Του Σάκη Μουμτζή
Αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες είναι πρωτόγνωρα για ένα κόμμα της αριστεράς που τις συλλογικές διαδικασίες τις έχει κατοχυρώσει και κατακτήσει σε όλα τα επίπεδα. Ένας άνθρωπος, ο υπουργός οικονομικών Γ. Βαρουφάκης, έχει αναλάβει ουσιαστικά εν λευκώ τον χειρισμό των σχέσεων της νέας κυβέρνησης με τους δανειστές-εταίρους μας μέσα στις συνθήκες που γεννά η καταγγελία του μνημονίου. Αυτοσχεδιάζοντας πολιτικά και ανάγοντας την επικοινωνία στην ουσία της συμπεριφοράς του, προσπαθεί μάταια να παρακάμψει θεσπισμένες διαδικασίες της ΕΕ. Υποστηρικτής παλαιόθεν της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, εγκλώβισε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή του τη θέση που την αναγόρευσε μάλιστα σε κεντρική προεκλογική πολιτική.
Ήταν επόμενο και μετεκλογικά, ως κυβέρνηση πλέον να υποχρεωθεί να την προτάσσει στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Ήταν μια αδιέξοδη πολιτική γιατί γνώριζαν εκ των προτέρων πως κανένα κοινοβούλιο δεν επρόκειτο να ψηφίσει διαγραφή χρέους. Στην πορεία μάλιστα φάνηκε πως και οι εναλλακτικοί τρόποι απομείωσης του ούτε αυτοί θα γινόταν δεκτοί από την ΕΚΤ. Έτσι χάθηκε χρόνος και ενέργεια για την υποστήριξη ενός στόχου που εξ αρχής ήταν ανέφικτος. Η στρατηγική Βαρουφάκη έχοντας ως άξονα την διαπραγμάτευση από μηδενική βάση -γι’ αυτό και απέρριψε την αξιολόγηση- και την περικοπή του χρέους, αποδεικνύεται μαξιμαλιστική. Οδήγησε και οδηγεί την τακτική της κυβέρνησης απέναντι στους εταίρους σε αδιέξοδο, ενώ της στερεί την δυνατότητα να πετύχει στόχους πιο ρεαλιστικούς, πιο προσιτούς, πιο «ταπεινούς». Εκτός εάν παράπλευρος στόχος είναι η μεθοδευμένη ρήξη που με μαθηματική ακρίβεια θα δώσει πόντους στον ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό μέτωπο γιατί απευθύνεται σε έναν κόσμο που περιμένει μια πολιτική « αντίστασης « για να τονωθεί το πτοημένο φρόνημα του.
Είναι εύλογο λοιπόν, η διαφαινόμενη κατάληξη της όλης προσπάθειας να αρχίσει να εγείρει φωνές κριτικής στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ από το αριστερό ρεύμα που αφορούν τόσο την τακτική όσο και την εγκατάλειψη προγραμματικών θέσεων στο όνομα της ρεαλιστικής προσαρμογής. Μέσο έκφρασης αυτών των απόψεων το Iskra gr. Έτσι ο Π Παπακωνσταντίνου στο άρθρο του «το τυρί και η φάκα» (3/2/), διατυπώνει την ευχή « η κυβέρνηση του Α. Τσίπρα να επιδείξει και τη θέληση και τη δύναμη να αντισταθεί στους Κύκλωπες χωρίς να παραδοθεί στις Σειρήνες «ενώ ασκεί κριτική στην αλλαγή θέσης του Βαρουφάκη στο θέμα της διαγραφής χρέους. Δεν διέφυγε των επιθετικών σχολίων του και η επιμονή του έλληνα υπουργού οικονομικών στην παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων (μειωμένων) «έστω και αν αυτό σημάνει εγκατάλειψη των υπεσχημένων κοινωνικών προγραμμάτων». Γενικεύοντας την αντίθεση του σε τέτοιες δηλώσεις υποχώρησης και φανερώνοντας την δική του αντίληψη για την εναλλακτική στρατηγική, επικαλείται τον αρθρογράφο των Financial Times, Β. Μινχάου, που υποστηρίζει «ότι μια έξοδος της Ελλάδος από την ευρωζώνη θα ήταν για την Γερμανία, ό,τι ήταν η κατάρρευση της Lehman Brothers για την Αμερική». Εδώ οφείλω να υπενθυμίσω πως η Αμερική επέζησε και μεγαλούργησε ενώ η LB εξαφανίστηκε δια παντός από τον χάρτη. Μάλλον ατυχές το παράδειγμα του Μινχάου και ακόμα ατυχέστερη η επίκληση του από τον Π Παπακωνσταντίνου.
