[ΦΩΤΟ-Εκθαμβωτική, όπως πάντα, αλλά και συντονισμένη στο πνεύμα εθνικής εγρήγορσης των ημερών, η κ. Μαρίνα Πατούλη, ειδικά για την περίσταση, άφησε το αγαπημένο της ροζ για το γαλάζιο. Εξαιρετική η επιλογή του δικτυωτού καλσόν, κεντημένου με στρας. Ατυχώς, δεν διακρίνονται οι σούβλες με τα αρνιά – θα ήταν το ιδεώδες φόντο για το στιγμιότυπο...]
Ο Πάνος Καμμένος δεν ανέχεται την κοροϊδία. Η ευκολία με την οποία προσφεύγει στη Δικαιοσύνη, όποτε αισθάνεται ότι η κριτική μειώνει την προσωπικότητά του, είναι γνωστή. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πώς θα αισθάνεται τώρα που έχει γίνει ο στόχος των προκλητικών και χλευαστικών σχολίων των Τούρκων αξιωματούχων. Φοβερή δοκιμασία είναι αυτή που περνάει. Κάθε περιπαικτικό σχόλιο πρέπει να το νιώθει σαν μικρό θάνατο μέσα του. Φοβάμαι ότι, τόσα χρόνια στην πολιτική, αυτή πρέπει να είναι η χειρότερη ώρα του, κάθε άλλο δηλαδή παρά αυτό που θα έλεγε ο Τσώρτσιλ «his finest hour».
Αυτό το παιχνιδάκι των Τούρκων με τον Π. Καμμένο ξεκινά στα τέλη του περασμένου μηνός, με αφορμή τις δηλώσεις του υπουργού για την 25η Μαρτίου, ότι «θα τους συντρίψουμε όπως το 1821». Εκτοτε, ο υπουργός Αμυνας γίνεται στόχος της προκλητικότητας των Τούρκων. Διερωτώμαι ειλικρινώς αν αυτό οφείλεται σε κάποια βαθύτατα διεστραμμένη αντίληψη των Τούρκων περί ψυχαγωγίας ή αν πραγματικά ελπίζουν ότι με τις προσωπικές προσβολές θα τον σπρώξουν στη λάθος κίνηση, στην οποία εκείνοι προσβλέπουν. Απάντηση ουκ έχω.
Στις δηλώσεις Καμμένου της 25ης Μαρτίου, απάντησε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Γιλντιρίμ, με την υπενθύμιση του 1922. Από εκεί και μετά, ο στόχος «λοκάρεται», όπως λένε στη στρατιωτική ορολογία, και οι προσβολές γίνονται προσωπικές. Την αρχή κάνει ο φιλοκυβερνητικός Τύπος στην Τουρκία, που ξεθάβει την ατιμωτική αναχαίτιση (έτσι την παρουσίασαν) της προσπάθειας του Π. Καμμένου να ρίξει στεφάνι στα Ιμια στη μνήμη των νεκρών του 1996. Επειτα τη σκυτάλη πήρε ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Τουρκίας, Τσελίκ: «Το πρόσωπο που φέρει τον τίτλο του Ελληνα υπουργού Αμυνας», «δεν έχει μυαλό ο Καμμένος», «αλαζόνας πολιτικός κωμικός».
Η απάντηση του Ελληνα υπουργού ήταν συμβολική, πλην λίαν δυνατή. Θα έλεγα, αληθινός κόλαφος: επισκέφθηκε φυλάκιο στις Οινούσσες, μαζί με τον δήμαρχο Στυλίδος και έφεδρο καταδρομέα Αποστόλη Γκλέτσο. Ατυχώς, ο συμβολισμός παρά τη βαρύτητά του δεν έγινε αντιληπτός από την τουρκική πλευρά. Ετσι, μόλις είχαν αναχωρήσει από τις Οινούσσες ο υπουργός και ο Απ. Γκλέτσος, οι απέναντι έστειλαν δύο F-16 να περάσουν μια βόλτα από εκεί. Χθες, ο ρόλος του βασανιστή του Καμμένου πέρασε στον ακροδεξιό σύμμαχο του Ερντογάν, Μπαχτσελί: «Ονειρεύεται ότι είναι Ποσειδώνας», «έχει κρίση υστερίας», «να πάει στον ψυχίατρο». Σήμερα; Είναι νωρίς ακόμη· περιμένετε και θα δούμε...
