Τον φώναξα στο γραφείο μου και εις πειραϊκήν διάλεκτον του κατέστησα σαφές πως στην υποψία άλλης τέτοιας σαδιστικής και αντιστρατιωτικής συμπεριφοράς θα τον έστελνα κωλοτουμπηδόν στρατοδικείο, αφού πρώτα θα τον τίναζα λίγο, κατ’ ιδίαν, για να του φύγει η σκόνη.
Το βίντεο της Δούρου με το παγωμένο χαμόγελο, συνδυασμός Τασσώς Καββαδία με Ιλζε Κοχ, να λέει «κάντε ένα βήμα πίσω όλοι» και το ναπολεόντειο «κανένας αντιπεριφερειάρχης» είναι πολύ διδακτικό για την αλήθεια του Συνδρόμου του Υποδεκανέως, που ως γνωστόν δεν είναι βαθμός, αλλά τιμητική διάκριση, καλούμενη και «τσατσόσημο». Η καταβρεχθείσα αγωνίστρια της Αριστεράς, που τώρα ανακάλυψε κι αυτή πως οι ψηφοφόροι της Χ.Α. δεν είναι το σπέρμα του Εωσφόρου, ήθελε να βγει για τις επινίκιες δηλώσεις, ξεχωρίζοντας από την πλέμπα και τους ανθυποτέτοιους. Εστω κι ένα βήμα μπροστά, μόνη, κάνει τη διαφορά όσο να ’ναι. Πέρα από τις λέξεις, όμως, και το αποκαλυπτικό τού χαρακτήρα νόημά τους, ακόμη πιο αποκαλυπτικό ήταν το βλέμμα. Είχε τη γυαλάδα της βουλιμίας. Εβλεπε στο βάθος του ορίζοντα την, ισχνή έστω, πιθανότητα ασκήσεως εξουσίας στη μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας. Πιστεύω ότι θα ψωνίσει από σβέρκο, αλλά ήδη το φοράει το τρίκοχο. Ετσι, θα έλεγα πως μερικούς ανθρώπους, με το να μην τους εκλέξετε, τους προστατεύετε από το να χαθούν μέσα στον κακό εαυτό τους.
Επειδή έχω, ενίοτε, μια σατανική αίσθηση του χιούμορ, είδα σχεδόν όλες τις διακαναλικές. Μιλάμε για κοινωνιολογική και ψυχολογική μελέτη του cult και μια μεγάλη τσάρκα στην άβυσσο της ψυχής μερικών ανθρώπων. Τύποι ανθρώπινων χαρακτήρων, που κανένας σεναριογράφος δεν θα μπορούσε να σκεφτεί, όσα πεντακοσάευρα κι αν του ακουμπήσεις.
Π.χ., ο τύπος της ΟΑΚΚΕ, σαν μαθηματικός που έπαιξε με βρεμένο δάχτυλο με την πρίζα, πήγαινε πάνω κάτω και τα ’χε γενικώς με τη Ρωσία. Τέτοιο γινάτι με τους Ρώσους δεν είχε ούτε ο Εντγκαρ Χούβερ στα ντουζένια του το 1950. Οποιος, όμως, δεν είδε τη διακαναλική τού θρυλικού ΚΚΕ (μ-λ), δεν είδε τίποτα. Απευθείας σύνδεση με το Υπερπέραν της Επανάστασης. Μπροστά στα μάτια των δύο εκπροσώπων, μοναδικές κι ανεπανάληπτες φιγούρες της underground κινηματογραφικής σκηνής, ένιωθες την αόρατη ατσάλινη κουρτίνα που τους χώριζε από την πραγματικότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ξοδέψει όλοι τους τη νιότη στις πιο απίθανες λεπτολογίες της μαρξιστικής θεολογίας χωρίς Θεό. Ταξιδιώτες του χρόνου, παγιδεύτηκαν στην Ιουράσιο Περίοδο.
Μέσα, όμως, στα ευτράπελα έκανα γι’ άλλη μια φορά και την ίδια σοβαρή διαπίστωση. Η μόνη αξιοσέβαστη αντίθετη άποψη για το πρόβλημα της χώρας είναι αυτή του Αλέκου Αλαβάνου και του Σχεδίου Β. Διαφωνείς, αλλά δεν τους παίρνεις στο ψιλό. Σου λένε στα ίσια «προτείνουμε επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συν αυτό κι εκείνο, γι’ αυτούς τους λόγους».
Λένε περίπου τα ίδια με τον Λαφαζάνη και την Αριστερή Πλατφόρμα. Αυτό που τους χωρίζει, πιστεύω, είναι μόνο η αναμονή των «λαφαζανικών» για πιθανότητα μεριδίου εξουσίας. Δεν υποψιάζονται πως ο εισοδισμός απέτυχε παντού και πάντα.
Πάντως είναι η αντίθετη άποψη, μπορείς να τη συζητήσεις διαφωνώντας, έχει αρχή, μέση, τέλος, ειρμό. Μια ακεραιότητα και συνέπεια. Τι να συζητήσεις από το καραγκιοζιλίκι «ναι στο ευρώ, μονομερής στάση πληρωμών αλλά και διαπραγμάτευση για να συνεχίσουν οι Κουτόφραγκοι να μας χρηματοδοτούν»; Τι να πεις για την «άμεση επαναπρόσληψη όλων των απολυθέντων και καμιά 200.000 νέων προσλήψεων στο Δημόσιο, όλα εντός ευρωζώνης»;
Σε έναν ιδεατό δημόσιο βίο, ο λαός θα ξεσκαρτάριζε τους παπατζήδες, τους γυρολόγους, αυτούς που αλλάζουν γνώμες, απόψεις και ιδέες σαν πουκάμισα το καλοκαίρι, μπας και παραμυθιάσουν κάνα ξέμπαρκο ψηφοφόρο, λέγοντάς του αυτό που θα του αρέσει, συνήθως αυτό που υπόσχεται τα περισσότερα με τον λιγότερο κόπο, πόνο ή θυσία. Μόνο που τέτοιο πράγμα, δωρεάν κι ακόπως, δεν υπάρχει.
Είναι κρίμα, αλλά πέντε χρόνια που παλεύουμε την κρίση, τέτοια σοβαρή και ψύχραιμη συζήτηση δεν έγινε. Ανταλλάξαμε συνθήματα, ύβρεις, απειλές, αλλά κουβέντα σοβαρή επί του πρακτέου δεν έγινε...
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης,
Δικηγόρος
εφ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