Πάντως, εκεί που ο Λεβέντης φαίνεται πως δυσκολεύεται να πείσει, παρά την ειλικρίνεια των προθέσεών του, είναι στα «ποταπά» ζητήματα της συνέπειας μεταξύ διακηρύξεων και έργω αποφάσεων: Ο νεποτισμός, δηλαδή η οικογενειοκρατική εύνοια, είναι κάτι που του προκαλεί αηδία όταν το παρατηρεί στα άλλα κόμματα, όπως πχ την Νέα Δημοκρατία, ο ίδιος όμως θεωρεί ότι ο γιος του δικαιούται πέρα για πέρα το να βρίσκεται στη Βουλή, ως ανταμοιβή για την ηθική στήριξη που πρόσφερε στα «πέτρινα χρόνια» των αποτυχιών.
Ο πρόεδρος αμφιταλαντεύεται επίσης σχετικά με την αυστηρή εφαρμογή του μέτρου της εναλλαγής των βουλευτών της ΕΚ, με χρονικό όριο τους έξι μήνες ή το ένα έτος θητείας. Οσο για την κρατική επιχορήγηση που λαμβάνουν τα κόμματα, ο Βασίλης Λεβέντης είναι ετοιμοπόλεμος και αποφασισμένος να δώσει μάχη για την κατάργησή της, στο μεταξύ, όμως, αντιλαμβάνεται ότι μάλλον πρέπει να την εισπράξει. Διότι εάν δεν το κάνει, αρνούμενος τα «αργύρια» ενώ όλα τα υπόλοιπα κόμματα θα τα λαμβάνουν κανονικά, ο Λεβέντης εκ των πραγμάτων θα βρεθεί να παίζει «τον ρόλο του βλακός» όπως λέει ο ίδιος. Και αυτό είναι το τελευταίο που θα επιθυμούσε ως πολιτικός άνδρας και πρόεδρος της Ενωσης Κέντρου.