Ακόμη και σήμερα, λίγη ώρα πριν την πρόσκρουση του Τιτανικού, λείπει μία ουσιαστική συζήτηση για το πώς θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τις οδυνηρές συνέπειες της οικονομικής κρίσης και να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τις επόμενες γενιές. Το πολιτικό προσωπικό αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία ότι αδυνατεί να αντιληφθεί στοιχειώδη πράγματα και ο λαός είναι απρόθυμος να ασχοληθεί με «δύσκολα θέματα». Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους οι πιθανότητες να αποφύγουμε το ατύχημα είναι εξαιρετικά μικρές...
Αναζητούμε έναν λόγο για τον οποίο έγινε η συζήτηση στην Βουλή, όταν η κυβέρνηση δεν έχει φέρει προς συζήτηση ούτε καν τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Για να θαυμάσει ο ελληνικός λαός τον Πάνο Καμμένο για τον μεστό αντιμνημονιακό του λόγο; Ειδικά την ώρα που φώναζε προς τους πρώην συναδέλφους τους της Ν.Δ «στα τέσσερα»; Για να χειροκροτήσουν οι θαυμαστές της τη Ζωή για τις έξυπνες παρεμβάσεις της προς τους πολιτικούς της αντιπάλους και μόνο; Ξέχασε να ρωτήσει τον κ. Καμμένο περί σεξισμού, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης.
Ο κ. Τσίπρας πίστεψε ότι θα κέρδιζε πόντους στη Βουλή, όπως έχει κάνει πολλές φορές μέχρι σήμερα. Το ζητούμενο, όμως, Αλέξη δεν ήταν αυτό. Τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά.
Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να έχει φωνάξει τους πολιτικούς αρχηγούς σε μία συζήτηση υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν το έκανε. Θέλησε να έχει μία ακόμη αναμέτρηση στο Κοινοβούλιο, να κερδίσει τις εντυπώσεις. Κι έχασε! Πρώτος δεν είχε το θάρρος να πει όλη την αλήθεια. Είπε μόνο την μισή. Κάλεσε την αντιπολίτευση να τον στηρίξει, αλλά δεν είπε τον λόγο! Εδώ και καιρό η κυβέρνηση ζει σε μία κατάσταση εικονικής πραγματικότητας. Περιφέρεται στην έρημο και πιστεύει ότι βρίσκεται στην έρημο και επιβάλλει τους όρους της στα καραβάνια που μόλις έφτασαν...
Είναι τόσο δύσκολη η θέση του κ. Τσίπρα που ακόμη και ο «εύκολος» γι’ αυτόν αντίπαλος στο Κοινοβούλιο, ο Αντώνης Σαμαράς, έδειξε περισσότερες αρετές σε αυτή τη συζήτηση, όταν έκανε εμφανή στροφή προς την κατεύθυνση της εθνικής συναίνεσης. Κι έχει σημασία ότι το κάνει τώρα ο κ. Σαμαράς, όταν η προοπτική των εκλογών με ένα «ευρωπαϊκό μέτωπο» του δίνει αυξημένες πιθανότητες να... επιστρέψει. Ο Αλέξης, όμως, δεν «αγόρασε» αυτή την ευκαιρία...
Είναι κομβικής σημασίας το θέμα της εθνικής συναίνεσης. Μπορεί να είναι ένα βαρετό θέμα συζήτησης, αλλά εδώ δεν είμαστε για να γίνουμε ευχάριστοι. Παρατηρώντας κανείς τα πολιτικά κόμματα και τις θέσεις που έχουν αναπτύξει διαχρονικά, θα διαπιστώσει ότι όταν φτάνουν στην κυβέρνηση δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους στην διαχείριση των θεμάτων! Προσέξτε τις προτάσεις που έκανε η σημερινή κυβέρνηση προς τους... θεσμούς και συγκρίνετε αυτές με τις αντίστοιχες προτάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων. Κι έπειτα προσπαθήστε να βρείτε τις διαφορές σε αυτές τις προτάσεις από τις θέσεις των ίδιων κομμάτων την εποχή που ήσαν ακόμη στην αντιπολίτευση. Είναι μία ενδιαφέρουσα έρευνα...