Στη συνέχεια στις 4/2 ο Γ. Κιμπουρόπουλος κλείνει το άρθρο του στο Iskra gr ως εξής: «αν η αποδέσμευση από το μνημόνιο και η έξωση της τρόικας εξελιχθούν σε αντικατάσταση τους από θεσμούς και μηχανισμούς που δεν αμφισβητούν τον πυρήνα του δημοσιονομικού ζουρλομανδύα της ευρωζώνης (σύμφωνο σταθερότητας, δημοσιονομικό σύμφωνο, κανονισμός 472/ 2013 και παρελκόμενα) αλλά απλώς εξορθολογίζουν την εφαρμογή τους… αυτό θα προκαλέσει ιδεολογικοπολιτική δοκιμασία για τον ΣΥΡΙΖΑ». Αυτά τα αποσπάσματα στελεχών του αριστερού ρεύματος στέλνουν προειδοποιητικά μηνύματα σε Τσίπρα-Βαρουφάκη για τις συνέπειες μιας πολιτικής αναστροφής. Μάλλον φαίνεται πως η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση βρίσκεται σε Συμπληγάδες Πέτρες. Από τη μία οι «σκληροί της Ευρώπης» και από την άλλη «οι σκληροί του ΣΥΡΙΖΑ». Οι τελευταίοι μάλιστα απαιτούν οι κυβερνητικές αποφάσεις να προαποφασίζονται από τα κομματικά όργανα, η λειτουργία των οποίων το τελευταίο διάστημα έχει ατονήσει. Η κυβέρνηση παγιδευμένη πλέον στην αδιέξοδη πολιτική του Βαρουφάκη και στις προεκλογικές της δεσμεύσεις, με το χρόνο να λειτουργεί σε βάρος της εθνικής οικονομίας, βλέπει να διαψεύδονται οι ελπίδες της πως η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν η σπίθα που θα ξεσήκωνε τους λαούς της Ευρώπης εναντίον της γερμανικής λιτότητας. Η αμετακίνητη θέση όλων των εταίρων για τήρηση των συμφωνηθέντων και για μεταρρυθμίσεις, περιορίζει δραματικά το εύρος των επιλογών του Τσίπρα. Η μόνη πολιτικά συμφέρουσα λύση για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες για να κεφαλαιοποιήσει την «υπερήφανη» πολιτική του.
* Ο κ. Σάκης Μουμτζής είναι συγγραφέας
Πηγή:www.capital.gr
Αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες είναι πρωτόγνωρα για ένα κόμμα της αριστεράς που τις συλλογικές διαδικασίες τις έχει κατοχυρώσει και κατακτήσει σε όλα τα επίπεδα. Ένας άνθρωπος, ο υπουργός οικονομικών Γ. Βαρουφάκης, έχει αναλάβει ουσιαστικά εν λευκώ τον χειρισμό των σχέσεων της νέας κυβέρνησης με τους δανειστές-εταίρους μας μέσα στις συνθήκες που γεννά η καταγγελία του μνημονίου. Αυτοσχεδιάζοντας πολιτικά και ανάγοντας την επικοινωνία στην ουσία της συμπεριφοράς του, προσπαθεί μάταια να παρακάμψει θεσπισμένες διαδικασίες της ΕΕ. Υποστηρικτής παλαιόθεν της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, εγκλώβισε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή του τη θέση που την αναγόρευσε μάλιστα σε κεντρική προεκλογική πολιτική.
Ήταν επόμενο και μετεκλογικά, ως κυβέρνηση πλέον να υποχρεωθεί να την προτάσσει στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Ήταν μια αδιέξοδη πολιτική γιατί γνώριζαν εκ των προτέρων πως κανένα κοινοβούλιο δεν επρόκειτο να ψηφίσει διαγραφή χρέους. Στην πορεία μάλιστα φάνηκε πως και οι εναλλακτικοί τρόποι απομείωσης του ούτε αυτοί θα γινόταν δεκτοί από την ΕΚΤ. Έτσι χάθηκε χρόνος και ενέργεια για την υποστήριξη ενός στόχου που εξ αρχής ήταν ανέφικτος. Η στρατηγική Βαρουφάκη έχοντας ως άξονα την διαπραγμάτευση από μηδενική βάση -γι’ αυτό και απέρριψε την αξιολόγηση- και την περικοπή του χρέους, αποδεικνύεται μαξιμαλιστική. Οδήγησε και οδηγεί την τακτική της κυβέρνησης απέναντι στους εταίρους σε αδιέξοδο, ενώ της στερεί την δυνατότητα να πετύχει στόχους πιο ρεαλιστικούς, πιο προσιτούς, πιο «ταπεινούς». Εκτός εάν παράπλευρος στόχος είναι η μεθοδευμένη ρήξη που με μαθηματική ακρίβεια θα δώσει πόντους στον ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό μέτωπο γιατί απευθύνεται σε έναν κόσμο που περιμένει μια πολιτική « αντίστασης « για να τονωθεί το πτοημένο φρόνημα του.
Είναι εύλογο λοιπόν, η διαφαινόμενη κατάληξη της όλης προσπάθειας να αρχίσει να εγείρει φωνές κριτικής στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ από το αριστερό ρεύμα που αφορούν τόσο την τακτική όσο και την εγκατάλειψη προγραμματικών θέσεων στο όνομα της ρεαλιστικής προσαρμογής. Μέσο έκφρασης αυτών των απόψεων το Iskra gr. Έτσι ο Π Παπακωνσταντίνου στο άρθρο του «το τυρί και η φάκα» (3/2/), διατυπώνει την ευχή « η κυβέρνηση του Α. Τσίπρα να επιδείξει και τη θέληση και τη δύναμη να αντισταθεί στους Κύκλωπες χωρίς να παραδοθεί στις Σειρήνες «ενώ ασκεί κριτική στην αλλαγή θέσης του Βαρουφάκη στο θέμα της διαγραφής χρέους. Δεν διέφυγε των επιθετικών σχολίων του και η επιμονή του έλληνα υπουργού οικονομικών στην παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων (μειωμένων) «έστω και αν αυτό σημάνει εγκατάλειψη των υπεσχημένων κοινωνικών προγραμμάτων». Γενικεύοντας την αντίθεση του σε τέτοιες δηλώσεις υποχώρησης και φανερώνοντας την δική του αντίληψη για την εναλλακτική στρατηγική, επικαλείται τον αρθρογράφο των Financial Times, Β. Μινχάου, που υποστηρίζει «ότι μια έξοδος της Ελλάδος από την ευρωζώνη θα ήταν για την Γερμανία, ό,τι ήταν η κατάρρευση της Lehman Brothers για την Αμερική». Εδώ οφείλω να υπενθυμίσω πως η Αμερική επέζησε και μεγαλούργησε ενώ η LB εξαφανίστηκε δια παντός από τον χάρτη. Μάλλον ατυχές το παράδειγμα του Μινχάου και ακόμα ατυχέστερη η επίκληση του από τον Π Παπακωνσταντίνου.
Στη συνέχεια στις 4/2 ο Γ. Κιμπουρόπουλος κλείνει το άρθρο του στο Iskra gr ως εξής: «αν η αποδέσμευση από το μνημόνιο και η έξωση της τρόικας εξελιχθούν σε αντικατάσταση τους από θεσμούς και μηχανισμούς που δεν αμφισβητούν τον πυρήνα του δημοσιονομικού ζουρλομανδύα της ευρωζώνης (σύμφωνο σταθερότητας, δημοσιονομικό σύμφωνο, κανονισμός 472/ 2013 και παρελκόμενα) αλλά απλώς εξορθολογίζουν την εφαρμογή τους… αυτό θα προκαλέσει ιδεολογικοπολιτική δοκιμασία για τον ΣΥΡΙΖΑ». Αυτά τα αποσπάσματα στελεχών του αριστερού ρεύματος στέλνουν προειδοποιητικά μηνύματα σε Τσίπρα-Βαρουφάκη για τις συνέπειες μιας πολιτικής αναστροφής. Μάλλον φαίνεται πως η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση βρίσκεται σε Συμπληγάδες Πέτρες. Από τη μία οι «σκληροί της Ευρώπης» και από την άλλη «οι σκληροί του ΣΥΡΙΖΑ». Οι τελευταίοι μάλιστα απαιτούν οι κυβερνητικές αποφάσεις να προαποφασίζονται από τα κομματικά όργανα, η λειτουργία των οποίων το τελευταίο διάστημα έχει ατονήσει. Η κυβέρνηση παγιδευμένη πλέον στην αδιέξοδη πολιτική του Βαρουφάκη και στις προεκλογικές της δεσμεύσεις, με το χρόνο να λειτουργεί σε βάρος της εθνικής οικονομίας, βλέπει να διαψεύδονται οι ελπίδες της πως η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν η σπίθα που θα ξεσήκωνε τους λαούς της Ευρώπης εναντίον της γερμανικής λιτότητας. Η αμετακίνητη θέση όλων των εταίρων για τήρηση των συμφωνηθέντων και για μεταρρυθμίσεις, περιορίζει δραματικά το εύρος των επιλογών του Τσίπρα. Η μόνη πολιτικά συμφέρουσα λύση για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες για να κεφαλαιοποιήσει την «υπερήφανη» πολιτική του.
* Ο κ. Σάκης Μουμτζής είναι συγγραφέας
Πηγή:www.capital.gr