[ΦΩΤΟ-Υποψιάζεστε ότι αυτή τη φωτογραφία την έχετε ξαναδεί εδώ; Πολύ σωστά. Την έχετε δει τουλάχιστον επτά φορές μέχρι τώρα, αλλά δεν ήταν ποτέ η ίδια ακριβώς. Ηταν πάντα το ίδιο πρόσωπο (ο Νίκος Φίλης), το ίδιο μπλουζάκι (ανοικτό πράσινο, με ξεβαμμένο μπλε στον γιακά) και το ίδιο ντεκόρ (τα έδρανα του βουλευτηρίου). Η φωτογραφία, όμως, ήταν κάθε φορά καινούργια και ήταν πάντα αρχές καλοκαιριού. Διότι είναι πια κοινός τόπος –κάποτε θα μπει και στην ύλη των πρώτων τάξεων του Δημοτικού– ότι μόλις ο Νίκος Φίλης φορέσει αυτό το μπλουζάκι, πάει και τελείωσε: έχει έλθει το καλοκαίρι! Εννοείται ότι το βγάζει πάντα όταν τελειώσει το καλοκαίρι, οπότε έτσι καταλαβαίνουμε όλοι το επίσημο τέλος της σεζόν...]Φοιτητές του Αριστοτελείου, στη Θεσσαλονίκη, θέλουν να προαχθούν στο επόμενο έτος χωρίς εξετάσεις και με αυτό το ευγενές αίτημα έκαναν χθες παράσταση έξω από το υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης. (Παρεμπιπτόντως, ιδού επιτέλους κάτι στο οποίο μπορεί να είναι περιστασιακά χρήσιμο αυτό το άχρηστο υπουργείο: να διαμαρτύρονται εκεί απ’ έξω οι ευήθεις, ώστε να μένουν με την ικανοποίηση ότι κάτι έκαναν...)
Μιλούμε, ασφαλώς, για ελάχιστους φοιτητές και το αποδεικνύουν, άλλωστε, οι σχετικές φωτογραφίες: ίσα ίσα όσα άτομα χρειάζονται για να κρατούν δύο ψωραλέα πανό, δηλαδή λιγότερα από δέκα. Σε ένα από αυτά, μάλιστα, διακρίνεται και το hashtag της ομάδας τους στα κοινωνικά δίκτυα: «foitites enantia stin exetastiki». Θέλει, όμως, κάτι πολύ ιδιαίτερο για να μπορείς να προωθείς ένα τέτοιο αίτημα με το πρόσωπό σου χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς και περιττές ντροπές, χωρίς καν να αισθάνεσαι την ανάγκη να δικαιολογηθείς στον εαυτό σου για τον κυνισμό σου.
Τι ζητούν τα παιδιά; Δεν ζητούν απλώς· θεωρούν! «Θεωρούμε», διαβάζω δηλώσεις εκπροσώπου τους, «πως είναι δίκαιο να περαστούν τα μαθήματα και να προαχθούμε στο επόμενο εξάμηνο, πως είναι λογικό να μη γίνει η εαρινή εξεταστική, ούτε ηλεκτρονική ούτε διά ζώσης, η οποία θα είναι με τους χειρότερους όρους. Να μην πληρώσουν οι φοιτητές όλη αυτή την κατάσταση». Εχει γούστο ότι το επίμαχο ρήμα, που αφορά τα μαθήματα, τίθεται στην παθητική φωνή: «Να περαστούν τα μαθήματα». Σαν να λέμε, δηλαδή, να περαστούν μόνα τους, ώστε να μη χρειαστεί κάποιος (ο φοιτητής, για να μην κρυβόμαστε) να τα περάσει.