Όσο είναι κάποιος στην αντιπολίτευση είναι εύκολο να ανακαλύπτει Ζάππεια και Θεσσαλονίκες. Όταν όμως φτάνει στην κυβέρνηση και πρέπει να διαχειριστεί την καθημερινότητα, η κατάσταση αλλάζει!
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι θέσεις που διατυπώνουν οι κυβερνήσεις είναι και οι σωστές! Τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όσο και η σημερινή, αρνούνται να βάλουν στο κάδρο το θέμα της ανάπτυξης και αρκούνται μόνο στο πως θα αυξήσουν με φόρους τα έσοδα του δημοσίου. Το θέμα της ανάπτυξης το τοποθετούν μόνο ως απαίτηση από την Ευρώπη. Της ζητούν να στείλει μερικά δισεκατομμύρια για να τα διαχειριστεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα μέσω των δημόσιων επενδύσεων! Αντίθετα, όλοι δηλώνουν ότι θα εξασφαλίσουν λιγότερη λιτότητα για τον λαό. Το πώς θα συμβεί αυτό, όμως, δεν μας λένε! Και το πιο «ύποπτο» είναι ότι δεν μιλάνε καν για το πώς θα αυξηθεί ο πλούτος που υπόσχονται να «μοιράσουν».
Η αλήθεια που δεν λένε στον κόσμο είναι ότι χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις δεν πρόκειται να βγάλουμε το κεφάλι μας από τον βούρκο. Χωρίς νέες θέσεις εργασίας δεν υπάρχει τρόπος να βρουν δουλειά οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι. Ίσως βρουν οι πραιτοριανοί του καθεστώτος στον δημόσιο τομέα, αλλά όχι οι άνεργοι.
Για να υπάρξουν όμως επενδύσεις χρειάζεται να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών. Εσείς θα επενδύατε τα χρήματά σας σε μία χώρα που οι νόμοι αλλάζουν κάθε τρεις και λιγάκι, με αποτέλεσμα να κινδυνεύετε να χάσετε κάθε φορά τα λεφτά σας; Αν υπήρχε, όμως, η διαβεβαίωση όλων των πολιτικών κομμάτων ότι το φορολογικό και επενδυτικό περιβάλλον θα παρέμεναν σταθερά για τα επόμενα είκοσι – τριάντα χρόνια, αυτή θα ήταν μία καλή αρχή προς την σωστή κατεύθυνση...
Μιλάμε συχνά για επενδύσεις. Ποιο είναι αλήθεια το μοντέλο που θέλουμε να ακολουθήσουμε στα επόμενα χρόνια; Να ανοίξουμε περισσότερες καφετέριες από αυτές που ήδη υπάρχουν; Να δώσουμε τόνωση στη γεωργία και στην κτηνοτροφία; Να προωθήσουμε τις καινοτόμες ιδέες; Τι θέλουμε να κάνουμε; Αν δεν ξέρουμε εμείς που μένουμε σε αυτή την χώρα, ποιος περιμένουμε να ξέρει;
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δεν γίνεται διάλογος σε αυτά τα θέματα. Μία τέτοια συζήτηση θα κατέληγε αναγκαστικά στην υιοθέτηση κανόνων που θα ίσχυαν για όλους. Και κάτι τέτοιο θα εξαφάνιζε τη μεγαλύτερη βιομηχανία που έχει στηθεί τις τελευταίες δεκαετίες σε αυτή την χώρα: Τη διαπλοκή μεταξύ της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας με τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα! Αυτό που αλλάζει κάθε φορά είναι το ποια είναι αυτά τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται.
