Είναι, ίσως, το πιο δύσκολο νομικό, ηθικό και πολιτισμικό πρόβλημα: πού σταματάνε τα δικαιώματα του γονέα στην εκπαίδευση του παιδιού και πού αρχίζουν αυτά της Πολιτείας. Και, κυρίως, τι κάνουμε όταν οι κοσμοθεωρίες αυτών των δύο συν-κηδεμόνων διίστανται.
Η δημόσια εκπαίδευση είναι ένας πολύ πρόσφατος θεσμός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για χιλιάδες χρόνια, οι γονείς είχαν το αποκλειστικό δικαίωμα και την ευθύνη γι’ αυτή. Δημόσια σχολεία άρχισαν να ιδρύονται όταν οι κοινωνίες, όχι μόνο εξασφάλισαν πόρους για τη χρηματοδότησή τους, αλλά απέκτησαν επαρκή ομοιογένεια, ώστε να συμφωνούν σε ένα περιεχόμενο σπουδών γενικώς αποδεκτό. Πάντα, όμως, υπάρχουν "γκρίζες" περιοχές: μαθήματα και εκπαιδευτικές δραστηριότητες, που κάποια κοινωνική ομάδα τα θεωρεί απαραίτητα και κάποια άλλη όχι. Αυτές οι διαφορές απόψεων διευθετούνται στον πολιτισμένο κόσμο με τη νομοθέτηση του προαιρετικού. Δεν θες το παιδί σου να παρακολουθεί θρησκευτικά; Κάνεις μια δήλωση και απαλλάσσεται από το μάθημα.
Τι γίνεται όμως όταν δεν θες καν να πηγαίνει στο σχολείο; Στην Αγγλία, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τις ΗΠΑ, αυτό επιτρέπεται σε ευρεία μορφή. Το homeschooling, η διδασκαλία κατ’ οίκον, είναι μια εναλλακτική μέθοδος, η οποία, αξιοποιώντας (και) το διαδίκτυο, λύνει κάποια προβλήματα που συνδέονται με τη φυσική παρουσία, μολονότι δημιουργεί άλλα, με πιο σημαντικό το έλλειμμα κοινωνικοποίησης. Εκτιμάται ότι το 2022, στις ΗΠΑ, 3.135.000 παιδιά διδασκόντουσαν στο σπίτι, το 6% περίπου του συνόλου.
Υπάρχει ωστόσο μία κοινότητα στις ΗΠΑ, στην οποία το homeschooling κάνει θραύση, φτάνοντας το 40% μεταξύ των κοριτσιών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι, φυσικά, η ισλαμική. Πληκτρολογήστε muslim homeschooling και θα ανακαλύψετε ένα απέραντο οικοσύστημα που προωθεί την ισλαμική κατ’ οίκον διδασκαλία ως αντίδοτο στην άθρησκη Δύση και ως τον μόνο τρόπο που ικανοποιεί τον "ολιστικό" προορισμό της ισλαμικής εκπαίδευσης, έτσι όπως τον ορίζουν τα "ιερά βιβλία": τη διαμόρφωση πιστών αφοσιωμένων στον Αλλάχ. Ως αποτέλεσμα, οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί των ΗΠΑ αποκόπτονται πολιτισμικά από τον υπόλοιπο κόσμο, δημιουργώντας ένα κράτος εν κράτει, που, παρά το μικρό του "μέγεθος" (οι μουσουλμάνοι στις ΗΠΑ είναι "μόνο" το 1% του συνολικού πληθυσμού), ασκεί δυσανάλογα ισχυρή επιρροή στη δημόσια ζωή, καθώς το 82% από αυτούς έχουν αμερικανική υπηκοότητα και, φυσικά, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Στην Ευρώπη, τα ποσοστά είναι διαφορετικά. Διαφορετικοί είναι και οι μηχανισμοί δράσης. Το παράδειγμα της Γαλλίας είναι χαρακτηριστικό. Το 10% των 67 εκατομμυρίων Γάλλων είναι μουσουλμάνοι. Η Γαλλία επέτρεπε την