το κίνημα «δεν πληρώνω» στο «πατριωτικό καθήκον» για πληρωμή ακριβώς των ίδιων φόρων. Ρυθμίσεις χρεών σε 100 δόσεις, αλλά εκείνη η... σεισάχθεια έχει πάει περίπατο.
Συμπόρευση με την αριστερή πτέρυγα, αλλά κλείσιμο του ματιού και στην κεντροδεξιά με υποψήφιο Παυλόπουλο για την Προεδρία της Δημοκρατίας και απομόνωση του Σαμαρά. Έχουμε ικανοποιημένο τον Λαφαζάνη (και τον Γιούνκερ...) καίγοντας τον Αβραμόπουλο, αλλά διατηρούμε και τις πολύ καλές σχέσεις με την Καραμανλική πλευρά. Και δείχνουμε και καλή πρόθεση στην Κομισιόν ταυτόχρονα. Παιχνίδι ισορροπιών σε τεντωμένο σχοινί, αξιοποιώντας την προσωπική του δημοφιλία, αλλά και την εικόνα διάλυσης που παρουσιάζουν όλες οι υπόλοιπες πολιτικές παρατάξεις. Καθώς η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά αδυνατεί να ακολουθήσει τον βηματισμό του νέου πρωθυπουργού ποντάροντας σε μία εθνική αποτυχία καθώς παραμένει προσκολλημένη στην προσδοκία της «αριστερής παρένθεσης».
Και μέχρις ότου δρομολογηθούν και υλοποιηθούν τα σενάρια της «επόμενης μέρας», ο κ. Τσίπρας παίζει μόνος του χωρίς αντίπαλο. Όσο βέβαια για το ΠΑΣΟΚ, ας αλλάξει πρώτα αρχηγό και μετά βλέπουμε, αν θα απασχολήσει ξανά και σε ποιο βαθμό την κοινή γνώμη. Το δε Ποτάμι, κινδυνεύει να χάσει όχι μόνο την ορμή του, αλλά και την κοίτη του. Θα πρέπει να βρει πολιτικό χώρο και λόγο πολιτικής ύπαρξης. Και αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο. Με αυτά τα δεδομένα, ο πρωθυπουργός έχει πολύ περισσότερα προβλήματα στο εσωτερικό της κυβέρνησης, από ό,τι σε επίπεδο αντιπολίτευσης. Αυτά προσπαθεί άλλωστε να αντιμετωπίσει κυρίως με τη στρατηγική που ακολουθεί. Και εδώ, υπάρχει μία μεγάλη διαφορά με ό,τι είχε κάνει ο Ανδρέας. Γιατί η εσωκομματική ομάδα που αντιδρά στον κ. Τσίπρα, είναι πολύ ισχυρή και ζωντανή. Ενώ ο Ανδρέας τα είχε λύσει πριν ακόμη εκλεγεί αυτά τα θέματα.
Οι επόμενες κρίσιμες ημέρες, όπου θα κορυφωθεί η διαπραγματευτική διαδικασία -τουλάχιστον σε τεχνοκρατικό επίπεδο- και θα οριστικοποιηθεί και η θέση της ελληινκής πλευράς, θα κρίνουν αν η στρατηγική που ακολουθεί θα βγει σε καλό και για τον ίδιο αλλά και για τη χώρα. Τα γρανάζια άλλωστε βρίσκονται σε κίνηση και τα περιθώρια αρχίζουν να στενεύουν επικίνδυνα.
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr