* Αυτές οι συζητήσεις είναι σχετικές. Η Κριστίν δεν θα ερχόταν ποτέ να ζήσει μαζί μου άλλωστε την γνωρίζω μόνο μέσα από την τηλεόραση. Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι πια το κόμμα μου, με τόσες αποτυχίες γραμμένες στην ιστορία της. Τα σκεφτόμουν λοιπόν αυτά όλη τη νύχτα και κατέληξα ότι η μόνη γυναίκα για την οποία στα αλήθεια θα άλλαζα τη ζωή μου είναι η γλυκιά μου Ζακλίν, που μπαινοβγαίνει στη ζωή μου ανάλογα με τα κέφια της. Είναι διαζευγμένη με παιδιά και πάσχει από το σύνδρομο «δεν δίνω λογαριασμό». Με τον ίδιο τρόπο, ελλείψει Αβέρωφ, Τσάτσου, Παπαληγούρα, θα επέλεγα τον Κυριάκο Μητσοτάκη για αρχηγό. Θα σας εξηγήσω τους λόγους.
Ο πρώτος λόγος δεν σχετίζεται με την πολιτική αλλά με τους καλούς τρόπους. Σε αυτόν τον τομέα κερδίζει ο Κυριάκος επειδή ο αντίπαλος συμπεριφέρεται σαν βάρβαρος. Θα μεταφέρω μόνο μια φράση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, όπως την δημοσίευσε εφημερίδα. «Λαμόγιο, γ_ _ώ το μ_ _ _ ί μάνας σου, φώναξε Μεϊμαράκης και συνέχισε σε έξαλλη κατάσταση « αρχ_ _ _, μ_ _ _ όπανο». Είναι θλιβερό αυτό το στόμα, είναι θλιβερό που ο υποψήφιος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας φέρεται σαν μάγκας του Βοτανικού με λυμένο το ζωνάρι. Είναι θλιβερό που η ρητορική του πέρα από βρομόστομη είναι λαϊκή, με γενικεύσεις, με αφηρημένα σχήματα και με πολεμική διάθεση.
Στον αντίποδα ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας πολιτικός που ρίχνει τους τόνους, που συναινεί, που εστιάζει στο αποτέλεσμα και όχι στον δικό του θεατρικό ρόλο. Επίσης είναι πάντοτε σαφής. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Όταν ήταν στον υπουργείο Εσωτερικών (δεν θυμάμαι την ταμπέλα, ίσως να λεγόταν «υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης», μικρή σημασία έχει) είχε προτείνει την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Είχε ολόκληρο σχέδιο, για τα κριτήρια, για την διαδικασία, για τους χρόνους που απαιτούνται. Θέλω να πω, δεν άρθρωσε ένα γενικόλογο «θα σας φτιάξω τον δημόσιο τομέα». Ήταν σαφής και ρεαλιστής.
* Ο δεύτερος λόγος, μικρός, μα τόσο σημαντικός. Ο Μεϊμαράκης δεν ξέρει να μιλήσει τα εγγλέζικα. Ο Μητσοτάκης είναι ένας κοσμοπολίτης, με το Χάρβαρντ, με το Στάνφορντ, με την δουλειά στο Λονδίνο. Κάπως έτσι τον συνδέω με τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ο οποίος τα χρόνια εκείνα, τα δύσκολα, είχε σπουδάσει στη Λωζάνη. Θα μου πείτε τώρα ότι συγκρίνω έναν κολοσσό της Δεξιάς διανόησης με έναν πτυχιούχο αμερικανικών πανεπιστημίων. Τα πτυχία είναι τεκμήρια εκπαίδευσης και όχι μόρφωσης. Μικρός είναι ακόμη ο Κυριάκος, μόλις 47 ετών. Έχει το περιθώριο να συγγράψει μελλοντικά πολιτικές πραγματείες.
** Μαθαίνω ότι δεν μπορεί να πάει κάθε τυχαίος να ψηφίσει τη Κυριακή. Τι να κάνω, που την προηγούμενη φορά δεν είχα την υπομονή να στηθώ στην ουρά του ΕΒΕΑ στην Ακαδημίας. Ψηφίζουν στον δεύτερο γύρο όσοι συμμετείχαν και στον πρώτο. Οπότε θα ψηφίσω τον Κυριάκο νοερά, όπως νοερά θα νυμφευτώ την γλυκιά μου Ζακλίν. Πρέπει όμως να αφήσω τους μηρυκασμούς και να πάω να περιποιηθώ τον εαυτό μου με ένα καλό ξύρισμα. Πόσο χαίρομαι που αναβίωσε ο θεσμός του μπαρμπέρικου στην Αθήνα. Θα πάω στην Σοφοκλέους 5, στον «Εν Αθήναις 1928». Αντρικός χώρος, χωρίς πιστολάκια και γυναικεία τιτιβίσματα. Περιποιούμαι τον εαυτό μου ώστε να είμαι ελκυστικός για τις γυναίκες αλλά δεν τις θέλω παρούσες στην ιεροτελεστία.
Επαμεινώνδας Μονοκλής
http://mononews.gr/i-kiriaki-gia-ton-kiriako/15299