κατ’ οίκον διδασκαλία μέχρι πρόσφατα. Διαπίστωσε όμως ότι η "αξιοποίηση" του θεσμού από τους μουσουλμάνους παρήγαγε νέες γενιές εξτρεμιστών, σε ποσοστό διπλάσιο από τους γονείς τους. Και ψήφισε τον Νόμο 2021-1109 της 24ης Αυγούστου 2021 "για την ενίσχυση του σεβασμού των αρχών της Δημοκρατίας" που κατάργησε το homeschooling και το επιτρέπει μόνο για σοβαρούς λόγους υγείας. Έτσι, ο "κόμπος" του, εντελώς ασύμβατου με τον δυτικό πολιτισμό, ισλαμικού σύμπαντος, που επί δεκαετίες κρυβόταν κάτω από το χαλί της κατ’ οίκον διδασκαλίας, έφτασε στο χτένι. Οι μουσουλμάνοι μαθητές πρέπει πλέον να ακούν "βλάσφημες" επιστημονικές διδασκαλίες, όπως το πώς δημιουργήθηκε η γη (σύμφωνα με το Ισλάμ, ο Αλλάχ πρώτα δημιούργησε τον θρόνο του πάνω από το νερό, μετά τη γη και τον ουρανό και μετά… μία πένα που τη διέταξε να γράψει "εντολές" για όλα τα υπόλοιπα), να υπομένουν πρακτικές "χαράμ" απαγορευμένες από τη Σαρία, όπως η συνύπαρξη αγοριών και κοριτσιών στην ίδια τάξη, να μην μπορούν να προσευχηθούν τις προβλεπόμενες ώρες και, βεβαίως, οι κοπέλες να μη φορούν μαντίλα όσον χρόνο βρίσκονται στο σχολείο.
Επειδή οι μουσουλμάνοι, προς το παρόν, δεν μπορούν να αλλάξουν τη νομοθεσία (θα μπορέσουν όταν αποκτήσουν πλειοψηφία στα θεσμικά όργανα) έχουν στρέψει όλα τα όπλα τους στο πεδίο εφαρμογής αυτών των κανόνων, στο σχολείο και κυρίως στον δάσκαλο, προσπαθώντας να τους ακυρώσουν στην πράξη. Κι επειδή η Σαρία προβλέπει μία και μοναδική ποινή για τη βλασφημία, οι απειλές έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο: δάσκαλε, θα πεθάνεις! Ήδη, σε δύο περιπτώσεις Γάλλων καθηγητών Λυκείου, οι απειλές πραγματοποιήθηκαν: ο Samuel Paty το 2020 και ο Dominique Bernard το 2023, δολοφονήθηκαν από ισλαμιστές.
Ο διευθυντής του Λυκείου Maurice Ravel δεν ήθελε να είναι ο τρίτος. Και όταν οι απειλές για τη ζωή του έγιναν χιονοστιβάδα, παραιτήθηκε και αναγκάστηκε να κρύβεται για να γλυτώσει από τους διώκτες του. Το "έγκλημά" του ήταν ότι ζήτησε από τρεις μουσουλμάνες μαθήτριες να βγάλουν τη μαντίλα μπαίνοντας στο σχολείο. Οι δύο υπάκουσαν. Η τρίτη αρνήθηκε και τον κατάγγειλε στα ισλαμικά κοινωνικά δίκτυα, προσθέτοντας, ψευδώς, όπως αποδείχθηκε από την έρευνα που επακολούθησε, ότι τη χτύπησε στο χέρι. Η υπόθεση αυτή έβγαλε στην επιφάνεια το κλίμα τρομοκρατίας μέσα στο οποίο αναγκάζονται να λειτουργούν οι Γάλλοι εκπαιδευτικοί. Ουσιαστικά, βρίσκονται υπό ομηρία. Μουσουλμάνοι μαθητές και γονείς καραδοκούν για να επισημάνουν την παραμικρή απόκλιση ενός δασκάλου από την ισλαμική θρησκευτική ορθότητα, ώστε να πυροδοτήσουν ένα μπαράζ επιθέσεων και απειλών στα κοινωνικά δίκτυα. Τα περιστατικά είναι καθημερινά, τόσο που πλέον δεν αποτελούν είδηση! Οι εκπαιδευτικοί αναγκάζονται να αυτολογοκρίνονται, να