Το χθεσινό ρεπορτάζ ήταν ενδεικτικό του «σεισμού» που επίκειται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Αιφνιδιάζοντας ο επικεφαλής της Αριστερής Πλατφόρμας (Α.Π.) Παναγιώτης Λαφαζάνης, προσήλθε στη συνεδρίαση με ένα oκτασέλιδο κείμενο υπό τον τίτλο: ΄Κείμενο Συμβολής της Αριστερής Πλατφόρμας΄, με το οποίο επί της ουσίας ζητούσε ρήξη και έξοδο από την ευρωζώνη. Στο εν λόγω κείμενο-συμβολή στο διάλογο χαρακτηρίζεται ΄εξαιρετικά αναγκαίο΄ για το κόμμα να επεξεργαστεί και να εκπονήσει για κάθε περίπτωση ένα σχέδιο εξόδου από την ευρωζώνη...».
Ο θεμελιώδης εσωτερικός διχασμός του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της στασιμότητας της επιρροής, (όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να βρίσκεται κάτω από το ποσοστό των τελευταίων εκλογών και στα ίδια επίπεδα με αυτά της ΝΔ) φαίνεται πως βγαίνει στην επιφάνεια.
Το δυστύχημα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πως ο διχασμός αυτός εμφανίζεται ένα μήνα πριν τις τοπικές εκλογές και τις ευρωεκλογές.
Το ευτύχημα για τη χώρα είναι πως ο διχασμός αυτός δεν εμφανίζεται σε πιθανή περίοδο που το κόμμα θα είχε τη διακυβέρνηση της χώρας.
Το έχουμε ξαναεπισημάνει πολλάκις σ’ αυτή τη στήλη πως η διαφορά του «μέσα στο Ευρώ» και «έξω από το Ευρώ» είναι τόσο θεμελιώδης που αποτελεί παράδοξο πως μπορεί να συνυπάρχουν οι δυο απόψεις σε ένα κόμμα.
Από το ρούβλι στη δραχμή...
Τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όταν ή Ελλάδα είχε δραχμή μας προπαγάνδιζαν πως η ευημερία μας ως κοινωνίας βρίσκεται στην προσχώρηση στη ζώνη του σοβιετικού ρουβλίου.
Όταν κατέρρευσε η σοβιετία και γέμισε η καπιταλιστική Δύση με φθηνούς αχθοφόρους, καθαρίστριες κλπ (δεν υπάρχει άλλη περίοδος στην ιστορία της φτωχότερης ευρωπαϊκής χώρας που είναι η Ελλάδα με μεγαλύτερη κατά νοικοκυριό χρήση οικιακών βοηθών κ.ά.), η «παλαβή» αριστερά μας προτείνει να επανέλθουμε στη δραχμή αφού η χώρα εν τω μεταξύ έχει εισέλθει στη ζώνη του ευρώ.
Αν (οι σύμμαχοι είχαν αδιαφορήσει) στον εμφύλιο είχε νικήσει ο Μάρκος Βαφειάδης το στρατηγό Θρασύβουλο Τσακαλώτο και η Ελλάδα είχε βρεθεί στη ζώνη επιρροής της σοβιετίας, το πιθανότερο σενάριο θα ήταν οι Έλληνες και Ελληνίδες τα τελευταία 20 χρόνια να αναζητούσαν εργασίες ως αχθοφόροι και υπηρέτριες κλπ. στην Τουρκία, την Ιταλία και αλλού...
Αντί όσοι το ’70 και ’80, είτε από άγνοια είτε με δόλο και συμφέρον μας παρουσίαζαν τη σοβιετία σαν παράδεισο, αντί να μας ζητήσουν συγνώμη και να αποσυρθούν από την πολιτική σκηνή ως βλάκες ή απατεώνες, επανέρχονται και μας νουθετούν στο τι είναι το σωστό και τι το λάθος.