Άρα, δεν είναι ότι το πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να αντιληφθεί τα στοιχειώδη. Κάνει ότι δεν τα αντιλαμβάνεται, για να μην μπει στην οδυνηρή γι’ αυτό διαδικασία να κόψει τις γέφυρές του με τη διαπλοκή. Διότι όταν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει συναλλαγή και μαύρο πολιτικό χρήμα.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Αναζητούμε έναν λόγο για τον οποίο έγινε η συζήτηση στην Βουλή, όταν η κυβέρνηση δεν έχει φέρει προς συζήτηση ούτε καν τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Για να θαυμάσει ο ελληνικός λαός τον Πάνο Καμμένο για τον μεστό αντιμνημονιακό του λόγο; Ειδικά την ώρα που φώναζε προς τους πρώην συναδέλφους τους της Ν.Δ «στα τέσσερα»; Για να χειροκροτήσουν οι θαυμαστές της τη Ζωή για τις έξυπνες παρεμβάσεις της προς τους πολιτικούς της αντιπάλους και μόνο; Ξέχασε να ρωτήσει τον κ. Καμμένο περί σεξισμού, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης.
Ο κ. Τσίπρας πίστεψε ότι θα κέρδιζε πόντους στη Βουλή, όπως έχει κάνει πολλές φορές μέχρι σήμερα. Το ζητούμενο, όμως, Αλέξη δεν ήταν αυτό. Τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά.
Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να έχει φωνάξει τους πολιτικούς αρχηγούς σε μία συζήτηση υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν το έκανε. Θέλησε να έχει μία ακόμη αναμέτρηση στο Κοινοβούλιο, να κερδίσει τις εντυπώσεις. Κι έχασε! Πρώτος δεν είχε το θάρρος να πει όλη την αλήθεια. Είπε μόνο την μισή. Κάλεσε την αντιπολίτευση να τον στηρίξει, αλλά δεν είπε τον λόγο! Εδώ και καιρό η κυβέρνηση ζει σε μία κατάσταση εικονικής πραγματικότητας. Περιφέρεται στην έρημο και πιστεύει ότι βρίσκεται στην έρημο και επιβάλλει τους όρους της στα καραβάνια που μόλις έφτασαν...
Είναι τόσο δύσκολη η θέση του κ. Τσίπρα που ακόμη και ο «εύκολος» γι’ αυτόν αντίπαλος στο Κοινοβούλιο, ο Αντώνης Σαμαράς, έδειξε περισσότερες αρετές σε αυτή τη συζήτηση, όταν έκανε εμφανή στροφή προς την κατεύθυνση της εθνικής συναίνεσης. Κι έχει σημασία ότι το κάνει τώρα ο κ. Σαμαράς, όταν η προοπτική των εκλογών με ένα «ευρωπαϊκό μέτωπο» του δίνει αυξημένες πιθανότητες να... επιστρέψει. Ο Αλέξης, όμως, δεν «αγόρασε» αυτή την ευκαιρία...
Είναι κομβικής σημασίας το θέμα της εθνικής συναίνεσης. Μπορεί να είναι ένα βαρετό θέμα συζήτησης, αλλά εδώ δεν είμαστε για να γίνουμε ευχάριστοι. Παρατηρώντας κανείς τα πολιτικά κόμματα και τις θέσεις που έχουν αναπτύξει διαχρονικά, θα διαπιστώσει ότι όταν φτάνουν στην κυβέρνηση δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους στην διαχείριση των θεμάτων! Προσέξτε τις προτάσεις που έκανε η σημερινή κυβέρνηση προς τους... θεσμούς και συγκρίνετε αυτές με τις αντίστοιχες προτάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων. Κι έπειτα προσπαθήστε να βρείτε τις διαφορές σε αυτές τις προτάσεις από τις θέσεις των ίδιων κομμάτων την εποχή που ήσαν ακόμη στην αντιπολίτευση. Είναι μία ενδιαφέρουσα έρευνα...