περιορίζουν την θεματολογία τους σε πεδία συμβατά με την ισλαμική παράδοση, αποφεύγουν να δείχνουν έργα τέχνης που παρουσιάζουν ακάλυπτο το γυναικείο σώμα, και, συχνά, υποκύπτουν στις πιέσεις και ανέχονται την παραβίαση της αρχής της laicité – του κοσμικού χαρακτήρα του γαλλικού κράτους και της γαλλικής εκπαίδευσης. Σύμφωνα με νόμο του 2004, όλα τα εξωτερικά και ορατά σημάδια θρησκευτικής ταυτότητας (χιτζάμπ, σταυροί, κιπά, τουρμπάν κ.λπ.) απαγορεύονται στα κρατικά σχολεία. Ο διευθυντής του λυκείου Ravel απλώς εφάρμοσε τον νόμο, όπως ήταν υποχρεωμένος να κάνει. Πόσοι όμως θα κάνουν το ίδιο, όταν ξέρουν τι θα επακολουθήσει;
Φανταστείτε να είστε στη θέση ενός εκπαιδευτικού, που θα πρέπει να πει σε μια ριζοσπαστικοποιημένη μαθήτρια να βγάλει το χιτζάμπ της και να ξέρετε ότι θα αντιμετωπίσετε την οργή ενός μουσουλμάνου άντρα της οικογένειας, που θα δημοσιεύσει απειλή θανάτου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καλώντας τους ομοθρήσκους του να εκδικηθούν την τιμή του κοριτσιού, θα εμφανιστεί μπροστά σας στο σχολείο σηκώνοντας τη γροθιά του ή στον δρόμο κραδαίνοντας το μαχαίρι και θα σας τρομοκρατεί για να μην εφαρμόσετε αυτό που ο νόμος απαιτεί. Τι θα κάνατε; Φανταστείτε να είστε στη θέση της καθηγήτριας του Λυκείου Michel-Ange και να ακούτε, μέσα στην τάξη, μια ξαναμμένη μουσουλμάνα μαθήτρια να παραληρεί: "με εξοργίζει αυτή η σκύλα", "στο όνομα του υπέρτατου Αλλάχ θα τη σκοτώσω". Όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι μαθητές αντιδρούν βίαια, αντιλαμβανόμενοι την κριτική στη θρησκεία τους ή τον περιορισμό της δημόσιας έκφρασής της ως επίθεση στην ταυτότητα και τα δικαιώματά τους. Και είναι "λογικό" από την πλευρά τους, διότι η ανεξιθρησκία και η έννοια του κοσμικού κράτους πάνω στην οποία βασίζεται η λειτουργία των Δυτικών κοινωνιών, στο Ισλάμ δεν ισχύει. Το Ισλάμ είναι ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύστημα κανόνων που διέπουν και την ατομική και την κοινωνική και την κρατική συμπεριφορά. Για το Ισλάμ το κράτος είναι μόνο θεοκρατικό. Ο πολίτης είναι και πιστός. Δεν γίνεται να είναι αλλιώς. Η ισλαμική "ηθική" δεν θεωρεί τη δολοφονία των καθηγητών έγκλημα, αλλά "δίκαιη τιμωρία" όσων "βεβηλώνουν" την ιερότητα του Αλλάχ. (Ο Samuel Paty, στο πλαίσιο μαθήματος για την ελευθερία του λόγου, είχε δείξει στην τάξη σκίτσα του Μωάμεθ, δίνοντας μάλιστα την άδεια σε όσους μουσουλμάνους μαθητές δεν ήθελαν να τα δουν, να αποχωρήσουν.) Κατά τη διάρκεια του ενός λεπτού σιγής που τηρήθηκε στα Γαλλικά σχολεία στη μνήμη του, καταγράφηκαν 800 περίπου αναταραχές και διαμαρτυρίες από μουσουλμάνους μαθητές! Το ίδιο συνέβη στην αντίστοιχη εκδήλωση τιμής για τον Dominique Bernard. Εκδήλωση τιμής στους απίστους; Απαράδεκτο!
