Του Κωνσταντινου Ζουλα
Στα μέσα της διακυβέρνησης του Κ. Καραμανλή, ένα πρωινό τον επισκέφθηκε στο Μαξίμου ο αείμνηστος Γιάννης Βαρθολομαίος, διοικητής τότε του ΙΚΑ. Σε κάποια στιγμή κι ενώ ο κ. Βαρθολομαίος του εξέφραζε τους σοβαρούς προβληματισμούς του για τις δαπάνες του ΙΚΑ, έβγαλε από την τσέπη του δύο κουτάκια. «Αυτά, πρόεδρε», του είπε, «είναι δύο ίδια φάρμακα και έχουν ακριβώς το ίδιο θεραπευτικό αποτέλεσμα. Η μόνη διαφορά είναι στην τιμή τους. Το ένα είναι 10 φορές πιο ακριβό από το άλλο. Ο λόγος που ζήτησα να σας δω είναι ότι μετά την κατάργηση της λίστας φαρμάκων που αποφάσισε η κυβέρνησή σας, όλοι οι γιατροί “παραδόξως” συνταγογραφούν το ακριβό και όχι το φθηνό σκεύασμα. Και λόγω αυτού του φαινομένου που έχει προφανή εξήγηση, εκτιμώ ότι είναι θέμα χρόνου το ΙΚΑ να καταρρεύσει».
Την ιστορία αυτή, που εξηγεί με απλά λόγια πώς οι φαρμακευτικές δαπάνες εξελίχθηκαν σε μία από τις ωρολογιακές βόμβες της οικονομίας, την θυμήθηκα προχθές το βράδυ, ενώ στεκόμουν με συναδέλφους έξω από το υπουργείο των Οικονομικών. Στα ενδότερα βρίσκονταν καμιά 80αριά βουλευτές της Ν.Δ., οι οποίοι καταχέριαζαν τον κ. Γ. Στουρνάρα για τον φόρο των ακινήτων. Ενας από τους πρώτους που εξήλθαν της συνεδρίασης –πριν καλά καλά ξεκινήσει– ήταν ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης. «Εγώ δεν είχα λόγο να κάτσω άλλο εκεί μέσα», μας είπε για να προκαλέσει τη δημοσιογραφική περιέργεια και η «παράσταση» Κακλαμάνη άρχισε. «Εκανα μόνον μια ερώτηση στον Στουρνάρα. Τον ρώτησα αν μπορεί να κάνει αλλαγές στον νόμο. Ξέρετε τι απάντησε; Οτι μπορούν να γίνουν μόνον αν είναι δημοσιονομικά ουδέτερες. Κατόπιν τούτου, του είπα ότι αποχωρώ, καθώς δεν ανέχομαι σε μια πολιτική ερώτηση να δέχομαι τεχνοκρατικές απαντήσεις».
Ο κ. Κακλαμάνης αναχώρησε χαρούμενος για την ατάκα που πούλησε στα ΜMΕ χωρίς καν να του περνάει από το μυαλό τι σκεφτόμασταν οι περισσότεροι. Οτι εξαιτίας του τρόπου που εκείνος αντιλαμβάνεται την πολιτική, έφτασε η χώρα εδώ που έφτασε και θα γίνω σαφέστερος, καθώς το πρόβλημα, δυστυχώς, δεν εντοπίζεται μόνον στον πρώην δήμαρχο.
Εδώ και τρία χρόνια παρακολουθούμε τους εκπροσώπους μας δήθεν να μάχονται για να αποτρέψουν φόρους και χαράτσια. Και δεν έχουμε δει έστω μια φορά ένα βουλευτή να επισημαίνει μια στρεβλή λειτουργία του Δημοσίου, μια άχρηστη κρατική δαπάνη, μια υπηρεσία που έχει εμφανώς πλεονάζον προσωπικό, έναν οργανισμό που θα έπρεπε να κλείσει. Με την εξαίρεση ίσως των κ. Αδ. Γεωργιάδη και Κυρ. Μητσοτάκη, ακόμη και οι υπουργοί επιδιώκουν να είναι μόνον ευχάριστοι στους ψηφοφόρους τους, ενώ οσάκις πρέπει να λάβουν δυσάρεστες αποφάσεις, τις μετακυλίουν στην τρόικα, δίδοντας την εντύπωση ότι δεν πιστεύουν στην ορθότητά τους.
Η παρατήρηση αυτή θα είχε μόνον θεωρητική σημασία, αν δεν είχε πρακτικό αντίκρισμα στις τσέπες μας. Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις σήμερα τι συμβαίνει στη μεσαία τάξη της χώρας, δηλαδή στην πλειοψηφία των Ελλήνων. Ουδείς συνταξιούχος ή μισθωτός του ιδιωτικού τομέα μπορεί πια να ανταποκριθεί στον Αρμαγεδδώνα των φόρων που εξακολουθούν να επιβάλλονται. Οι περισσότεροι υποχρεώνονται σε διακανονισμούς, ενώ οι λιγότεροι, που έχουν στην άκρη κάποια χρήματα, τρώνε από τα έτοιμα. Με άλλα λόγια, το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα του κράτους οφείλεται μόνον στο πρωτογενές έλλειμμα του προϋπολογισμού κάθε μέσης ελληνικής οικογένειας.
Ως εκ τούτου, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο κ. Κακλαμάνης έχει δίκιο να υποστηρίζει ότι χρειάζεται μια άλλη πολιτική και ότι το θέμα δεν είναι τεχνοκρατικό. Μόνον που αυτό που παραλείπει να πει είναι ότι η μόνη πολιτική που θα αποφέρει επιτέλους κάποιο αποτέλεσμα είναι αυτή που θα μειώσει δραστικά το κόστος του πελατειακού και διαπλεκόμενου κράτους, προσφέροντας μια ανάσα στα μόνιμα υποζύγια του ιδιωτικού τομέα, που ούτως ή άλλως θα δηλώσουν σύντομα αντικειμενική αδυναμία να το συντηρούν.
Παρεμπιπτόντως, υπενθυμίζεται ότι επί των ημερών του κ. Κακλαμάνη στο υπ. Υγείας καταργήθηκε η λίστα φαρμάκων, που είχε ως συνέπεια οι φαρμακευτικές δαπάνες της χώρας να εκτιναχθούν στα 5,28 δισ. ευρώ το 2009 από 2,4 δισ. ευρώ που ήταν το 2004.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