Σαν σήμερα πριν από 88 χρόνια δολοφονήθηκε ο μέγας ΕΛΛΗΝΑΣ Ίωνας Δραγούμης.Γεννήθηκε το 1878 και ήταν γιος του Πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη. Σπούδασε Νομική, πολέμησε ως εθελοντής στον «άτυχο ελληνοτουρκικό πόλεμο» του 1897 και το 1899 μπήκε στο διπλωματικό σώμα.
Αρχικά υπηρέτησε στο Μοναστήρι, ως υποπρόξενος και αμέσως κατάλαβε τον εκ βορρά κίνδυνο που απειλούσε την Μακεδονία. Μαζί με τον Παύλο Μελά (που είχε παντρευτεί την αδελφή του Ναταλία) και άλλους οργάνωσαν τον Μακεδονικό αγώνα, διαφυλάσσοντας την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Διετέλεσε πρόξενος στα Προξενεία των Σερρών, Αλεξανδρούπολης, Φιλιππούπολης, Αλεξάνδρειας, Κωνσταντινούπολης, Ρώμης Λονδίνου. Είχε ενεργό συμμετοχή στο Κίνημα των Αξιωματικών το 1909 (Γουδί). Πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους (μαζί με τον Μεταξά και τον Δουσμάνη έκανε τις διαπραγματεύσεις για την παράδοση της Θεσσαλονίκης).
Το 1914 αρνήθηκε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Μικτή Επιτροπή ανταλλαγής πληθυσμών που συγκρότησε ο Βενιζέλος με τους Τούρκους και μετατέθηκε δυσμενώς στην Αγία Πετρούπολη.
Όπου εργάσθηκε ως Πρόξενος, πρώτη του φροντίδα ήταν η οργάνωση του ελληνικού στοιχείου.
Τον Μάιο του 1915 εκλέχθηκε βουλευτής Φλωρίνης και το 1916 ίδρυσε το περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις». Το 1917 μετά την επιβολή του Βενιζέλου από τους συμμάχους, εξορίστηκε στην Κορσική μαζί με τον Γούναρη και άλλους αντιβενιζελικούς. Με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου επέστρεψε στην Ελλάδα και συνέχισε να είναι εξόριστος στην Σκόπελο. Αποφυλακίσθηκε το 1919 και ανέλαβε δράση υπέρ της «Ηνωμένης Αντιπολίτευσης» υπό τον Γούναρη.
Άποψή του ήταν ότι ο κύριος εχθρός ήταν οι Σλάβοι. Ήταν υπέρ της παραμονής των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και αντίθετος στην Μικρασιατική εκστρατεία μιας και πίστευε ότι δεν μπορούσαμε να διατηρήσουμε μια τόση μεγάλη έκταση. Πίστευε ότι οι Έλληνες έπρεπε να μείνουν στις πατρογονικές τους εστίες, να οργανωθούν και να προσπαθήσουν να αναλάβουν τον έλεγχο της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Την 30 Ιουλίου 1920 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου στη Λυών, όπου αυτός διαπραγματευόταν την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών. Μόλις η είδηση έγινε γνωστή στην Αθήνα οι «αγανακτισμένοι δημοκρατικοί πολίτες» βγήκαν στους δρόμους για να «πάρουν το αίμα τους πίσω». Έκαψαν εφημερίδες (Καθημερινή, Σκρίπ, Ημερησία κ.ά.) και ξυλοφόρτωσαν όποιους θεωρούσαν αντιπάλους τους, ενώ η αστυνομία είχε καταπιαστεί με τη σύλληψη αντιβενιζελικών πολιτικών (Στράτος κ.ά.). Από το μένος τους δεν γλίτωσε ούτε το θέατρο Κοτοπούλη, το οποίο και κατέστρεψαν ολοσχερώς...