Αρκετοί θα πιστεύουν ότι ειδικά η προσωπική επίθεση των Τούρκων αξιωματούχων σε Ελληνα υπουργό, όποιος και αν είναι αυτός, θίγει την πατριωτική ευαισθησία των πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικών απόψεων. Ενδεχομένως, μάλιστα, να φαντάζονται ότι τέτοιες προσβολές συσπειρώνουν τον κόσμο γύρω από την κυβέρνηση. Βραχυπρόθεσμα ίσως – και εννοώ πολύ βραχυπρόθεσμα. Μεσοπρόθεσμα, ωστόσο, η ζημία για την κυβέρνηση είναι υπολογίσιμη. Αν, λόγω στοιχειώδους εθνικής υπερηφάνειας, ο κόσμος μοιράζεται την ντροπή του εξευτελισμού που υφίσταται ο υπουργός Αμυνας, αυτόν τον εξευτελισμό θα τον χρεώσει αργότερα στην κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, το παιχνιδάκι των Τούρκων με τον Καμμένο απαξιώνει ακόμη περισσότερο τον κυβερνητικό εταίρο: τον αχρηστεύει τελείως πολιτικά· διότι, ως υπουργός τι είναι; Ψήφος ή, σωστότερα, ψήφοι που δημιουργούν την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή, ώστε να κυβερνάνε – αυτό είναι, ας μην το παιδεύουμε άλλο...
Απαιτεί
«Αγγελε και Δημήτρη, απαιτούμε όλοι το τέλος του Γολγοθά σας». Αν αυτό ήταν, ας πούμε, ένα τουίτ της κ. Μιμής Ντενίση για τους δύο Ελληνες στρατιωτικούς που κρατούνται στην Τουρκία, θα το καταλάβαινα. Ηταν όμως του Ελληνα πρωθυπουργού – δεν σας κάνει εντύπωση; Φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να κάνει τίποτε περισσότερο για να πετύχει την απελευθέρωση των δύο δικών μας – το ξέρουμε αυτό, ουδείς αμφιβάλλει. Το ομολογεί, όμως, και ο ίδιος. Το ότι η ομολογία είναι έμμεση και ακούσια δεν ελαφρύνει τη θέση του· αντιθέτως, την επιβαρύνει. Ενας πρωθυπουργός οφείλει να κάνει κάτι περισσότερο από το να απαιτεί. Ας πούμε, να τιμωρεί εκείνους που ευθύνονται· διότι για τη σύλληψη των δύο δικών μας ευθύνονται κάποιοι ανώτεροί τους.
Η κατάσταση στον Εβρο ήταν γνωστή και η επιστροφή όσων παραβίαζαν την οριογραμμή ήταν καθεστώς. Ωστόσο, αυτά ίσχυαν σε περιόδους ομαλότητας, όχι σε συνθήκες κρίσης. Λογικά, θα έπρεπε να υπάρχει στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας μια «λίστα προτεραιοτήτων» για την περίπτωση κρίσης στα ελληνοτουρκικά· ένας χάρτης, ας πούμε, των «hotspots» σε στεριά, θάλασσα και αέρα, στα οποία θα έπρεπε αμέσως να στραφεί η προσοχή μας. Ενα από αυτά θα όφειλε να είναι η ιδιότυπη κατάσταση στον Εβρο. Κανείς δεν το σκέφθηκε; Κανείς δεν ευθύνεται; Ο πρωθυπουργός, πάντως, απαιτεί...
ΣΤΕΦΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