Οι απειλές από μουσουλμάνους σε εκπαιδευτικούς είναι τόσο πολλές και τόσο έντονες, που ανάγκασαν περισσότερους από 170 διευθυντές από λύκεια και σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Παρίσι, που εκπροσωπούν περίπου τα μισά σχολεία της πρωτεύουσας, να συγκεντρωθούν στις 4 Μαρτίου 2024 στην πλατεία της Σορβόννης και να διαδηλώσουν, ζητώντας να αντιμετωπισθεί θεσμικά αυτή η πρακτική. "Είναι σημαντικό να δείξουμε αλληλεγγύη, διότι θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε από εμάς" υπογράμμισε ο Nicolas Bray, διευθυντής του γυμνασίου Fénelon και ακαδημαϊκός γραμματέας του SNPDEN-Unsa Paris, του μεγαλύτερου συνδικάτου εκπαιδευτικών, καταδεικνύοντας τον στόχο των απειλών: "Είναι η ανεξιθρησκία που δέχεται επίθεση."
Η υπουργός Παιδείας Nicole Belloubet διαβεβαίωσε ότι οι δάσκαλοι "δεν είναι μόνοι". "Όλοι σχηματίζουμε μια ασπίδα γύρω τους". Κι επειδή αυτές οι μεταφορικές εκφράσεις δεν φημίζονται για την αποτελεσματικότητά τους, ανακοίνωσε τη δημιουργία μιας εθνικής σχολικής Άμεσης Δράσης", που θα αποτελείται από περίπου είκοσι άτομα και θα αποστέλλεται στα σχολεία σε περίπτωση "δυσκολιών".
Είναι, όμως, αυτό Παιδεία; Μπορούν να λειτουργήσουν σχολεία σε καθεστώς μάχης; Η εκπαίδευση των μη μουσουλμάνων μαθητών επηρεάζεται και υποβαθμίζεται από μια τέτοια ατμόσφαιρα τρόμου. Ο εχθρός είναι πια εντός των τειχών. Και χρησιμοποιεί όλα τα όπλα της Δημοκρατίας για να την ακυρώσει, μέχρι να την καταλύσει. Μουσουλμάνες μαθήτριες φέρνουν στο σχολείο βεβαιώσεις από μουσουλμάνους γιατρούς ότι είναι αλλεργικές στο χλώριο για να αποφύγουν να φορέσουν μαγιό στο μάθημα της κολύμβησης. Μαθητές κλείνουν, με τα χέρια, τα αυτιά τους επιδεικτικά όταν το περιεχόμενο του μαθήματος είναι αντίθετο με την ισλαμική παιδεία, την οποία διακονούν, παράλληλα με τα δημόσια, 70 περίπου ισλαμικά σχολεία, που λειτουργούν νόμιμα στη Γαλλία, 3 εκ των οποίων λαμβάνουν κρατική χρηματοδότηση. (Ήταν 4, αλλά τον Δεκέμβριο του 2023, το Lycée Averroès, το μεγαλύτερο μουσουλμανικό γυμνάσιο της Γαλλίας κόπηκε για "σοβαρές παραβιάσεις των θεμελιωδών αρχών της Δημοκρατίας".)