Μια ομάδα «διαδηλωτών» αντιλαμβάνεται το Ιώνα Δραγούμη να κατεβαίνει με το αυτοκίνητό του την Κηφισίας. Συνοδευόταν από την κόρη της Μαρίκας Κοτοπούλη. Αφού τον σταμάτησαν και αποπειράθηκαν να τον λιντσάρουν, επενέβη ομάδα αστυνομικών με επικεφαλής τον Γύπαρη (αρχηγός των «δημοκρατικών ταγμάτων») που τον «συνέλαβαν». Λίγο πιο κάτω τον εκτέλεσαν με το πρόσχημα ότι έβγαλε όπλο και αποπειράθηκε να πυροβολήσει κάποιον αστυνομικό...
Το 1914 αρνήθηκε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Μικτή Επιτροπή ανταλλαγής πληθυσμών που συγκρότησε ο Βενιζέλος με τους Τούρκους και μετατέθηκε δυσμενώς στην Αγία Πετρούπολη.
Όπου εργάσθηκε ως Πρόξενος, πρώτη του φροντίδα ήταν η οργάνωση του ελληνικού στοιχείου.
Τον Μάιο του 1915 εκλέχθηκε βουλευτής Φλωρίνης και το 1916 ίδρυσε το περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις». Το 1917 μετά την επιβολή του Βενιζέλου από τους συμμάχους, εξορίστηκε στην Κορσική μαζί με τον Γούναρη και άλλους αντιβενιζελικούς. Με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου επέστρεψε στην Ελλάδα και συνέχισε να είναι εξόριστος στην Σκόπελο. Αποφυλακίσθηκε το 1919 και ανέλαβε δράση υπέρ της «Ηνωμένης Αντιπολίτευσης» υπό τον Γούναρη.
Άποψή του ήταν ότι ο κύριος εχθρός ήταν οι Σλάβοι. Ήταν υπέρ της παραμονής των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και αντίθετος στην Μικρασιατική εκστρατεία μιας και πίστευε ότι δεν μπορούσαμε να διατηρήσουμε μια τόση μεγάλη έκταση. Πίστευε ότι οι Έλληνες έπρεπε να μείνουν στις πατρογονικές τους εστίες, να οργανωθούν και να προσπαθήσουν να αναλάβουν τον έλεγχο της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Την 30 Ιουλίου 1920 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου στη Λυών, όπου αυτός διαπραγματευόταν την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών. Μόλις η είδηση έγινε γνωστή στην Αθήνα οι «αγανακτισμένοι δημοκρατικοί πολίτες» βγήκαν στους δρόμους για να «πάρουν το αίμα τους πίσω». Έκαψαν εφημερίδες (Καθημερινή, Σκρίπ, Ημερησία κ.ά.) και ξυλοφόρτωσαν όποιους θεωρούσαν αντιπάλους τους, ενώ η αστυνομία είχε καταπιαστεί με τη σύλληψη αντιβενιζελικών πολιτικών (Στράτος κ.ά.). Από το μένος τους δεν γλίτωσε ούτε το θέατρο Κοτοπούλη, το οποίο και κατέστρεψαν ολοσχερώς...
Μια ομάδα «διαδηλωτών» αντιλαμβάνεται το Ιώνα Δραγούμη να κατεβαίνει με το αυτοκίνητό του την Κηφισίας. Συνοδευόταν από την κόρη της Μαρίκας Κοτοπούλη. Αφού τον σταμάτησαν και αποπειράθηκαν να τον λιντσάρουν, επενέβη ομάδα αστυνομικών με επικεφαλής τον Γύπαρη (αρχηγός των «δημοκρατικών ταγμάτων») που τον «συνέλαβαν». Λίγο πιο κάτω τον εκτέλεσαν με το πρόσχημα ότι έβγαλε όπλο και αποπειράθηκε να πυροβολήσει κάποιον αστυνομικό...
Δολοφονήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους το απόγευμα της 31ης Ιουλίου 1920 στη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Παπαδιαμαντοπούλου όπου σήμερα βρίσκεται μαρμάρινη στήλη (απέναντι από το Ξενοδοχείο Hilton)...