(Μεγαλειώδη χαρακτήρισα την ιδέα του, διότι, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο έκανε και ο Βαβυλώνιος βασιλεύς Χαμουραμπί, με τον περίφημο κώδικά του· και μπορείτε να ρωτήσετε οποιονδήποτε ειδικό στη Μεσοποταμία για να σας πει το κύρος που απολαμβάνει σήμερα ο Χαμουραμπί στους κύκλους των αρχαιολόγων και των ιστορικών...)
Ολα αυτά τα ανέσυρα από το παρελθόν στο οποίο ανήκει πλέον ο Ευρ. Στυλιανίδης (δεν εξελέγη στις τελευταίες εκλογές), χάρη στον τίτλο που έδωσε στον ογκώδη τόμο του έργου του: «Τα πάντα είναι θέμα παιδείας». Ακριβώς! Πόσο δίκιο έχει. Τις προάλλες, λ.χ., τον άκουγα στο ραδιόφωνο να εκφράζει τις ανησυχίες του για το μέλλον της Ροδόπης, που δεν εκπροσωπείται πια στη Βουλή από χριστιανό βουλευτή, καθώς όλοι οι εκλεγέντες είναι μουσουλμάνοι. Ανησυχεί κυρίως, είπε, για τους 8.000 χριστιανούς ψηφοφόρους, οι οποίοι ψήφισαν μουσουλμάνους υποψηφίους, επειδή –κατά τη γνώμη του– υπέστησαν ένα είδος «μιθριδατισμού». Σε αυτό το σημείο, τον είδα με τα μάτια της φαντασίας να ορθώνεται, φορώντας το τιμημένο ηλεκτροφόρο (τριφασικό) ράσο του Γορτυνίας, και με τα στιβαρά χέρια του να αρχίζει να χτυπά το σήμαντρο του εθνικού κινδύνου! Διότι κατέληξε με τη ζοφερή διαπίστωση ότι «απειλείται η ανοικτή κοινωνία που φτιάξαμε μετά το 1974».
Η «ανοικτή κοινωνία», όπως την ορίζει ο Καρλ Πόπερ στο ιστορικό έργο του «Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της», είναι εκείνη στην οποία τα άτομα έχουν να αντιμετωπίσουν προσωπικές αποφάσεις, εν αντιθέσει με τις φυλετικές, κολεκτιβιστικές ή άλλες κοινωνίες η συνοχή των οποίων βασίζεται σε κάποιον «μαγικό» δεσμό, όπως λ.χ. η θρησκεία. Επομένως, το θρησκευτικό κριτήριο ότι, δηλαδή, οι χριστιανοί πρέπει να ψηφίζουν μόνο χριστιανούς είναι το αντίθετο της ανοικτής κοινωνίας. Γι’ αυτό ακριβώς, όμως, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε τον σύγχρονο Ευριπίδη της Ροδόπης και τη συμβολή του: επειδή, μέσα από τις αρλούμπες που εκστομίζει, μας θυμίζει ότι, ναι, αν όχι τα πάντα, τουλάχιστον η προσωπική σοβαρότητα εκείνου που διεκδικεί δημόσιο λόγο είναι και θέμα παιδείας...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