Από μια άλλη πλευρά, μπορείς να το δεις και ως κουτοπόνηρο σόφισμα, που έχει τον σκοπό να απαλλάξει και την πλευρά των πανεπιστημιακών αρχών από την ευθύνη, διότι οι φοιτητές δεν απευθύνονται στους καθηγητές για να τους πουν «περάστε μας χωρίς εξετάσεις»· ζητούν απλώς τα μαθήματα αυτά, κάπως, βρε αδελφέ, «να περαστούν».
Δεν έχω αμφιβολία ότι είναι οι ίδιοι φοιτητές που αφηνιάζουν όταν ακούν για σύνδεση της ανωτάτης παιδείας με την οικονομία και τις αγορές. Προφανέστατα, είναι επίσης οι φοιτητές που δεν τους απασχολεί καθόλου η ανταγωνιστικότητα του πτυχίου τους, διότι περιμένουν ότι αυτή την εγγυάται το κράτος. Αυτοί πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο όχι για να αποκτήσουν για τον εαυτό τους έναν τρόπο σκέψης και ανάλυσης της πραγματικότητας, αλλά για να πάρουν κάποια στιγμή ένα χαρτί που θα τους δίνει δικαιώματα απασχόλησης στο Δημόσιο. Είναι οι κατεξοχήν άχρηστοι και η σκληρότερη ειρωνεία εις βάρος τους είναι ότι αυτοί οι φουκαράδες πιστεύουν κιόλας ότι έτσι πολεμούν τον καπιταλισμό!
Πού βασίζουν, όμως, αυτό που θεωρούν δίκιο τους και το διεκδικούν; «Δεν φταίμε εμείς για την πανδημία και τις επιπτώσεις της», δηλώνουν και, εδώ που τα λέμε, σε αυτό τουλάχιστον έχουν δίκιο τα παιδιά. Κανείς όμως δεν φταίει περισσότερο από τους άλλους για την πανδημία (με την εξαίρεση, ίσως, εκείνων που τους αρέσουν οι νυχτερίδες σουβλάκι) και, ακριβώς γι’ αυτό, τις επιπτώσεις τις μοιραζόμαστε όλοι. Γιατί να εξαιρεθούν αυτοί;
Τα παράπονά τους περιλαμβάνουν τα πάντα: καθυστερήσεις στην παραλαβή των συγγραμμάτων, αλλά και δυσκολίες πρόσβασης στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση, όπως και έλλειψη τεχνικών μέσων (υπολογιστές και πρόσβαση στο Διαδίκτυο), παρά την ευκολία πρόσβασης που διαθέτουν στα κοινωνικά δίκτυα και στον κάθε είδους χαβαλέ που προσφέρει το Ιντερνετ, όταν οι ίδιοι προβάλλουν το hashtag της ομάδας τους.
Ολα τα παραπάνω είναι τα καθιερωμένα και αναμενόμενα, αλλά το καλύτερο, το «foitites enantia stin exetastiki», το κρατάνε για το τέλος. Δεν είναι μόνο ότι ως «παιδιά» έχουν πάντα το δίκιο με το μέρος τους. (Γι’ αυτό, εξάλλου, και η παιδική ηλικία στον Υπαρκτό Ελληνισμό παρατείνεται μέχρι το τεσσαρακοστό έτος...) Είναι ότι, αντικειμενικά, τη δοκιμασία των εξετάσεων, που έχουν την υποχρέωση να υποστούν, επιβαρύνουν «άγχος, φόβος, αγωνία, πίεση περνώντας δύο μήνες σε εγκλεισμό». Ε, πες το επιτέλους, βρε πουλάκι μου, και μας έσκασες! Με το τσιγκέλι έπρεπε να σου το βγάλουμε! Αυτό είναι: άγχος, φόβος, αγωνία, πίεση, εξαιτίας του εγκλεισμού, τώρα θέλουν διακοπές τα παιδιά. Νομίζω πρέπει να τα ακούσουμε, γιατί με τόσα βάρη στην αθώα τους ψυχούλα είναι ευάλωτα και στα ναρκωτικά...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