«Η τήρηση των κανόνων της Εργατικής Νομοθεσίας και η υπεράσπιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης πιο επείγουσα πιο αναγκαία.
Με την έννοια αυτή η τροποποίηση της σχετικής νομοθεσίας οφείλει να υπηρετεί τις αρχές της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητας των υπηρεσιών.
Το νομοσχέδιο, όμως, της κυβέρνησης κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Επιστρατεύει τη γραφειοκρατία για να… «βελτιώσει» ένα πρόβλημα, που οφείλεται -σε μεγάλο βαθμό- στις αγκυλώσεις και τα εμπόδια της γραφειοκρατίας.
Διογκώνει τον αριθμό των υπηρεσιών του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας.
Αυξάνει σε 7 από 5 τους Γεν. Διευθυντές συνολικά στο Υπουργείο, για ένα σύνολο μόλις 1.300 υπαλλήλων. Προσθέτει Διευθύνσεις και Τμήματα και ουσιαστικά «στήνει» ένα τρίτο Υπουργείο (μετά το Εργασίας και το Ασφάλισης, που συνυπάρχουν «τεχνικά συγκολλημένα») μέσα στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης.
Αντί ρυθμίσεων που θα βελτιώνουν την ευελιξία, την αυτονομία και την αποδοτική λειτουργία των επιθεωρητών, σπαταλά πόρους για έναν γραφειοκρατικό γιγαντισμό, που βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τους στόχους της μείωσης του κράτους και συνακόλουθα και δαπανών του και της αύξησης της αποδοτικότητας των υπηρεσιών του».
Το νομοσχέδιο, όμως, της κυβέρνησης κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Επιστρατεύει τη γραφειοκρατία για να… «βελτιώσει» ένα πρόβλημα, που οφείλεται -σε μεγάλο βαθμό- στις αγκυλώσεις και τα εμπόδια της γραφειοκρατίας.
Διογκώνει τον αριθμό των υπηρεσιών του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας.
Αυξάνει σε 7 από 5 τους Γεν. Διευθυντές συνολικά στο Υπουργείο, για ένα σύνολο μόλις 1.300 υπαλλήλων. Προσθέτει Διευθύνσεις και Τμήματα και ουσιαστικά «στήνει» ένα τρίτο Υπουργείο (μετά το Εργασίας και το Ασφάλισης, που συνυπάρχουν «τεχνικά συγκολλημένα») μέσα στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης.
Αντί ρυθμίσεων που θα βελτιώνουν την ευελιξία, την αυτονομία και την αποδοτική λειτουργία των επιθεωρητών, σπαταλά πόρους για έναν γραφειοκρατικό γιγαντισμό, που βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τους στόχους της μείωσης του κράτους και συνακόλουθα και δαπανών του και της αύξησης της αποδοτικότητας των υπηρεσιών του».