Το 2000 ο Κώστας Σημίτης μου έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει στην Κυβέρνησή του ως Υπουργό Πολιτισμού. Έκανα πολλά σχέδια και μερικά από αυτά είχα την ευτυχία να τα δω να ολοκληρώνονται (αν και εγκαινιάστηκαν συνήθως από άλλους). Το γραφείο μου στη Μπουμπουλίνας είχε μια ταράτσα διαβόητη για τα εκεί διεξαγόμενα βασανιστήρια, όταν το κτίριο είχε ως κέντρο δράσης η αστυνομία.
Επειδή οι καιροί αυτοί είχαν περάσει, στην ταράτσα υπήρχε μια υπέροχη διαρρύθμιση και όταν ο καιρός ήταν καλός μπορούσε ο υπουργός το βράδυ να παρασύρει έναν ή περισσότερους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών και να περάσουν ώρες πνευματικής αναζήτησης.
Την αρμονία του αττικού τοπίου τη διέκοπτε μόνο το συνωστισμένο κτίριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Ήταν κοινό μυστικό ότι συλλογές ολόκληρες αρχαιολογικών θησαυρών κατατάσσονταν ανάμεσα στα υπάρχοντά του και γι’ αυτόν το λόγο ήταν αναγκασμένο το μουσείο να τις φυλάει σε αποθήκες, μια και δεν υπήρχε χώρος για αξιοπρεπή έκθεσή τους.
Διακρίνομαι για τη φαντασία και την αποφασιστικότητά μου. Έτσι, μερικές μέρες μετά την εγκατάστασή μου, κάλεσα στο γραφείο μου την ηγεσία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Ήξερα, βέβαια, τον διακριθέντα και επιστημονικά και για τη γενναιότητά του, τότε πρύτανη του Πολυτεχνείου, αρχιτέκτονα Γιάννη Πολύζο. Τους άλλους δύο δεν τους θυμάμαι πια. Διαθέτω μια φυσική ικανότητα να αποβάλω από τη μνήμη μου παν ότι δεν είναι στοιχειωδώς ανεκτό. Τους πρότεινα να αγοράσω το κτίριο του πρώην χημείου, που ήταν εγκαταλελειμμένο, αφού η σχολή και οι δραστηριότητές της είχαν μεταφερθεί στις υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις του πολυτεχνείου στου Ζωγράφου. Τους είπα ότι θα είμαι κατ’ ανάγκην αρκετά γενναιόδωρος σε ό,τι αφορά την τιμή της αγοράς και τους έδειξα ένα σκαρίφημα που μου είχαν ετοιμάσει τεχνικοί του υπουργείου μου, δηλαδή την πεζοδρόμηση της οδού Τοσίτσα και τη μετατροπή της σε κλειστή τη νύχτα αυλή του μουσείου, όπου θα υπήρχε και αναψυκτήριο και παγκάκια και χώρος για συναυλίες. Το χημείο, αφού επισκευαζόταν, θα ενωνόταν με το μουσείο και εκεί θα μεταφερόταν διοικητικές υπηρεσίες, εργαστήρια συντήρησης και επεξεργασίας αρχαιολογικών ευρημάτων και τέλος αίθουσες στα κάτω πατώματα όπου θα έβρισκε θέση μόνιμη η περίφημη συλλογή κεραμικών (η καλύτερη στον κόσμο) του αρχαιολογικού μουσείου Αθηνών.
Προς μεγάλη έκπληξή μου, ο Πολύζος και οι άλλοι δύο Καππαδόκες απέρριψαν την πρόταση με αρκετά συνοπτικό ύφος. Χαρακτηριστικό ήταν ότι οι άλλοι δύο εγκάθετοι των επαναστατικών δυνάμεων δεν άφησαν τα μάτια τους να διασταυρωθούν με τα δικά μου και αποχώρησαν με εμφανή δυσφορία.
Η κατάπληξή μου ελύθηκε όταν μετά από λίγη ώρα πήρα τηλέφωνο από τον Πολύζο, ο οποίος με επέπληξε, γιατί έκανα τέτοιες προτάσεις και με ενημέρωσε ότι ήδη από τότε τα υπόγεια και το πρώτο πάτωμα της σχολής χημικών μηχανικών είχαν καταληφθεί από τους αναρχικούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν τα εργαστήρια για να παρασκευάζουν κοκτέιλ μολότοφ, τις οποίες είχαν αποθηκεύσει σε χώρους φρουρούμενους νυχθημερόν από αντιεξουσιαστικές, όπως τις λέμε τώρα πια, δυνάμεις.
Έκτοτε έχουν περάσει τουλάχιστον μισή ντουζίνα κυβερνήσεις από τη χώρα και δε βρέθηκε ο Πρωθυπουργός που θα επέβαλε τη νομιμότητα σε αυτό το κεντρικό, μεγάλης πολιτιστικής σημασίας, μέρος της Αθήνας.
http://www.liberal.gr/arthro/95789/apopsi/arthra/kratos-en-kratei.html