Του Γιάννη ΚουζηνούΗ κάθοδος προς στην κόλαση, στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου, μπορεί να έχει πολλές μορφές ιδιαίτερα όταν είσαι εγκλωβισμένος χωρίς καμία επιλογή σε μια κατάσταση που η λέξη κάθοδος δεν έχει ακριβώς την έννοια που γνωρίζουμε όλοι. Η ζωή στην κόλαση μπορεί να είναι καμία φορά μια συνεχόμενη ευθεία γραμμή.
Έλαβα το τηλέφωνο από την οικογενειακή μας φίλη Αντριάνα στις 6 το πρωί. Ακούγοντας την αλαφιασμένη φωνή της από το τηλέφωνο, ακόμα από το καλημέρα σχεδόν, μου ήρθε σαν εικόνα το γιατί του τηλεφωνήματος. Η Αντριάνα είναι μητέρα τριών παιδιών . Δύο αγοριών, του Χαβιέρ 10 ετών, του Χοσέ 3 ετών και μιας κόρης της Ρανχελίνας που είναι παιδί με σύνδρομο Down. Ο καθημερινός της αγώνας για επιβίωση, ο αγώνας να μεγαλώσει, να θρέψει τα παιδιά της, γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι πια άνισος καθώς και η ίδια αλλά και ο σύζυγος της παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με όποιο μεροκάματο τους προσφερθεί. Ανάμεσα στις ατέλειωτες αναμονές στις ουρές για τρόφιμα, την εργασία τους και τα χίλια δύο προβλήματα που έχει κάθε γονιός μεγαλώνοντας τα παιδιά του, η Αντριάνα και ο σύζυγος της κρατούσαν πάντα την αξιοπρέπειά τους έχοντας όμως ξεχάσει πως είναι να ζεις σαν άνθρωπος.
Ο Χαβιέρ ανέβασε πυρετό κατά την διάρκεια της νύχτας. Η Αντριάνα, όπως και εμείς, δεν είχε αντιπυρετικά καθώς, όπως όλα τα φάρμακα, είναι πλέον δυσεύρετα, και το παιδί υπέφερε και από δυνατούς πόνους στην περιοχή της κοιλιάς. Η Αντριάνα μου ζήτησε αν είναι δυνατόν να την συνοδεύσω να μεταφέρει τον Χαβιέρ στο πλησιέστερο νοσοκομείο καθώς ο σύζυγος της είχε ήδη φύγει από πιο νωρίς για το δυσεύρετο μεροκάματο.
Με ένα ταξί βρέθηκα σχετικά γρήγορα στο σπίτι της Αντριάνας και αμέσως πήραμε τον μικρό και μεταφερθήκαμε στο πλησιέστερο κρατικό νοσοκομείο για να ξεκινήσει ο ατέλειωτος Γολγοθάς της ημέρας που μας περίμενε. Το πρώτο πράγμα που περιμέναμε ήταν και το πρώτο που συναντήσαμε. Μια ουρά από μανάδες και πατεράδες με τα παιδιά τους στα χέρια, αλλά μωρά, αλλά μεγαλύτερα, που έφτανε αρκετά έξω από το προαύλιο του νοσοκομείου. Μωρά να κλαίνε, παιδιά να κάθονται στο έδαφος και γονείς με το βλέμμα της απελπισίας στο πρόσωπο. Ο Χαβιέρ είχε ανεβάσει πια 39 πυρετό και χρειάστηκε να περιμένουμε 5 ώρες μέχρι να βρεθούμε τελικά μπροστά στον γιατρό. Πόσο γρήγορα περνάνε οι ώρες όταν απλά γράφεις ή διαβάζεις το νούμερο… η πραγματικότητα είναι άλλο θέμα.
Η δεύτερη πράξη του δράματος περιέχει πάλι κάτι που, ενώ το περιμένεις εδώ στην Βενεζουέλα, προσεύχεσαι συνεχώς μέσα σου να είσαι ο τυχερός που θα ζήσει την εξαίρεση.
