Με μια μακροσκελή επιστολή του στην Εφημερίδα των Συντακτών, ο Σάββας Ξηρός αναλύει τους επτά λόγους για τους οποίους αρνείται να δεχτεί να φορέσει "βραχιολάκι" ώστε να βγει από τη φυλακή και να τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Ο Σάββας Ξηρός υποστηρίζει πως με το "βραχιολάκι" οι κρατούμενοι γίνονται πειραματόζωα. Χαρακτηρίζει το "βραχιολάκι" χοντροκομμένο στίγμα "που καθιστά αποδιοπομπαίο και δακτυλοδεικτούμενο τον φέροντα σε κάθε προσπάθεια συμμετοχής του στην κοινωνική ζωή, όπως εργασία, προσωπικές σχέσεις".
Εκτός όμως από το ότι είναι χοντροκομμένο και αντιβαίνει τη θρησκεία (!), όπως είχε πει παλιότερα, ο Ξηρός αρνείται να φορέσει τον μηχανισμό εντοπισμού γιατί η συσκευή "απαιτεί καθημερινά, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, φόρτιση της μπαταρίας, ενώ είναι προσδεμένη μέρα-νύχτα στο χέρι, με ό,τι σημαίνουν αυτά από πλευράς ακτινοβολίας, πόσο μάλλον όταν πρόκειται γενικά για κρατούμενους με αναπηρίες, που κατά κανόνα έχουν υπερεκτεθεί σε ακτινοβολίες λόγω ιατρικών εξετάσεων, με νευρολογικά ή καρδιολογικά προβλήματα ή, πολύ χειρότερα, που φέρουν βηματοδότη".
"Η πρόσδεση ενός τέτοιου μηχανισμού στο μοναδικό μου χέρι, με το οποίο εξυπηρετούμαι, το καθιστά σχεδόν άχρηστο, ενώ παράλληλα με περιορίζει στην καθημερινή διαβίωση, εφόσον, συμψηφίζοντας και τις υπόλοιπες αναπηρίες, σε κάθε αδέξια κίνηση, πτώση, κρούση, εμπλοκή, κινδυνεύω να παραβιάσω τους όρους λόγω βίαιης διακοπής του σήματος, ή, διαφορετικά, θα πρέπει να δείχνω πάντα τη δέουσα προσοχή, αφαιρώντας την από τις ήδη μειωμένες δυνατότητές μου, μια ακατάπαυστα αγχώδης κατάσταση, που συνιστά βασανισμό", γράφει επίσης.
Υποστηρίζει δε ότι "το μέτρο αυτό κρίνεται υπερβολικό στην περίπτωσή μου, εφόσον έχω εκτίσει την ποινή μου με εφτά διαφορετικούς τρόπους".