Κάθε κοινωνία οφείλει να διαθέτει ένα 2-3% που πιστεύει σε παράδοξα πράγματα ή «εξωτικές» πολιτικές θεωρίες. Αποτελεί το θερμότερο της δημοκρατίας. Τι συμβαίνει όμως αν το παράδοξο αγγίζει το 20-30%;
Πολιτική λοβοτομή
Από τότε που ήμουν νέος μου προκαλούσε εντύπωση πως νέοι άνθρωποι που κατέτασσαν τον εαυτό τους στην αριστερά και θεωρούσαν πως είναι επαναστάτες, δεν δίσταζαν να παραδεχθούν δημόσια πως το κόμμα επιλέγει και προτείνει ποια βιβλία θα διαβάσουν τόσο σε επίπεδο λογοτεχνίας όσο και δοκιμίου.
Οι περισσότεροι από τα πρώην μέλη του ΚΚ που έχουν διαβρώσει την υπόλοιπη αριστερά, εν μέσω της αθωότητας που έχει προκαλέσει η ιδεολογική «λοβοτομή» το παραδέχονται ακόμη, ενίοτε μάλιστα αστεϊζόμενοι.
Έχω φίλους αριστερούς που δεν ντρέπονται να παραδεχθούν πως όταν ήταν νέοι το κόμμα τους έστελνε να παρακολουθούν στρατιωτικές ή αστυνομικές εγκαταστάσεις για να καταγράψουν μετακινήσεις δυνάμεων και να τις αναφέρουν στους καθοδηγητές. Αυτά σε ένα κόμμα που δεν υπήρχαν στεγανά με την «Μέκκα» του σοσιαλισμού τη Μόσχα, θα μπορούσε να ισοδυναμεί με κατασκοπία σε βάρος της πατρίδας.
Κι όμως ούτε τότε το εκλάμβανε κανένας έτσι και τώρα με κοιτάνε ξαφνιασμένοι όταν τους το αναφέρω.
Βέβαια θα μπορούσε κάποιος να αντιπαραθέσει το επιχείρημα πως και το μετεμφυλιακό κράτος ήταν διάτρητο στον έλεγχο των υπηρεσιών των συμμάχων.
Η κατάσταση αυτή ανάγει τον προβληματισμό στη διαπίστωση πως στη χώρα αυτή κυριαρχούσαν πάντα οι χειραγωγούμενοι από τις εκάστοτε μεγάλες δυνάμεις που ασκούσαν ή προσπαθούσαν να ασκήσουν επιρροή πάνω της. Απλά η μια πλευρά βρέθηκε με τους χαμένους.
Βέβαια από την άλλη πλευρά ο Καραμανλής δεν δίστασε το ’74 να βγάλει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ ή να εκλέγονται πρωθυπουργοί όπως ο Α. Παπανδρέου με συνθήματα έξω οι βάσεις κλπ. Στην αριστερά αυτά τα πράγματα ήταν αδιανόητα και κάθε φορά που υπήρχε αλλαγή φρουράς στο ΚΚΣΕ άλλαζε και ο εδώ γ.γ. ανάλογα.
Ως ένα σημείο αυτή είναι η μοίρα των μικρών εθνών και αδύναμων κρατών. Από ένα σημείο και πέρα έχει να κάνει με τη απουσία μιας πλειοψηφίας που βάζει πάνω απ’ όλα το κοινό συμφέρον, αλλά προσπαθεί να προωθήσει η κάθε φατρία τα ιδιαίτερα δικά της συμφέροντα ταυτίζοντάς τα με τα συμφέροντα ισχυρών διεθνών παικτών.
Το νέο τοπίο
Αυτό που έχει αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες με την ΕΟΚ, την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη είναι πως τα έθνη της Δυτικής Ευρώπης έχουν προχωρήσει σε μια πολιτική ενοποίηση, εκχωρώντας εθνική κυριαρχία στα πλαίσια όμως μιας συγκυριαρχίας.
Αυτός που νομοθετεί στην ΕΕ είναι το Ευρωκοινοβούλιο στο οποίο συμμετέχουν όλες οι χώρες αναλογικά με τον πληθυσμό τους.