Ενώ ο γιατρός έκανε απευθείας διάγνωση με μια γρήγορη εξέταση ότι πρόκειται για παράσιτο στο στομάχι ή στα έντερα του μικρού Χαβιέρ, μας είπε ότι οπωσδήποτε πρέπει να γίνει υπέρηχος στομάχου για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση. Μας ενημέρωσε ότι τα παράσιτα στο στομάχι και στα έντερα είναι πολύ συχνό φαινόμενο λόγω της κακής ποιότητας του νερού. Το μηχάνημα του υπερήχου μας ενημέρωσε επίσης ότι δεν λειτουργεί εδώ και καιρό.
Αρνούμενος να μας γράψει φαρμακευτική αγωγή χωρίς υπέρηχο μας συμβούλεψε να επισκεφτούμε ένα άλλο νοσοκομείο που πιθανώς εκεί να λειτουργούσε το μηχάνημα. Πιθανώς…
Το επόμενο νοσοκομείο που επισκεφτήκαμε ήταν σχεδόν στην άλλη άκρη της πόλης και ενώ δεν είχε την ίδια μεγάλη ουρά, περιμέναμε μόνο 2 ώρες, η εικόνα που παρουσίαζε κάθε άλλο παρά σε νοσοκομείο παρέπεμπε. Η κάθοδος, το πέρασμα προς τον εφιάλτη δεν είχε τελειωμό. Η εικόνα του κτιρίου που βρισκόταν σε απόλυτη φθορά και αποσύνθεση, δεν ήταν τίποτα μπροστά στην εικόνα περίπου 15 βρεφών που σπάραζαν στο κλάμα μέσα σε αυτοσχέδια κρεβατάκια φτιαγμένα από χαρτόκουτα αραδιασμένα στον διάδρομο του νοσοκομείου. Φανερά υποσιτισμένα, σκελετωμένα και από πάνω τους, σχεδόν σε όλα, παραδομένους γονείς.
Όχι δεν λειτουργούσε και εδώ ο υπέρηχος. Απλά εδώ ο γιατρός που εξέτασε τον Χαβιέρ αποφάσισε να μας γράψει τα φάρμακα που χρειάζονται για την καταπολέμηση του παρασίτου. Ξεκινήσαμε την Οδύσσεια της αναζήτησης των φαρμάκων με τις εικόνες που αντικρίσαμε χαραγμένες βαθιά στη μνήμη που θα μας ακολουθεί στο υπόλοιπο της ζωής μας. Ήταν ήδη 3 το μεσημέρι και μετά από ατέλειωτα «το φάρμακο που ζητάτε δεν υπάρχει» κατά τις 8 το βράδυ, στο άδειο πια από κόσμο στους Καράκας, βρήκαμε τελικά κάποιο υποκατάστατο που κατά τον φαρμακοποιό θα βοηθούσε την κατάσταση μέχρι να βρούμε το σωστό φάρμακο.
Δεν ξέρω πόσο μεγάλη σημασία έχουν οι μεγαλόστομες δηλώσεις των κυβερνώντων για οικονομικό πόλεμο, για εχθρούς εσωτερικούς και εξωτερικούς κλπ. αλλά όταν κυβερνάς την χώρα 17 ολόκληρα χρόνια και το μόνο που έχεις καταφέρει να προσφέρεις στους πολίτες σου είναι ο εφιάλτης που περιγράφω, τότε το μόνο που τους οφείλεις είναι να σιωπήσεις, να ντραπείς και να αποχωρήσεις.
Ελπίζω ο μικρός Χαβιέρ να είχε έναν πιο ήσυχο ύπνο από τον δικό μου. Kαι μια ζωή στο μέλλον που δεν θα συναγωνίζεται πια τους εφιάλτες της νύχτας.
http://www.liberal.gr/arthro/52827/apopsi/edo-benezouela/i-peripeteia-tou-mikrou-chabier.html