Σε όλον τον κόσμο, η διείσδυση του Ισλάμ γίνεται με πανομοιότυπα βήματα. Η πρώτη γενιά είναι οι "κατατρεγμένοι". Με τον μανδύα του πρόσφυγα ζητούν άσυλο, εκμεταλλευόμενοι το δίκτυο πρόνοιας των δυτικών κοινωνιών και τα ενοχικά σύνδρομα της αποικιοκρατίας. Πλουσιοπάροχες κρατικές δομές και αφελείς (ή εξωνημένοι) "αλληλέγγυοι" αναλαμβάνουν να τους "ενσωματώσουν" με στοργή, προδέρμ, πλαστελίνες και μαθήματα ζωγραφικής. Όσοι δεν πιάσουν δουλειά στο οργανωμένο έγκλημα και στην παραοικονομία είναι αρχικά συγκρατημένοι, μέχρι να μάθουν κάπως τη γλώσσα, να εγκλιματιστούν και να πατήσουν στα πόδια τους. Μετά αρχίζουν τις διεκδικήσεις, για την κοινότητά τους: χώρους προσευχής, προϊόντα χαλάλ, αναγνώριση των εθίμων και των εορτών. Η επόμενη όμως γενιά περνάει στην επίθεση. Δεν έχει το άγχος της επιβίωσης, μιλάει καλά τη γλώσσα, αισθάνεται τη χώρα ασύλου σχεδόν πατρίδα της, και απαιτεί να τη φέρει στα μέτρα της: δημόσιες προσευχές και εθιμικές τελετές σε δρόμους και πλατείες, θρησκευτική αστυνομία, ισλαμικά γκέτο, παράλληλο νομικό σύστημα, διαδηλώσεις, ταραχές, τρομοκράτηση των απίστων με μαζικές δολοφονίες και τυφλές επιθέσεις. Δεν έχει παρτίδες με μη μουσουλμάνους, διότι το απαγορεύει το Κοράνι και η οικογένεια. Ούτε έχει υιοθετήσει τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που διατρέχουν τον κίνδυνο να βρεθούν σφαγμένοι ως αποστάτες και κυρίως σφαγμένες από ομοθρήσκους ή πατεράδες, θείους και αδελφούς. Έτσι, εκατομμύρια ανθρώπων αυτοεξωθούνται στο περιθώριο της κοινωνίας και το μόνο στοιχείο ταυτοτικού προσδιορισμού από το οποίο αντλούν αυτοπεποίθηση είναι η θρησκεία. Εν τω μεταξύ, στα νόμιμα και στα χιλιάδες αδήλωτα ισλαμικά σχολεία, οι ιμάμηδες-κατηχητές, πληρωμένοι από τις ισλαμικές χώρες (με τις οποίες η κοντόφθαλμη Δύση έχει "άριστες σχέσεις") τονώνουν τη θρησκευτική υπερηφάνεια των πολυεθνικών μειονοτήτων, εξαλείφοντας την ανάγκη της εθνικής: αυτή η γη δεν ανήκει στους Γάλλους, στους Άγγλους, στους Έλληνες. Ανήκει σε σένα, Αχμέτ, από την Αλγερία, το Πακιστάν ή τη Σομαλία. Σου την έχει δώσει ο Αλλάχ, ο οποίος έχει τυφλώσει τους απίστους, ώστε να μην αντιλαμβάνονται σε ποια παγίδα τους οδηγεί, και είναι στο χέρι σου να την κατακτήσεις. Θα τους πολεμάς, κάθε μέρα, με τα όπλα που σου προσφέρουν, μέχρι οι κοιλιές των γυναικών μας να καταφέρουν αυτό που δεν κατάφεραν τα κανόνια του Σουλεϊμάν μπροστά από τα τείχη της Βιέννης.