Όσο είναι κάποιος στην αντιπολίτευση είναι εύκολο να ανακαλύπτει Ζάππεια και Θεσσαλονίκες. Όταν όμως φτάνει στην κυβέρνηση και πρέπει να διαχειριστεί την καθημερινότητα, η κατάσταση αλλάζει!
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι θέσεις που διατυπώνουν οι κυβερνήσεις είναι και οι σωστές! Τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όσο και η σημερινή, αρνούνται να βάλουν στο κάδρο το θέμα της ανάπτυξης και αρκούνται μόνο στο πως θα αυξήσουν με φόρους τα έσοδα του δημοσίου. Το θέμα της ανάπτυξης το τοποθετούν μόνο ως απαίτηση από την Ευρώπη. Της ζητούν να στείλει μερικά δισεκατομμύρια για να τα διαχειριστεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα μέσω των δημόσιων επενδύσεων! Αντίθετα, όλοι δηλώνουν ότι θα εξασφαλίσουν λιγότερη λιτότητα για τον λαό. Το πώς θα συμβεί αυτό, όμως, δεν μας λένε! Και το πιο «ύποπτο» είναι ότι δεν μιλάνε καν για το πώς θα αυξηθεί ο πλούτος που υπόσχονται να «μοιράσουν».
Η αλήθεια που δεν λένε στον κόσμο είναι ότι χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις δεν πρόκειται να βγάλουμε το κεφάλι μας από τον βούρκο. Χωρίς νέες θέσεις εργασίας δεν υπάρχει τρόπος να βρουν δουλειά οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι. Ίσως βρουν οι πραιτοριανοί του καθεστώτος στον δημόσιο τομέα, αλλά όχι οι άνεργοι.
Για να υπάρξουν όμως επενδύσεις χρειάζεται να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών. Εσείς θα επενδύατε τα χρήματά σας σε μία χώρα που οι νόμοι αλλάζουν κάθε τρεις και λιγάκι, με αποτέλεσμα να κινδυνεύετε να χάσετε κάθε φορά τα λεφτά σας; Αν υπήρχε, όμως, η διαβεβαίωση όλων των πολιτικών κομμάτων ότι το φορολογικό και επενδυτικό περιβάλλον θα παρέμεναν σταθερά για τα επόμενα είκοσι – τριάντα χρόνια, αυτή θα ήταν μία καλή αρχή προς την σωστή κατεύθυνση...
Μιλάμε συχνά για επενδύσεις. Ποιο είναι αλήθεια το μοντέλο που θέλουμε να ακολουθήσουμε στα επόμενα χρόνια; Να ανοίξουμε περισσότερες καφετέριες από αυτές που ήδη υπάρχουν; Να δώσουμε τόνωση στη γεωργία και στην κτηνοτροφία; Να προωθήσουμε τις καινοτόμες ιδέες; Τι θέλουμε να κάνουμε; Αν δεν ξέρουμε εμείς που μένουμε σε αυτή την χώρα, ποιος περιμένουμε να ξέρει;
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δεν γίνεται διάλογος σε αυτά τα θέματα. Μία τέτοια συζήτηση θα κατέληγε αναγκαστικά στην υιοθέτηση κανόνων που θα ίσχυαν για όλους. Και κάτι τέτοιο θα εξαφάνιζε τη μεγαλύτερη βιομηχανία που έχει στηθεί τις τελευταίες δεκαετίες σε αυτή την χώρα: Τη διαπλοκή μεταξύ της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας με τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα! Αυτό που αλλάζει κάθε φορά είναι το ποια είναι αυτά τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται.
Άρα, δεν είναι ότι το πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να αντιληφθεί τα στοιχειώδη. Κάνει ότι δεν τα αντιλαμβάνεται, για να μην μπει στην οδυνηρή γι’ αυτό διαδικασία να κόψει τις γέφυρές του με τη διαπλοκή. Διότι όταν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει συναλλαγή και μαύρο πολιτικό χρήμα.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr