– Να χτίσω έναν ξακουστό τοίχο στα νότια σύνορά μας, τον οποίο θα πληρώσει μάλιστα το Μεξικό.
– Σοβαρολογείς; Θα χτίσεις έναν τοίχο σαν του Βερολίνου ή της Κίνας; Συνειδητοποιείς, άραγε, ότι με αυτόν τον τοίχο διαφωνούν όλοι οι πολίτες του κόσμου που αγαπούν την ελευθερία που πρεσβεύει η Αμερική; Δεν θα μείνουμε σιωπηλοί, υποψήφιε.
Ο ερωτών-εγκαλών είναι ο Μπόνο, ο τραγουδιστής των U2, και «αποκρινόμενος» ο Ντόναλντ Τραμπ. Το βίντεο προέρχεται από τις τωρινές συναυλίες των U2, στις οποίες επιχειρούν μια ευθεία πολιτική παρέμβαση. Δείχνουν τον Τραμπ σε γιγαντοοθόνες και ο Μπόνο έχει μια «συζήτηση» μαζί του, αξιοποιώντας απίστευτες ατάκες του. Οπως, για παράδειγμα, ότι δεν έχει συναντήσει ποτέ πλουσιότερο άνθρωπο από τον εαυτό του ή ότι σκοπός του είναι να διώξει τους ξένους από τις ΗΠΑ. Αξίζει να το δείτε. Οι U2 συνθλίβουν τον λαϊκισμό του Τραμπ, μη διστάζοντας να αποδομήσουν τη διαφαινόμενη επιλογή σχεδόν του μισού πληθυσμού των ΗΠΑ. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς σκέφτηκα να το αναδείξω, θέτοντας το εξής ερώτημα: Πόσοι Ελληνες καλλιτέχνες αποτόλμησαν κάτι αντίστοιχο στη διάρκεια της κρίσης; Η απάντηση βρίσκεται σε μια πολύ θλιβερή διαπίστωση. Είναι απίστευτο ότι στη χώρα μας η συντριπτική πλειονότητα των τραγουδιστών, τραγουδοποιών, συνθετών, στιχουργών, σκηνοθετών, συγγραφέων και όποιων, τέλος πάντων, αποκαλούμε «ανθρώπους του πνεύματος» καβάλησαν από την αρχή της κρίσης το ασφαλές κύμα του λαϊκισμού. Ανομολόγητα ή μη, σχεδόν όλοι υιοθέτησαν το φτηνό σύνθημα ότι για την κρίση φταίνε γενικώς οι κακοί ξένοι που ξαφνικά θέλησαν να καταστρέψουν την Ελλάδα. Και ενώ από το 2010 και μετά, χρόνο με τον χρόνο, το αφήγημα αυτό εξόφθαλμα κατέρρεε, οι άνθρωποι του πνεύματος όχι μόνον δεν έκαναν την αυτοκριτική τους, αλλά έβρισκαν διαρκώς και νέες σημαίες λαϊκισμού, μην τύχει και χάσουν το κοινό τους. Με αποκορύφωμα, βέβαια, το περυσινό δημοψήφισμα και την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλήθεια, που είναι όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που τραγούδησαν στο Σύνταγμα το «υπερήφανο» «Οχι» στην Ευρώπη, το οποίο ο Αλέξης έκανε «Ναι» σε 17 ώρες; Αλλά και τι, αλήθεια, σκέφτονται όλοι αυτοί που υποδαύλισαν τον διχασμό και τη διχόνοια, κατασυκοφαντώντας τους ελάχιστους συναδέλφους τους οι οποίοι απλώς τόλμησαν να αντιτείνουν το αυτονόητο: Μήπως για την κατάντια της χώρας μας, πρέπει να κοιτάξουμε και λίγο τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
Αν το σκεφτεί κανείς, είναι ελάχιστοι όσοι πήγαν κόντρα στο ρεύμα κατά των μνημονίων που θα σκίζονταν με ένα νόμο, ένα άρθρο. Πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό μόνον ο Αρκάς, ο Απ. Δοξιάδης, ο Πορτοκάλογλου, ο Ράμφος, ο Γκορίτσας, η Σώτη Τριανταφύλλου, η Αλκη Ζέη, ο Μαραβέγιας, ο Καφετζόπουλος, ο Χωμενίδης. Οχι μόνο λοιδορήθηκαν από την πλειονότητα των συναδέλφων τους, αλλά υπέστησαν ένα απίστευτο μπούλινγκ στο Διαδίκτυο, φοβούμενοι κάποια στιγμή ακόμη και να κυκλοφορήσουν στον δρόμο.
Ακούγοντας προσφάτως τη Χαρούλα Αλεξίου να παραδέχεται ότι ήταν αφελής η κίνησή της να φορέσει τα γάντια των απολυμένων καθαριστριών, ειλικρινά αναρωτήθηκα εάν όλοι αυτοί οι Κραουνάκηδες, οι Τσακνήδες, οι Μαχαιρίτσες, οι Μάλαμες, οι Παπακωνσταντίνου (και οι δύο), οι Αγγελάκες και οι συν αυτοίς συνειδητοποιούν την ανάγκη να ζητήσουν σήμερα μια συγγνώμη. Εστω για τη διχόνοια που ενέσπειραν. Μόνον ο Στάθης Δρογώσης το τόλμησε.
Αλλά και γιατί άραγε σιωπούν όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι της δήθεν προοδευτικής «διανόησης» βλέποντας πλέον την κυβέρνησή «τους» τη μία μέρα να υποχωρεί ατάκτως, ακόμη και για τις αλλαγές στα Θρησκευτικά, την επομένη να «χρηματίζει» τους ανώτατους δικαστές μήπως εξασφαλίσει την εύνοια του ΣτΕ και καπάκι να διοργανώνει και πάρτι (!) στο Μαξίμου; Αυτή λοιπόν ήταν η Αριστερά που έκανε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη «να μπορεί για πρώτη φορά να ονειρεύεται», όπως δήλωσε όταν πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία; Ή μήπως πιστεύει ο Λάκης Λαζόπουλος ότι επειδή ένας ταξιτζής τού είπε ότι «ο Αλέξης απογοητεύει, αλλά και ο Κυριάκος δεν γοητεύει», έχει «καθαρίσει» για το μίσος που εξέπεμπε έναντι όσων δεν είχαν την ίδια γνώμη μαζί του;
Οι παλιοί έλεγαν ότι, σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, γεννιούνται αριστουργήματα στον χώρο της τέχνης. Ψάξτε να βρείτε τι γεννήθηκε την τελευταία επταετία. Ανούσια τραγούδια και κείμενα μιας τυφλής οργής και αδιέξοδης διαμαρτυρίας, τα οποία επισκίασαν ακόμη και τις ελάχιστες απόπειρες αυτοκριτικής και συλλογικής μας αυτογνωσίας. «Θα περάσει κι αυτό» είναι σαν να ακούω τον Πορτοκάλογλου να με διακόπτει, αναζητώντας μια χαραμάδα ελπίδας. Μακάρι, Νίκο...
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΟΥΛΑΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