Αυτό είναι το αφήγημα των μουσουλμάνων μαθητών που απειλούν τους δασκάλους τους. Πώς τολμάς, δάσκαλε, να πηγαίνεις κόντρα στον Αλλάχ, που είναι ο κυρίαρχος του κόσμου, και σε εμένα, τον στρατιώτη του, που πρόκειται να γίνω κυρίαρχος της χώρας σου; Δεν λέγεται όμως έτσι. Λέγεται "σεβασμός στην ιδιαιτερότητά μας". Και χρησιμοποιεί το δικαιικό σύστημα της Δύσης και τους πάντα πρόθυμους αριστερούς που προσφέρουν νομική αρωγή, επικοινωνιακή στήριξη και πολιτικές συμμαχίες. Οποιαδήποτε αρνητική κριτική στο Ισλάμ και τις πρακτικές του χαρακτηρίζεται ως ισλαμοφοβία και μπορεί να στείλει τον "ισλαμοφοβικό" στο δικαστήριο, με νόμους, φυσικά, που τα ίδια τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν θεσπίσει. Ο Ζαν Μαρί Λεπέν είχε καταδικαστεί το 2004, σε πρόστιμο 10.000 ευρώ για… υποκίνηση φυλετικού μίσους, επειδή σε συνέντευξή του στη Le Monde είχε πει ότι "την ημέρα που θα έχουμε στη Γαλλία, όχι πλέον 5 εκατομμύρια, αλλά 25 εκατομμύρια μουσουλμάνους, αυτοί θα κάνουν κουμάντο". Το Εφετείο, στο καταδικαστικό σκεπτικό του, αναφέρει πως ο Λεπέν, "δηλώνει ρητά ότι η ισχυρή ανάπτυξη της μουσουλμανικής κοινότητας αποτελεί απειλή για τους Γάλλους που θα κυριαρχηθούν, θα ταπεινωθούν και θα αποτελέσουν θύματα βίας, με αποτέλεσμα να δημιουργεί στον αναγνώστη αίσθημα εχθρότητας και απόρριψης προς τους μουσουλμάνους, που παρουσιάζονται ως κυρίαρχοι και επιθετικοί, και έτσι προκαλεί διακρίσεις, μίσος και βία εναντίον αυτής της κοινότητας"! Ο Λεπέν είχε επικαλεστεί την ελευθερία της έκφρασης γνώμης και το νόμιμο δικαίωμα οποιουδήποτε να αμφισβητεί δημόσια την πολιτική των ανοιχτών, ουσιαστικά, συνόρων. "Εκφράζω το συναίσθημα ενός συγκεκριμένου αριθμού πολιτών και λυπάμαι για αυτή τη θεσμική μετατόπιση που οδηγεί τις πολιτικές απόψεις στα ποινικά δικαστήρια" είπε. Μηνυτής του Λεπέν δεν ήταν κάποια ισλαμική οργάνωση αλλά η "Ένωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα" (Ligue des droits de l'Homme - LDH) ένα πολιτικό κίνημα αριστεριστών δικαιωματιστών, επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά την παρά φύσει συμμαχία όσων δήθεν κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα με ένα νομικοθρησκευτικό σύστημα που δεν αναγνωρίζει κανένα από αυτά! Η Γαλλία δεν είχε ζήσει ακόμα τις ισλαμικές επιθέσεις στο Μπατακλάν, τη Σαρλί Εμπντό, τη Νίκαια, το Στρασβούργο, την Τουλούζη και σε δεκάδες άλλα σημεία που προκάλεσαν μέσα σε 12 χρόνια, 272 νεκρούς και 1200 τραυματίες.
Έκτοτε η Δικαιοσύνη έχει αλλάξει (κάπως) τη στάση της, μολονότι πάλι προσπαθεί να κρατάει ισορροπίες. Δεκάδες υποθέσεις έχουν απασχολήσει τα γαλλικά δικαστήρια με μουσουλμάνους που στρέφονται κατά ιδιωτικών εταιρειών ή του κράτους γιατί διεκδικούν το "δικαίωμα" να φορούν την ισλαμική ενδυμασία σε ώρα υπηρεσίας και να προσεύχονται τις καθιερωμένες 5 φορές τη μέρα. Πριν έναν μήνα, το κατάστημα της GEOX στο Στρασβούργο χρειάστηκε την προστασία ισχυρής αστυνομικής δύναμης για να μην το κάνουν λαμπόγυαλο οι εξαγριωμένοι μουσουλμάνοι. Ο λόγος ήταν η μη πρόσληψη μιας μουσουλμάνας που επέμενε να φοράει ισλαμικό πέπλο. To βίντεο με την άρνηση του διευθυντή ανέβηκε στο τικ-τοκ και έγινε viral, προκαλώντας κύμα μίσους και απειλών.
