Όταν δίνεις αγώνα, οποιονδήποτε αγώνα, στρατιωτικό, οικονομικό, ακόμη κι αν απλώς παίζεις με τους κολλητούς σου πέντε επί πέντε με την απάνω γειτονιά, πάνω απ’ όλα χρειάζεσαι ένα πράγμα: ηθικό.
Πολύ περισσότερο το χρειάζεται ένας λαός, που δίνει αγώνα επιβίωσης με τα αρπακτικά και τους τοκογλύφους τριγύρω, έτοιμους να του κόψουν κομμάτια. Ο Βοναπάρτης έλεγε πως ο παράγων ηθικό είναι ένα προς τρία με τα όπλα. Το φρόνημα λοιπόν αξίζει τρεις φορές περισσότερο από τις υλικές προϋποθέσεις.
Και το ηθικό, το φρόνημα, αδέρφια, στο δίνουν η επίγνωση της θέσης σου στην Ιστορία, η παράδοση που πήρες από την οικογένεια, την Παιδεία αλλά και η Ανάγκη, γιατί έχεις πίσω σου παιδιά, γονείς, γυναίκα και το μέλλον μπροστά. Πάνω απ’ όλα όμως το φρόνημα στο δίνει η Ηγεσία.
Αυτός που βγαίνει μπροστά από το ανθρώπινο κοπάδι, ο Πρόμαχος, ο Αρχηγός, είναι αυτός που με τον λόγο και τις πράξεις του μπορεί να εμπνεύσει και συσπειρώσει τους πολλούς, να διαλύσει την ηττοπάθεια και τις αμφιβολίες, να τους οδηγήσει στη Νίκη, ή να τους κάνει το ηθικό κουρέλια, να αποπνέει την αποφορά της σύγχυσης, της δειλίας και να τους οδηγήσει στην Ήττα. Όταν αφήνεις να κρατούν το τιμόνι ιδεοληπτικοί ψοφοδεείς «τουρίστες», τότε έχεις ραντεβού με την ξέρα και θα σε φάνε τα ψάρια.
Ο Ηγέτης λοιπόν, εκτός από σώφρων πρέπει να είναι γενναίος και τολμηρός. Γιατί ένας Ηγέτης μπορεί, ίσως, να έχει διάφορα ελαττώματα ή αδυναμίες, ως άνθρωπος, σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να είναι χέστης, δουλόφρων υπήκοος ιδεών ξένων προς τον Λαό του, την Ιστορία του, τα Εθνικά Συμφέροντα της Πατρίδας του.
Πάνω απ’ όλα όμως, μακράν όλων των άλλων, ο Ηγέτης δεν πρέπει να είναι προβλέψιμος. Οι εχθροί πρέπει πάντα ν’ ανησυχούν για το τι θα κάνει, να μην τον θεωρούν δεδομένο.
Η Ελλάδα, οι Έλληνες, έχουμε απέναντι μας σε πολλές περιπτώσεις αντίθετα εθνικά και υπερεθνικά συμφέροντα. Κατ’ οικονομίαν τους λέμε Εχθρούς. Στον ανύπαρκτο κόσμο της φαντασιακής Παγκόσμιας Διακυβέρνησης κι Αδερφοσύνης, εκεί που βόσκουν αναχαράζοντας ξεθωριασμένο αμερικάνικο αριστερισμό ο Γιώργος κι οι ραγκούσηδες του, εχθροί δεν υπάρχουν.
Στο κόσμο που ζούμε εγώ κι εσείς, αδέρφια, στον κόσμο που ‘χει σάρκα και οστά, κράτη, τράπεζες, συμφέροντα, εκεί που γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε οι κανονικοί άνθρωποι, τα αντίθετα εθνικά κι υπερεθνικά συμφέροντα έχουν κάστρα με κυκλώπεια τείχη, κανονικούς στρατούς αλλά και στρατευμένα ΜΜΕ, ρουφιάνους και πολιτικές «πουτάνες». Έχουν σχέδια και στρατηγικές που τα εφαρμόζουν, με στόχο να μας πάρουν, αν μπορούν, τα πάντα και να μην μας δώσουν τίποτα. Όχι γιατί μας μισούν, απλά για να ωφεληθούν οι ίδιοι το μέγιστο.
Η χειρότερη ηγεσία είναι αυτή που σε καιρούς αγώνα για επιβίωση, παγιδευμένη σε ιδεοληψίες, όχι μόνον αποκόπτεται από την πραγματικότητα αλλά αντί να ενώσει τον Λαό και να του εμπνέει υψηλό φρόνημα, του σπάει το ηθικό.