Στα πλαίσια αυτά για πρώτη φορά οι μικρές χώρες που είχαν μόνο ρόλο δορυφόρων μεγάλων δυνάμεων, έχουν λόγο στις αποφάσεις που αφορούν όλους και συναθροιζόμενες μπορούν να τις ανατρέψουν ή να προωθήσουν δικές τους αποφάσεις.
Πρόκειται για μια επανάσταση η οποία λογικά θα έπρεπε να είναι αποδεκτή από όσους θεωρούν τον εαυτό τους προοδευτικό, πατριώτη, υπέρ της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. Η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στα πλαίσια μιας ευρωπαϊκής συγκυριαρχίας είναι πολλαπλώς περισσότερο συμφέρουσα σε σχέση με την περίοδο που ο πρωθυπουργός και οι της αντιπολίτευσης ελάμβαναν οδηγίες από την τάδε και την δείνα πρεσβεία ή από ναυάρχους που κατέπλεαν στον Πειραιά.
Υπό το πρίσμα αυτής της οπτικής μοιάζει παράλογη η απήχηση απόψεων που ζητάνε την έξοδο από το ευρώ, της Ε.Ε. προς χάριν κάποιας κατ’ επίφαση ανεξαρτησίας, που όσοι διαβάζουν στοιχειωδώς ιστορία γνωρίζουν πως δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση, κυρίως λόγω μεγέθους πληθυσμιακού και οικονομικού.
Είναι φυσικό και βέβαιο πως υπάρχουν μεγάλες δυνάμεις που θα χάσουν οικονομική και πολιτική ισχύ από την περαιτέρω οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρωζώνης. Κατά συνέπεια είναι λογικό να υποκείμεθα το βομβαρδισμό που δεχόμαστε από αγγλοσαξονικές και ρωσικές πηγές για τα δεινά της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών ή το Βερολίνο ως ισχυρότερου πόλου εντός της Ευρωζώνης.
Αν προχωρήσει η Ευρωζώνη το Η.Β. θα αναγκαστεί να προσχωρήσει σ’ αυτήν καθώς οι οικονομικές συνέπειες εκτός θα είναι συντριπτικές. Και για την Ευρωζώνη όμως είναι απαραίτητη η παρουσία του Η.Β. καθώς αποτελεί ισχυρό σημείο ισορροπίας στην γερμανική ισχύ. Επιπλέον θα συμβάλλει στον απεγκλωβισμό της Ευρωζώνης από το γερμανικό συντηρητικό κοινωνικό κρατισμό και τη γραφειοκρατία.
Έχοντας κάποιος αυτά υπόψη είναι παράδοξο που στις δημοσκοπήσεις το ποσοστό αυτών που θέλουν πάση θυσία την παραμονή στο ευρώ κινείται κοντά στο 70% μόνο...
Οι εξελίξεις
Οι εξελίξεις στο Κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επαναφέρουν δυναμικά στο προσκήνιο το ζήτημα της διάσπασης. Η επιλογή ευρώ ή έξοδος από το ευρώ είναι στρατηγικής σημασίας και μόλις απομακρύνθηκε η σκοπιμότητα της εξουσίας αρχίζει να αναδύεται.
Η διαγραφή ή αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας, όμως απομακρύνει ακόμη περισσότερο την προοπτική της εξουσίας αλλά και αυτής της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμη. Η απομάκρυνση της προοπτικής εξουσίας θα απομακρύνει και λαϊκίστικο συνδικαλιστικό μπλοκ των πελατών του ΠΑΣΟΚ που προσπάθησε να βρει εκεί καταφύγιο για να προασπίσει τα ιδιαίτερά του συμφέροντα.
Η αποδυνάμωση αυτή θα απελευθερώσει και από τη ΝΔ όσους προσπαθούσαν να αποφύγουν μια καταστροφική διακυβέρνηση από την «παλαβή» αριστερά...
ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΟΥΠΑΣ
Πηγή:www.capital.gr