Στις 7/9/2023 το γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας (Le Conseil d'Etat) απέρριψε την προσφυγή της "Δράσης για τα Δικαιώματα των Μουσουλμάνων" (Action Droits des Musulmans - ADM) κατά της απαγόρευσης της ισλαμικής ενδυμασίας στα σχολεία (abaya για τα κορίτσια και qamis για τα αγόρια) που διατάχθηκε από την κυβέρνηση, έναν μήνα πριν, με το σκεπτικό ότι δεν εισάγει διακρίσεις εναντίον των μουσουλμάνων.
Το Γαλλικό Συμβούλιο Μουσουλμανικής Πίστης (Conseil Français du Culte Musulman - CFCM), που ιδρύθηκε για να εκπροσωπεί τους μουσουλμάνους ενώπιον της κυβέρνησης, προειδοποίησε ότι αυτή η απαγόρευση θα μπορούσε να δημιουργήσει "υψηλό κίνδυνο διακρίσεων" και είπε ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να υποβάλει νέα προσφυγή. Ο πρόεδρος του ADM, Sihem Zine, χαρακτήρισε τον νόμο σεξιστικό, επειδή ξεχωρίζει τα κορίτσια και ρατσιστικό, επειδή στοχεύει τους Άραβες! Ο δικηγόρος της ADM, Vincent Brengarth, διακεκριμένο "λουλούδι" του αναρχοαριστερού φιλοϊσλαμικού χώρου (συγγραφέας των βιβλίων "Ας απαιτήσουμε το δικαίωμα στην ανυπακοή" και "Αστυνομική βία. Το καθήκον να αντιδράσετε."), υποστήριξε κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ότι η αμπάγια πρέπει να θεωρείται παραδοσιακό ένδυμα και όχι θρησκευτικό.
Την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς 2023-2024 που εφαρμόστηκε το μέτρο, 298 μαθήτριες το αγνόησαν. Πήγαν στο σχολείο με αμπάγια και αποβλήθηκαν. Οι περισσότερες ξαναγύρισαν φορώντας ευρωπαϊκά ρούχα, όμως 67 αρνήθηκαν κατηγορηματικά να συμμορφωθούν και στάλθηκαν σπίτι, ηρωοποιούμενες από τη μουσουλμανική κοινότητα.
Δεν υπάρχει λύση, εντός του σημερινού νομικού πλαισίου. Αν η κυβέρνηση υποχωρήσει στις πιέσεις, αυτό θα σημάνει το τέλος της κοσμικής εκπαίδευσης στη Γαλλία. Αν επιμείνει, όπως κάνει τώρα, οι μουσουλμάνοι μαθητές που υποχρεώνονται να φορούν κάτι που θεωρούν αντίθετο με την πίστη τους και να διδάσκονται τον "πολιτισμό των απίστων", θα αυξήσουν την υπόγεια ένταση της διαμάχης και θα ρίξουν λάδι στη φωτιά, που θα επεκταθεί εκτός σχολείου. Οι έξι εκατομμύρια μουσουλμάνοι που ζουν στη Γαλλία είναι ήδη ένα πολύ εύφλεκτο υλικό. Όσοι επιμείνουν στην ισλαμική ενδυμασία και αποβληθούν από την εκπαίδευση οριστικά, θα βρεθούν στους κόλπους των τζιχαντιστών και θα στρατολογηθούν για το επόμενο Μπατακλάν. Τι μπορείς να κάνεις; Ο θρησκευτικός φανατισμός, από μόνος του, δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα. Πώς θα "μπλοκάρεις" τους φανατικούς; Έχουν γαλλική υπηκοότητα, έχουν διεισδύσει στους θεσμούς, έχουν εκλεγεί ως δήμαρχοι και βουλευτές, έχουν δημιουργήσει ενώσεις, πιέζουν με την ψήφο τους, με την οικονομική τους δύναμη, με τη στήριξη από τις χώρες του Κόλπου και από την Τουρκία, δημιουργούν ισλαμικά κόμματα που διεκδικούν εξουσία, έχουν αγοράσει ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, ΜΜΕ, ακόμα και εκκλησίες που τις μετατρέπουν σε τζαμιά, έχουν εξαγοράσει συνειδήσεις αποκτώντας ερείσματα στα κράτη και στα κεντρικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και αυτό το κύμα συνεχώς διογκώνεται.