Το ψηλό παιδί από τη Μινεσότα πήρε την εξουσία με μια μεγαλειώδη πολιτική απάτη. Ενώ ο Κώστας Καραμανλής, με όλα τα σφάλματα και τις όποιες λάθος επιλογές του, είπε την αλήθεια για την οικονομία και πρότεινε νωρίς επώδυνα αλλά σαφώς ηπιότερα μέτρα από τα τωρινά, ο νυν Πρωθυπουργός, γνωρίζοντας την ανάγκη των απλών ανθρώπων για ελπίδα, τους πούλησε ενσυνείδητα το ελεεινό παραμύθι ότι « λεφτά υπάρχουν». Παράλληλα δεν παρέλειπε ως αντιπολίτευση να κατεβαίνει στις κινητοποιήσεις και να υψώνει την γροθιά, μαζί με αυτούς που τώρα ως κυβέρνηση ξεσκίζει.
Αν φας κατ’ επάγγελμα καμιά 15.000 Ευρώ από κανένα ανίδεο παριστάνοντας του ψευδή γεγονότα ως αληθή, εν γνώσει σου της αναληθείας, έχεις 6-7 χρονάκια κάθειρξη από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων.
Άμα πουλήσεις μουσαντό, παραμυθιάσεις 10.000.000 Έλληνες και αρπάξεις κοτζάμ κράτος, την ίδια την εξουσία, τι πρέπει να σου κάνουν;
Μετά την πολιτική απάτη όμως ήρθαν τα καλύτερα. Να ο Τιτανικός, να ο γκρεμός, να το χείλος της αβύσσου σε κάθε ατάκα κι ομιλία, μια καταστροφολογία, που γονάτιζε το ηθικό των απλών ανθρώπων, πάγωσε την αγορά και προκάλεσε μαζική φυγή κεφαλαίων. Τα ευρώπουλα φεύγουνε για την Κύπρο και την Ελβετία, όπως οι Ρωμιοί από τη Σμύρνη το 1922.
Την ίδια στιγμή ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός του με το σακκιδιάκι, τα στυλό, τις ξύστρες και τις γομολάστιχες, περιφέρονταν στην Εσπερία κι όχι μόνο καταστροφολογούσαν αλλά και συκοφαντούσαν την ίδια τους την χώρα.
Όταν έπιασα από τα μούτρα φίλο, βαθύ μαύρο κι άραχνο ΠΑΣΟΚ, μου είπε το αμίμητο: «ξέρεις, ο Γιώργος πρέπει να πει την αλήθεια στους ξένους, για να μπορέσει να πείσει για την αξιοπιστία του κι ότι αλλάξανε τα πράγματα στην Ελλάδα». Ανεύρυσμα αορτής. Παραλίγο. Σε αυτόν τον αγγελικό κόσμο με τις ειλικρινές κυβερνήσεις, τις άδολες τράπεζες και πολυεθνικές, όπου οι διεθνείς σχέσεις και συναλλαγές χαρακτηρίζονται από ανιδιοτέλεια, αδερφοσύνη και φιλαλήθεια, ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να διασύρει διαπλανητικώς την χώρα του για να…τι;
Το σπάσιμο του ηθικού του Λαού, η βαθιά κατάψυξη της αγοράς, η απονέκρωση κάθε επένδυσης και η μαζική φυγή κεφαλαίων, συνοδεύτηκαν με πολύμηνη απόλυτη αδράνεια. Δυο τινά: ή το έκαναν επίτηδες για να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού, να δεχθούμε την υποτέλεια του Μνημονίου και να περάσουν πιο εύκολα προαποφασισμένες ανθρωποφαγικές κοινωνικά και εθνικά αποδομητικές πολιτικές….Ή είναι απλώς πολιτικά ανίκανοι, δεν ξέρανε τις τους γινότανε, δεν ξέρουν ακόμη τι τους γίνεται, και βρίσκονταν πλέον υπό το σοκ της πραγματικότητας. Πήρανε την εξουσία αλλά τους στενεύει στις μασχάλες και στον καβάλο, οπότε περπατάνε πολιτικά σαν τον «ανάπηρο» του γνωστού ανεκδότου.
Πάμε λοιπόν στη μάχη με το χειρότερο φρόνημα και την χειρότερη ηγεσία. Τώρα με τον ανασχηματισμό της νυχτοφυλακής, προσέθεσαν και μερικές κοσμικές κυρίες, που υπουργοποιήθηκαν ελέω ξαδέρφου και τραγουδιάρη συζύγου. Όπως μου ‘στειλε μήνυμα φίλος, παλιό μέλος της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ, «Με την Ντόρα, τον Τατούλη και το ΔΝΤ, καληνύχτα ήλιε, καληνύχτα…».
Θα σας δώσω λοιπόν το παράδειγμα μιας πραγματικής Ηγεσίας απέναντι στα προβλήματα. Άλλης κοπής. Άλλο μοντέλο.
Κάπου στις αρχές του 1990 Πρόξενος της Τουρκίας στην Κομοτηνή ήταν ένας τύπος ονόματι Κεμάλ Γκιουρ. Αυτός, πέραν της γνωστής υπονομευτικής δράσης κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας, στην οποία επιδίδεται διαχρονικά το Προξενείο, διανοήθηκε να στείλει μια επιστολή στην Νομαρχία Ροδόπης, όπου παραβίαζε την Συνθήκη της Λωζάνης αποκαλώντας τους Έλληνες μουσουλμάνους ομογενείς του και πολίτες τουρκικού γένους και άλλα πολλά.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, ήταν τότε ο Αντώνης Σαμαράς, αμέσως κι αυστηρώς ζήτησε διευκρινίσεις από το τουρκικό ΥΠΕΞ για τα καμώματα του, το οποίο κάλυψε τον τούρκο Πρόξενο.
Κατόπιν αυτού, ο Αντώνης, έβγαλε στη σέντρα τον αυθάδη μεμέτη Πρόξενο, μ’ όλα τα μπαγκάζια του, και με μια γερή καλαματιανή κλωτσιά – έπιασε και κουτουπιέ – τον έστειλε να περάσει κουτρουβαλώντας το ποτάμι και να βροντήξει με το κεφάλι στην πόρτα του τουρκικού ΥΠΕΞ στην Άγκυρα.
Για καιρό μετά την απέλαση έσφιξαν οι κεμαλικοί κώλοι στην Θράκη κι ήταν άμεση η θετική επίδραση στο φρόνημα των πάντων, στη Θράκη και σε όλη την Ελλάδα.
Τα προβλήματα λοιπόν και οι απειλές δεν θέλουν μετέωρο βήμα, δειλία, πολιτικές απάτες. Ο αντίπαλος, ο εχθρός του λαού σου, είτε είναι επεκτατιστές ισλαμοφασίστες, ξαδερφάκια του Αδόλφου, είτε κερδοσκόποι και η ίδια η χρεωκοπία, θέλουν θάρρος, τόλμη, σχέδιο. Όχι να κωλοβαράς επί εξάμηνο, με μόνη πρεμούρα την ελληνοποίηση μουσουλμάνων κατσαπλιάδων. Όχι να συκοφαντείς περιφερόμενος τη χώρα σου και μετά από μήνες αφασίας να την υποδουλώνεις σ’ ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και διόγκωσης του χρέους.
Τι κατάφεραν οι νεοφιλελεύθεροι «αντεξουσιαστές» πασόκοι και τα εξαπτέρυγα τους; Ύφεση, ανεργία, πληθωρισμός και κυρίως εθνική κατάθλιψη. Τσάκισαν την αγορά, συρρίκκνωσαν κάθε παραγωγική δραστηριότητα.
Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα έρθει να επενδύσει σε αυτό το περιβάλλον, σε αυτή την ψυχολογία Τιτανικού που καλλιέργησαν επίμονα οι «τουρίστες» της κυβέρνησης;
Ο Γιώργος Παπανδρέου, η ομάδα του κι οι ποικιλώνυμοι κολαούζοι του, είναι ανίκανοι να διαχειριστούν ακόμη και περίπτερο. Ο «άνθρωπος τους στην Αθήνα», δεν είναι ο άνθρωπος της Ελλάδας και των Ελλήνων. Αν δεν ξέρει, ας πάει να μάθει σε αλλουνού κασίδι το κεφάλι. Ας πάει στον ΟΗΕ, που έχει και παράδοση ταιριαστή με την αδράνεια, την ανικανότητα και τον βερμπαλισμό του κωπηλάτη φίλου του Τατούλη και της Ντόρας. Ας πάει κυβερνήτης στην Αλαμπάμα βρε παιδιά, που ‘χει και ξηρό κλίμα.
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει ένα πρώτιστο χρέος, να δώσει πάλι στον κόσμο αυτό που είναι το πλέον απαραίτητο για τον αγώνα: ηθικό. Να εμπνεύσει θάρρος στους Έλληνες, να τους δείξει τον σκοπό, να βγάλει την Πατρίδα από την δίνη που την έριξε η αδράνεια, η ανικανότητα και η ιδεοληψία των νεοφιλελεύθερων «σοσιαλιστών» και των μοναχικών συνεργών τους. Έχει σχέδιο, το περιέγραψε με λεπτομέρειες στο Ζάππειο.
Τώρα πρέπει να συνεγείρει την δύναμη του Έθνους και της Κοινωνίας, τους απλούς ανθρώπους. Ποτέ δεν είχαμε ατσάλι, πετρέλαιο, ποτέ η δύναμη μας δεν ήταν οι πρώτες ύλες, ήσαν οι άνθρωποι, κι οι άνθρωποι θέλουν φρόνημα κι Ηγεσία για τον αγώνα, τον οποίο δεν μπορούν να δώσουν «τυφεκιοφόροι του εχθρού».
Και μ’ ένα γερό σουτ, όπως τότε με τον Τούρκο Πρόξενο, ν’ «απελάσει» την ψοφοδεή ηττοπάθεια, τον Φόβο, που έσπειραν στο Λαό μας οι κήρυκες της καταστροφής, της εκχώρησης Εθνικής Κυριαρχίας και της αποδόμησης της κοινωνίας.
Μετά όλα είναι δυνατά.