Αυτό που ο γράφων έχει προτείνει εδώ και χρόνια, δηλαδή το να ζητήσει η Ε.Ε. από όλους τους θρησκευτικούς ηγέτες να αποκηρύξουν τα αιμοβόρα, μισαλλόδοξα χωρία των ιερών τους βιβλίων, και, σε περίπτωση που αρνηθούν, να τίθενται εκτός νόμου, να φυλακίζονται ή να απελαύνονται βάσει ενός ιδιώνυμου αδικήματος που είναι επιτακτική ανάγκη να θεσπισθεί από την Ε.Ε. για την προστασία της Δημοκρατίας, κανένας δεν το συζητάει, διότι, προφανώς, θα δημιουργήσει εντάσεις. Αν δεν γίνει όμως αυτό, τώρα, που οι συσχετισμοί δυνάμεων είναι υπέρ της Δύσης, το τέλος του πολιτισμού μας με την παράδοσή του στη μουσουλμανική γάγγραινα που κατατρώει τα σωθικά του είναι απλώς θέμα χρόνου. Το 1965, στη Γαλλία υπήρχαν μόνο 5 τζαμιά. Το 1985 έγιναν 900. Και το 2019 έφτασαν τα 2.600. Οι μουσουλμάνοι δεν ήρθαν για να ενσωματωθούν, αλλά για να μας ενσωματώσουν. Αυτή άλλωστε είναι και η εντολή του Αλλάχ: να κατακτήσουν τις χώρες των απίστων, διά του εποικισμού, οι οποίες τώρα ζουν σε κατάσταση "τζαχιλίγια" (προ-ισλαμική άγνοια), την οποία θα διαδεχθεί η σάχουα (αφύπνιση). Η υπογεννητικότητα των Ευρωπαίων, η υπεργεννητικότητα των μουσουλμάνων και η αθρόα εισβολή στρατιωτών του Αλλάχ που συνεχίζεται από κάθε γωνιά του πλανήτη, δημιουργούν την τέλεια καταιγίδα. Τι θα συμβεί όταν ξεσπάσει; Ποια θα είναι η αντίδραση της Δύσης, όταν η μουσουλμανική πλειοψηφία αφήσει στην άκρη τα δημοκρατικά προσχήματα και πει "από αύριο, Σαρία για όλους"; Το κακό σενάριο είναι να υποκύψει. Το "καλό" είναι να βυθισθεί σε έναν νέο παγκόσμιο "πόλεμο της διπλανής πόρτας" που δεν θα διεξάγεται στα χαρακώματα, αλλά στους δρόμους των πόλεων και στους διαδρόμους των πολυκατοικιών και στον οποίο αναπόφευκτα θα εμπλακούν και τα ισλαμικά κράτη. Τρίτη εκδοχή δεν υπάρχει. Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι το ένα από τα δύο (μάλλον το δεύτερο) θα συμβεί προς το τέλος αυτού του αιώνα. Δεν αντιλαμβανόμαστε την ιστορική μακροπερίοδο γιατί η ζωή μας είναι, σχετικά, σύντομη. Ή προτιμάμε να εθελοτυφλούμε.
Δεν είναι μόνο ο δάσκαλος που απειλείται με θάνατο.
* Ο Θάνος Τζήμερος είναι επιχειρηματίας, πρώην πρόεδρος της "Δημιουργίας Ξανά"
capital.gr